Ισλαμοφοβία, Αριστερή και Δεξιά

«Βρέ­θη­κε Κο­ρά­νι με κη­λί­δα από φλυ­τζά­νι καφέ στο εξώ­φυλ­λο, Αμε­ρι­κα­νοί πε­ζο­ναύ­τες ανα­πτύσ­σο­νται σε όλα τα Starbucks».

Το σαρ­κα­στι­κό αυτό σχό­λιο, που επαν­δη­μο­σιεύ­τη­κε στο τουί­τερ από τον άθεο-δια­ση­μό­τη­τα Ρί­τσαρντ Ντό­κινς, απο­τε­λεί χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα της ερι­στι­κής έλ­λει­ψης κα­τα­νό­η­σης με την οποία τόσοι πολ­λοί, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νων φι­λε­λεύ­θε­ρων, αντα­πο­κρί­θη­καν στις δια­μαρ­τυ­ρί­ες ενα­ντί­ον της ται­νί­ας «Η Αθω­ό­τη­τα των μου­σουλ­μά­νων» (The Innocence of Muslims.)

Τα­ρα­χές για ένα κλιπ στο YouTube, που προ­σβάλ­λει τη Μου­σουλ­μά­να νε­ράι­δα; Τι με­γά­λη ανοη­σία! Πόσο παι­δα­ριώ­δης; Πόσο προ­λη­πτι­κό; Πόσο πολύ, πολύ χαζό!

Λοι­πόν, έχου­με δει σί­γου­ρα την άγνοια να πα­ρε­λαύ­νει κατά τη διάρ­κεια των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών, αλλά πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλον από αυ­τά­ρε­σκους προ­ο­δευ­τι­κούς.

Σκε­φτεί­τε μια ιστο­ρι­κή ανα­λο­γία.

Το 1857, στρα­τιώ­τες στη Βεγ­γά­λη (γνω­στοί ως «sepoys») εκτέ­λε­σαν τους Βρε­τα­νούς αξιω­μα­τι­κούς τους και προ­έ­λα­σαν προς το Δελχί. Η Με­γά­λη ιν­δι­κή εξέ­γερ­ση έγινε πολύ βίαιη, σε πολύ μικρό χρο­νι­κό διά­στη­μα. Οι εξε­γερ­μέ­νοι σκό­τω­σαν τους κρα­τού­με­νους, χωρίς να εξαι­ρε­θούν οι γυ­ναί­κες και τα παι­διά. Οι Βρε­τα­νοί κα­τέ­στει­λαν την εξέ­γερ­ση με μια σφαγή άνευ προη­γου­μέ­νου.

Η εξέ­γερ­ση ξε­κί­νη­σε όταν οι στρα­τιώ­τες έμα­θαν ότι γε­μι­στή­ρες τους, που είχαν σχε­δια­στεί να ανοί­γουν με τα δό­ντια, θα πρέ­πει να λι­παί­νο­νται με βο­δι­νό και χοι­ρι­νό λίπος, προ­σβο­λή των θρη­σκευ­τι­κών ευαι­σθη­σιών τόσο των Ιν­δουι­στών όσο και των Μου­σουλ­μά­νων. Αν το τουί­τερ ήταν μια εφεύ­ρε­ση της βι­κτω­ρια­νής επο­χής, οι σο­φι­στι­κέ του Λον­δί­νου, χωρίς αμ­φι­βο­λία, θα είχαν LOLά­ρει ο ένας στον άλλο (#sepoyrage!) για την ευ­πι­στία των σκου­ρό­χρω­μων αγρί­ων που ανα­στα­τώ­νο­νται τόσο πολύ για λίγο βόειο λίπος. Βέ­βαια, αυτός ήταν ο τρό­πος που τα φε­ρέ­φω­να της Εται­ρεί­ας Ανα­το­λι­κών Ιν­διών αφη­γού­νταν τα γε­γο­νό­τα: με άψογη ορο­λο­γία αλά Ντόν­κινς, έρι­ξαν τις ευ­θύ­νες στις «προ­κα­τα­λή­ψεις των Ινδών» για τoν ξε­πε­σμό, των κατά τα άλλα απο­λύ­τως ικα­νο­ποι­η­μέ­νων ιθα­γε­νών, στις λε­η­λα­σί­ες και τις σφα­γές.

