Η Novartisάδα στα μυστικά του νεοδημοκρατικού βάλτου

Παρακολουθώντας από απόσταση και… ιντερνετικώς τα τελευταία, «καυτά» γεγονότα γύρω από το σκάνδαλο της Novartis (εφεξής, Νοβάρτις), τα οποία τείνουν να περιοριστούν στην μικροπολιτική αρένα μιας καταρχάς κοινοβουλευτικής διαμάχης που ενδεχομένως (ενδεχομένως…) θα ανοίξει (ξανά…) τις πύλες ενός Ειδικού Δικαστηρίου για έναν υπουργό στα χρόνια του μνημονίου, αξίζει, νομίζω, να θυμηθούμε (ξανά…) ορισμένα δεδομένα προκειμένου να μην χάσει η μάνα, το παιδί, και το παιδί, τη μάνα, μέσα στη δυσώδη ατμόσφαιρα, τους αλαλαγμούς, τις κραυγές, τα ψέματα, τους ψιθύρους και τις αντεγκλήσεις που περισσότερο συσκοτίζουν παρά διαφωτίζουν σε μια ούτως ή άλλως μπερδεμένη φαινομενικά ιστορία. Η οποία, ας μην ξεχνιόμαστε, δεν ξεκίνησε και δεν αφορά μόνο το μικροελλαδικό (παρα)κράτος και τους τιποτένιους, αστούς πολιτικάντηδες , που το διαφεντεύουν εναλλάξ από το τιμόνι της κυβέρνησης  ή το κατάστρωμα της αντιπολίτευσης, στον Τιτανικό της σύγχρονης, πολυεπίπεδης χρεοκοπίας του.

Πρώτον, ότι υπάρχει σκάνδαλο Νοβάρτις το οποίο αφορά και αναφέρεται (και) σε Έλληνες πολιτικούς και ανθρώπους με σαφή και καταλυτική επιρροή στη φαρμακευτική αγορά της χώρας (από θέσεις φανερής και παρασκηνιακής ευθύνης) τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια, δεν το μάθαμε από την… αδέκαστη και… ανεξάρτητη (τι γράφω ο άνθρωπος!;) μικροελλαδική δικαιοσύνη – το γνωρίζουμε από την έρευνα των Αμερικανών και πιο συγκεκριμένα του FBI.

Οι Αμερικανοί δεν διερεύνησαν το «ξαφνικό» μπουμ και το περίπου δεκαπενταετές ράλι «ανάπτυξης» του γερμανο-ελβετικού, φαρμακευτικού κολοσσού, ο οποίος κατέκτησε την πρωτοκαθεδρία και, θα λέγαμε, μια αυτοκρατορική και σχεδόν μονοπωλιακή θέση στην αγορά και την έρευνα του φαρμάκου, επειδή λογοδοτούν στην ψυχή της μάνας τους – έπεσαν πάνω στη Νοβάρτις στο πλαίσιο του αδυσώπητου ανταγωνισμού, στις αγορές, την έρευνα, τα χρηματιστήρια, ειδικά της Νέας Υόρκης, που βρίσκει αντιμέτωπες τις αμερικανικές εταιρίες φαρμάκου, σκευασμάτων και θεραπειών με τη γερμανο-ελβετική εταιρία. Και φυσικά, στον καπιταλιστικά και διαβολικά πλασμένο κόσμο μας, αυτή η… ηγεμονία εξασφαλίζεται με όλα τα θεμιτά, και κυρίως, τα αθέμιτα μέσα – δωροδοκίες, απειλές, εκβιασμούς, μαφιόζικες μεθόδους επιβολής, χειραγώγηση μετοχών και ατόμων, πλαστογραφίες, υπερτιμολογήσεις, πληρωμές κάτω από το τραπέζι, μαύρα ταμεία.

