Ιταλία: Μία συμφωνία ανάμεσα στην εργοδοσία και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που στοχεύει τους μισθωτούς και τους αγωνιστές συνδικαλιστικούς εκπροσώπους

Μέσα σε μία χρο­νιά, 373.000 ερ­γα­ζό­με­νες και ερ­γα­ζό­με­νοι προ­στέ­θη­καν στις επί­ση­μες λί­στες των ανέρ­γων. Αυτή η αύ­ξη­ση της ανερ­γί­ας αφορά εξ’ ίσου άν­δρες και γυ­ναί­κες.

656.000 νέοι από 15 έως 24 ετών, ανα­ζη­τούν ερ­γα­σία. Το πο­σο­στό της ανερ­γί­ας σε αυτή την ηλι­κια­κή κα­τη­γό­ρια βρί­σκε­ται στο 40,5%. Πρό­κει­ται για μία αύ­ξη­ση 5,9% από τις αρχές του Μάρτη. Αυτοί οι αριθ­μοί ωστό­σο δεν απο­δί­δουν πλή­ρως την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπως άλ­λω­στε συμ­βαί­νει σε όλες τις χώρες. Δεν λαμ­βά­νο­ται  υπ’ όψη οι εκα­το­ντά­δες  χι­λιά­δες  γυ­ναί­κες που είναι ανα­γκα­σμέ­νες σε ερ­γα­σία με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης, με ένα μη­νιαίο μισθό 500 – 600 ευρώ, είτε είναι στα με­γά­λα κα­τα­στή­μα­τα, στην κα­θα­ριό­τη­τα, στα νο­σο­κο­μεία, στην εκ­παί­δευ­ση κλπ. Δεν πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται οι δε­κά­δες χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι «ευ­έ­λι­κτης απα­σχό­λη­σης» που δε δου­λεύ­ουν κα­θό­λου ή που δου­λεύ­ουν κά­ποιες μέρες το μήνα και λαμ­βά­νουν για ένα χρο­νι­κό διά­στη­μα το μισθό τους δια μέσου ενός τα­μεί­ου που τρο­φο­δο­τεί­ται από ει­σφο­ρές ερ­γο­δο­τών και ερ­γα­ζο­μέ­νων. Για να έχει κά­ποιος μία ιδέα της βα­ρύ­τη­τας αυτής της προ­σω­ρι­νής κα­τά­στα­σης που προ­οιω­νί­ζει τη μελ­λο­ντι­κή ανερ­γία, ένα νού­με­ρο είναι αρ­κε­τό: Στην πε­ρι­φέ­ρεια του Το­ρί­νο, οι ερ­γα­ζό­με­νοι στην αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νία και στη με­ταλ­λουρ­γία, συσ­σώ­ρευ­σαν μέσα στο 2012, 143.000.000 ώρες «ευ­έ­λι­κτης απα­σχό­λη­σης»! Αυτό προ­μη­νύ­ει τη μελ­λο­ντι­κή έκρη­ξη της ανερ­γί­ας και, κατά συ­νέ­πεια, της φτώ­χειας.

