Η πολιτική αστάθεια είναι εδώ

Η απεργία στις 12 Νοέμβρη ήταν ένα κομβικό γεγονός. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσει κανείς να «μετρήσει» τη σημασία της με τα παραδοσιακά εργαλεία της Αριστεράς (ποσοστά συμμετοχής, όγκος διαδηλωτών, παλμός στα συνθήματα κ.ο.κ.). Όλα αυτά ήταν καλύτερα του αναμενόμενου, αλλά η είδηση δεν ήταν εκεί. Η είδηση ήταν ότι η πολιτική ηγεσία που «θριάμβευσε» στις εκλογές στις 20/9 είδε –πριν περάσουν 50 μέρες!– να τερματίζεται η περίοδος «χάριτος» που θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να της διασφαλίσει η μεγάλη εκλογική νίκη και η άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της γραμμής «Θα τηρηθεί η συμφωνία της 13ης Ιουλίου με τους δανειστές».

Η απεργία στις 12/11 επιβεβαίωσε ότι οι πολιτικές συνθήκες, με βάση την κατεύθυνση επιβολής του Μνημονίου 3, δεν είναι πλέον καθόλου, μα καθόλου «κανονικές».

Γιατί στις 20/9 η ηγετική ομάδα Τσίπρα υφάρπαξε την πλειοψηφική ψήφο του λαού της Αριστεράς, τάζοντας «παράλληλο πρόγραμμα» και «ισοδύναμα» που θα απάλυναν τον ταξικό πόνο των μέτρων του Μνημονίου 3. Όμως τώρα έφτασε η ώρα της αλήθειας, όπου μια κυβέρνηση της τάχα μου ριζοσπαστικής Αριστεράς ετοιμάζει στο Ασφαλιστικό την πιο άγρα αντιμεταρρύθμιση όλων των εποχών. Όπου ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που χτίστηκε ουρλιάζοντας «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», θα πρέπει τώρα να στηρίξει μια πολιτική μαζικών, «fast track» πλειστηριασμών προς όφελος των τραπεζών. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που έχει απομείνει ως ΣΥΡΙΖΑ δεν άντεχε να παρουσιαστεί πουθενά στο δρόμο των διαδηλώσεων στις 12 Νοέμβρη. Εκεί όπου οι εκλογικά ηττημένοι της ΛAE, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ εξακολουθούν να «κολυμπούν σαν ψάρια στο νερό».

Η ραγδαία φθορά της κυβέρνησης στα μάτια των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων φαίνεται παντού: κυρίως στο αμυντικό ύφος των κυβερνητικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η φθορά θα δρομολογήσει κι άλλες εξελίξεις.

Η υπόθεση Πανούση αναδεικνύει το κλίμα σήψης στο κυβερνητικό ή κομματικό επιτελείο. Γιατί η μεγάλη είδηση που αποκαλύπτεται είναι ότι, επί των ημερών της εξουσίας Τσίπρα, η ΕΥΠ παρακολουθούσε και κατέγραφε τις δραστηριότητες των στελεχών της ΠΓ του κόμματός του! Σε αυτό το κλίμα, η συνέχεια των αποκαλύψεων μπορεί να γίνει πολύ, μα πολύ πιο «πιπεράτη»: όταν θα φτάσει π.χ. στην καθοδηγούμενη αλλαγή φρουράς στα μίντια ή στον έλεγχο των νέων επενδύσεων από το γραφείο του Μαξίμου με τη βοήθεια των «ειδικών δυνάμεων» τύπου Σπίρτζη. Όσοι μπορούν να διαβάζουν συνδυαστικά τα «ψιλά» γράμματα των κυριακάτικων εφημερίδων θα διαπιστώσουν ότι οι πρώτες προειδοποιητικές βολές έχουν ήδη πέσει...

Σε αυτό το σαθρό έδαφος, καθόλου τυχαία, αναβιώνουν τα σενάρια πολιτικών εξελίξεων με «διεύρυνση» της κυβέρνησης. Κατ’ αρχάς με το ΠΑΣΟΚ και βλέπουμε. Αυτές οι σκέψεις «διευρύνσεων», με κατεύθυνση μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δείχνουν την επίγνωση της κυρίαρχης τάξης ότι το Μνημόνιο 3 είναι ένα κοινωνικό πρόγραμμα τέτοιας ταξικής σκληρότητας, που μπορεί εύκολα να οδηγήσει ξανά σε συνθήκες ανοιχτής πολιτικής κρίσης.

Παρόλο που είμαστε ακόμα στην αρχή αυτής της διαδικασίας, όλοι οι αγωνιστές/τριες της κοινωνικής αντίστασης πρέπει να έχουμε το νου μας: τα κινηματικά καθήκοντά μας συνδυάζονται άμεσα με τα καθήκοντα προετοιμασίας της ανάδειξης εναλλακτικής πολιτικής λύσης. Γιατί ο χρόνος μπορεί να αποδειχθεί πιο πυκνός ακόμα κι από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις.