Ιωάννα Γαϊτάνη: Να κρατηθεί όρθια η Αριστερά, αλλιώς όρθια θα μείνει η Χρυσή Αυγή

Η Ιωάννα Γαϊτάνη ξεκαθαρίζει ότι στόχος των βουλευτών που διαφωνούν με την εφαρμογή της νέας συμφωνίας δεν είναι να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να παραμείνει ενωμένος και να υλοποιήσει τις προγραμματικές του δεσμεύσεις. Επισημαίνει ότι τα μνημόνια δεν αποτελούν μονόδρομο και υποστηρίζει πώς θα μπορούσε η κυβέρνηση να είχε προετοιμάσει το έδαφος την περίοδο που προηγήθηκε της συμφωνίας ώστε να στέκεται καλύτερα στα πόδια της.

Παρότι η κατάσταση είναι δύσκολη, τονίζει, πιστεύει ότι υπάρχει ακόμη διέξοδος και δυνατότητα στροφής του ΣΥΡΙΖΑ και πάλι σε πολιτικές που στηρίζουν τους φτωχότερους.

Παράλληλα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για άνοδο του φασισμού αν χάσει το λαϊκό της έρεισμα η Αριστερά και υπογραμμίζει την ανάγκη για συσπείρωση όλων των δυνάμεων που κινούνται στο χώρο της αντίστασης και συμμετέχουν στα κινήματα.

Κινδυνεύει να χαθεί ένα στοίχημα για την Αριστερά και την κοινωνία;

Είναι πολύ πιθανό και αυτό το αντιλαμβάνεται πολύς κόσμος στην Αριστερά. Εξ” ου και όλες αυτές οι αντιδράσεις που ξεδιπλώνονται στις κομματικές οργανώσεις αλλά και στους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να δώσουμε τη μάχη να μη χαθεί το στοίχημα, πρέπει να σταθεί όρθιο το ριζοσπαστικό κομμάτι της Αριστεράς (και όχι μόνο) και να δώσουμε συγκροτημένα τη μάχη ώστε να μην υλοποιηθεί το τρίτο μνημόνιο , όπως τη δώσαμε και δεν υλοποιήθηκαν τα δύο προηγούμενα μνημόνια τουλάχιστον στο 50%. Ο κίνδυνος των φασιστών είναι εδώ. Και αυτός ο κίνδυνος φτάνει μέχρι την πλήρη κατάλυση της δημοκρατίας και των λίγων δημοκρατικών δικαιωμάτων που μας έχουν απομείνει.

Παίρνει τη σκυτάλη στον αντιμνημονιακό αγώνα η Χρυσή Αυγή, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιήσει αυτή την πολιτική;

Θα αντιστρατευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ τις πολιτικές των μνημονίων. Δεν είναι ένα κόμμα που θα διαιρεθεί έτσι απλά και θα χαθεί, είναι σύντροφοι και συντρόφισσες που χρόνια δίνουν μάχες και δεν θα πάνε στο σπίτι τους. Ελπίζουμε αυτή τη φορά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και οι σύντροφοι του ΚΚΕ και οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο αναρχικός χώρος. Μέχρι τώρα κινήθηκαν με όρους ιδεολογικούς και όχι πολιτικούς και ουσιαστικά μέσα από αυτή την τακτική τους, άθελά τους, βοήθησαν σε αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων. Αν υπήρχε μια ενωμένη αριστερή αντικαπιταλιστική πολιτική δύναμη, όπου θα βλέπαμε καθημερινά τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε, νομίζω ότι θα είχαμε μια πολύ καλύτερη εξέλιξη των πραγμάτων.

