ΗΠΑ : Ενδιάμεσες εκλογές με το βλέμμα στο 2020, την εκθρόνιση του Τραμπ και την άγνωστη ταξική κατάργηση της ψήφου

Είναι οι πιο δα­πα­νη­ρές εκλο­γές στην ιστο­ρία των ΗΠΑ - πάνω από 1,8 δις δο­λά­ρια έχουν ξο­δευ­τεί ήδη σε δια­φη­μι­στι­κό χρόνο και χώρο στο δια­δί­κτυο και την τη­λε­ό­ρα­ση. Είναι οι πιο συ­γκρου­σια­κές - με έναν Τραμπ σε υα­λο­πω­λείο να επι­τί­θε­ται κατά πά­ντων. Είναι οι πιο κρί­σι­μες για τον Λευκό Οίκο - στη σκιά του Κά­να­βο και της κα­ταγ­γε­λί­ας των συμ­φω­νιών για τα πυ­ρη­νι­κά όπλα. Και είναι εκεί­νες που ελά­χι­στα εν­δια­φέ­ρουν κα­θε­αυ­τές - όλοι προ­ε­τοι­μά­ζο­νται πυ­ρε­τω­δώς για το 2020, και για τους υπο­ψή­φιους προ­έ­δρους. Ή μάλ­λον, τις υπο­ψή­φιες προ­έ­δρους.

Την ώρα που επι­κυ­ρω­νό­ταν ο διο­ρι­σμός του υπό­λο­γου και κα­τη­γο­ρού­με­νου για σε­ξουα­λι­κές επι­θέ­σεις Μπρετ Κά­βα­νο στο Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο της χώρας έπει­τα από την πρό­τα­ση του Τραμπ, τα δυο κόμ­μα­τα έχουν ξε­κι­νή­σει έναν άτυπο μα­ρα­θώ­νιο ανα­ζή­τη­σης υπο­ψη­φί­ων ενό­ψει του προ­ε­δρι­κού χρί­σμα­τος του 2020. Και - ω, του θαύ­μα­τος! - Δη­μο­κρα­τι­κοί και Ρε­που­μπλι­κά­νοι που κο­ντα­ρο­χτυ­πιού­νται λυσ­σα­λέα για τον έλεγ­χο του επό­με­νου Κο­γκρέ­σου και κυ­ρί­ως της Γε­ρου­σί­ας, ομο­νο­ούν σιω­πη­ρά σε ένα πράγ­μα : Το 2020 θα έχει έντο­νο το «άρωμα γυ­ναί­κας» στην προ­ε­δρι­κή κούρ­σα.

Ψά­χνο­ντας έναν «θη­λυ­κό Τραμπ», στην Νίκι Χέιλι.

Όλα τα δη­μο­σκο­πι­κά στοι­χεία δεί­χνουν που θα κρι­θεί η προ­σε­χής, εκλο­γι­κή μάχη της 6ης Νο­εμ­βρί­ου - στη γυ­ναι­κεία ψήφο και μά­λι­στα την λε­γό­με­νη «λευκή». Οι γυ­ναί­κες είναι εκεί­νες που δη­λώ­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο πρό­θυ­μες να πάνε και να ψη­φί­σουν και για την ακρί­βεια να κα­τα­ψη­φί­σουν το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα, που βρί­σκε­ται μπρο­στά σε με­γά­λο αδιέ­ξο­δο και μια ήττα ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων. Οι σε­ξι­στι­κές, φρα­στι­κές επι­θέ­σεις του Τραμπ, ο διο­ρι­σμός του Κά­βα­νο, το έντο­να, αντι­φε­μι­νι­στι­κό κλίμα που απορ­ρέ­ει συ­νο­λι­κά από την κυ­βέρ­νη­ση προ­μη­νύ­ει μια συ­ντρι­βή ει­δι­κά στις εννιά, κρί­σι­μες έδρες της Γε­ρου­σί­ας, που «στρι­φο­γυ­ρί­ζουν». Η εκλο­γι­κή επι­τρο­πή των Ρε­που­μπλι­κά­νων έχει δει τα δε­δο­μέ­να και έχουν αρ­χί­σει ήδη τις ανά­λο­γες και σε σχέση με τα ειω­θό­τα πε­ρί­ερ­γες βο­λι­δο­σκο­πή­σεις ενό­ψει του 2020. Και το πρώτο όνομα που έχει πέσει με με­γά­λη ζέση στην πο­λι­τι­κή και δη­μο­σιο­γρα­φι­κή πιά­τσα είναι εκεί­νο της Νίκι Χέιλι.

