Πριν από σχεδόν 100 χρόνια, στις 23 Μάρτη του 1919, στην πλατεία του Σαν Σεπλόρο του Μιλάνο, μαζεύτηκαν εκατό περίπου άτομα, για να κηρύξουν «τον πόλεμο ενάντια στο σοσιαλισμό, επειδή είχε εναντιωθεί στον εθνικισμό». Λίγες μέρες μετά την πρώτη τους ιδρυτική συνάντηση, κάποιοι από αυτούς εισβάλλουν στα γραφεία της σοσιαλιστικής εφημερίδας Avanti. Σκοτώνουν 4 και τραυματίζουν 39. Το πρώτο βήμα των φασιστών προς την εξόντωση του εσωτερικού εχθρού είχε συντελεστεί.

Θα ακο­λου­θού­σαν εκα­τομ­μύ­ρια θύ­μα­τα: τους σο­σια­λι­στές της Avanti δια­δέ­χτη­καν οι Εβραί­οι, οι Γερ­μα­νοί κομ­μου­νι­στές, οι Ισπα­νοί αναρ­χι­κοί …ο Σαχ­ζατ Λουκ­μάν, ο Παύ­λος Φύσ­σας. Οι δο­λο­φό­νοι εναλ­λάσ­σο­νται και αυτοί: τους με­λα­νο­χί­τω­νες (οι ιτα­λι­κές ομά­δες κρού­σης) ακο­λου­θούν τα Ες-Ες των ναζί, οι φα­λαγ­γί­τες του Φράν­κο…τα τάγ­μα­τα εφό­δου της Χρυ­σής Αυγής. Οι πρω­τα­γω­νι­στές αλ­λά­ζουν, το σε­νά­ριο μένει απα­ράλ­λα­χτο: η εξό­ντω­ση του εχθρού του «έθνους».

Όπως πλέον έχου­με κα­τα­λά­βει (όσοι του­λά­χι­στον δεν κλεί­νου­με επί­τη­δες τα μάτια μπρο­στά στην αλή­θεια), η Χ.Α έχει πραγ­μα­τι­κά εντρυ­φή­σει στο πώς προ­ε­τοι­μά­ζε­ται κα­νείς για να εξο­ντώ­σει -με ωμή βία- «τον εχθρό του έθνους»: οπλο­στά­σιο με 4.000 όπλα, τε­χνι­κές μα­χαι­ρώ­μα­τος που εφαρ­μό­ζο­νται πάνω σε ζώα, στρα­τιω­τι­κή εκ­παί­δευ­ση, στρα­τιω­τι­κή δομή και, προ­φα­νώς, πρα­κτι­κή εφαρ­μο­γή «της τέ­χνης» της δο­λο­φο­νί­ας -εδώ και τρεις δε­κα­ε­τί­ες- πάνω στους με­τα­νά­στες , νύχτα, στα στενά σο­κά­κια .Τον Σε­πτέμ­βρη, η βίαιη πρα­κτι­κή ανα­βαθ­μί­στη­κε. Εκτός των «αλ­λο­ε­θνών» «υπαν­θρώ­πων» με­τα­να­στών, ήρθε η ώρα για τους «αν­θέλ­λη­νες, τους μπολ­σε­βί­κους και τους αναρ­χι­κούς» όπως λέει και το σύν­θη­μα των φα­σι­στών. Επί­θε­ση με ρό­πα­λα επεν­δυ­μέ­να με καρ­φιά στο ΠΑΜΕ που πα­ρα­λί­γο να είχε, όχι έναν, μα πολ­λούς νε­κρούς. Μετά, στον Φύσσα, το όπλο το χει­ρι­ζό­ταν ο έμπει­ρος Ρου­πα­κιάς. Ωστό­σο, μέχρι στιγ­μής, ενώ ήταν φα­νε­ρό πως η Χ.Α προ­χω­ρού­σε σε σχε­δια­σμέ­νες δο­λο­φο­νι­κές ενέρ­γειες, πάντα αρ­νιό­ταν κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά πως είχε προ­χω­ρή­σει βάσει κε­ντρι­κού σχε­δια­σμού, ή έστω πως οι δο­λο­φο­νί­ες ήταν μέρος του πο­λι­τι­κού τους σχε­δί­ου. Oπως και με τον Σαχ­ζάτ Λουκ­μάν, έτσι και με τον Φύσσα , όταν απο­κα­λύ­φθη­κε η δο­λο­φο­νι­κή δράση, κα­τα­δι­κά­στη­κε η ενέρ­γεια και ο δο­λο­φό­νος απο­μα­κρύν­θη­κε.

