Η συζήτηση στη Βουλή για το Ασφαλιστικό: Δυο γάιδαροι μαλώνανε για... ξένη αγελάδα

Και έτσι, πρέπει να σφυρηλατηθεί μια νέα «εθνική συναίνεση», στα πρότυπα, όπως ομολόγησε σε μια αποστροφή του λόγου του, της... ψήφισης της συμφωνίας από όλα τα νέα και τα παλαιά μνημονιακά κόμματα το καλοκαίρι του 2015! Απευθύνθηκε μάλιστα ειδικά στη ΝΔ, ζητώντας να υπάρξουν «προτάσεις», ,επειδή έχει μια από τις κύριες ευθύνες για την παρούσα κατάσταση στα ασφαλιστικά ταμεία.

Εδώ, χρειάζεται μια παρένθεση : Ο Τσίπρας είχε χρησιμοποιήσει την τακτική των προ ημερησίας διάταξης συζητήσεων στη Βουλή και την περίοδο της υποτιθέμενης «σκληρής και διαρκούς διαπραγμάτευσης» για τον «έντιμο συμβιβασμό», προκειμένου να κάνει κοινωνούς την κοινωνία και τα άλλα κόμματα, στην τότε «εθνική προσπάθεια». Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής είναι γνωστά. Οι συζητήσεις ήταν προπέτασμα καπνού, για να φιλοτεχνείται ένα δήθεν δυναμικό πορτρέτο ενός ηγέτη που θα τηρούσε τις υποσχέσεις του και θα έμενε συνεπής στις προεκλογικές του εξαγγελίες – όλοι ξέρουμε τη συνέχεια...

Κάνοντας ένα εμβριθές ρεπορτάζ – γενικά οι πολιτικοί, όταν δεν μπορούν να προτείνουν πραγματικές λύσεις και να προχωρήσουν σε γενναίες αποφάσεις, ζηλεύουν τη δουλειά και το ψωμί των καλών δημοσιογράφων – ο Τσίπρας ανέλυσε τη μη βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού, αιτιολογώντας και χρεώνοντας την σε τρία χρόνια προβλήματα, που οι διαδοχικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όξυναν : τη σπατάλη και τη διασπάθιση των αποθεματικών των ασφαλιστικών φορέων, το δημογραφικό ζήτημα και την μαύρη, ανασφάλιστη και επισφαλή εργασία και υποαπασχόληση. Και όμως, δεν προτάθηκε ούτε μια λύση για αυτά τα προβλήματα σε ενεστώτα χρόνο!

Η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία θα παραμείνει καθεστώς, καθώς δεν ανακοινώθηκε ούτε ένα μέτρο καταπολέμησης, πέρα από την καλή θέληση του εκάστοτε εκμεταλλευτή εργοδότη να δηλώνει τον αριθμό των απασχολούμενων του. Για το δημογραφικό ζήτημα, η άμεση λύση μιας γενναίας και μαζικής χορήγησης ιθαγένειας στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, καθώς και σε όσους αλλοδαπούς ζουν και εργάζονται και ταλανίζονται τόσα χρόνια στη χώρα, δεν είναι στα σχέδια της συγκυβέρνησης, καθώς ούτε σε αυτό το ζήτημα προτάθηκε κάτι τέτοιο ή έστω σχετικό – άρα μια πηγή αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας παραμένει αστείρευτη και οι άνθρωποι που την υφίστανται εκτός πλαισίου προστασίας (το δε παραλήρημα Καμμένου στο θέμα, που είδε...μαζική φυγή κεφαλαίων, «τιμά» την ανίερη συμμαχία καιροσκοπισμού με τον Τσίπρα). Ταυτόχρονα, τα αποθεματικά των ταμείων – ή καλύτερα του νέου υπερταμείου – θα παραμείνουν στο έλεος του κεντρικού τραπεζίτη, Γιάννη Στουρνάρα και των φίλων του επικεφαλής των συστημικών τραπεζών, καθώς ούτε σε αυτή την περίπτωση προτάθηκε κάποιο νέο είδος αποταμίευσης και εξασφάλισης του ύψους και της κεφαλαιοποίησης τους. Οπότε, τα βασικά προβλήματα που δυναμιτίζουν τα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος θα παραμείνουν ενεργά και παρόντα, υποσκάπτοντας και αυτήν ακόμη την ακραία νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση. Ή μήπως όχι;