Ας πά­ρου­με ένα συ­γκε­κριμ­μέ­νο πα­ρά­δειγ­μα που αφορά την ιστο­ρι­κή επαρ­χία του Το­ρί­νο, όπου βρί­σκε­ται ακόμη ένα μικρό μέρος της αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νί­ας υπό το έμ­βλη­μα του ομί­λου Fiat. Το 2008, στην αρχή της κρί­σης, υπήρ­χαν κα­τα­γραμ­μέ­νες 406 προ­βλη­μα­τι­κές επι­χει­ρή­σεις. Στο τέλος του 2012, το 31,7% απ’ αυτές είχαν κλεί­σει - 12.000 χα­μέ­νες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας. Στην επι­χεί­ρη­ση της Fiatστο Μι­ρα­φιό­ρι, από τον Ιούλη του 2012, οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν απα­σχο­λού­νται παρά τρεις ‘μέρες το μήνα, για να πα­ρά­γουν ένα μόνο μο­ντέ­λο της Fiat, το Mito. Η διεύ­θυν­ση του ομί­λου, εκ­προ­σω­πού­με­νη από τον Ιτα­λο-Κα­να­δό Σέρ­τζιο Μαρ­κιό­νε, ο οποί­ος είχε υλο­ποι­ή­σει την ενο­ποί­η­ση Chrysler-Fiat, προ­τεί­νει σαν λύση για το θέμα της απα­σχό­λη­σης τη δη­μιουρ­γία μίας φίρ­μας πο­λυ­τε­λών αυ­το­κι­νή­των: Τη Maserati, με τιμή πώ­λη­σης 160.000 ευρώ στη φθη­νό­τε­ρη έκ­δο­ση. Οι άνερ­γοι θα μπο­ρούν να τα­ξι­δεύ­ουν με άνεση... Είναι μία πραγ­μα­τι­κή πρό­κλη­ση και μιά πράξη αλα­ζο­νεί­ας απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους, οι οποί­οι, με τη μέ­θο­δο της «ευ­έ­λι­κτης απα­σχό­λη­σης», ει­σπράτ­τουν - οι πε­ρισ­σό­τε­ροι απ’ αυ­τούς - λι­γό­τε­ρα από 800 ευρώ το μήνα, σε μια πόλη όπου το κό­στος ζωής είναι ίδιο όπως στο Πα­ρί­σι ή τη Γε­νεύη.