Αμέ­σως μετά την πα­ραί­τη­ση της από την πρε­σβεία των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, στις 9 του μήνα, και ενώ οι φήμες ορ­γί­α­ζαν για τα πραγ­μα­τι­κά κί­νη­τρα, η Χέιλι έσπευ­σε να δια­ψεύ­σει... επι­βε­βαιώ­νο­ντας άθελά της : «Σε όσους με ρω­τά­τε, δεν θα είμαι υπο­ψή­φια το 2020. Θα υπο­στη­ρί­ξω τον αδια­φι­λο­νί­κη­το υπο­ψή­φιο». Αν πίσω από τη φράση «αδια­φι­λο­νί­κη­τος υπο­ψή­φιος» κρύ­βε­ται ο Τραμπ, τότε ήδη το πρώτο, φρα­στι­κό σφάλ­μα έχει γίνει - ο Τραμπ δεν είναι απλώς υπο­ψή­φιος, είναι εν ενερ­γεία πρό­ε­δρος. Μέχρι νε­ω­τέ­ρας του­λά­χι­στον αν και οι Δη­μο­κρα­τι­κοί δεν δεί­χνουν δια­τε­θει­μέ­νοι να εκ­κι­νή­σουν δια­δι­κα­σία κα­θαί­ρε­σης του, αν απο­σπά­σουν την πλειο­ψη­φία της Γε­ρου­σί­ας.

Η Χέιλι συ­γκε­ντρώ­νει πάρα πολλά στοι­χεία από εκεί­να που θε­ω­ρού­νται «ελ­κυ­στι­κά» για τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, ενό­ψει του 2020 : Είναι γυ­ναί­κα, πρώην κυ­βερ­νή­της στη «συ­ντη­ρη­τι­κή και δύ­σκο­λη» Νότια Κα­ρο­λί­να, έχει εν­στερ­νι­στεί πλή­ρως την πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα του τρα­μπι­σμού ει­δι­κά στα θέ­μα­τα της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής και της με­τα­νά­στευ­σης, έδωσε τα διε­θνή δια­πι­στευ­τή­ρια της στον ΟΗΕ με κυ­νι­κή μά­λι­στα στή­ρι­ξη σε κάθε επι­λο­γή όχι μόνο του Τραμπ αλλά και της ισ­ραη­λι­νής κυ­βέρ­νη­σης και, διό­λου πα­ρά­δο­ξα, είναι ταυ­τό­χρο­να από­γο­νος μιας οι­κο­γέ­νειας με­τα­να­στών από την Ινδία και βα­σι­κή χρη­μα­το­δό­τρια του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος.

Το «πα­κέ­το» υπάρ­χει και η ίδια διά­γει το φεγ­γά­ρι του «τρα­βά­τε με και ας κλαίω», καθώς δεν κρύ­βει πως κο­λα­κεύ­ε­ται με όσους της ζη­τούν να επι­χει­ρή­σει το με­γά­λο βήμα αλά Μπά­ρακ Ομπά­μα, όταν το 2008, ο σχε­τι­κά άγνω­στος γε­ρου­σια­στής από το Σι­κά­γο πα­ρά­κου­σε το κα­τε­στη­μέ­νο των Δη­μο­κρα­τι­κών που τον συμ­βού­λευαν «φι­λι­κά» να πε­ρι­μέ­νει τη σειρά του, αφού πρώτα θα γι­νό­ταν πρό­ε­δρος η Χί­λα­ρι Κλί­ντον - και όλοι θυ­μό­μα­στε τη συ­νέ­χεια. Η Χέιλι «το σκέ­φτε­ται». Και από τη στιγ­μή που το «σκέ­πτε­ται» και επει­δή οι γυ­ναί­κες θα πάνε να ψη­φί­σουν στις εν­διά­με­σες με κρι­τή­ριο το «μαύρο δα­γκω­τό» στον Τραμπ και τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, οι τε­λευ­ταί­οι ψά­χνουν από τώρα την υπο­ψη­φιό­τη­τα - σω­σί­βιο για το 2020.