Αλλά κα­νέ­νας σο­βα­ρός ιστο­ρι­κός σή­με­ρα δεν παίρ­νει τέ­τοια απο­λο­γη­τι­κή στα σο­βα­ρά. Μόνο ο πιο απο­φα­σι­σμέ­νος από τους ανί­δε­ους θα συ­ζη­τού­σε για το 1857 χωρίς να λάβει υπόψη του το ευ­ρύ­τε­ρο ιστο­ρι­κό πλαί­σιο της βρε­τα­νι­κής κα­το­χής. Στη μορφή, ο αγώ­νας μπο­ρεί και να ήταν θρη­σκευ­τι­κός. Στο πε­ριε­χό­με­νο όμως, εν­σω­μα­τώ­νει μια έντο­νη αντί­θε­ση στην αποι­κιο­κρα­τι­κή κυ­ριαρ­χία, που σι­γό­βρα­ζε επί μα­κρόν.

Γι' αυτό και αυτοί που προ­σποιού­νται ότι οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες για την «Αθω­ό­τη­τα των Μου­σουλ­μά­νων» έρ­χο­νται από το που­θε­νά απλώς φα­νε­ρώ­νουν την άγνοιά τους.

«Σή­με­ρα, πολ­λοί Αμε­ρι­κα­νοί - συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νου και του εαυ­τού μου - ανα­ρω­τιού­νται: πώς συ­νέ­βη­κε κάτι τέ­τοιο;» δή­λω­σε η Χί­λα­ρι Κλί­ντον μετά τις τα­ρα­χές στη Λιβύη. «Πώς θα μπο­ρού­σε συμ­βεί κάτι τέ­τοιο σε μια χώρα που βοη­θή­σα­με να απε­λευ­θε­ρω­θεί, σε μια πόλη που βοη­θή­σα­με να σωθεί από την κα­τα­στρο­φή; Η ερώ­τη­ση αυτή αντα­να­κλά πόσο πε­ρί­πλο­κος και, με­ρι­κές φορές, πόσο αντι­φα­τι­κός μπο­ρεί να είναι ο κό­σμος.

Η ηχώ του δια­βό­η­του ερω­τή­μα­τος του Τζορτζ Μπους «Γιατί μας μι­σούν ενώ εί­μα­στε τόσο καλοί;» υπο­δη­λώ­νει ότι δεν έχει υπάρ­ξει κα­νέ­να δί­δαγ­μα από τις εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες θα­νά­των στο Ιράκ και στο Αφ­γα­νι­στάν την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία.

Γιατί είναι, φυ­σι­κά, η ίδια Χί­λα­ρι Κλί­ντον με αυτή που, το 2009, ονό­μα­σε τον Μου­μπά­ρακ, τον αρ­χι­βα­σα­νι­στή της Αι­γύ­πτου, και τη γυ­ναί­κα του, «οι­κο­γε­νεια­κούς φί­λους», ανα­γνω­ρί­ζο­ντας μία σχέση που ξε­κα­θά­ρι­ζε τις συ­ντρο­φι­κές συν­δέ­σεις με­τα­ξύ της αμε­ρι­κά­νι­κης ελίτ και κάθε δι­κτά­το­ρα και τυ­ράν­νου της πε­ριο­χής. Μπο­ρεί ο Μου­μπά­ρακ να δια­γρά­φη­κε από τη λίστα κα­λε­σμέ­νων στο χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο τρα­πέ­ζι του Κλί­ντον, αλλά ο Ομπά­μα σφυ­ρη­λα­τεί όλο και ποιο στε­νούς δε­σμούς με τους τυ­ράν­νους της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας, πα­ρέ­χο­ντας τη με­γα­λύ­τε­ρη συμ­φω­νία πώ­λη­σης όπλων που θα ενι­σχύ­σει μία αντι­δρα­στι­κή και εγκλη­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση ενα­ντί­ον του λαού της.

Όχι, η Χί­λα­ρι Κλί­ντον μπο­ρεί να μην μπο­ρεί να ανα­σύ­ρει από τη μνήμη της τέ­τοιου εί­δους θέ­μα­τα. Αλλά οι λαοί του μου­σουλ­μα­νι­κού κό­σμου είναι ση­μα­ντι­κά πιο ενη­με­ρω­μέ­νοι - και ακρι­βώς αυτός είναι ο λόγος που εξα­γριώ­νο­νται.