Υπήρχε τελικώς εναλλακτικό σχέδιο ή όχι στις διαπραγματεύσεις; Θα μπορούσαν να είχαν γίνει τα πράγματα διαφορετικά;

Τα μνημόνια δεν είναι μονόδρομος, πάντα υπάρχει η δυνατότητα εναλλακτικών σχεδίων. Για την Αριστερά όμως οποιοδήποτε εναλλακτικό σχέδιο, σημαίνει ότι έχει μαζί της το λαό. Αυτό προϋπέθετε το κόμμα και μέτωπα του κόμματος που οργανώνουν τον κόσμο στη βάση αυτού του σχεδίου. Ενός σχεδίου ανατροπής των μνημονίων, εφαρμογής μονομερώς μέτρων και νόμων που ανακουφίζουν και βελτιώνουν τη θέση των ανθρώπων , αλλά και ανοίγουν την προοπτική για μια άλλη κοινωνία. Έχουμε ξεχάσει να χρησιμοποιούμε λέξεις όπως «σοσιαλισμός» τελευταία, έχουμε μείνει στο μνημόνιο – αντιμνημόνιο, αλλά δεν πρέπει.

Υπήρχαν μέτρα που μπορούσαν να εφαρμοστούν όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο έλεγχος της ροής των χρημάτων -δεν έπρεπε να φύγουν λεφτά στο εξωτερικό- η μονομερής μη πληρωμή του χρέους από τη στιγμή που αναλάβαμε τη διακυβέρνηση, ο έλεγχος των δημοσίων οργανισμών με πρόσωπα απολύτου εμπιστοσύνης και όχι του πρώην βαθέως κράτους. Όταν λέω πρόσωπα απολύτου εμπιστοσύνης δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε κομματικά μέλη θα μπορούσαν να είναι από την ευρύτερη αριστερά, από προοδευτικούς ανθρώπους, έντιμους και γνώστες.

Θα μπορούσε επίσης να υπάρξει μια ακόμη μεγαλύτερη οργάνωση δομών αλληλεγγύης έτσι ώστε ό,τι και να συμβεί, να είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε τον πιο φτωχοποιημένο κόσμο, αλλά και να πάρουμε μέτρα που να δείχνουν ακριβώς την πρόθεση μας να μεγαλώνουμε τις κοινωνικές συμμαχίες, όπως για παράδειγμα τέτοιες κινήσεις θα ήταν η απομάκρυνση της Εldorado από τις Σκουριές ή να δώσουμε το προβάδισμα σε εγχειρήματα όπως της ΒΙΟΜΕ.

Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και που δεν τα κάναμε τα παραπάνω και μόνο ότι η Αριστερά ήρθε στο προσκήνιο, ο κόσμος τη στήριξε. Η ανανέωση δε της λαϊκής εντολής ήταν πολύ μεγάλη με το 61,3% του δημοψηφίσματος, που σήμαινε όχι στον εκβιασμό του Γιουνκερ, αλλά και όχι στα μνημόνια επί της ουσίας. Έχουμε χάσει μία μάχη, όχι τον πόλεμο.

Και εδώ οφείλω να αναφέρω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε για πρώτη φορά να δημιουργήσει ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης σε όλο τον πλανήτη. Δεν το έχουμε δει ξανά εδώ και δεκαετίες, αγωνιστές και ακτιβιστές δηλαδή να υπερασπίζονται σε όλο τον κόσμο μία κυβέρνηση, παρά τις αδυναμίες της. Αυτός ο κόσμος θα μας ήταν πολύτιμος στην παραπέρα πορεία μας, ελπίζω να συνεχιστεί αυτό. Ο σπόρος για τον οποίο μιλάει ο πρωθυπουργός είναι ο σπόρος που έπεσε στα κινήματα και όχι στις κυβερνήσεις, όπως είναι τα γαλλικά και γερμανικά συνδικάτα που στήριξαν το ΟΧΙ. Δεν μπορούμε να απογοητεύσουμε αυτό τον κόσμο και όσους ξεσηκώνονται. Δεν γίνεται να τους κόψουμε τα φτερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτελέσει τη σπίθα που θα ανάψει φωτιά στην Ευρώπη!

Στη φάση που βρισκόμαστε ποια θα ήταν για σας η ιδανική επόμενη κίνηση;

Μέχρι και την τελευταία στιγμή ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από τον πρωθυπουργό να μην αποδεχτεί τα μνημόνια. Καταλαβαίνω τη δυσκολία, κανείς δεν λέει ότι είναι εύκολα τα πράγματα, αλλά τα μηνύματα που έρχονται σε μένα, από κόσμο εκτός ΣΥΡΙΖΑ και Αριστεράς είναι ότι «είμαστε φτωχοί, έχουμε μάθει να επιβιώνουμε έτσι και δεν θα μας πειράξει οποιαδήποτε επιλογή». Αν το αφήσουμε στο συναίσθημα προφανώς και θα χάσουμε, αν τον κόσμο αυτόν όμως τον οργανώσουμε είναι σίγουρο ότι θα νικήσουμε.