Μα, να! Η Χρυσή Αυγή τώρα επι­λέ­γει μια άλλη τα­κτι­κή: Τις προη­γού­με­νες μέρες κα­τε­βά­ζουν πανό προς τιμήν του Φύσσα και βε­βη­λώ­νουν τον τόπο που πέ­θα­νε. Όχι μια, μα δυο φορές. Αυτή η κί­νη­ση μά­λι­στα συν­δυά­ζε­ται με επι­θέ­σεις και πα­ρε­λά­σεις των ταγ­μά­των εφό­δου σε διά­φο­ρες πε­ριο­χές όπως η επί­θε­ση στο Ρε­σάλ­το ή το χτύ­πη­μα του με­τα­νά­στη στη Νί­καια .

Έχου­με την εκτί­μη­ση πως αυτή η ακο­λου­θία κι­νή­σε­ων είναι μια τομή. Το μή­νυ­μα,εμ­μέ­σως πλην σαφώς ,είναι «ναι, εμείς σκο­τώ­σα­με τον Φύσσα και ετοι­μα­ζό­μα­στε να συ­νε­χί­σου­με και με άλ­λους εχθρούς του έθνους». Xρειά­ζε­ται λοι­πόν να ση­μά­νει συ­να­γερ­μός και να προ­ε­τοι­μα­στού­με για να στα­μα­τή­σου­με τις επι­θε­τι­κές ενέρ­γειες των φα­σι­στών, μα πρώτα πρέ­πει να ανα­λύ­σου­με και να απο­σα­φη­νί­σου­με τους λό­γους που τους οδη­γούν να υιο­θε­τή­σουν αυτή τη νέα τα­κτι­κή.

Θα μπο­ρού­σα­με να πούμε πως οι αι­τί­ες έχουν μια διπλή όψη. Η πρώτη αφορά την ίδια τη φύση του φα­σι­σμού και η δεύ­τε­ρη τη συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­γκυ­ρία που δια­νύ­ου­με και τα ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της.

Για την φύση του φα­σι­σμού. Ο φα­σι­σμός, αν και πα­ρου­σιά­ζει αρ­κε­τές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις ανά­λο­γα με την ιστο­ρι­κή πε­ρί­ο­δο ή τη χώρα που ανα­πτύσ­σε­ται, έχει κά­ποια κοινά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Για την εξή­γη­ση της νέας τα­κτι­κής της Χ.Α εκτι­μού­με πως χρειά­ζε­ται να εξε­τά­σου­με τα ακό­λου­θα τρία.

