Η ψηφοθηρία της ηγεσίας του ΚΚΕ

Στον προεκλογικό αγώνα κάθε κόμμα, ανάλογα με την κοινωνική και πολιτική τοποθέτησή του, μπορεί να χρησιμοποιήσει πολλά μέσα για να διεκδικήσει το μέγιστο αριθμό ψήφων, για να διεκδικήσει τη μέγιστη δυνατή πολιτική επιρροή. Όμως κανένα κόμμα δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και κυρίως εκείνα που έρχονται σε άμεση αντίθεση με την κοινωνική και πολιτική τοποθέτησή του.

Νομίζαμε ότι το ψέμα και η συκοφαντία είναι μέσα που αποκλείονται από τον πολιτικό αγώνα, όταν μιλάμε για τα κόμματα της Αριστεράς. Τις τελευταίες ημέρες η ηγεσία του ΚΚΕ έχει ξεπεράσει κάθε όριο καταπάτησης αυτού του άγραφου αλλά ισχυρού κανόνα.

Με έκπληξη διάβασα στον πρόλογο («της σύνταξης») του τρέχοντος τεύχους της ΚΟΜΕΠ (θεωρητικού και πολιτικού οργάνου της ΚΕ του ΚΚΕ) μιαν αναφορά στην ταπεινότητά μου.

Γράφει η ΚΟΜΕΠ:

«Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Α. Νταβανέλος, στέλεχος της ΛΑΕ και πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, σε ερώτηση που το απευθύνθηκε για το εθνικό νόμισμα, έφτασε να επικαλεστεί μεταξύ άλλων και το φασιστικό κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία που επιδιώκει επιστροφή στο γαλλικό φράγκο, καθώς και του φορέα των Ιταλών βιομηχάνων ο οποίος βλέπει θετικά “την επιστροφή στην ιταλική λιρέτα”».

Το συμπέρασμα είναι απλό: ο Α.Ν., «ως στέλεχος της ΛΑΕ και πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ», είναι οπαδός ακόμα και της Λεπέν και της Κονφιντούστρια, δηλαδή του ιταλικού ΣΕΒ. Αυτό που «ξεχνά» να πει το καλό περιοδικό είναι ότι αυτά τα παραδείγματα (και πολλά άλλα) αναφέρθηκαν ως τμήμα μιας απάντησης ενάντια στον ισχυρισμό ότι το «το ευρώ αποτελεί ασφαλές λιμάνι για τις ασθενέστερες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου και καταφύγιο ασφαλείας για τους λαούς των χειμαζόμενων από την κρίση περιοχών του πλανήτη». Ισχυρίστηκα, λοιπόν, ότι αυτό δεν ισχύει, όχι μόνο γιατί δεν είναι σωστό, αλλά γιατί επίσης ήδη μέσα στις χώρες του ευρωπαϊκού «Βορρά» ακούγονται ισχυρότατες αντιδραστικές φωνές που διαπιστώνουν ότι η ευρωζώνη βυθίζεται σε κρίσιμη αστάθεια και προτείνουν την επιστροφή στην εθνική αναδίπλωση.

Η πλαστογράφηση είναι προφανής.

Αν το κρούσμα ήταν μεμονωμένο, θα ήταν μικρό το κακό. Όμως, δυστυχώς, φαίνεται ότι το ψέμα και η συκοφαντία, ειδικά ενάντια στα στελέχη της ΛΑΕ, είναι γενικευμένη επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Μιλώντας πρόσφατα, σε προεκλογική συγκέντρωση στη Λιβαδειά, ο γ.γ. του ΚΚΕ, Δημ. Κουτσούμπας, είπε:

«τους είδαμε κι αυτούς, …όσους που μέχρι να προκηρυχτούν οι εκλογές και να τους πουν ότι δεν θα είναι σε εκλόγιμες θέσεις, όπως οι Λαφαζάνης, Κωσταντοπούλου, Στρατούλης, Ήσυχος και εδώ στη Βοιωτία οι δύο βουλευτές, στήριζαν την κυβέρνηση».

Τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ πληροφορούνται, έτσι, ότι τα στελέχη της ΛΑΕ ολοκλήρωσαν τη ρήξη τους με τον ΣΥΡΙΖΑ-όχι όταν καταψήφισαν το μνημόνιο 3 στη βουλή, όπως ξέρουν όλοι οι άλλοι άνθρωποι- αλλά όταν διαπίστωσαν ότι… δεν θα είναι σε εκλόγιμες θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Η συκοφαντία είναι τόσο προφανής που δεν χρειάζεται άλλη απάντηση.

Ο Δ. Κουτσούμπας εκστομίζοντας το ανεκδιήγητο για τις «λαφαζανιές» παραβίασε έναν ακόμα άγραφο νόμο των παραδόσεων της Αριστεράς. Ότι η πολιτική αντιπαράθεση, η σύγκρουση και η πολεμική, δεν επιτρέπεται να παίρνει προσωπικό χαρακτήρα. Ότι είναι ανεπίτρεπτα για τα ηγετικά στελέχη τα «λογοπαίγνια» με το όνομα του αντιπάλου ή με όποια προσωπικά γνωρίσματά του. Ποτέ στην Αριστερά δεν πρέπει να αφήσουμε να φτάσει η συζήτηση στη γελοιότητα αν κάποιος απέναντί μας είναι χοντρός ή κοντός ή στραβοκάνης ή ψευδός κ.ο.κ.

Αυτή η κατηφόρα των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, έχει ερμηνεία. Αν και ισχυρίζονται ότι προτείνουν «το δρόμο της ανατροπής», η πολιτική τους έχει έναν και μόνο στόχο: την κοινοβουλευτική ενίσχυση του ΚΚΕ. Γι’ αυτό άλλωστε υποτιμούν τελείως τις απαραίτητες απαντήσεις στο ζήτημα των αναγκαίων συμμαχιών, γι’ αυτό σιωπούν στο κεντρικό ζήτημα της πολιτικής που προτείνουν μέχρι να (και για να) γίνουν οι συνθήκες άμεσα επαναστατικές.

Ελπίζουμε αυτή η κατηφόρα να σταματήσει στις κρίσιμες μέρες που έρχονται για τον κόσμο μας από την 21η Σεπτέμβρη και μετά…