Ήταν κάποτε μια κυβέρνηση της Αριστεράς...

Ήταν μια καλή εκ­δή­λω­ση – πρέ­πει να εί­μα­στε ει­λι­κρι­νείς. Όπως κάθε μνη­μό­συ­νο που σέ­βε­ται τον εκλι­πό­ντα, τους διό­λου τε­θλιμ­μέ­νους, στην πε­ρί­πτω­ση, συγ­γε­νείς, το πλή­θος που συ­γκε­ντρώ­νε­ται για να τι­μή­σει αυτόν που χά­θη­κε, που έφυγε (συ­νή­θως πρό­ω­ρα και άδικα), χωρίς να προ­λά­βει να πρά­ξει ή να δώσει όσα μπο­ρού­σε ή και ήθελε. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό όλων των αντί­στοι­χων επε­τεί­ων να γί­νε­ται μια ανα­φο­ρά στα έργα και τις ημέ­ρες του τι­μώ­με­νου, στο απο­τύ­πω­μα και τις πα­ρα­κα­τα­θή­κες του. 

Ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας δεν μας απο­γο­ή­τευ­σε σε αυτό το ση­μείο – ήταν και το κα­λύ­τε­ρο του, εξάλ­λου. Ο πρό­χει­ρος και σύ­ντο­μος απο­λο­γι­σμός της «πρώ­της φοράς Αρι­στε­ράς» ήταν όντως απο­λο­γι­σμός της πρώ­της φοράς και όχι της «δεύ­τε­ρης» με μια εξαί­ρε­ση, την (κο­λο­βή) θέ­σπι­ση του συμ­φώ­νου συμ­βί­ω­σης για τα ομό­φυ­λα ζευ­γά­ρια. Ο Τσί­πρας διέ­τρε­ξε έναν χρόνο κυ­βερ­νή­σε­ων του, κά­νο­ντας ετε­ρο­βα­ρή μνεία μόνο για το πρώτο εξά­μη­νο (Ια­νουά­ριος 2015 – Ιού­λιος 2015). Όλα όσα συ­μπε­ριέ­λα­βε στον κα­τά­λο­γο των επι­τευγ­μά­των των κυ­βερ­νή­σε­ων του, αφο­ρούν το πρώτο εξά­μη­νο δια­κυ­βέρ­νη­σης – ν.4320 έως 4325 για την ανά­σχε­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, την ΕΡΤ, τις 100 δό­σεις, την επα­να­φο­ρά απο­λυ­μέ­νων και δια­θε­σί­μων και την (με πολλή φειδώ) απο­κα­τά­στα­ση (κά­ποιων και όχι όλων) των αδι­κιών, τη (λειψή) χο­ρή­γη­ση ιθα­γέ­νειας. Αλή­θεια, γιατί δεν έκανε μια τα­χεία ανα­δρο­μή και στο δεύ­τε­ρο εξά­μη­νο; Γιατί δεν άρ­χι­σε να απα­ριθ­μεί το πε­ριε­χό­με­νο των συμ­φω­νιών που και ο ίδιος έσπευ­σε ξανά να υπε­ρα­σπι­στεί προ­κει­μέ­νου η χώρα να μεί­νει στην Ευ­ρώ­πη, στο ευρώ και στην στενή επι­τή­ρη­ση των δα­νει­στών; Γιατί δεν άρ­χι­σε να απαγ­γέ­λει τον κα­τά­λο­γο των αριθ­μών που αφο­ρούν το χρέος, τα πλε­ο­νά­σμα­τα, τις νέες, επι­πρό­σθε­τες φο­ρο­λο­γι­κές επι­βα­ρύν­σεις, τις πε­ρι­κο­πές και τις μειώ­σεις, αλλά και το ξή­λω­μα των νόμων και των ρυθ­μί­σε­ων του πρώ­του εξα­μή­νου της «πρώ­της φοράς»; 