  1. Το κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του φα­σι­σμού βρί­σκε­ται στην αφή­γη­ση που μιλά για «ανά­κτη­ση της χα­μέ­νης δόξας του έθνους και του εκλε­κτού λαού». Όπως η Γερ­μα­νία είχε ατι­μα­στεί από τη Συν­θή­κη των Βερ­σα­λιών μετά την ήττα του Α’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου και ο Χί­τλερ θα της ξα­νά­δι­νε τη χα­μέ­νη της δόξα, έτσι και σή­με­ρα ο «εκλε­κτός ελ­λη­νι­κός λαός» έχει απ’τη μια τα­πει­νω­θεί απ’τους ξέ­νους το­κο­γλύ­φους κι απ’την άλλη κιν­δυ­νεύ­ει από τους «άπα­τρεις, αν­θέλ­λη­νες» αρι­στε­ρο­α­ναρ­χι­κούς που κα­τα­στρέ­φουν την εθνι­κή συ­νο­χή προ­τάσ­σο­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης και των κα­τα­πιε­σμέ­νων πάνω από το «κοινό καλό» της χώρας. Ένα τέ­τοιο ει­δε­χθές έγκλη­μα -σύμ­φω­να με τη φα­σι­στι­κή λο­γι­κή- επι­σεί­ει και μια σκλη­ρή τι­μω­ρία, την τι­μω­ρία που αρ­μό­ζει σε αυ­τούς που διέ­πρα­ξαν εσχά­τη προ­δο­σία, δηλ. το θά­να­το. Οπότε «ναι λοι­πόν, εμείς σκο­τώ­σα­με τον εθνο­προ­δό­τη Φύσσα και το ίδιο σκο­πεύ­ου­με να κά­νου­με με όλους τους ομοί­ους του».
  2. Ο εκλε­κτός λαός είναι ΠΑΝΤΑ το θύμα. Ο εχθρός είτε του επι­τί­θε­ται, είτε προ­ε­τοι­μά­ζει πα­νούρ­γες ενέρ­γειες ενα­ντί­ον του. Είτε είναι οι κακοί Εβραί­οι, είτε οι Πα­κι­στα­νοί, είτε αναρ­χο­μπολ­σε­βί­κοι (εσω­τε­ρι­κός εχθρός) είτε εξω­τε­ρι­κός (Τούρ­κοι, Σκο­πια­νοί),σκευω­ρί­ες στή­νο­νται διαρ­κώς προ­κει­μέ­νου να εμπο­δί­σουν τους εκλε­κτούς να γί­νουν οι κυ­ρί­αρ­χοι και να δο­ξα­στούν. Προς θεού λοι­πόν! Να μην αμυν­θού­με απέ­να­ντι στις φρι­κτές επι­θέ­σεις που δε­χό­μα­στε; Ποια κα­λύ­τε­ρη άμυνα από την επί­θε­ση;
  3. Μπο­ρεί να νο­μί­ζει κα­νείς πως οι φα­σί­στες χρη­σι­μο­ποιούν μεν βία, μα σαν ανα­γκαίο μέσο για να πε­τύ­χουν το σκοπό τους και, αν μπο­ρού­σαν, θα την απέ­φευ­γαν. Μια τέ­τοια αντί­λη­ψη είναι εκτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Λα­τρεύ­ουν τη βία σαν τέ­τοια. Η έν­νοια της αν­δρεί­ας, δύ­να­μης, ρώμης, της πο­λε­μι­κής τέ­χνης, της εξό­ντω­σης του αντι­πά­λου είναι εξαι­ρε­τι­κά διε­γερ­τι­κά και το­νω­τι­κά γι­’αυ­τούς . Φα­ντα­σιώ­νο­νται πως, σαν τους 300 του Λε­ω­νί­δα στην ται­νία, γυ­μνοί, σού­περ δυ­να­τοί εξο­ντώ­νουν τους εχθρούς με απί­στευ­τη αν­δρεία και θάρ­ρος (τώρα το τι αν­δρεία και θάρ­ρος θέλει η πρα­κτι­κή ενός οπλι­σμέ­νου μπου­λου­κιού που επι­τί­θε­ται σε λί­γους άο­πλους δεν έχει απα­ντη­θεί ακόμα…). Λόγω λοι­πόν της ικα­νό­τη­τάς τους να ασκούν βία, όχι μόνο «εξι­τά­ρο­νται» οι ίδιοι, μα χτί­ζουν και τον μύθο του αήτ­τη­του. Σύμ­φω­να με τον μύθο αυτό, δεν τολμά κα­νείς να τους επι­τε­θεί συ­νή­θως, μα όποιος το κάνει, τι­μω­ρεί­ται απί­στευ­τα σκλη­ρά. Είναι τόσο ισχυ­ροί που δεν έχει καν νόημα η σύ­γκρου­ση μαζί τους, αφού είναι προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο πως επι­κρα­τούν, κάτι σαν …την Μπαρ­τσε­λό­να στο πο­δό­σφαι­ρο ή τον Τσάκ Νόρις…

Αφού εί­δα­με τα γε­νι­κά φα­σι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ας δούμε τα ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της συ­γκυ­ρί­ας που οδη­γούν στην αλ­λα­γή τα­κτι­κής.

