Κάλπες σε κλίμα πόλωσης, διαφθοράς, σήψης και κοινωνικής καταστροφής

Μύρισε θυμάρι και βασιλικό, και υπόνομο και κάλπες. Αν υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας στην ελλαδική, πολιτική σκηνή είναι πως όταν ο δικομματισμός αλληλοκατηγορείται για σκάνδαλα και παρακράτη (πληθυντικός εν Ελλάδι, όχι ενικός), τότε το κλίμα τεχνητής έντασης, πόλωσης και ποπ-κορν, για τους καναπεδάτους ψοφοδεείς ψηφοφόρους, κλίμα αποφοράς, που προκαλείται «ξαφνικά», επαληθεύει τα ορόσημα εκείνα τα οποία σηματοδοτούν τον δρόμο προς τις πρόωρες, εθνικές εκλογές. 

Ορόσημο πρώτο : Η πανδημία ξεβράκωσε το ελλαδικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα, το οποίο ανταποκρίθηκε με τον γνωστό τρόπο, αστικά και μνημονιακά στην οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας και σήμερα, πληρώνει εν πολλοίς τις αυτοκαταστροφικές επιλογές στη διάλυση του κοινωνικού κράτους, στην υγεία και την παιδεία. 

Ο Κυριάκος Κωνσταντίνου Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του, γνωρίζουν ότι μπορεί στο πρώτο τέταρτο ή εικοσάλεπτο της πανδημίας να γλίτωσαν, στα χαρτιά, τα χειρότερα λόγω των γενικότερων υστερήσεων του ελλαδικού καπιταλισμού σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη ή τις ΗΠΑ, αλλά η τύχη τους αυτή και η κωλοφαρδία ταύτη, δεν μπορεί να συνεχιστεί επ΄άπειρον. Ούτε καν το προσεχές φθινόπωρο. Η διπλή καταιγίδα «πανδημία εν εξελίξει και οικονομία σε ελεύθερη πτώση» δεν είναι ένας τυφώνας, τον οποίον μπορεί να κουμαντάρει ο Μωυσής από τα Lidl. Καλύτερα από όλους, το ξέρει ο ίδιος. Το έλλειμμα ήδη τρέχει με ρυθμό 7,5 δις ευρώ στους πρώτους, πέντε μήνες – τρεις φορές πάνω σε σχέση με τον προϋπολογισμό. Επομένως, η βραδυφλεγής βόμβα δεν πρέπει να σκάσει στα χέρια του Κούλη, αλλά να περάσει στα χέρια κάποιου προθυμότερου για νέα μνημόνια και νέους «τεμενάδες» στους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ, πρωθυπουργού. 

Ορόσημο δεύτερο : Ο τουρισμός αποτελεί το 1/5 του ΑΕΠ της Ψωροκώσταινας. Το 2009, αποτελούσε το 1/8. Αυτό λέει πάρα πολλά για τη μετεξέλιξη της ελλαδικής οικονομίας και κοινωνίας εν καιρώ μνημονίων και «μετρημένης» χρεοκοπίας και την εξάρτηση της από τα «καπρίτσια» της εκάστοτε διεθνούς συγκυρίας. Λέει πολύ περισσότερα για το τι μέλλει δεν γενέσθαι με τον τουρισμό να καταγραφεί, μετριοπαθώς, απώλειες της τάξης του -70%. Με άλλα λόγια, μια «ύφεση» 12-14%. Μόνο στον τουρισμό. Φέτος, όχι του χρόνου. Όλοι οι παράγοντες του τριτογενούς αυτού κλάδου, ειδικά οι λεγόμενοι «θεσμικοί» το ομολογούν πια χωρίς ξύλο – φέτος η Ελλάς παλεύει να σώσει αποκλειστικά και μόνο τη «φήμη» της. 

Κοινώς, ας μην έρθουν τουρίστες και δη covid-19παθείς τουρίστες, γιατί αλλέως η Ψωροκώσταινα θα την έχει βάψει και πατήσει μεγαλοπρεπώς. Η… φήμη της θα τρωθεί, ανεπανόρθωτα, εξαιτίας των γνωστών και πανθομολογούμενων ελλείψεων στο σύστημα υγείας και πρόνοιας, ελλείψεων με διακυβερνητική συνυπευθυνότητα και μνημονιακή «σταθερότητα». Τραύμα στη… φήμη ανοιχτό και μεγάλο. Για χρόνια. Πολλά χρόνια. 