Μέσα σ’ αυτό το πε­ρι­βάλ­λον, κατά τη διάρ­κεια της νύ­χτας της Πα­ρα­σκευ­ής 31 Μάη προς Σάβ­βα­το 1η Ιούνη, οι ηγε­σί­ες των τριών συν­δι­κα­λι­στι­κών συ­νο­μο­σπον­διών – η UIL (UnioneItalianadelLavoro), η CISL (ConfederazioneItalianaSindacatideiLavoratori) και το συν­δι­κά­το που επί­ση­μα είναι το πιό αρι­στε­ρό, η CGIL (ConfederazioneGeneraleItalianadelLavoro) - υπέ­γρα­ψαν μιά συμ­φω­νία που αφορά τη λε­γό­με­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση απέ­να­ντι στην Confindustria (την Ιτα­λι­κή ερ­γο­δο­τι­κή ορ­γά­νω­ση ). Ακόμα και η FIOM, η ομο­σπον­δία των μη­χα­νι­κών και των με­ταλ­λουρ­γών, η οποία θε­ω­ρεί­ται ιστο­ρι­κά η σπον­δυ­λι­κή στήλη του πα­ρα­δο­σια­κού τα­ξι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, υπέ­γρα­ψε τη συμ­φω­νία αυτή. Αυτή η συμ­φω­νία υπο­γρά­φτη­κε χωρίς να έχει συ­ζη­τη­θεί σε οποια­δή­πο­τε συ­νέ­λευ­ση, ει­δι­κά της CGIL, αντί­θε­τα με τα ειω­θώ­τα. Απο­φεύ­γο­ντας να μπού­με σε τε­χνι­κές λε­πτο­μέ­ρειες, αυτή η συμ­φω­νία θε­σμο­θε­τεί το ακό­λου­θο σύ­στη­μα: Οι εθνι­κές συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ερ­γα­σί­ας που θα υιο­θε­τού­νται από την πλειο­ψη­φία των τριών συν­δι­κά­των, πρέ­πει να εφαρ­μό­ζο­νται σε κάθε κλάδο πα­ρα­γω­γής ή υπη­ρε­σιών και σε κάθε ερ­γο­στά­σιο ή γρα­φείο. Οι εκλεγ­μέ­νοι από τη βάση ερ­γα­σια­κοί εκ­πρό­σω­ποι, δεν έχουν το δι­καί­ω­μα να αντι­τί­θε­νται στις συμ­βά­σεις αυτές , ούτε να ορ­γα­νώ­νουν συ­νε­λεύ­σεις στους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους, ακόμα κι’ αν το 45% των ερ­γα­ζο­μέ­νων απορ­ρί­πτει τη συμ­φω­νία. Αν το κά­νουν, χά­νουν την ιδιό­τη­τα του συν­δι­κα­λι­στι­κού εκ­προ­σώ­που και μπαί­νουν στη μαύρη λίστα των ερ­γο­δο­τών.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η συμ­φω­νία αυτή έχει σα σκοπό να εξα­φα­νί­σει τους μα­χό­με­νους συν­δι­κα­λι­στι­κούς εκ­προ­σώ­πους που απο­τε­λούν τη φωνή των ερ­γα­ζό­με­νων, οι οποί­οι είναι ολο­έ­να και πιό εξορ­γι­σμέ­νοι και απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νοι από τους συν­δι­κα­λι­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς. Εξα­λεί­φο­ντάς τους, η Confindustria και η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία – πραγ­μα­τι­κά «ερ­γα­σια­κό δε­κα­νί­κι του κε­φα­λαί­ου» σύμ­φω­να με μιά έκ­φρα­ση του τα­ξι­κού συν­δι­κα­λι­σμού στις Η.Π.Α. τη δε­κα­ε­τία του ’30 – πα­σχί­ζουν να σπά­σουν τον κρίκο που θα δια­σφά­λι­ζε ένα σύν­δε­σμο ανά­με­σα σε μιά πάντα πι­θα­νή λαϊκή εξέ­γερ­ση απέ­να­ντι στα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας της Τρόι­κα και σε μιά σειρά κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας. Το κύριο άρθρο της κα­θη­με­ρι­νής οι­κο­νο­μι­κής εφη­με­ρί­δας “IlSole 24 Ore”, υπο­γε­γραμ­μέ­νο από το διευ­θυ­ντή της RobertoNapoletano, φε­ρέ­φω­νο της Confindustria, στο φύλλο της της 1ης του Ιούνη 2013, ανα­φέ­ρει: «Η επι­τευ­χθεί­σα συμ­φω­νία ανά­με­σα στη  Confindustria και τα συν­δι­κά­τα, της CGIL συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης, σχε­τι­κά με την αντι­προ­σώ­πευ­ση, είναι ένας καλός οιω­νός που μας κάνει να ελ­πί­ζου­με σε μία νέα ανοι­κο­δό­μη­ση της χώρας. Προ­φα­νώς, πολλά άλλα τα­μπού (βλέπε ό,τι έχει απο­μεί­νει από την ερ­γα­τι­κή νο­μο­θε­σία - κα­τά­κτη­ση των αγώ­νων της πε­ριό­δου 1969-1970)πρέ­πει να πέ­σουν... Αυτό θα γίνει όταν ο κα­θ’έ­νας και όλοι μαζί θα έχου­με κάνει δική μας υπό­θε­ση την ανοι­κο­δό­μη­ση της Ιτα­λί­ας». Πρό­κει­ται για την εθνι­κή ενό­τη­τα σε έναν ήπιο Μουσ­σο­λι­νι­κό τόνο.

Απέ­να­ντι στην πρό­κλη­ση αυτή της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας, το δί­κτυο της 28ης του Απρί­λη, κι­νού­με­νο με την πρω­το­βου­λία του του πα­λιού επι­κε­φα­λής της FIOMGiorgioCremaschiκαι πάρα πολ­λών πρω­το­βάθ­μιων συν­δι­κά­των (USB, CUBκ.ά.), ορ­γα­νώ­νει στις 28 του Ιούνη μία εθνι­κή συ­νέ­λευ­ση για την άμεση αντί­δρα­ση στη συμ­φω­νία αυτή και τη συ­γκρό­τη­ση μίας εναλ­λα­κτι­κής δύ­να­μης.