Ο συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης: Κύριο συ­στα­τι­κό που δυ­να­μώ­νει την Χ.Α στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία είναι πως ο συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης είναι υπέρ της αστι­κής τάξης. Το ηθικό των ερ­γα­τών, της νε­ο­λαί­ας είναι πολύ χα­μη­λό, αφού έχουν τσα­κι­στεί από τα βίαια μέτρα λι­τό­τη­τας, με μι­σθούς πεί­νας, τε­ρά­στια ανερ­γία και αφού έχουν δώσει πολ­λούς αγώ­νες χωρίς επι­τυ­χία. Έτσι η εμπι­στο­σύ­νη στις δυ­νά­μεις τους είναι μειω­μέ­νη και, είτε ανα­μέ­νουν στην πλειο­ψη­φία τους -με μια λο­γι­κή ανά­θε­σης- «να βγει ο Σύ­ρι­ζα να στα­μα­τή­σει την κα­τα­στρο­φή», είτε έχουν απελ­πι­στεί και κα­τα­φεύ­γουν σε λο­γι­κές «ατο­μι­κού δρό­μου». Από την απερ­γία των κα­θη­γη­τώ­ντο Σε­πτέμ­βρη μέχρι τώρα είναι φα­νε­ρό λοι­πόν πως έχου­με μια από τις χει­ρό­τε­ρες στιγ­μές του κι­νή­μα­τος.

Ο εφη­συ­χα­σμός του αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος: Mετά τη δο­λο­φο­νία του Φύσσα,εί­χα­με μια με­γά­λη άνοδο των αντι­φα­σι­στι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Δυ­στυ­χώς -στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις- δεν μπό­ρε­σαν να δια­τη­ρη­θούν και να πα­ρά­ξουν μό­νι­μες αντι­φα­σι­στι­κές δομές με ου­σια­στι­κό έργο. Υπήρ­ξαν κι­νη­το­ποι­ή­σεις και αντι­συ­γκε­ντρώ­σεις, μα πε­ριο­ρι­σμέ­νες και σχε­τι­κά άμα­ζες.

Η αλ­λα­γή τα­κτι­κής του αστι­κού κρά­τους: H αλ­λα­γή αντι­με­τώ­πι­σης των φα­σι­στών ήταν πραγ­μα­τι­κά ρα­γδαία. Ξαφ­νι­κά το κρά­τος που έπαι­ξε για λίγο το ρόλο του δί­καιου διαι­τη­τή (φυ­λά­κι­σε 6 βου­λευ­τές, απο­κά­λυ­ψε οπλο­στά­σια, ει­κό­νες που εκ­θέ­τουν, προ­χώ­ρη­σε σε δίκες που εκ­κρε­μούν) αρ­χί­ζει να με­ρο­λη­πτεί -σύμ­φω­να με τις πα­λιές του συ­νή­θειες- στα αντι­κα­νο­νι­κά μαρ­κα­ρί­σμα­τα των φα­σι­στών (Ρε­σάλ­το: ούτε μία προ­σα­γω­γή, Ίμια: ενώ απα­γο­ρεύ­ο­νταν οι πο­ρεί­ες, τους αφή­νουν να πα­ρε­λά­σουν ανε­νό­χλη­τοι κ.τ.λ). Είναι φα­νε­ρό πως η αστι­κή τάξη και η κυ­βέρ­νη­ση -που προ­σπα­θεί να εκ­φρά­σει τη θέ­λη­σή της- θέλει μια Χ.Α που να την ελέγ­χει, να είναι στο πε­ρι­θώ­ριο και να εκ­φο­βί­ζει τον αντί­πα­λο. Επει­δή όμως η Χ.Α δεν είναι - όπως, λαν­θα­σμέ­να, θε­ω­ρεί κομ­μά­τι της Αρι­στε­ράς- απλά «το σκυλί τους», αλλά έχει αυ­το­νο­μία και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κι­νή­μα­τος (πα­ρό­τι απέ­χει ακόμα από το να γίνει κάτι τέ­τοιο, )μπο­ρεί -κάτω από τις κα­τάλ­λη­λες συν­θή­κες- να ξε­φύ­γει από τον έλεγ­χο, να απο­κτή­σει ισχύ και να δια­πραγ­μα­τευ­τεί την άνοδό της στην εξου­σία.