Ας θυ­μί­σου­με στον Τσί­πρα μέρος μόνο όσων ξέ­χα­σε να υπε­ρα­σπι­στεί ανα­λυ­τι­κά: Την ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών με λη­στρι­κό τρόπο για τα δη­μό­σια οι­κο­νο­μι­κά. Την πώ­λη­ση 14 αε­ρο­δρο­μί­ων και του ΟΛΠ, σε κρα­τι­κά γερ­μα­νι­κά και κι­νε­ζι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Την ασυ­λία του ΔΣ της ΕΛ­ΣΤΑΤ και την «τρόι­κα εν κρά­τει» του ΤΑΙ­ΠΕΔ και του Γε­νι­κού Λο­γι­στη­ρί­ου του Κρά­τους. Τον Κώ­δι­κα Πο­λι­τι­κής Δι­κο­νο­μί­ας, που λύνει τα χέρια στους τρα­πε­ζί­τες να αρ­πά­ξουν κα­τοι­κί­ες και επι­χει­ρή­σεις. Τις άγριες και ανα­δρο­μι­κές φο­ρο­ε­πι­δρο­μές σε μι­σθω­τούς, αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους και αγρό­τες. Την προ­συ­νεν­νό­η­ση με τους δα­νει­στές για κάθε νο­μο­θέ­τη­μα που θα φέρ­νει η συ­γκυ­βέρ­νη­ση του, για να μη μεί­νει ζω­ντα­νό για ζω­ντα­νό στο αγρό­κτη­μα – ξέ­ρε­τε, γάτες, αγε­λά­δες και τα λοιπά. Τη διά­λυ­ση του ΕΣΡ για να ικα­νο­ποι­η­θούν τα μι­κρο­με­γα­λί­στι­κα κα­πρί­τσια του πιο στε­νού του συ­νερ­γά­τη, που την έχει δει Λου­δο­βί­κος των Συ­χνο­τή­των. Την τα­κτι­κή αρ­πα­κολ­λα­τζή­δι­κης νο­μο­θέ­τη­σης προ­α­παι­τού­με­νων με δια­δι­κα­σί­ες εξ­πρές, κα­τα­στρα­τη­γώ­ντας Σύ­νταγ­μα και Κα­νο­νι­σμό της Βου­λής. Τη διά­λυ­ση της Επι­τρο­πής Αλή­θειας για το Δη­μό­σιο Χρέος. Τους υπουρ­γούς του, Μάρδα, Χου­λια­ρά­κη (εδώ θα χά­σου­με τον λο­γα­ρια­σμό...) , τε­λευ­ταία τον Βαγ­γέ­λη Απο­στό­λου, που ούτε λίγο ούτε πολύ, ζη­τούν όχι απλώς εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νί­ων (...ανό­η­τε!), αλλά και κάτι πα­ρα­πά­νω για να μεί­νει η χώρα σε αυτή την Ευ­ρώ­πη της λι­τό­τη­τας και του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού – με άλλα λόγια αν δεν υπήρ­χε μνη­μό­νιο, έπρε­πε να το εφεύ­ρου­με. Τους δη­μο­γέ­ρο­ντες και τους προ­κρί­τους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που με γνώ­μο­να την προ­σω­πι­κή τους πο­λι­τι­κή και (ευρω)κοι­νο­βου­λευ­τι­κή επι­βί­ω­ση βλέ­πουν οι­κου­με­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις ευ­ρέ­ος νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου φά­σμα­τος, τον Λε­βέ­ντη ρυθ­μι­στή της πο­λι­τι­κής ζωής και τον Στουρ­νά­ρα υπεύ­θυ­νο και στι­βα­ρό Διοι­κη­τή Λόχων Οι­κο­νο­μι­κών Κα­τα­δρο­μών (ΛΟΚ) , με επω­μί­δες το ευρώ και τη φάτσα του Ντρά­γκι. Την ου­σια­στι­κή διά­λυ­ση του εγ­χει­ρή­μα­τος (και με­τέ­πει­τα) κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που πια δεν έχει ούτε τα στε­λέ­χη, ούτε το πρό­γραμ­μα, ούτε την ιδε­ο­λο­γία, ούτε τις ρίζες του  στην Αρι­στε­ρά – μόνο η σφρα­γί­δα και ο τί­τλος έμει­ναν σαν ένα που­κά­μι­σο αδεια­νό, σαν μια Ελένη... 