Το μεί­ζον ζή­τη­μα όμως είναι ότι οι γυ­ναί­κες θέ­λουν να ψη­φί­σουν, αλλά ταυ­τό­χρο­να δεν είναι δε­δο­μέ­νο ότι πολ­λές από αυτές θα μπο­ρούν κιό­λας, αλλά την εν πολ­λοίς άγνω­στη ιστο­ρία της τα­ξι­κής κα­τάρ­γη­σης της ψήφου στις ΗΠΑ θα την ανα­λύ­σου­με στην τε­λευ­ταία πα­ρά­γρα­φο.

Ψά­χνο­ντας τον «θη­λυ­κό αντι-Τραμπ» και ξορ­κί­ζο­ντας την Τούλ­σι Γκά­μπαρντ.

Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί, από την πλευ­ρά τους, έχουν δει τα σή­μα­τα κα­πνού από τις δη­μο­σκο­πή­σεις και το στρα­τό­πε­δο των Ρε­που­μπλι­κά­νων και ανα­ζη­τούν και αυτοί μια γυ­ναί­κα για να ση­κώ­σει σε πρώτη φάση το βάρος του χρί­σμα­τος για το 2020. Σε πρώτη φάση, καθώς δεν είναι και σί­γου­ροι ότι όντως θέ­λουν μια τέ­τοια υπο­ψη­φιό­τη­τα. Το κόμμα - νε­κρο­τα­φείο των κοι­νω­νι­κών και ρι­ζο­σπα­στι­κών κι­νη­μά­των δεί­χνει ανί­κα­νο ακόμη και να υπε­ρα­σπι­στεί στοι­χειω­δώς εαυ­τόν από τις πα­ρα­λη­ρη­μα­τι­κές και πα­ρο­ξυ­σμι­κές φρα­στι­κές και διά του τουί­τερ επι­θέ­σεις του Τραμπ, που έχει πάρει πολύ προ­σω­πι­κά τον προ­ε­κλο­γι­κό αγώνα.

Μόνο την τε­λευ­ταία εβδο­μά­δα, ο Τραμπ χα­ρα­κτή­ρι­σε το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα και τους ψη­φο­φό­ρους του, «όχλο αγρί­ων», ενώ με αφορ­μή τα κα­ρα­βά­νια προ­σφύ­γων στα σύ­νο­ρα με το Με­ξι­κό, έγρα­ψε ότι «αυτά είναι η ντρο­πή του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος». Και οι Δη­μο­κρα­τι­κοί αντι­δρούν σε στιλ «σκου­πί­στε τα πόδια σας, κύριε Τραμπ, έχου­με σφουγ­γα­ρί­σει». Οι άν­θρω­ποι και για την ακρί­βεια η κε­ντρι­κή, εκλο­γι­κή τους επι­τρο­πή, δεί­χνουν εντε­λώς πε­λα­γω­μέ­νοι μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο μιας με­γά­λης νίκης τους, που θα απο­στα­θε­ρο­ποιού­σε πε­ραι­τέ­ρω την ούτως ή άλλως καρ­κι­νο­βα­τού­σα προ­ε­δρία.

Σε με­γά­λο πο­σο­στό, η αμυ­ντι­κή στάση τους οφεί­λε­ται στις «ενο­χές» τους πως το κόμμα είναι χαρ­το­γρα­φη­μέ­νο πο­λι­τι­κά ως εκεί­νο των «μειο­νο­τή­των» (αφρο­α­με­ρι­κα­νοί, ισπα­νό­φω­νοι, γυ­ναί­κες, μο­νο­γο­νεϊ­κά νοι­κο­κυ­ριά, νέοι κτλ) που κατά τα άλλα απο­τε­λούν την με­γά­λη, κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, ενώ οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι αυ­το­προ­βάλ­λο­νται ως το κόμμα της «λευ­κής (αν­δρι­κής) πλειο­ψη­φί­ας». Και θα εξη­γή­σου­με στην πα­ρά­γρα­φο για την ψήφο, ποιες δεύ­τε­ρες σκέ­ψεις επι­κρα­τούν σε με­ρί­δα του «κόμ­μα­τος του γαϊ­δά­ρου».