Η κοι­νω­νι­κή βάση απο­φα­σι­σμέ­νη και στα­θε­ρή: Μπο­ρεί να βρέ­θη­κε σε φάση οπι­σθο­χώ­ρη­σης, μπο­ρεί να απο­κα­λύ­φθη­κε πως είναι πέραν πάσης αμ­φι­βο­λί­ας ναζί, πως σκο­τώ­νουν αν­θρώ­πους, η κοι­νω­νι­κή βάση τους όμως πα­ρα­μέ­νει σχε­τι­κά στα­θε­ρή. Ένα πο­σο­στό κοντά στο 10% -μετά από όλα αυτά- λέει πολλά: Οι υπο­στη­ρι­κτές απο­δει­κνύ­ε­ται πως δεν ήταν «εξα­πα­τη­μέ­νοι νοι­κο­κυ­ραί­οι» στην πλειο­ψη­φία τους. Ξέ­ρουν τι ψη­φί­ζουν και ακρι­βώς αυτό που κάνει η Χ.Α τους «εξι­τά­ρει» αλλά και αντί­στρο­φα: το να δια­θέ­τεις τόσο απο­φα­σι­σμέ­νους οπα­δούς που ενώ τους απο­κα­λύ­φθη­κε το δο­λο­φο­νι­κό σου πρό­σω­πο συ­νε­χί­ζουν να σε υπο­στη­ρί­ζουν, είναι… το­νω­τι­κό.

Απο­μα­ζι­κο­ποί­η­ση και απο­συ­σπεί­ρω­ση του ενερ­γού κομ­μα­τι­κού μη­χα­νι­σμού: Οι πολ­λές διώ­ξεις και φυ­λα­κί­σεις μελών, οι ορ­γι­σμέ­νοι αντι­φα­σί­στες, οι δυο νε­κροί Χρυ­σαυ­γί­τες στο Ν. Ηρά­κλειο, δεν συ­νι­στούν το ευ­νοι­κό­τε­ρο κλίμα για κομ­μα­τι­κή ζωή για τα νέα μέλη -πόσο μάλ­λον για στρα­το­λο­γί­ες. Όπως προ­εί­πα­με, βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό έλξης του φα­σι­σμού είναι «η ομορ­φιά της βίας» και «ο μύθος του αήτ­τη­του». Όταν δέ­χε­σαι όμως τόσα πλήγ­μα­τα από «αντε­θνι­κές» δυ­νά­μεις και δεν μπο­ρείς να απα­ντή­σεις, δεν πεί­θεις τον απλό οπαδό να γίνει μέλος. Δεν εμπνέ­εις αίγλη, ισχύ.

Κα­τα­νο­ώ­ντας αυτό και συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας τους υπό­λοι­πους πα­ρά­γο­ντες -ενό­ψει και των ευ­ρο­ε­κλο­γών και δη­μο­τι­κών εκλο­γών- ξε­κί­νη­σαν οι ενέρ­γειες που ανα­φέρ­θη­καν (πανό Φύσσα, επι­θέ­σεις)σε μια προ­σπά­θεια συ­σπεί­ρω­σης και ανα­ζω­ο­γόν­νη­σης. Κί­νη­ση με με­γά­λο ρίσκο. Ενώ είναι στρι­μωγ­μέ­νοι, μου­δια­σμέ­νοι και σχε­τι­κά άμα­ζοι, περ­νά­νε σε επί­θε­ση. Το αν θα μας αιφ­νι­διά­σουν και θα αρ­χί­σουν την ανά­καμ­ψη, εξαρ­τά­ται και από την έγκαι­ρη και επι­τυ­χή πα­ρέμ­βα­σή μας. Πώς όμωs;

Είναι σί­γου­ρα ου­το­πι­κό να ισχυ­ρι­στού­με ότι με ένα άρθρο θα απα­ντη­θεί με πλήρη και ικα­νο­ποι­η­τι­κό τρόπο ποια πρέ­πει να είναι η σωστή γραμ­μή αντι­με­τώ­πι­σης του φα­σι­σμού. Για να γίνει κάτι τέ­τοιο χρειά­ζε­ται ένας εξο­νυ­χι­στι­κός απο­λο­γι­σμός της προη­γού­με­νης αντι­φα­σι­στι­κής δρά­σης, των συ­μπε­ρα­σμά­των που βγά­λα­με από την πείρα μας και των κα­θη­κό­ντων που μας προ­τάσ­σει η νέα συ­γκυ­ρία. Εδώ απλά θα προ­σπα­θή­σου­με να υπο­δεί­ξου­με κά­ποιους κύ­ριους άξο­νες που απαι­τούν άμεσα βελ­τί­ω­ση.

