Με τις καλύτερες προϋποθέσεις άνοιξε την Παρασκευή τις εργασίες της η Διεθνής Συνάντηση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που οργανώνει στη Αθήνα, στον χώρο της ΑΣΟΕΕ, η ιστοσελίδα R Project (Kόκκινο Δίκτυο).
Το μεγάλο αμφιθέατρο γέμισε από αγωνιστές/ τριες που προσήλθαν για να παρακολουθήσουν την συζήτηση «Η Ευρώπη σε κρίση» και τις εισηγήσεις – παρεμβάσεις των Νιλ Ντέιβιντσον (Radical Independence Campaign και RISE, Σκοτία -RS21, Αγγλία), Ερίκ Τουσέν (CADTM, Βέλγιο),Φράνκο Τουριλιάτο (Sinistra Anticapitalista, Ιταλία), Στάθη Κουβελάκη (ΛΑ.Ε), Πάνου Κοσμά (Κόκκινο Δίκτυο - ΛΑ.Ε), Γιάννη Μηλιού, Παναγιώτη Σωτήρη (ΑΡ.ΑΝ. - ΛΑ.Ε). Την εικόνα του πολυπληθούς ακροατηρίου χρωμάτισε έντονα η συμμετοχή της νεολαίας. Μεταξύ άλλων διακρίναμε την παρουσία των Δημήτρη Στρατούλη, Ελένης Πορτάλιου, Στάθη Λεουντσάκου, Νάντιας Βαλαβάνη, Ανέστη Ταρπάγκου, Μαρίας Ζευγώλη, Σταύρου Τομπάζου, Σπύρου Σακελαρόπουλου και βέβαια το σύνολο των στελεχών και εκπροσώπων του «Kόκκινου Δικτύου».
Την εκδήλωση άνοιξε η συντονίστρια από την πλευρά των διοργανωτών, Κατερίνα Σεργίδου, προλογίζοντας την σημασία της προσπάθειας αυτής στις συγκεκριμένες δύσκολες και ταυτόχρονα γεμάτες προκλήσεις συνθήκες, στην Ελλάδα και διεθνώς, για το κίνημα και την Αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Ο Πάνος Κοσμάς στην τοποθέτησή του σημείωσε, αφού περιέγραψε εμπεριστατωμένα το βάθος της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, πώς αυτή περνά από το πεδίο της οικονομίας και μετατρέπεται σε κρίση του πολιτικού και θεσμικού εποικοδομήματος, κρίση συνολικά της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Αναφερόμενος στο βρετανικό δημοψήφισμα αλλά και στην ελληνική εμπειρία, τόνισε την σημασία της διάκρισης του «Exit» από το «Lexit» καθώς ενώ είναι σαφές ότι δεν υπάρχει δρόμος ανατροπής της λιτότητας μέσα στην ΟΝΕ ταυτόχρονα η σύγκρουση με τα νεοφιλελεύθερα διευθυντήρια απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αριστερά έχουν όρους και προϋποθέσεις (το μεταβατικό εργατικό/ λαϊκό πρόγραμμα) που θέτουν την αντικαπιταλιστική στρατηγική και την άμεση πολιτική κατεύθυνσή της στον αντίποδα του δεξιού και ακροδεξιού «ευρωσκεπτικισμού».
Ακολούθησε ο Έρικ Τουσέν, ο οποίος ξεκίνησε την τοποθέτησή του με την διαπίστωση «του φόβου της Αριστεράς να είναι ριζοσπαστική» αναφερόμενος πρωτίστως στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην πορεία των Ποδέμος στην Ισπανία, την ώρα που είναι σαφής η κοινωνική ανάγκη για ριζοσπαστική, αριστερή πολιτική έκφραση όπως έχει φανεί σε πολλές περιπτώσεις στην Ευρώπη (ΣΥΡΙΖΑ, Ποδέμος, Κόρμπιν) αλλά και στις ΗΠΑ (Σάντερς). Περιγράφοντας την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία γνώρισε από πρώτο χέρι, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην «επιτροπή αλήθειας» για το Δημόσιο χρέος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πορεία της ρήξης και της αριστερής ανατροπής δεν έχει περιθώριο νίκης μέσα στη ζώνη του ευρώ. «Μια αριστερή κυβέρνηση οφείλει να δεσμευτεί στην ανυπακοή στην ΕΕ και σε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Ο Στάθης Κουβελάκης με πλούσια προσωπική εμπειρία από την συμμετοχή του στην Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ και μετά στην ΛΑΕ αλλά και γνώση της γαλλικής και ευρύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής πραγματικότητας άσκησε πολεμική απέναντι σε κάθε μορφή «ευρωπαϊσμού» τονίζοντας την ανάγκη «ανάκτησης» του εθνικού πεδίου της πάλης. Πέραν τούτων αναφέρθηκε στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και τις προσπάθειες της Αριστερής Πλατφόρμας στο εσωτερικό του καθώς και στους λόγους που χάθηκε αυτή η μάχη απ’ τα’ αριστερά. Συμπέρανε πως το «μοντέλο» των «πλατιών κομμάτων» έχει αποτύχει στον βαθμό που δεν επιτυγχάνει μια ουσιαστική «ανασύνθεση» των ρευμάτων εντός του. Τότε μόνο αποτελεί το κατάλληλο εργαλείο για να παρέμβει η Αριστερά σε μαζικό επίπεδο.