Αλλά τι γί­νε­ται με την ίδια την ται­νία; Γιατί θα πρέ­πει ένα τέ­τοιο, κακής ποιό­τη­τας, δείγ­μα ερα­σι­τε­χνι­κού κι­νη­μα­το­γρά­φου να προ­κα­λέ­σει ανά­φλε­ξη τέ­τοιου με­γέ­θους;

Ξανά, αν στρα­φού­με σε ένα πιο οι­κείο ση­μείο ανα­φο­ράς η οργή αυτή προ­κα­λεί λι­γό­τε­ρα ερω­τη­μα­τι­κά. Τα Πρω­τό­κολ­λα της Σιών ήταν, προ­φα­νώς, επί­σης μία αδέ­ξια δου­λειά, μία παι­δι­κή πλα­στο­γρα­φία φτιαγ­μέ­νη από ρα­τσι­στές μο­νο­μα­νής της τσα­ρι­κής μυ­στι­κής αστυ­νο­μί­ας. Αλλά κα­νείς δεν εξε­πλά­γει όταν οι Εβραί­οι (και οι αντι­ρα­τσι­στές σύμ­μα­χοί τους) κι­νη­το­ποι­ή­θη­καν ενα­ντί­ον μίας νέας εν­σάρ­κω­σης του πε­ρι­βό­η­του αυτού εγ­γρά­φου, δε­δο­μέ­νου ότι όλοι, πολύ σωστά, ανα­γνω­ρί­ζουν κάθε νέα έκ­δο­ση των Πρω­το­κόλ­λων ως συ­νει­δη­τή και εσκεμ­μέ­νη προ­σπά­θεια πρό­κλη­σης μί­σους.

«Η αθω­ό­τη­τα των μου­σουλ­μά­νων» θα πρέ­πει να γίνει κα­τα­νοη­τή με τον ίδιο ακρι­βώς τρόπο.Πρό­κει­ται για μια ται­νία που γυ­ρί­στη­κε σε μια εποχή κατά την οποία, σε όλη την Ευ­ρώ­πη και τις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, η ακρο­δε­ξιά έχει χτί­σει το δόγμα της ισλα­μο­φο­βί­ας που ανα­πα­ρά­γει, σχε­δόν πα­νο­μοιό­τυ­πα, τα βα­σι­κά μότο του πα­ρα­δο­σια­κού αντι­ση­μι­τι­σμού.

Οι Εβραί­οι δεν θα εν­σω­μα­τω­θούν. Οι Εβραί­οι είναι πιο γό­νι­μοι από τους Χρι­στια­νούς και θα επι­κρα­τή­σουν. Η Ευ­ρώ­πη γί­νε­ται μια επαρ­χία, μια αποι­κία μιας ιου­δαϊ­κής οντό­τη­τας. Η Ευ­ρώ­πη είτε θα γίνει Ιου­δαϊ­κή ή θα γίνει εμ­φύ­λιος πό­λε­μος. Το πιο πι­θα­νό, οι Εβραί­οι θα κα­τα­φύ­γουν στην τρο­μο­κρα­τία στην προ­σπά­θειά τους να ανα­κτή­σουν τον έλεγ­χο. Δε θα αρ­γή­σουν να κα­τα­φύ­γουν στη βία.

Όλα αυτά ακού­γο­νται σαν πα­ρα­λη­ρή­μα­τα ενός φα­σί­στα της πα­λιάς σχο­λής. Αλλά αν κα­νείς αντι­κα­τα­στή­σει το «Εβραί­ος» με «Μου­σουλ­μά­νος», θα έχει μία τυ­πι­κή στήλη από μία κα­θε­στω­τι­κή συ­ντη­ρη­τι­κή εφη­με­ρί­δα.

Η δο­μι­κή ομο­λο­γία εδώ δεν είναι τυ­χαία. Ο Μα­τί­ας Γκάρτ­νελ ση­μειώ­νει πως:

Η πα­ρά­δο­ση της ισλα­μο­φο­βί­ας είναι, όπως και ο αντι­ση­μι­τι­σμός, ρι­ζω­μέ­νη στη με­σαιω­νι­κή χρι­στια­νι­κή εχθρό­τη­τα για τους «εχθρούς του Θεού», με τις αντι­λή­ψεις αυτές να δια­δί­δο­νται, επε­κτεί­νο­νται, ανα­διαρ­θρώ­νο­νται, επα­να­δια­τυ­πώ­νο­νται και επα­νε­νερ­γο­ποιού­νται σε διά­φο­ρα κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά πλαί­σια, από το φόβο για τους Τούρ­κους στην πρώ­ι­μη νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τα, μέσω της αποι­κια­κής επέ­κτα­σης, στον πό­λε­μο κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας.