Τους Αμερικανούς, πάλι, ελάχιστα τούς ενδιαφέρει τι έγινε έως τώρα – τούς απασχολεί το από εδώ και πέρα. Το μετά. Με απλά λόγια το μέλλον – το ερευνητικό και το εμπορικό μέλλον στον τομέα του φαρμάκου και της υγείας. Ένα μέλλον στο οποίο η Νοβάρτις πρέπει να εξουδετερωθεί στο πλαίσιο του εταιρικού ανταγωνισμού και πολέμου. Και το μέλλον υπαγορεύει ότι τα φάρμακα και οι θεραπείες ακόμη και της επόμενης δεκαετίας, δηλαδή πάρα πολύ σύντομα, θα είναι (τουλάχιστον για τον πλούσιο Βορρά του… προστατευμένου ευρωπαϊκού και αμερικανικού τρόπου ζωής και φυσικά τους πιο πλούσιους του… πλούσιου Βορρά), φάρμακα βασισμένα και θεραπείες στοχευμένες στο γονιδίωμα, το DNA των ανθρώπων, σε μια απόπειρα παράτασης της ζωής, αναβολής του θανάτου και καταπολέμησης μιας σειράς ασθενειών που σήμερα αποτελούν ουσιαστικά επιδημίες του… προστατευμένου ευρωπαϊκού και αμερικανικού τρόπου ζωής, για τους έχοντες και κατέχοντες, με πρώτες, φυσικά, τις διάφορες μορφές του καρκίνου.

Οι πολλοί, αμόρφωτοι και αγράμματοι, νεοφιλελεύθεροι απολογητές και μπινέδες του μικροελλαδικού (παρα)κράτους και των πολιτικάντηδων που κυβερνούν τον Τιτανικό του, μάλλον θα εκπλαγούν δυσάρεστα, αν πληροφορηθούν ότι πρωτοπόρος χώρα σε αυτήν ακριβώς την ερευνητική και φαρμακευτική κατεύθυνση, δεν είναι οι ΗΠΑ, ούτε η Γερμανία, ούτε η Ελβετία, ούτε κάποια άλλη από τις υποτιθέμενες μεγάλες και πλούσιες του Βορρά και της Δύσης – είναι η Κούβα.

Η Κούβα του… δικτάτορα Φιντέλ, της… επάρατης επανάστασης, του… άθλιου και… καταστροφικού «σοσιαλισμού», η Κούβα, κύριες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, που δεν χρειάζεται να ζητιανέψει γλυπτά του Παρθενώνα και μάρμαρα του Έλγιν, για να αποκτήσει ξανά διεθνές πρεστίζ και κύρος με πολυδάπανες και αρτζιμπουρτζιλουλάδικες φιέστες αλά Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη στα διακόσια χρόνια από την επανάσταση του Εικοσιένα.

Η Κούβα που πρωτοπορεί με κρατικά επιδοτούμενη και ελεγχόμενη έρευνα, βλέπει το μέλλον κατάματα στην αντιμετώπιση της μόνιμης και διαρκούς αγωνίας των ανθρώπων μπροστά στο φάσμα ενός πρόωρου θανάτου και έχει να διαπραγματευτεί την «επανεμφάνισή» της στον καπιταλιστικά και διαβολικά πλασμένο κόσμο μας, από θέση ισχύος και όχι από τη θέση των καταποντισμένων ουραγών του μνημονίου και των ζητιάνων του τουρισμού, ούτε από τη θέση των ελλαδεμπόρων των πετρελαϊκών εξορύξεων και του συστημικού και παρακρατικού, κιτς εθνικισμού της δεκάρας, της Μακεδονίας, του Αιγαίου, της Κύπρου, των ΑΟΖ και των 12 μιλίων…

Η Κούβα… Φάτε τώρα τη μαρμαρόσκονη από τον Παρθενώνα και την άμμο από τον τουριστικό εκχυδαϊσμό στα νησιά και τις ακτές και ρουφήξτε τα νεοφιλελεύθερα και κλούβια αβγά σας, Ελληναράδες.

Δεύτερον, εντάξει, αυτό είναι το διεθνές πλαίσιο και το μέλλον για το Γκράαλ της φαρμακευτικής έρευνας και εμπορίας, για το οποίο θα «σκοτωθούν» οι φαρμακευτικές εταιρίες της υφηλίου και κατ’ επέκταση, τα κράτη και οι κυβερνήσεις όπου οι πρώτες έχουν την έδρα και τα συμφέροντά τους, αλλά πώς και πού «κολλάει» η Ψωροκώσταινα Ελλάς με τη Νοβάρτις και το σκάνδαλο;