Βέβαια, η ίδια «φήμη» είχε ήδη απειληθεί και τραυματιστεί και από την κραυγαλέα κερδοσκοπία των τελευταίων τριών ετών ή τις off-shore καταθέσεις των καπιταλιστών του κλάδου, ειδικά των μεγαλύτερων, στην Ευρώπη ή τα νησιά της Καραϊβικής. Μια «ενοχλητική» συζήτηση για τους «θεσμούς» του εν Ελλάδι τουρισμού. Συζήτηση που πρέπει να ανοίξει για το ποιος θα πληρώσει στο τέλος, το μάρμαρο της κρίσης. Και στην πανδημία. Και στον τουρισμό. 

Και αυτό, επειδή η «φήμη» του τουρισμού και η «ασφάλεια»  της κερδοφορίας των καπιταλιστών του, δεν βάζουν μεροκάματο στους λογαριασμούς των εργαζομένων, δεν τοποθετούν ψωμί και φαγητό στο καθημερινό τους τραπέζι, δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς ρεύματος και τα καθημερινά έξοδα των παιδιών της εργατικής τάξης για σπουδές, ρουχισμό, ανατροφή – οι ειδήσεις από την τουριστο-εξαρτημένη ελλαδική περιφέρεια τεκμηριώνουν τα παραπάνω. 

Θα πεινάσει κόσμος στην Ελλάδα της τουριστοεξάρτησης, αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα γενναίας και έμπρακτης υποστήριξης  της εργατικής τάξης στον τουρισμό. Ήδη, πεινάει και «τρέχει» και δεν φτάνει, ειδικά μετά τα αστεία, ανακουφιστικά μέτρα που πήρε το υπουργείο Οικονομικών, με έντονη, ταξική μεροληψία υπέρ του κεφαλαίου και των κολλητών της Δεξιάς. Ο Κούλης το ξέρει, βλέπει την καταστροφή που καταφτάνει, αλλά νεοφιλελεύθερα προσκολλημένος και αστικά προσηλωμένος και αυτός στα συμφέροντα των δικών «του» ανθρώπων, απλώς θα στρίψει διά των εκλογών, μόλις ο κόμπος της ταξικής οργής φτάσει στο χτένι. 

Ορόσημο τρίτο : Παρά την απίστευτη και πρωτότυπη προαναγγελία του αντ’ αυτού, Γεραπετρίτη για τον… προγραμματισμένο ανασχηματισμό της 1ης Ιουλίου, ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να κάνει ανασχηματισμό χωρίς να τινάξει το γαλάζιο μαγαζί του Μοσχάτου στον αέρα. 

Η κυβέρνηση της ΝΔ, είναι ένα άθλιο παζλ και ένα εκτρωματικό μωσαϊκό ανθρώπων, υπουργών και υφυπουργών, κατώτερων των περιστάσεων, όπως θα έγραφε ενδεχομένως και ο διευθυντής της «Καθημερινής», ατόμων που λογοδοτούν αλλού σε σχέση με το Μέγαρο Μαξίμου και χρωστούν την καρέκλα τους, και εντός και εκτός των γραφείων της ΝΔ – άλλοι, στην ακροδεξιά του Αντώνη Σαμαρά, άλλοι, στην Εκκλησία, άλλοι, στον ΣΕΒ, άλλοι, στο δεξιό, καθηγητικό κατεστημένο των ΑΕΙ και πάει λέγοντας. 

Αν φύγει, αν ανασχηματιστεί, ο χ του ψ, πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος αντ’ αυτού για να μη θιγούν τα συμφέροντα του ψ που έχει βάλει τον χ στο «σωστό» υπουργείο ή υφυπουργείο (ο Μητσοτάκης έχει την «πολυτέλεια» να ελέγχει υφυπουργούς, και όχι υπουργούς!). Επομένως, και υπό αυτό το πρίσμα, ο Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος να πάει σε εκλογές, μεταξύ άλλων, και για να «ξεκαθαρίσει» το τοπίο εντός της κυβέρνησης και του Μοσχάτου. Εντός και εκτός. 

Ορόσημο τέταρτο : Παλιός κανόνας στην ελλαδική πολιτική : Μόλις η δημόσια ατμόσφαιρα γεμίζει από τη δυσωδία σκανδάλων, ανεξάρτητα από την πραγματική ή την εικονική τους διάσταση (Νοβάρτις, ΕΥΠ, κυκλώματα νύχτας και αστυνομικών, συνομιλίες, ηχογραφήσεις, Παππάς, Μιωνής, «Ρασπούτιν», ΚΕΕΛΠΝΟ, λοιπές παρακρατικές δυνάμεις κτλ), τότε η πόλωση που προκαλείται από πολιτικούς, δικαστικούς και δημοσιογραφικούς «παίκτες» προετοιμάζει και το κλίμα καθόδου πρώτα στα βάθη των επίκαιρων κάθε φορά, υπονόμων και έπειτα, προς τις εθνικές, βουλευτικές κάλπες. 