Πολ­λές ιστο­ρί­ες για τους Εβραί­ους στη με­σαιω­νι­κή και νε­ό­τε­ρη Ευ­ρώ­πη πε­ρι­στρέ­φο­νταν, επί­σης, γύρω από ό, τι τότε ονο­μα­ζό­ταν Μαυ­ρι­τα­νοί, Σα­ρα­κη­νοί ή κόκ­κι­νο­ε­βραί­οι: οι Μου­σουλ­μά­νοι ήταν λά­τρεις του δια­βό­λου, σε­ξουα­λι­κά απο­κλί­νο­ντες, αν­θρω­πο­φα­γι­κά τέ­ρα­τα. Οι Μου­σουλ­μά­νοι δυ­σφη­μού­σαν τε­λε­τουρ­γι­κά το σταυ­ρό και κα­τα­νά­λω­ναν το αίμα σφαγ­μέ­νων χρια­στα­νό­που­λων σε βλά­σφη­μες τε­λε­τές. Η εκ­κλη­σια­στι­κή τέχνη απει­κό­νι­σε το Μω­ά­μεθ ως τον Αντί­χρι­στο, και τους μου­σουλ­μά­νους ως δια­βό­λους με κέ­ρα­τα, δο­λο­φό­νους του Χρι­στού, σκυ­λιά ή ως μια υβρι­δι­κή φυλή σκυ­λαν­θρώ­πων.Ο Λαρς Βιλκς - ο Σου­η­δός καλ­λι­τέ­χνης που απει­κό­νι­σε το Μω­ά­μεθ ως σκυλί - μπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει την πρω­το­τυ­πία, αλλά το μο­τί­βο του σκύ­λου πη­γαί­νει πίσω εκα­το­ντά­δες χρό­νια και είναι τόσο παλιό όσο και ή Judensau (Η με­σαιω­νι­κή απει­κό­νι­ση των Εβραί­ων σε άσε­μνη επαφή μια γου­ρού­να).

Αλλού, η δη­μο­σιο­γρά­φος   Κολμ Ο   Μπρόιν   έχει   δη­μιουρ­γή­σει μία ωραία πα­ρου­σί­α­ση   της σχέ­σης με­τα­ξύ του πα­λιού και νέου μί­σους, με μια προ­σε­κτι­κή σύ­γκρι­ση των γρα­πτών του πε­ρι­βό­η­του ισλα­μό­φο­βου Ρό­μπερτ Σπέν­σερ για τους μου­σουλ­μά­νους, πα­ράλ­λη­λα με την προ­πα­γάν­δα του Γιού­λιους Στράι­χερ, συ­ντά­κτη του,   Der Stuermer.Ο Στράι­χερ, θα θυ­μά­στε, πήγε στις κρε­μά­λες της Νυ­ρεμ­βέρ­γης - αλλά ο Σπέν­σερ αγο­ρεύ­ει τα­κτι­κά στις ει­δή­σεις του αμε­ρι­κά­νι­κου FOX.

Είναι γνω­στό ότι Μπέ­μπελ απο­κά­λε­σε τον αντι­ση­μι­τι­σμό «σο­σια­λι­σμό των ανό­η­των», επει­δή ορι­σμέ­νοι δήθεν ρι­ζο­σπά­στες εν­στερ­νί­στη­καν ασυ­νάρ­τη­τες θε­ω­ρί­ες περί του εβραϊ­κού οι­κο­νο­μι­κού λόμπι. Κατά πα­ρό­μοιο τρόπο, η ισλα­μο­φο­βία σή­με­ρα συχνά σερ­βί­ρε­ται ως ένας μπερ­δε­μέ­νος κο­σμι­κι­σμός από τους χυ­δαί­ους άθε­ους, που αδια­φο­ρούν για το πόσο συχνά συ­νο­μι­λί­ες τους σχε­τι­κά με τη Μου­σουλ­μα­νι­κή θε­ο­λο­γία κα­τα­λή­γουν ομαλά στην αγω­νία για το ρυθμό γεν­νή­σε­ων των Μου­σουλ­μά­νων (ένα στοι­χείο που κάνει πα­σι­φα­νές το φυ­λε­τι­κό κομ­μά­τι της φα­ντα­σί­ας τους και τις βιο­λο­γι­κές συ­νέ­πειές του.)