Πα­ρό­λα αυτά, και επει­δή η εν­διά­με­ση κάλπη προ­μη­νύ­ει το 2020, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί έχουν ρίξει όλα τους τα όπλα, οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά, ακόμη και εκεί­να που δεν θέ­λουν, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν.

Οι κα­μπά­νες χτυ­πούν για τον Μπέρ­νι Σά­ντερς. Ο Σά­ντερς φέρ­νει ψή­φους, αλλά οι πο­λι­τι­κές του από­ψεις ως γνω­στόν αντι­με­τω­πί­ζο­νται με εχθρό­τη­τα στο εσω­τε­ρι­κό των Δη­μο­κρα­τι­κών, ακόμη και αν ρίξει νερό, στο κρασί του. Ο Σά­ντερς δεν έχει απο­κλεί­σει το εν­δε­χό­με­νο να είναι ξανά υπο­ψή­φιος για την προ­ε­δρία, αλλά έχει ενη­με­ρω­θεί «αρ­μο­δί­ως» να μην προ­χω­ρή­σει σε κάτι τέ­τοιο και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι κα­λο­θε­λη­τές τον συμ­βου­λεύ­ουν να σκε­φτεί την «προ­χω­ρη­μέ­νη» ηλι­κία του.

Πα­ρό­λα αυτά, μπήκε μπρο­στά στην τε­λευ­ταία, χρο­νι­κά, πε­ριο­δεία του κόμ­μα­τος στην Αϊόβα, πο­λι­τεία-κλει­δί όχι μόνο για τις εν­διά­με­σες του επό­με­νου μήνα αλλά κυ­ρί­ως για τις προ­κρι­μα­τι­κές του 2020, που πα­ρα­δο­σια­κά ξε­κι­νούν από εκεί. Ο Σά­ντερς έκανε μια πε­τυ­χη­μέ­νη πε­ριο­δεία και ανέ­λα­βε ου­σια­στι­κά να προη­γη­θεί και να συ­στή­σει στο εκλο­γι­κό σώμα την εν πολ­λοίς «άγνω­στη και άχρω­μη» Κα­μά­λα Χάρ­ρις, γε­ρου­σια­στή της Κα­λι­φόρ­νια, την οποία πολ­λοί μέσα στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα θα την έβλε­παν ως πι­θα­νή «υπο­ψή­φια» υπο­ψή­φια πρό­ε­δρο στις προ­κρι­μα­τι­κές, το 2020, εφό­σον όμως απο­κτού­σε μια στοι­χειώ­δη ανα­γνω­ρι­σι­μό­τη­τα.

Ο θε­ω­ρού­με­νος όμως εφιάλ­της του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος είναι μια πι­θα­νή, προ­ε­δρι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα της βου­λευ­τί­νας από την Χαβάη, Τούλ­σι Γκά­μπαρντ, ακόμη και κό­ντρα στις βου­λές της εκλο­γι­κής επι­τρο­πής.

Η Γκά­μπαρντ έχει ένα πολύ εν­δια­φέ­ρον πο­λι­τι­κό βιο­γρα­φι­κό. Ταγ­μα­τάρ­χης στην Εθνο­φρου­ρά της Χα­βά­ης και Ιν­δουί­στρια, πα­ρα­ση­μο­φο­ρη­μέ­νη στρα­τιω­τι­κή για­τρός με δυο θη­τεί­ες στο Ιράκ, είναι φα­να­τι­κή αντί­πα­λος κάθε πο­λε­μι­κού σχε­δί­ου του Λευ­κού Οίκου στη Μέση Ανα­το­λή, είτε σε κλι­μά­κω­ση είτε με άξονα τη Συρία ή το Ιράν, γε­γο­νός που την έχει κα­τα­τά­ξει στα πρό­σω­πα τα οποία ο Τραμπ «σι­χαί­νε­ται».