Ανόητη ερώτηση για όποιον εξωγήινο έπεσε από διαστημόπλοιο εις την περιοχή που καταλαμβάνει γεωγραφικώς η Ψωροκώσταινα, που για τις φαρμακευτικές εταιρίες όλης της υφηλίου υπήρξε κανονικό Ελντοράντο, ήδη από την περασμένη δεκαετία, με τις εξωφρενικά αλλοπρόσαλλες και πανάκριβες τιμές φαρμάκου οι οποίες είχαν καταστήσει την ελληνική αγορά για τους ασθενείς, τους ασφαλισμένους και τα ταμεία του δημοσίου, κανονικό ναυάγιο με χιλιάδες, άγνωστα θύματα και ακόμη περισσότερα χαμένα κεφάλαια και «σεντούκια» στον πάτο (και) του Ατλαντικού, ενώ ήταν κανονικό χρυσωρυχείο για τις φαρμακευτικές επιχειρήσεις, τους ιδιοκτήτες, τους μετόχους και τους μάνατζερ τους.

Από αυτή τη σκοπιά, δεν υπάρχει απλώς σκάνδαλο Νοβάρτις, αστεία πράγματα, αλλά σκάνδαλο διαχρονικό και διαρκές και διακυβερνητικό στην πολιτική προμηθειών και τιμολόγησης στο χώρο του φαρμάκου– και γι’ αυτό δεν έχει λογοδοτήσει ακόμη κανένας! Αυτό είναι το θεοσκότεινο, πολυδαίδαλο και δυσώδες, χωρίς ξέφωτα, «δάσος» στην παρακμιακή και χρεοκοπημένη Ψωροκώσταινα και όχι το φυλλοβόλο «δένδρο» της Νοβάρτις.

Σκεφτείτε μόνο τούτο – πόσοι και ποιοι υπουργοί Υγείας βρέθηκαν έστω και πρόσκαιρα αρχηγοί κομμάτων – περιπτέρων ή αποπειράθηκαν να γίνουν αρχηγοί και πρόεδροι, είτε πριν είτε μετά το μνημόνιο (τα ονόματα είναι γνωστά και μη εξαιρετέα…) και από πού βρέθηκαν τα κεφάλαια για να στηθούν αυτά τα κόμματα μέσα σε μια νύχτα. Σκεφτείτε και… τα ξαναλέμε…

Τρίτον, υπάρχει όμως σκάνδαλο Νοβάρτις που αφορά, αναφέρεται και αγγίζει (και) πολιτικά πρόσωπα των προηγούμενων κυβερνήσεων – το ισχυρίζονται βάσιμα οι Αμερικανοί, τουλάχιστον για την περίοδο των δικών τους ερευνών, που ξεκινούν από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, γιατί αν περιμέναμε από την… αδέκαστη και κυρίως την… ανεξάρτητη μικροελλαδική δικαιοσύνη, άστα να πάνε!

Αλλά, πάντα με τα κουτοπόνηρα και πολιτικάντικα μέτρα της Ψωροκώσταινας, το σκάνδαλο της Νοβάρτις εξελίχθηκε και εξελίσσεται σε αρένα ξεκαθαρίσματος πολιτικών λογαριασμών ανάμεσα στα μνημονιακά υποσυστήματα εξουσίας τα οποία συγκρούστηκαν για την πίτα της, στην κυβέρνηση, τη δικαιοσύνη, τις τράπεζες και την οικονομία, τα ΜΜΕ και τις ένοπλες δυνάμεις, όλο το προηγούμενο διάστημα και ειδικά μετά την ταξική προδοσία και τη συστράτευση του ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2015, στη μνημονιακή «κανονικότητα» και τη νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία».

Για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση Τσίπρα η Νοβάρτις αντιμετωπίστηκε σαν το πάρθιον βέλος που θα «σκότωνε» καταρχάς τη ΝΔ και ίσως το ΚΙΝΑΛ χτυπώντας τα κόμματα αυτά, στη θεωρούμενη αχίλλειο πτέρνα τους, προκειμένου ο Αλέξης ο Τσίπρας και οι πραιτοριανοί του να… απολαύσουν μια τουλάχιστον οκταετία «αδιατάρακτης» διακυβέρνησης στο Μέγαρο Μαξίμου – απέτυχαν παταγωδώς (όχι λόγω Νοβάρτις) και διαψεύστηκαν πανηγυρικά.

