Ιταλία: Μία συμφωνία ανάμεσα στην εργοδοσία και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που στοχεύει τους μισθωτούς και τους αγωνιστές συνδικαλιστικούς εκπροσώπους

Μέσα σε μία χρονιά, 373.000 εργαζόμενες και εργαζόμενοι προστέθηκαν στις επίσημες λίστες των ανέργων. Αυτή η αύξηση της ανεργίας αφορά εξ’ ίσου άνδρες και γυναίκες.

656.000 νέοι από 15 έως 24 ετών, αναζητούν εργασία. Το ποσοστό της ανεργίας σε αυτή την ηλικιακή κατηγόρια βρίσκεται στο 40,5%. Πρόκειται για μία αύξηση 5,9% από τις αρχές του Μάρτη. Αυτοί οι αριθμοί ωστόσο δεν αποδίδουν πλήρως την πραγματικότητα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις χώρες. Δεν λαμβάνοται  υπ’ όψη οι εκατοντάδες  χιλιάδες  γυναίκες που είναι αναγκασμένες σε εργασία μερικής απασχόλησης, με ένα μηνιαίο μισθό 500 – 600 ευρώ, είτε είναι στα μεγάλα καταστήματα, στην καθαριότητα, στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση κλπ. Δεν περιλαμβάνονται οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι «ευέλικτης απασχόλησης» που δε δουλεύουν καθόλου ή που δουλεύουν κάποιες μέρες το μήνα και λαμβάνουν για ένα χρονικό διάστημα το μισθό τους δια μέσου ενός ταμείου που τροφοδοτείται από εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων. Για να έχει κάποιος μία ιδέα της βαρύτητας αυτής της προσωρινής κατάστασης που προοιωνίζει τη μελλοντική ανεργία, ένα νούμερο είναι αρκετό: Στην περιφέρεια του Τορίνο, οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία και στη μεταλλουργία, συσσώρευσαν μέσα στο 2012, 143.000.000 ώρες «ευέλικτης απασχόλησης»! Αυτό προμηνύει τη μελλοντική έκρηξη της ανεργίας και, κατά συνέπεια, της φτώχειας.

Ας πάρουμε ένα συγκεκριμμένο παράδειγμα που αφορά την ιστορική επαρχία του Τορίνο, όπου βρίσκεται ακόμη ένα μικρό μέρος της αυτοκινητοβιομηχανίας υπό το έμβλημα του ομίλου Fiat. Το 2008, στην αρχή της κρίσης, υπήρχαν καταγραμμένες 406 προβληματικές επιχειρήσεις. Στο τέλος του 2012, το 31,7% απ’ αυτές είχαν κλείσει - 12.000 χαμένες θέσεις εργασίας. Στην επιχείρηση της Fiatστο Μιραφιόρι, από τον Ιούλη του 2012, οι εργαζόμενοι δεν απασχολούνται παρά τρεις ‘μέρες το μήνα, για να παράγουν ένα μόνο μοντέλο της Fiat, το Mito. Η διεύθυνση του ομίλου, εκπροσωπούμενη από τον Ιταλο-Καναδό Σέρτζιο Μαρκιόνε, ο οποίος είχε υλοποιήσει την ενοποίηση Chrysler-Fiat, προτείνει σαν λύση για το θέμα της απασχόλησης τη δημιουργία μίας φίρμας πολυτελών αυτοκινήτων: Τη Maserati, με τιμή πώλησης 160.000 ευρώ στη φθηνότερη έκδοση. Οι άνεργοι θα μπορούν να ταξιδεύουν με άνεση... Είναι μία πραγματική πρόκληση και μιά πράξη αλαζονείας απέναντι στους εργαζόμενους, οι οποίοι, με τη μέθοδο της «ευέλικτης απασχόλησης», εισπράττουν - οι περισσότεροι απ’ αυτούς - λιγότερα από 800 ευρώ το μήνα, σε μια πόλη όπου το κόστος ζωής είναι ίδιο όπως στο Παρίσι ή τη Γενεύη.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, κατά τη διάρκεια της νύχτας της Παρασκευής 31 Μάη προς Σάββατο 1η Ιούνη, οι ηγεσίες των τριών συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών – η UIL (UnioneItalianadelLavoro), η CISL (ConfederazioneItalianaSindacatideiLavoratori) και το συνδικάτο που επίσημα είναι το πιό αριστερό, η CGIL (ConfederazioneGeneraleItalianadelLavoro) - υπέγραψαν μιά συμφωνία που αφορά τη λεγόμενη συνδικαλιστική εκπροσώπηση απέναντι στην Confindustria (την Ιταλική εργοδοτική οργάνωση ). Ακόμα και η FIOM, η ομοσπονδία των μηχανικών και των μεταλλουργών, η οποία θεωρείται ιστορικά η σπονδυλική στήλη του παραδοσιακού ταξικού συνδικαλισμού, υπέγραψε τη συμφωνία αυτή. Αυτή η συμφωνία υπογράφτηκε χωρίς να έχει συζητηθεί σε οποιαδήποτε συνέλευση, ειδικά της CGIL, αντίθετα με τα ειωθώτα. Αποφεύγοντας να μπούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες, αυτή η συμφωνία θεσμοθετεί το ακόλουθο σύστημα: Οι εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας που θα υιοθετούνται από την πλειοψηφία των τριών συνδικάτων, πρέπει να εφαρμόζονται σε κάθε κλάδο παραγωγής ή υπηρεσιών και σε κάθε εργοστάσιο ή γραφείο. Οι εκλεγμένοι από τη βάση εργασιακοί εκπρόσωποι, δεν έχουν το δικαίωμα να αντιτίθενται στις συμβάσεις αυτές , ούτε να οργανώνουν συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους, ακόμα κι’ αν το 45% των εργαζομένων απορρίπτει τη συμφωνία. Αν το κάνουν, χάνουν την ιδιότητα του συνδικαλιστικού εκπροσώπου και μπαίνουν στη μαύρη λίστα των εργοδοτών.