Το κλίμα έχει οξυνθεί και κηλιδωθεί. Ό,τι πρέπει για να γίνουν εκλογές. Ειδικά όταν υπουργοί και αντιπρόεδροι απειλούν δικαστικούς με φυλάκιση και βαρύτατες ποινές, για τις εν εξελίξει ανακριτικές έρευνες στα επίκαιρα σκάνδαλα της εποχής μας, που αγγίζουν τους εν λόγω υπουργούς. Κάλπες, λοιπόν, μέσα στη σύγχυση, την παραζάλη και τις κραυγές για το ποιος είναι πιο διεφθαρμένος, σάπιος και «παρτάκιας»,  ανάμεσα στους μνηστήρες της εξουσίας και τους παράγοντες της δημόσιας τε και μνημονιακής ζωής. 

Ορισμένοι φίλα προσκείμενοι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάνουν λόγο και για νέο… 1989! Νέο, «βρώμικο ΄89». ‘ντάξει, έχουν φάει κόλλημα με τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου και τη προσωπολατρία του αρχηγού, αλλά λίγο μέτρο δεν βλάπτει. Ας θυμηθούν, επίσης, αυτοί οι επιλήσμονες ότι το «βρώμικο (θερινό) ΄89» είχε και συνέχεια στην οικουμενική κυβέρνηση του φθινοπώρου του 1989, όταν βρέθηκαν κατήγοροι και κατηγορούμενοι, αρχιερείς της «κάθαρσης» και «ψαροκασέλες», μαζί, στην ίδια κυβέρνηση – με πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα – και μάλιστα, πολύ κακής ποιότητας. Λέτε να ξαναδούμε αυτή τη φορά, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ μαζί στην ίδια κυβέρνηση, μετά τις κάλπες της πανδημίας και της οικονομικής καθίζησης; Θα δούμε. 

Παρεμπιπτόντως και όπως και στην περίπτωση Άκη Σκέρτσου με την παρέμβαση του στη δίκη Τοπαλούδη, οι αντιπρόεδροι, οι υπουργοί και οι υφυπουργοί δεν ομιλούν και δεν σχολιάζουν ως «απλοί πολίτες» - αν θέλουν να το κάνουν αυτό, ας παραιτηθούν από τις βουλευτικές, υπουργικές και τις κυβερνητικές τους καρέκλες. Και ας αντιμετωπίσουν και τις δικαστικές έρευνες ως «απλοί πολίτες» και χωρίς ασυλίες. 

Ορόσημο πέμπτο και τελευταίο : Η πανδημία συνεχίζεται. Ο κορωνοϊός επελαύνει, ειδικά στις χώρες που είχαν τεράστια προβλήματα υγειονομικής περίθαλψης εδώ και χρόνια, ανεξάρτητα από τη γενική, οικονομική τους θέση στο παγκόσμιο σύστημα ισχύος (ΗΠΑ, Βραζιλία, χώρες του Περσικού Κόλπου κ.α.). Αυτή τη στιγμή, και πάντα βασιζόμενοι στα καταγεγραμμένα και όχι τα πραγματικά ή τα αυθεντικά στοιχεία, το ποσοστό θανάτων από covid-19 ανάμεσα σε όσους νοσούν κυμαίνεται μεταξύ του 3 και του 5,5% ανάλογα με τη χώρα, που έχει χτυπήσει η πανδημία και τον όγκο στοιχείων, που αυτή έχει συγκεντρώσει. Δεν είναι μικροί, δεν είναι ασήμαντοι, δεν είναι καθησυχαστικοί οι αριθμοί – πεθαίνει κόσμος. Ενίοτε και εντελώς αβοήθητος, όπως στη Βραζιλία ή την Ινδία. Πολύ περισσότερο, θα πεθάνει κόσμος, όσο στο μέτωπο των ερευνών για ένα αποτελεσματικό εμβόλιο ή ένα στοχευμένο φάρμακο, πρυτανεύουν κερδοσκοπικοί και πολυεθνικοί ή διακρατικοί ανταγωνισμοί και όχι η προστασία της δημόσιας υγείας. Και αυτό το μέτωπο παραμένει ανοιχτό. Άγνωστο πόσο.