Το 2016, ούσα αντι­πρό­ε­δρος της κε­ντρι­κής, εκλο­γι­κής επι­τρο­πής, πα­ραι­τή­θη­κε δια­μαρ­τυ­ρό­με­νη για τη στάση των Δη­μο­κρα­τι­κών απέ­να­ντι στον Μπέρ­νι Σά­ντερς τον οποίο στή­ρι­ξε ως απλό μέλος των εθε­λο­ντών του και πραγ­μα­το­ποιώ­ντας προ­πα­ρα­σκευα­στι­κές ομι­λί­ες του υπο­ψη­φί­ου. Εδώ και με­ρι­κές εβδο­μά­δες, η εξ απορ­ρή­των σύμ­βου­λός της, Ράνια Μπέ­α­τρις «έχει βγει στη γύρα» και στρα­το­λο­γεί λο­γο­γρά­φους και πρό­σω­πα, που είχαν στε­λε­χώ­σει τη δια­δι­κτυα­κή, προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια του Ομπά­μα και στους Δη­μο­κρα­τι­κούς έχουν αρ­χί­σει να χτυ­πούν κα­μπα­νά­κια ότι «η Τούλ­σι πήρε το όπλο της», γε­γο­νός που ανα­μέ­νε­ται να επι­τα­χύ­νει τις επι­λο­γές του κόμ­μα­τος σε σχέση με τις υπο­ψη­φιό­τη­τες γέ­νους θη­λυ­κού.  

Οι γυ­ναί­κες θέ­λουν-μπο­ρούν όμως να ψη­φί­σουν στην Αμε­ρι­κή του Τραμπ;

Και αν υπάρ­χουν γυ­ναί­κες υπο­ψή­φιοι, οι γυ­ναί­κες - και όχι μόνο αυτές - μπο­ρούν να ψη­φί­σουν; Και εδώ ερ­χό­μα­στε στην άγνω­στη ιστο­ρία της κα­τάρ­γη­σης της ψήφου με τα­ξι­κά κρι­τή­ρια σε 15 πο­λι­τεί­ες των ΗΠΑ, όλες στον Νότο και τη Με­σο­δύ­ση, ενώ εκ­κρε­μούν αντί­στοι­χες ει­ση­γή­σεις πο­λι­τεια­κής νο­μο­θε­σί­ας, σε ακόμη εί­κο­σι. Όλοι, φα­ντά­ζο­μαι, θυ­μό­μα­στε τον Τραμπ να ισχυ­ρί­ζε­ται το 2016 πως αν δεν κέρ­δι­ζε, το απο­τέ­λε­σμα θα είχε προ­κύ­ψει «από νο­θεία» ή μετά την ανα­κοί­νω­ση των απο­τε­λε­σμά­των, όπου ο Τραμπ είχε χάσει στην άμεση, λαϊκή ψήφο, αλλά είχε κερ­δί­σει στην έμ­με­ση, των εκλε­κτό­ρων, να υπο­στη­ρί­ζει ότι «και στην λαϊκή ψήφο έχω κερ­δί­σει. Υπάρ­χουν εκα­τομ­μύ­ρια πα­ρά­νο­μοι ψη­φο­φό­ροι, που νο­θεύ­ουν τη νίκη μου». Τί ακρι­βώς συμ­βαί­νει;

Από το 2005, σε μια σειρά πο­λι­τειών που έλεγ­χαν οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι ει­σή­χθη­σαν ει­σο­δη­μα­τι­κά, φο­ρο­λο­γι­κά ακόμη και κρι­τή­ρια κα­τα­να­λω­τι­κής πί­στης και αξιό­χρε­ου (!) στις τρά­πε­ζες για την άσκη­ση του εκλο­γι­κού δι­καιώ­μα­τος σε όλες τις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις. Πρώτη πο­λι­τεία που ει­σή­γα­γε αρ­χι­κά έναν ει­δι­κό κε­φα­λι­κό φόρο ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την ψήφο για να ακο­λου­θή­σει ένα όριο ει­σο­δή­μα­τος φο­ρο­λο­γη­τέ­ου στην πο­λι­τεία, την εκά­στο­τε εκλο­γι­κή χρο­νιά, ήταν η Ιντιά­να με κυ­βερ­νή­τη τον ση­με­ρι­νό αντι­πρό­ε­δρο των ΗΠΑ, Μάικ Πενς, και ακο­λού­θη­σε η Τζόρ­τζια, με το βαρύ, ρα­τσι­στι­κό πα­ρελ­θόν.