Για τα στελέχη της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ που μπήκαν στο στόχαστρο των δικαστικών ερευνών, ως πρώην πρωθυπουργός και αρμόδιοι υπουργοί, το όλο θέμα αντιμετωπίστηκε εξαρχής και στο σύνολό του, ως «σκευωρία» των αντιπάλων τους – είναι αντίπαλοί τους, οι Αμερικανοί;

Εκείνο που προφανώς διαφεύγει από ορισμένους είναι ότι υπάρχει ταυτόχρονα σκάνδαλο Νοβάρτις για κάποιους και για ορισμένα από τα ερευνώμενα αδικήματα και (ενδεχομένως να υπάρχει και) «σκευωρία» για άλλους και για κάποια από τα υπόλοιπα αδικήματα. Με άλλα λόγια, μπορεί να έχουν συμβεί και τα δύο ταυτόχρονα στο πλαίσιο του πολέμου που ξέσπασε μετά τη προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή διαχείριση των οικονομικών και κοινωνικών πραγμάτων.

Τέταρτον, ποιος, όμως, θα μας πει αντικειμενικά και αποτελεσματικά πού, πότε και για ποιους υπάρχει σκάνδαλο Νοβάρτις και πού, πότε και για ποιους υπάρχει «σκευωρία»; Η… αδέκαστη και… ανεξάρτητη μικροελλαδική δικαιοσύνη!;

Ας γελάσουμε όλοι δυνατά και καθαρά – loud and clear, όπως θα έλεγαν και οι διόλου φίλοι μας Αμερικανοί…

Το μεγάλο ξεβράκωμα και το ακόμη μεγαλύτερο ξεφτίλισμα με αφορμή τη Νοβάρτις έγινε και γίνεται στο χώρο της ελλαδικής δικαιοσύνης.

Μόνο εξωγήινος που έπεσε από διαστημόπλοιο εις την γεωγραφικώς προσδιορισμένη επικράτεια της Ψωροκώσταινας, πιστεύει πια, στο… αδέκαστο και το… ανεξάρτητο των Ελλήνων δικαστών, ειδικά των ανώτερων και ειδικότερα των εισαγγελέων.

Και αυτή η διαπίστωση, που δεν είναι φυσικά καινούργια για την ποιότητα και το… ήθος της αστικής δικαιοσύνης γενικά, αφορά εν προκειμένω  και κυρίως τα υποσυστήματα εξουσίας μέσα στη δικαιοσύνη τα οποία εγκαταστάθηκαν, ευδοκίμησαν και επηρέασαν με τις πλάτες της Δεξιάς και συγκεκριμένα της ΝΔ.

Ο πόλεμος χαρακωμάτων, καταγγελιών και πισώπλατων μαχαιρωμάτων που συντελείται είναι καταρχάς ένας νεοδημοκρατικός εμφύλιος στα πολλά έλη και τα περισσότερα μυστικά του βάλτου της μικροελλαδικής δικαιοσύνης – άγριος και παλιός εμφύλιος ανάμεσα στους δικαστές με αναφορά, σύνδεση και σχέσεις, στους… ανεξάρτητους κύκλους του πάλαι ποτέ εισαγγελέα, υπουργού Δικαιοσύνης και βουλευτή της ΝΔ, Χαράλαμπου Αθανασίου και του… «Ρασπούτιν»!

Πότε έμαθαν στη ΝΔ για τον… «Ρασπούτιν», που σύμφωνα με τις διαρροές είναι ο κατά κόσμο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος; Όταν έγινε υπουργός του Τσίπρα; Όταν ήταν εισαγγελέας και κατόπιν επικεφαλής της ΚΥΠ επί Κώστα Καραμανλή, ο… «Ρασπούτιν» δεν ήταν… «Ρασπούτιν»; Ήταν «αρσακειάδα»; Δουλευόμαστε;

Κακά τα ψέματα, αυτή τη στιγμή, υπάρχει ένα σκάνδαλο πολύ πιο ξεκάθαρο, πολύ πιο οξύ, πολύ πιο μεγάλο από εκείνο της Νοβάρτις, στη συγκυρία που διανύει η Ελλάδα – υπάρχει σκάνδαλο ελληνικής δικαιοσύνης, απονομής και διεκπεραίωσής της. Πάντα υπήρχε, ανομολόγητο και χαμένο στους δαιδάλους διάφορων κατά καιρούς «παραδικαστικών κυκλωμάτων», που εξαρθρώνονταν στη χάση και τη φέξη, αλλά πια, και με αφορμή τη Νοβάρτις, ο κόμπος έσπασε και το χτένι.