Η ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη: Δεν μπο­ρού­με να πούμε πως ο φα­σι­σμός έχει μια «δική» του ιδε­ο­λο­γία. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δα­νεί­ζε­ται στοι­χεία της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας (εθνι­κι­σμός, ρα­τσι­σμός, σε­ξι­σμός κτλ) με ψήγ­μα­τα ερ­γα­τι­κής (αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός λόγος, διεκ­δι­κή­σεις για χα­μη­λά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα).Χρειά­ζε­ται λοι­πόν μια συ­νο­λι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη που θα κα­ταρ­ρί­πτει τους ισχυ­ρι­σμούς περί «αντι­συ­στη­μι­κού» και θα απο­δο­μεί εντε­λώς τα αστι­κά ιδε­ο­λο­γι­κά στοι­χεία. Εδω χρειά­ζε­ται να το­νι­στεί εμ­φα­τι­κά το πώς κα­τα­πο­λε­μά­με τον εθνι­κι­σμό. Όπως ανα­φέρ­θη­κε, η κύρια αφή­γη­ση των φα­σι­στών μιλά για ένα «πλη­γω­μέ­νο και τα­πει­νω­μέ­νο» έθνος και λαό που πρέ­πει να ξα­να­δο­ξα­στεί, όπως του αξί­ζει. Δυ­στυ­χώς, όλες οι αντι­λή­ψεις για την «Ελ­λά­δα-αποι­κία», για την ανά­γκη δη­μιουρ­γί­ας πα­τριω­τι­κού-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού με­τώ­που προ­κει­μέ­νου να απο­τι­νά­ξου­με τον «ξένο ζυγό» και να «ανα­συ­γκρο­τή­σου­με» τη χώρα που την έχουν «ξε­ζου­μί­σει και δεν πα­ρά­γει τί­πο­τα», αντι­λή­ψεις που υπάρ­χουν σε πλα­τιά κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς, απο­δει­κνύ­ο­νται κα­τα­στρο­φι­κές. Είναι τε­λεί­ως αβά­σι­μες και δεί­χνουν πως η αστι­κή ιδε­ο­λο­γία έχει διεισ­δύ­σει στις γραμ­μές μας. Βοη­θά­νε ιδιαί­τε­ρα το φα­σι­σμό καθώς αν δε­χτού­με κι εμείς πως η χώρα είναι αποι­κία και μα­στι­γώ­νε­ται από τους ιμπε­ρια­λι­στές, πως η αστι­κή μας τάξη είναι ανύ­παρ­κτη και αδύ­να­μη, τότε αυτό που χρειά­ζε­ται είναι ένας εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός αγώ­νας. Και ποιος κα­λύ­τε­ρος για να οδη­γή­σει έναν τέ­τοιο αγώνα από τους ορ­κι­σμέ­νους, αν­δρεί­ους Χρυ­σαυ­γί­τες που διαρ­κώς δί­νουν όρ­κους εθνι­κής αφο­σί­ω­σης, κρα­τώ­ντας τέσ­σε­ρις ελ­λη­νι­κές ση­μαί­ες ο κα­θέ­νας τους στις συ­γκε­ντρώ­σεις τους; Χρειά­ζε­ται επο­μέ­νως να διε­ξά­γου­με μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή δια­πά­λη ενα­ντί­ον αυτών των ιδεών και να προ­χω­ρή­σου­με σε μια σωστή ανά­λυ­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και σε μια συ­νε­πή διε­θνι­στι­κή πο­λι­τι­κή που άξονά της θα έχει πως οι ερ­γά­τες και κα­τα­πιε­σμέ­νοι κάθε χώρας έχουν –στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες που επι­κρα­τούν- ως κα­θή­κον τη σύ­γκρου­ση με την «δική τους» αστι­κή τάξη πρώτα και κύρια. Η ανα­τρο­πή ξε­κι­νά σε εθνι­κό και απλώ­νε­ται σε διε­θνές έδα­φος στην συ­νέ­χεια.