Αυτή τη στιγ­μή, υπο­λο­γί­ζε­ται ότι πε­ρί­που 20.000.000 Αμε­ρι­κα­νοί δεν μπο­ρούν να ψη­φί­σουν, αν και θέ­λουν, εξαι­τί­ας αυτών των κρι­τη­ρί­ων, χώρια όσοι έχουν στε­ρη­θεί το εκλο­γι­κό δι­καί­ω­μα λόγω κά­ποιας κα­τα­δί­κης. Το 25% αυτών των εί­κο­σι εκα­τομ­μυ­ρί­ων είναι Αφρο­α­με­ρι­κα­νοί και δύο στους τρεις είναι άτομα κάτω των 40 ετών, κυ­ρί­ως γυ­ναί­κες. Τα προ­α­παι­τού­με­να ει­σο­δή­μα­τος και ει­δι­κής φο­ρο­λό­γη­σης για την ψήφο, όπως είναι φα­νε­ρό, πλήτ­τουν τα φτω­χό­τε­ρα στρώ­μα­τα, τους Αφρο­α­με­ρι­κα­νούς και τους ισπα­νό­φω­νους, τις μο­νο­γο­νεϊ­κές οι­κο­γέ­νειες, την ερ­γα­τι­κή τάξη, ξη­λώ­νο­ντας τη γε­νι­κή ομο­σπον­δια­κή νο­μο­θε­σία του 1964-65 για την κα­θο­λι­κό­τη­τα της ψήφου, και μά­λι­στα με την βούλα του Ανώ­τα­του Ομο­σπον­δια­κού Δι­κα­στη­ρί­ου που έχει απο­φα­σί­σει από το 2009, πως η σχε­τι­κή νο­μο­θε­σία της Ιντιά­να δεν απο­τε­λεί στέ­ρη­ση του δι­καιώ­μα­τος του εκλέ­γειν!

Δη­μο­κρα­τι­κοί γε­ρου­σια­στές και αντι­πρό­σω­ποι - βου­λευ­τές του Νότου (πάλαι ποτέ λοι­δο­ρού­με­νοι ως «Ντί­ξι-» και όχι «Ντε­μο-» κρά­τες, μια ανα­φο­ρά στον «εθνι­κό ύμνο» των Νο­τί­ων στον Εμ­φύ­λιο), προ­σπα­θούν να σύ­ρουν το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα στην απο­δο­χή μιας τέ­τοιας γε­νι­κής εκλο­γι­κής νο­μο­θε­σί­ας σε κάθε πο­λι­τεία, όπως ο Τζον Μάν­τσιν από τη Δυ­τι­κή Βιρ­τζί­νια, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι έτσι θα απαλ­λα­γεί το κόμμα από τη «ρε­τσι­νιά» της ψήφου των «μειο­νο­τή­των».

Αν επο­μέ­νως ακού­σου­με τον Τραμπ να υπο­στη­ρί­ζει πως ένα κακό απο­τέ­λε­σμα για τους Ρε­που­μπλι­κά­νους στις εν­διά­με­σες θα είναι προ­ϊ­όν «νο­θεί­ας», ας έχου­με υπό­ψιν μας πως ανα­φέ­ρε­ται στις ψή­φους αφρο­α­με­ρι­κα­νών, γυ­ναι­κών, νέων ερ­γα­ζό­με­νων ή ανέρ­γων και ισπα­νό­φω­νων που ακόμη οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι και η αντι­δρα­στι­κή πτέ­ρυ­γα των Δη­μο­κρα­τι­κών δεν τους έχουν εξω­θή­σει ολο­κλη­ρω­τι­κά στο πε­ρι­θώ­ριο των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών εξε­λί­ξε­ων, μέσω της ου­σια­στι­κής κα­τάρ­γη­σης και του δι­καιώ­μα­τος στο εκλέ­γειν.