Σε ενδεχόμενο ρήξης πιστεύετε ότι ο κόσμος του 61%, ή έστω ένα σημαντικό μέρος του θα ήταν δίπλα;

Η Αριστερά όταν κάνει τα σωστά πράγματα κερδίζει πολύ. Όταν κάνει λάθος πράγματα τότε χάνει.

Το ΟΧΙ ήταν ταξικό, αν δούμε τον χάρτη του ΟΧΙ και τον χάρτη του ΝΑΙ, αποδεικνύεται περίτρανα αυτό. Υπό καθεστώς μεγάλης τρομοκρατίας περί χρεοκοπίας, είδαμε ότι ο κόσμος έκανε την επιλογή του. Όλη η Αττική πλην των πλουσίων περιοχών ψήφισε μαζικά υπέρ του ΟΧΙ, αυτός είναι ο δικός μας κόσμος, η φτωχολογιά, η οποία δεν αναθέτει, η οποία μπορεί να δουλέψει και να παλέψει οργανωμένα.

Το εργαλείο που λέγεται κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την υπόλοιπη Αριστερά πρέπει να οργανώσουν αυτό τον κόσμο. Αυτός είναι ο δικός μας στρατός, αυτά είναι τα δικά μας όπλα, δεν είναι τεχνικά τα ζητήματα, αλλά πολιτικά.

Φαίνεται ότι εδώ παίζεται ποιος θα φοβηθεί. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι φοβάται, πρέπει όμως να φοβηθούν οι αντίπαλοί μας. Ο δικός μας στρατός θα τους φοβίσει, μόνο αν λειτουργήσει οργανωμένα, υπό την ηγεμονία ενός πολιτικού κόμματος. Αυτός είναι ο ρόλος των κομμάτων, να καταθέτουν προτάσεις πάλης και σύγκρουσης.

Ένας λόγος που ο κόσμος φοβάται την ρήξη, είναι ότι δεν ξέρει τι επακολουθεί. Τί θα συνέβαινε; Θα ήταν πράγματι τόσο δυσάρεστες οι εξελίξεις;

Η πολιτική στηρίζεται στη δυναμική. Δεν στηρίζεται σε μαθηματικές εξισώσεις. Ανέφερα προηγουμένως ποια είναι τα δικά μας όπλα. Ένα ταξικό ΌΧΙ και μια διεθνής αλληλεγγύη. Θα την αξιοποιήσουμε; Προφανώς θα ήμασταν και δύσκολα. Αλλά για έναν άνεργο που δεν έχει εισόδημα, τι σημασία έχει μια χρεοκοπία ή μία αλλαγή νομίσματος, μιλάω για τα διαδικαστικά ζητήματα. Οι συνταξιούχοι που παίρνουν 500-600 ευρώ και θα μειωθούν οι συντάξεις τους και ταΐζουν τα άνεργα παιδιά τους, όταν χάσουν τα λίγα αυτά χρήματα τι νόημα θα έχει γι” αυτούς η χρεοκοπία; Είναι χρεοκοπημένοι ήδη οι ίδιοι.

Πρέπει να ανατρέξουμε επίσης στην ιστορία και να θυμηθούμε ότι η αστική τάξη μπροστά στην αυτοπεποίθηση που νιώθουν οι από κάτω υποχωρεί. Να θυμίσω ότι υπήρχαν εργατικά κινήματα από το ‘74 μέχρι το ‘79, που υποχρέωσαν την αστική τάξη να υποχωρήσει. Κάπως έτσι, όταν ανέλαβε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ σχημάτισε κοινωνικό σύστημα υγείας, ανέβασε τους μισθούς και προσπάθησε να επιβάλλει την εργασιακή ειρήνη, με όρους όμως που αντιστοιχούσαν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής της εργατική τάξης. Να ψάξουμε στην ιστορία μας να δούμε πότε κερδίζαμε και πότε χάναμε. Nα εμπνευστούμε από τις νίκες μας να αποφύγουμε τα λάθη που μας οδήγησαν σε ήττες.