Η σύν­δε­ση της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής με την αντι­φα­σι­στι­κή μάχη: Μια αντι­κει­με­νι­κά προ­βλη­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τεί στην πλειο­ψη­φία των αντι­φα­σι­στι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων είναι πως αυτοί που κι­νη­το­ποιού­νται είναι λίγοι. Σί­γου­ρα η έλ­λει­ψη δομών αντι­φα­σι­σμού σε χώ­ρους δου­λειάς, στα πα­νε­πι­στή­μια είναι κάτι το βαθιά επι­ζή­μιο καθώς θα μπο­ρού­σε μέσα από αυτές να γίνει ζύ­μω­ση και να τρα­βη­χτούν ευ­ρύ­τε­ρα κομ­μά­τια σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Το πιο κομ­βι­κό όμως εδώ είναι η αδυ­να­μία της σύν­δε­σης της μάχης ενά­ντια στα μνη­μό­νια, στη λι­τό­τη­τα, στους κα­πι­τα­λι­στές, στην κυ­βέρ­νη­ση με τη μάχη ενά­ντια στους φα­σί­στες. Είτε υπάρ­χει η εκτί­μη­ση πως δεν χρειά­ζε­ται αντι­φα­σι­στι­κή μάχη και αυτή ανα­πλη­ρώ­νε­ται αυ­τό­μα­τα με τη μάχη ενά­ντια στο σύ­στη­μα, είτε πως απαι­τεί­ται μια ευ­ρύ­τε­ρη δη­μο­κρα­τι­κή –συ­νταγ­μα­τι­κή συμ­μα­χία με κομ­μά­τια αστι­κού κρά­τους, είτε πως μια απο­κομ­μέ­νη πρω­το­πο­ρία θα συ­γκρου­στεί και θα ανα­χαι­τί­σει τε­λι­κά από μόνη της τους φα­σί­στες. Να κά­νου­με επί­μο­νη και συ­στη­μα­τι­κή δου­λειά ώστε να δεί­ξου­με πως ο φα­σι­σμός θα είναι η χει­ρό­τε­ρη και πλέον αντι­λαι­κή κα­τά­στα­ση που μπο­ρεί να προ­κύ­ψει. Να το­νί­σου­με πως, επει­δή έχει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κι­νή­μα­τος, χρειά­ζε­ται συ­γκε­κρι­μέ­νη αντι­με­τώ­πι­ση, να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τη στρο­φή του αστι­κού κρά­τους -από το ρόλο του διαι­τη­τή στο χάι­δε­μα- για να απο­δεί­ξου­με πως μόνο μια συμ­μα­χία της Αρι­στε­ράς και των δυ­νά­με­ων του αντιε­ξου­σια­στι­κού χώρου που θα πάρει την πρω­το­βου­λία κι­νή­σε­ων και -σε σύν­δε­ση με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή μάχη- μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει ένα κί­νη­μα που θα συ­ντρί­ψει τον φα­σι­σμό.

Αντι­με­τώ­πι­ση βί­αιων επι­θέ­σε­ων: Είναι φα­νε­ρό πως δε­χό­με­νοι ότι σκό­τω­σαν τον Φύσσα, σαλ­πί­ζουν επί­θε­ση και ετοι­μά­ζο­νται για νέους φό­νους. Το αστι­κό κρά­τος τους χαι­δεύ­ει και δεν θα μας προ­στα­τέ­ψει. Πώς θα απο­τρέ­ψου­με νέες δο­λο­φο­νί­ες; Ένα ορ­γα­νω­μέ­νο δί­κτυο ενω­τι­κών ομά­δων λαι­κής αυ­το­ά­μυ­νας και πε­ρι­φρού­ρη­σης είναι ανά­γκη να συ­γκρο­τη­θεί  άμεσα σε γει­το­νιές, νε­ο­λαι­ί­στι­κους και ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους, σαν κομ­μά­τι των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος που αντι­στέ­κο­νται. Να μπο­ρέ­σει αυτό το δί­κτυο να προ­στα­τέ­ψει τις πο­ρεί­ες, τα στέ­κια και γρα­φεία μας, μα πάνω από όλα, να κι­νη­το­ποιεί γρή­γο­ρα αντι­φα­σί­στες σε πε­ρί­πτω­ση που εκ­δη­λω­θεί φα­σι­στι­κή επί­θε­ση. Αν υπήρ­χε ένα τέ­τοιο, ο Παύ­λος Φύσ­σας ίσως και ζούσε καθώς από την στιγ­μή που ξε­κί­νη­σε η φρα­στι­κή συ­μπλο­κή μέχρι τη στιγ­μή που μα­χαι­ρώ­θη­κε, πέ­ρα­σαν πάνω από 10 λεπτά, χρό­νος αρ­κε­τός για να κα­τα­φτά­σουν κο­ντι­νοί αντι­φα­σι­στές για βο­ή­θεια.