Επει­δή προ­φα­νώς δεν θα μπο­ρού­σε να κάνει τέ­τοιου εί­δους και πε­ριε­χο­μέ­νου απο­λο­γι­σμό ο Τσί­πρας, είπε να ανοί­ξει το εγκόλ­πιο πο­λι­τι­κής Αν­δρέα Γ. Πα­παν­δρέ­ου στο κε­φά­λαιο «Μη­τσο­τά­κης στον δρόμο με τις λεύ­κες» - γνω­στό θρί­λερ που ανέ­βαι­νε με αξιο­ση­μεί­ω­τη επι­τυ­χία στις πο­λι­τι­κές αί­θου­σες της δε­κα­ε­τί­ας του 1980. Έτσι, ο πρω­θυ­πουρ­γός κα­τα­κε­ραύ­νω­σε, προς τέρ­ψιν των οπα­δών ''του­'', τον πο­λι­τι­κό του αντί­πα­λο, με τον οποίο βέ­βαια μόλις λίγες ημέ­ρες πριν, αντάλ­λασ­σε προ­σφω­νή­σεις και φι­λο­φρο­νή­σεις του στυλ «Αλέξη μου... Κυ­ριά­κο μου!». Η ομι­λία σε αυτό το ση­μείο ήταν και προ­θέρ­μαν­ση και για την προ ημε­ρη­σί­ας διά­τα­ξης συ­ζή­τη­ση στη Βουλή για το Ασφα­λι­στι­κό, όπου οι δύο δή­μιοι (Τσί­πρας – Μη­τσο­τά­κης) θα τσα­κω­θούν πάνω από την κα­τα­δι­κα­σμέ­νη, από τους «εταί­ρους» δα­νει­στές, εις θά­να­το κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση για το πως θα την εκτε­λέ­σουν – αγ­χό­νη, πέ­λε­κυς, του­φε­κι­σμός, ηλε­κτρι­κή κα­ρέ­κλα, ένεση δη­λη­τη­ρί­ου για να πάει πιο ήσυχα και... γα­λή­νια; 

Κάπως έτσι, το μνη­μό­συ­νο απέ­κτη­σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μο­νο­μα­χί­ας με τον Εφιάλ­τη, δη­λα­δή τον Μη­τσο­τά­κη τον Νε­ό­τε­ρο. Γιατί όπως έχουν επι­ση­μά­νει και πολ­λοί άλλοι, όταν στην νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ατζέ­ντα τα έχουν βρει (οι δύο τους, και όχι μόνο οι δυο τους) τότε το μόνο που απο­μέ­νει είναι η με­τα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής σε αρένα εξυ­πη­ρέ­τη­σης προ­σω­πι­κών φι­λο­δο­ξιών και αγκί­στρω­σης στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. Τότε δη­λα­δή που ανοί­γει ο κύ­κλος προ­σε­ται­ρι­σμού και λε­η­λα­σί­ας των υπό­λοι­πων κομ­μά­των σε μια δήθεν τι­τά­νια και κα­θο­ρι­στι­κή μάχη στο πε­ρι­βό­η­το «Κέ­ντρο». Γιατί για τα υψηλά νο­ή­μα­τα, τη... με­γά­λη πο­λι­τι­κή, τις εφαρ­μο­γές και τις επι­τη­ρή­σεις, ανα­λαμ­βά­νουν για πα­ρά­δειγ­μα, ο Στουρ­νά­ρας, ο Σάλ­λας, ο ΣΕΒ, η ΕΥΠ πρώην ΚΥΠ, τα συ­στη­μι­κά, συ­γκυ­βερ­νη­τι­κά ή δήθεν αντι­πο­λι­τευό­με­να ΜΜΕ, το Βε­ρο­λί­νο, οι Βρυ­ξέλ­λες και η Ουά­σινγ­κτον – όχι απα­ραί­τη­τα με αυτή τη σειρά και όχι με την ίδια βα­ρύ­τη­τα πάντα. Κρίμα που δεν υπήρ­ξε μνεία στο μνη­μό­συ­νο και για τη δική τους συμ­βο­λή στον έναν χρόνο χωρίς Αρι­στε­ρά στην κυ­βέρ­νη­ση.