Οι βόθροι στην Ευελπίδων, τη Λουκάρεως και την Πανεπιστημίου έχουν ξεχειλίσει προ πολλού…

Και όχι μόνο λόγω της άθλιας και έντονα ταξικής απονομής «δικαιοσύνης» στα μνημονιακά χρόνια.

Γι’ αυτή την κατάσταση, ομιλεί και συνηγορεί καλύτερα η πραγματικότητα της συγκρότησης υπουργικών συμβουλίων με τουλάχιστον έναν, ανώτατο δικαστικό στη σύνθεσή τους! Και ο νοών, νοείτω…

Πέμπτο και τελευταίο και κάπως «ξεχωριστό». Η επιλογή του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη να αφήσει (προσωρινά; Θα δείξει…) έξω από το κάδρο των κοινοβουλευτικών διερευνήσεων στο πλαίσιο μιας προανακριτικής(;) επιτροπής τον πρώην πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα και να επικεντρωθεί (μόνο;) στον ρόλο του Παπαγγελόπουλου, έπειτα και από τις σχετικές μηνύσεις και τους φακέλους δικογραφίας που θα διαβιβάσει η εισαγγελία του Αρείου Πάγου στη Βουλή, δεν είναι δείγμα «πολιτικού πολιτισμού», ούτε συνιστά «αθώωση» ή «τεκμηρίωση» μιας ανεπάρκειας στη διαμόρφωση ενός κατηγορητηρίου.

Ο Μητσοτάκης γνωρίζει ότι ο ίδιος, για να θυμηθούμε τον Χαρίλαο, θα απλώσει (και έχει ήδη απλωμένο) πολύ τραχανά στα πετρέλαια, τη ΔΕΗ, τις περιβόητες «επενδύσεις», το Ελληνικό, τη μοιρασιά της πίτας κερδοφορίας των Ελλήνων κυρίως καπιταλιστών. Δεν είναι ώρα να σέρνει τον Τσίπρα στα Ειδικά Δικαστήρια ή έστω σε μια προανακριτική με το δικό του πρωθυπουργικό μέλλον έντονα αμφίβολο και ενδεχομένως στιγματισμένο.

Από αυτή τη σκοπιά, Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι σε ένα βαθμό, πολιτικά «παιδιά» του κιουπκιοϊάρχη της Δεξιάς και του Ανδρέα της ΠΑΣΟΚάρας.

Ο κιουπκιοϊάρχης της Δεξιάς, με βαριές τις σκιές και τις υποψίες για τα δικά του σκάνδαλα επί ΕΡΕ, ισχυριζόταν πως «έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις σε Ειδικό Δικαστήριο. Τον στέλνεις σπίτι του (ή στο Παρίσι με διαβατήριο στο όνομα Τριανταφυλλίδης)». Ο Ανδρέας αντίστοιχα δεν ανταπέδωσε «τα ίσα» στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1994, σέρνοντάς τον σε Ειδικό Δικαστήριο μετά τον «κόλαφο» του σκανδάλου Κοσκωτά, και ας υπήρχε πλειάδα θεμάτων και υποψηφίων σκανδάλων προς διερεύνηση για τη διακυβέρνηση της ΝΔ και τον πρωθυπουργικό βίο του πατρός Μητσοτάκη (ΑΓΕΤ/ΗΡΑΚΛΗΣ, «νόμιμες» συλλογές με αρχαία αντικείμενα, καταγγελίες του επιχειρηματία Αριστείδη Αλαφούζου για εκβιασμό και δωροδοκίες, σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ, το φθινόπωρο του 1993…).

Προφανώς, Κυριάκος και Αλέξης έχουν μάθει να παίζουν το πολιτικάντικο παιχνίδι της μικροελλαδικής κυβερνητικής και κοινοβουλευτικής εξουσίας μελετώντας τα… φωτεινά παραδείγματα του αστικού παρελθόντος και δίπλα στους καλύτερους «δασκάλους», ανεξάρτητα από τον βαθμό της οικογενειακής και πολιτικής συγγένειας μεταξύ τους.