Ποια είναι η επόμενη μέρα που σχηματίζεται για την Αριστερά, υπάρχει ο κίνδυνος νέου κατακερματισμού;

Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες δεν μπορώ να τις προβλέψω, ο στόχος δεν είναι να κατακερματιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Παλεύουμε για την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση όμως της υλοποίησης των δεσμεύσεων του. Αλλά αν φοβούνται σύντροφοι και συντρόφισσες ότι θα υπάρξει κατακερματισμός της Αριστεράς, εγώ λέω ότι πρέπει να υπάρξει ένα μεγαλύτερο μέτωπο της Αριστεράς που θα κάτσει και θα βάλει κάτω τα σχέδια για μια εναλλακτική πολιτική, που θα είναι αντιμνημνονιακή καταρχάς.

Ήδη πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες από διάφορα σχήματα της Αριστεράς έχουν αρχίσει και καταλαβαίνουν ότι πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, ανεξαρτήτων ιδεολογικών διαφορών. Όπως και ένα κομμάτι αναρχικών που έχει αρχίσει και σκέφτεται σοβαρά ότι δεν είναι λογική η βία στους δρόμους και οι μολότοφ και πρέπει να δούμε σοβαρά τί θα κάνουμε όλοι μαζί. Θεωρώ πολύ ελπιδοφόρο. Μας ωριμάζουν και από αυτή την πλευρά οι καταστάσεις.

Το ίδιο ελπίζω ότι θα συμβεί και στο ΚΚΕ. Το ότι η βάση του ΚΚΕ απέρριψε τη διασπαστική γραμμή της ηγεσίας του με άκυρο και ταυτίστηκε με ένα ΟΧΙ της τάξης του είναι και αυτό ελπιδοφόρο. Μένει να παλέψουμε όλοι μαζί σοβαρά, δεν πρέπει να επεμβαίνουμε σε καταγγελίες οι μεν απέναντι στους δε. Όλοι έχουμε κάνει λάθη, όλοι έχουμε ευθύνες. Να καθίσουμε ενωμένα και με αποφασιστικότητα να δώσουμε λύσεις. Πρέπει να παλέψουμε ώστε να κρατηθεί όρθια η Αριστερά, διαφορετικά όρθια θα μείνει η Χρυσή Αυγή.

Μπορεί να λειτουργήσει το κυβερνητικό σχήμα με τους τωρινούς όρους;

Δεν νομίζω ότι θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα. Η σκληρή εποπτεία που μας έχει επιβληθεί δείχνει ακριβώς ότι και ο Σόιμπλε και ο Γιούνκερ ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει το Μνημόνιο. Όλες μας οι κινήσεις, των διαφωνούντων, είναι να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική, δεν είναι να πέσει η κυβέρνηση, αλλά να εφαρμοστεί άλλο σχέδιο και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δουλέψουμε. Ευθύνη του πρωθυπουργού είναι αν θέλει να ακούσει τον κόσμο του ή τους συμβούλους του.

Αν έχει σήμερα 38 βουλευτές που με κάποιο τρόπο αρνήθηκαν να ψηφίσουν μνημονίο, πώς θα προχωρήσει; Αλλά ακόμη και αυτοί που ψήφισαν ΝΑΙ για το μνημόνιο στη Βουλή, είναι αριστεροί άνθρωποι. Πόσο θα αντέξουν να ψηφίζουν τέτοια μέτρα; Και για πόσο θα ανέχονται την άγρια καταστολή που ουσιαστικά τώρα ξεκίνησε με τη συγκέντρωση της Τετάρτης; Πόσο θα αντέξουν να συμπορεύονται με τις μνημονιακές δυνάμεις και να ανέχονται ότι οι άνθρωποι που μέχρι χτες μας βρίζανε και ήθελαν να φύγουμε από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής είναι υποστηρικτές του πρωθυπουργού; Για πόσο θα ανεχτούν να είναι με τους διάφορους Μπογδάνους;