Πρέ­πει οι μου­σουλ­μά­νοι να ανη­συ­χούν για την αύ­ξη­ση της ισλα­μο­φο­βί­ας; Φυ­σι­κά θα πρέ­πει! Δε­δο­μέ­νου ότι η πρό­σφα­τη έκ­θε­ση του Ιν­στι­τού­του για τις φυ­λε­τι­κές σχέ­σεις,   «Μι­κρο­πω­λη­τές του Μί­σους» , κα­θι­στά σαφές,η αντι-Ισλά­μι­κή μι­σαλ­λο­δο­ξία γί­νε­ται ένα βα­σι­κό στοι­χείο της ανα­βί­ω­σης της άκρας δε­ξιάς - μία δε­ξιάς που δεν συ­κο­φα­ντεί απλώς τους μου­σουλ­μά­νους, αλλά και λαμ­βά­νει μέτρα ενα­ντί­ον τους.

Ο   «Η Αθω­ό­τη­τα των Μου­σουλ­μά­νων»   , προ­φα­νώς είχε σα στόχο,     την προ­βο­κά­τσια , και πολ­λοί μου­σουλ­μά­νοι έχουν υπο­στη­ρί­ξει ότι η μειο­νό­τη­τα των αλ­λα­λά­ζο­ντων Τζι­χα­ντί­στας που φώ­να­ξαν συν­θή­μα­τα βίας και φα­να­τι­σμού σε δια­δη­λώ­σεις σε όλη την υφή­λιο έπε­σαν εξ 'ο­λο­κλή­ρου στην κα­λο­στη­μέ­νη πα­γί­δα.

Αλλά και πάλι το γε­γο­νός αυτό είναι οι­κείο. Οι ρα­τσι­στές του ει­κο­στού αιώνα ήξε­ραν πάρα πολύ καλά να εξω­θούν τα θύ­μα­τα του σε μία βέ­βαιη αντί­δρα­ση, έτσι ώστε να τη χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν ως δι­καιο­λο­γία για ένα νέους πο­γκρόμ. Χωρίς να μας προ­κα­λεί έκ­πλη­ξη, οι Γερ­μα­νοί ακρο­δε­ξιοί εξ­τερ­μι­στές (που έχουν και ιστο­ρι­κή γνώση αυτής της στρα­τη­γι­κής) σχε­διά­ζουν νέες προ­βο­λές της ται­νί­ας.

Εκεί­νοι που αυ­το­α­πο­κα­λού­νται προ­ο­δευ­τι­κοί μπο­ρούν να ση­μειώ­σουν ότι ένας κά­ποιος Καρλ Μαρξ πα­ρα­κο­λού­θη­σε στενά τη Με­γά­λη ιν­δι­κή εξέ­γερ­ση. Ενώ πα­ρα­δέ­χθη­κε και επέ­κρι­νε τις υπερ­βο­λές των επα­να­στα­τών, δή­λω­σε ήταν «μόνο η αντα­νά­κλα­ση, σε συ­μπυ­κνω­μέ­νη μορφή, της συ­μπε­ρι­φο­ράς της Αγ­γλί­ας στην Ινδία.»

Με άλλα λόγια, ο Μαρξ, ένας από τους πιο διά­ση­μους άθε­ους της ιστο­ρί­ας, έπερ­νε στα­θε­ρά το μέρος των «αδαών» sepoys κατά των «φω­τι­σμέ­νων» τους αντι­πά­λων.

«Τον Τζον Μπουλ» έγρα­ψε, «θα τον βου­λιά­ξουν ως τα αυτιά στις κραυ­γές για εκ­δί­κη­ση, για να τον κά­νουν να ξε­χά­σει ότι η κυ­βέρ­νη­σή του είναι υπεύ­θυ­νη για εκ­κό­λα­ψη του φι­διού και τις τε­ρά­στιες δια­στά­σεις που επέ­τρε­ψε να πάρει το φαι­νό­με­νο».

Προ­σθέ­στε «Θείος Σαμ» στην πρό­τα­ση, και έχετε μια εξαι­ρε­τι­κά εύ­στο­χη εκτί­μη­ση του τι λαμ­βά­νει χώρα σή­με­ρα.

*Ο Τζεφ Σπά­ρου είναι ο συ­ντά­κτης του πε­ριο­δι­κού Overland συγ­γρα­φέ­ας του « Money Shot:. Ένα τα­ξί­δι στο Πορνό και τη Λο­γο­κρι­σία »

*Στη φωτό: «Judensau (Η με­σαιω­νι­κή απει­κό­νι­ση των Εβραί­ων σε άσε­μνη επαφή με μια γου­ρού­να).»