Ο Νιλ Ντέιβινσον ανέλυσε, ως ο «πλέον κατάλληλος», την κατάσταση στην Βρετανία και φώτισε τα βαθύτερα χαρακτηριστικά του Brexit. Τόνισε πως μέσα σε μια σύνθετη βρετανική πολιτική και ταξική «γεωγραφία», από την αστική πλευρά ήταν οι μικρομεσαίες εκφράσεις του κεφαλαίου κυρίως υπέρ της εξόδου και όχι το μεγάλο βρετανικό κεφάλαιο. Ανέλυσε την κρίση του βρετανικού κράτους, τις αντιφάσεις μέσα στο «στρατόπεδο» του Brexit αναδεικνύοντας πως παρά τις προσπάθειες της ακροδεξιάς να καπηλευτεί την καμπάνια μέσα σ’ αυτή συνυπήρχαν αριστερές εκφράσεις του κόσμου της εργασίας και γενικότερα των «από κάτω» στα πλαίσια του Lexit και κατέληξε στην άποψη του για την ΟΝΕ/ΕΕ χρησιμοποιώντας την ιστορική ρήση «η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί».
Ο Φράνκο Τουριλιάτο, έμπειρο στέλεχος της ιταλικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς με συμμετοχή στην πορεία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης ως γερουσιαστής – εκπρόσωπος των αντικαπιταλιστών που καταψήφισε την δεξιά στροφή του Μπερτινότι, παρουσίασε τα συμπεράσματά του από την πικρή αλλά γεμάτη διδάγματα ιταλική εμπειρία. Ανέλυσε την τρέχουσα ιταλική πραγματικότητα αναδεικνύοντας την υπονομευτική για την ΟΝΕ/ΕΕ «βόμβα» των ιταλικών τραπεζών καθώς και την δεξιά πολιτική λιτότητας του Ρέντσι παρά την ρητορεία του ενάντια στο γερμανικό κέντρο. Σημείωσε ότι η σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη δεν μπορεί να έχει απ’ τ’ αριστερά, χαρακτήρα «νοσταλγίας» των εθνικών κρατών παρατηρώντας ότι μια επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην ριζοσπαστική γραμμή θα έβρισκε συμπαραστάτες και μιμητές στο μαζικό κίνημα και στην Αριστερά πανευρωπαϊκά. Τέλος τόνισε την σημασία της «οργάνωσης» σε όλα τα επίπεδα (συνδικαλιστικό, πολιτικό, επαναστατικό).
Ο Γιάννης Μηλιός έθεσε τρία σημεία προβληματισμού και συμπερασμάτων στην τρέχουσα περίοδο ξεκινώντας με την διαπίστωση πως το στοιχείο που καθορίζει τις πολιτικές επιλογές των κυρίαρχων είναι η λιτότητα ως απάντηση στην κρίση και στην μειωμένη κερδοφορία. Ως προς το δημόσιο χρέος και την ευρωπαϊκή κρίση χρέους συμπέρανε ότι αυτό το πρόβλημα χρησιμοποιείται ως μέσο για την ενίσχυση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρώπη. Υπογράμμισε ότι η ήττα του ριζοσπαστικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποτέλεσμα της επικράτησης της αντίληψης του «κοινού εθνικού συμφέροντος» και της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» με στόχο την «ανάπτυξη», την ώρα ακριβώς που κορυφώνεται μέσα στην κρίση η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας. Κλείνοντας, τόνισε την ανάγκη της συγκέντρωσης δύναμης της μαρξιστικής αριστεράς και την βαθύτερης επεξεργασίας της μεταβατικής προσέγγισης.
Τέλος, ο Παναγιώτης Σωτήρης, εκπρόσωπος της ΑΡΑΝ και μέλος της ΠΓ της ΛΑΕ, επέμεινε στην ανάγκη της ρήξης με το ευρώ και της ανάκτησης της «λαϊκής κυριαρχίας» σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, προκειμένου να εκμεταλλευτεί την ικανότητα της χώρας να παράγει. Τόνισε ότι η ριζοσπαστική αριστερά δεν πρέπει να πιέζεται από την ύπαρξη του δεξιού ευρωσκεπτικισμού και ταυτόχρονα περιέγραψε τον «ευρωπαϊσμό» ως τον «εθνικισμό του κεφαλαίου».
Το διεθνές τριήμερο της διεθνούς αντικαπιταλιστικής Αριστεράς συνεχίζεται σήμερα (Σάβ. 5-11) το μεσημέρι με δύο ακόμα συζητήσεις: για το συνδικαλιστικό κίνημα και την πάλη ενάντια στην ακροδεξιά απειλή. Το απόγευμα στις 18.00 και αύριο Κυριακή στις 12.00, αναμένονται με ενδιαφέρον οι κεντρικές πολιτικές συζητήσεις για την εναλλακτική πρόταση των αντικαπιταλιστών δυνάμεων της Αριστεράς, απέναντι στην πανευρωπαϊκή λιτότητα.