Με­τα­νά­στες: Πρώτο και κύριο πρό­βλη­μα εδώ είναι πάλι οι πα­τριω­τι­κές αντι­λή­ψεις που βά­ζουν τους με­τα­νά­στες σε δεύ­τε­ρη μοίρα εξυ­ψώ­νο­ντας έμ­με­σα την πο­λι­τι­κή «η Ελ­λά­δα πρώτα για τους Έλ­λη­νες και μετά για τους άλ­λους». Έπει­τα, υπάρ­χει η δια­δε­δο­μέ­νη αντί­λη­ψη ότι οι ντό­πιοι πα­λεύ­ουν για τους με­τα­νά­στες και όχι με αυ­τούς. Αυτό οδη­γεί την αρι­στε­ρά στο να μην επι­διώ­κει ιδιαί­τε­ρα την έντα­ξη των με­τα­να­στών στις ορ­γα­νώ­σεις της, τα συν­δι­κά­τα ή την ενερ­γό συμ­με­το­χή τους σε λαϊ­κές συ­νε­λεύ­σεις, αντι­φα­σι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες, πο­ρεί­ες, δρά­σεις κτλ. Υπάρ­χει, δη­λα­δή, ένας υπο­βό­σκων οί­κτος ή μια έκ­φρα­ση αλ­λη­λεγ­γύ­ης χωρίς όμως να υπάρ­χει ένα καλά ορ­γα­νω­μέ­νο σχέ­διο κοι­νής δρά­σης και συ­μπό­ρευ­σης. Να κα­τα­πο­λε­μή­σου­με και τις δυο τά­σεις και να πα­λέ­ψου­με μαζί με τους με­τα­νά­στες, όχι για αυ­τούς. Πρέ­πει να εί­μα­στε σε στενή συ­νερ­γα­σία μαζί τους, να τους εντάσ­σου­με σαν ίσα μέλη στις ορ­γα­νώ­σεις μας, να με­τα­φρά­ζου­με κεί­με­να και προ­κη­ρύ­ξεις στη γλώσ­σα τους και έτσι να σπάμε την απο­μό­νω­σή τους από το ερ­γα­τι­κό και αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα.

Ας ελ­πί­σου­με πως ο μήνας αντι­φα­σι­στι­κής δρά­σης που ξε­κι­νά στις 21 Μάρτη και το τρι­ή­με­ρο αντι­φα­σι­σμού του συ­ντο­νι­σμού Αθή­νας-Πει­ραιά τον Απρί­λη, θα βοη­θή­σει στη διε­ξα­γω­γή μιας ου­σια­στι­κής συ­ζή­τη­σης και πρα­κτι­κής που θα μας ωθή­σει ναι εξα­γά­γου­με τα σωστά συ­μπε­ρά­σμα­τα για το πώς θα τους στα­μα­τή­σου­με. Γιατί, παρά τα όσα ο μύθος του αήτ­τη­του ισχυ­ρί­ζε­ται , μόνο αν …βά­λου­με αυ­το­γκόλ και δεν παί­ξου­με ωραίο πο­δό­σφαι­ρο, θα χά­σου­με γιατί ο αντί­πα­λος απέ­χει πολύ από την Μπαρ­τσε­λό­να…

*Ο Βαγ­γέ­λης Γα­βρι­η­λί­δης είναι μέλος του ΚΣ της νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Ετικέτες