Μάλλον όχι, γιατί πολύ απλά και καθαρά, τα παραπάνω προβλήματα θα απαιτούσαν λύσεις πραγματικής κοινωνικής δικαιοσύνης και δημόσιας λογοδοσίας και ελέγχου του ασφαλιστικού συστήματος, πραγματικής υπέρβασης του κυρίαρχου μοντέλου νεοφιλελεύθερης κοπής για ένα αυστηρά κεφαλαιοποιητικό σύστημα χωρίς κοινωνικές ανταποδοτικότητες και ασφαλιστικές δικλείδες χρηματοδότησης και στήριξης (πχ, κρατικός προϋπολογισμός). Ο Τσίπρας το παραδέχθηκε εν μέρει, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να μιλήσει για «στοιχεία(!) κεφαλαιοποιητικού συστήματος», τα οποία θα αναζωογονήσουν τα αποθεματικά και θα είναι κίνητρο για «ασφαλιστική συνέπεια και παραμονή στον εργασιακό βίο(!)». Το ψέμα  - ή η μισή αλήθεια - έχει κοντά ποδάρια. Γιατί η ίδια αντιμεταρρύθμιση προβλέπει ρητά ότι εξομοιώνει τους πάντες (τους πάντες!) με ελεύθερους επαγγελματίες με συγκεκριμένα, προκαθορισμένα φορολογητέα εισοδήματα στα οποία θα υπολογίζονται οι καταβλητέες εισφορές. Έτσι, ολοκληρώνεται και μια αντεργατική αντιμεταρρύθμιση που πλήττει ευθέως τις σχέσεις εξαρτημένης εργασίας και την ευθύνη του εργοδότη να αποδίδει και φόρους και εισφορές. Η δε αποστροφή του Τσίπρα για την παραμονή στο εργασιακό βίο, εκδηλώνει μια από τις άδηλες παραμέτρους και τους ανομολόγητους στόχους της αντιμεταρρύθμισης : Την παράταση του εργασιακού βίου – όταν και όπως θα υπάρχει κακοπληρωμένη και επισφαλής δουλειά – έως τα βαθιά γεράματα, επ' άπειρον, μέχρι τον τάφο, ει δυνατόν (συγγνώμη για το μακάβριο των λέξεων ,αλλά είναι αλήθεια) ! Για ποια σύνταξη λοιπόν, μιλάμε!; Ποια ασφάλιση και ποια εξασφάλιση κάποιας μέριμνας για την τρίτη ηλικία σε ενεστώτα, αλλά και μέλλοντα χρόνο!;

Το πιο απίστευτο, όμως, από όλα ήταν η ανερυθρίαστη διεκδίκηση της πατρότητας αυτού του Ασφαλιστικού από τον Τσίπρα και τη συγκυβέρνηση του! Και εκεί υπήρξε η κορυφαία, θα έλεγα, στιγμή του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος εμφανίστηκε με ισχυρή, νεοφιλελεύθερη αυτοπεποίθηση, κάνοντας γενικευμένο απολογισμό των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ  - (ΔΗΜΑΡ), στις οποίες υπήρξε υπουργός, διορθώνοντας(!) τον πρωθυπουργό και διεκδικώντας αυτός (και για λογαριασμό των προηγούμενων κυβερνήσεων), τις εμπνεύσεις και τις στοχοθεσίες της αντιμεταρρύθμισης, την οποία τώρα, σήμερα, προτείνουν οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ. Απολύτως αληθινό, κυνικό και δηλωτικό των διαθέσεων του νέου δικομματισμού της καταστροφής,  να τσακώνονται οι δυο αρχηγοί για το ποιος είναι ο καλύτερος και ο καταλληλότερος των νεοφιλελεύθερων και αντικοινωνικών μέτρων και σταθμών. Καμία έκπληξη, πάντως. Ο Μητσοτάκης μάλιστα παρόξυνε την κριτική στη συγκυβέρνηση με γνώμονα ακριβώς τη συνεπέστερη, βαθύτερη, ολοκληρωτική εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους «εταίρους» δανειστές και πετώντας το ευφυολόγημα για τη δήθεν «καλύτερη μοίρα» της Κύπρου, την οποία είχε μόλις επισκεφθεί. Αλλά δεν θα μπορούσε κανείς να αμφιβάλει ή να περιμένει κάτι διαφορετικό από τον Μητσοτάκη – τη μεταμόρφωση από τον αριστερό «δόκτορα Τζέκυλ» στον νεοδεξιό, νεοφιλελεύθερο «κύριο Χάιντ» την έχει υποστεί ο Τσίπρας.

Όλα αυτά βέβαια, δεν έχουν και πολλή σημασία, εφόσον και το σχέδιο νόμου Κατρούγκαλου και οι όποιες διαβεβαιώσεις δίνονται σε διάφορες παραγωγικές ομάδες για «διορθώσεις» και «επανεξετάσεις» και «αλλαγές» εξαρτώνται από τις θελήσεις των «εταίρων» δανειστών – και μετά αναρωτιέται ο Τσίπρας, γιατί δεν τον συναντάνε οι αγρότες (καλύτερα να ζητήσουν ραντεβού από τον Σόιμπλε ή την Λαγκάρντ). Οι δανειστές θα καθορίσουν πλήρως και το περιεχόμενο και τον χρόνο κατάθεσης και ψήφισης του νέου Ανασφαλιστικού – και αυτό στο Μνημόνιο 3 προβλέπεται ως διαδικασία. Και από τη στιγμή που οι δανειστές έχουν απαιτήσει «αγελάδα», οι δύο γάιδαροι που ακολούθησαν μια προκάτ αντιπαράθεση δήθεν πόλωσης και... αγεφύρωτων διαφορών, θα πρέπει να συμμορφωθούν στο καπίστρι και το σαμάρι που θα φορτώσουν στα συνήθη υποζύγια της ελληνικής κοινωνίας, οι έξω – και οι μέσα φανατικοί υποστηρικτές του στο μπλοκ του ΝΑΙ (τραπεζίτες, βιομήχανοι, εργοδοσίες, εφοπλιστές κτλ).