Στην πραγματικότητα, η συμφωνία αυτή έχει σα σκοπό να εξαφανίσει τους μαχόμενους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους που αποτελούν τη φωνή των εργαζόμενων, οι οποίοι είναι ολοένα και πιό εξοργισμένοι και αποστασιοποιημένοι από τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς. Εξαλείφοντάς τους, η Confindustria και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία – πραγματικά «εργασιακό δεκανίκι του κεφαλαίου» σύμφωνα με μιά έκφραση του ταξικού συνδικαλισμού στις Η.Π.Α. τη δεκαετία του ’30 – πασχίζουν να σπάσουν τον κρίκο που θα διασφάλιζε ένα σύνδεσμο ανάμεσα σε μιά πάντα πιθανή λαϊκή εξέγερση απέναντι στα προγράμματα λιτότητας της Τρόικα και σε μιά σειρά κινητοποιήσεων στους χώρους εργασίας. Το κύριο άρθρο της καθημερινής οικονομικής εφημερίδας “IlSole 24 Ore”, υπογεγραμμένο από το διευθυντή της RobertoNapoletano, φερέφωνο της Confindustria, στο φύλλο της της 1ης του Ιούνη 2013, αναφέρει: «Η επιτευχθείσα συμφωνία ανάμεσα στη  Confindustria και τα συνδικάτα, της CGIL συμπεριλαμβανομένης, σχετικά με την αντιπροσώπευση, είναι ένας καλός οιωνός που μας κάνει να ελπίζουμε σε μία νέα ανοικοδόμηση της χώρας. Προφανώς, πολλά άλλα ταμπού (βλέπε ό,τι έχει απομείνει από την εργατική νομοθεσία - κατάκτηση των αγώνων της περιόδου 1969-1970)πρέπει να πέσουν... Αυτό θα γίνει όταν ο καθ’ένας και όλοι μαζί θα έχουμε κάνει δική μας υπόθεση την ανοικοδόμηση της Ιταλίας». Πρόκειται για την εθνική ενότητα σε έναν ήπιο Μουσσολινικό τόνο.

Απέναντι στην πρόκληση αυτή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, το δίκτυο της 28ης του Απρίλη, κινούμενο με την πρωτοβουλία του του παλιού επικεφαλής της FIOMGiorgioCremaschiκαι πάρα πολλών πρωτοβάθμιων συνδικάτων (USB, CUBκ.ά.), οργανώνει στις 28 του Ιούνη μία εθνική συνέλευση για την άμεση αντίδραση στη συμφωνία αυτή και τη συγκρότηση μίας εναλλακτικής δύναμης.