Η πανηγυρική εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην προεδρία του ΚΙΝΑΛ, καθώς και η δυναμική ανόδου που εμφανίζει το κόμμα στις δημοσκοπήσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ, έχει ανοίξει και πάλι τη συζήτηση για την επιστροφή του κεντρώου χώρου σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Για την ώρα βέβαια, αυτό που δείχνει να επιστρέφει είναι το όνομα ΠΑΣΟΚ και τα ιστορικά σύμβολα του παραδοσιακού φορέα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, ως συνώνυμο των «ωραίων χρόνων» της -δήθεν- ευμάρειας.
Η επικράτηση με ποσοστό 68% έναντι του πρώην προέδρου και πρωθυπουργού, ουσιαστικά κλείνει κάθε συζήτηση εσωκομματικής αμφισβήτησης του νέου προέδρου. Μια νέα ηγετική ομάδα έχει αρχίσει να συγκροτείται ήδη γύρω από τον Ν. Ανδρουλάκη, με κομβικό το ρόλο στελεχών που συμμετέχουν στο επικοινωνιακό επιτελείο της Χαρ. Τρικούπη, καθώς και οργανωτικών στελεχών με σημαντική συμβολή στη δημιουργία ενός πανελλαδικού δικτύου υποστήριξης του νέου αρχηγού, εδώ και αρκετά χρόνια. Αυτός ο μηχανισμός υπήρξε άλλωστε και το καθοριστικό στοιχείο για τη σαρωτική επικράτηση Ανδρουλάκη.
Οι διευθετήσεις στις βασικές θέσεις στην Κ.Ο. έγιναν με αξιοποίηση βουλευτών από όλες τις περιόδους ΠΑΣΟΚ, με κριτήριο την «ενότητα και την ανανέωση». Ως επικεφαλής της Κ.Ο. του ΚΙΝΑΛ, επελέγη ο Μιχ. Κατρίνης, που θα λειτουργεί ως «αντ’ αυτού», μέχρι τις επόμενες εκλογές. Μια επιλογή αναμενόμενη, καθώς μαζί με τον Ν. Ανδρουλάκη υπήρξαν ηγετικό δίδυμο του άλλοτε εκσυγχρονιστικού μπλοκ της νεολαίας ΠΑΣΟΚ.
Ο ίδιος ο Ν. Ανδρουλάκης, παρά τη μακρά θητεία του στην κεντρική πολιτική σκηνή, δεν μπορεί ακόμη να συνδεθεί με μια καθαρή πολιτική γραμμή ή θέση. Επιμένει πάντως στην επίκληση της «πολιτικής αυτονομίας», προκειμένου να αναδειχθεί το ΠΑΣΟΚ ως ένας εναλλακτικός πόλος, απόλυτα οριοθετημένος απέναντι στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά τις δηλώσεις του νέου προέδρου, για την υιοθέτηση ενός προγράμματος με στίγμα ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, οι πρώτες κινήσεις μαρτυρούν μια αυστηρή προσήλωση καθεστωτικής υπευθυνότητας. Η υπερψήφιση των εξοπλισμών 7,5 δισ. ευρώ στη βουλή από το ΚΙΝΑΛ, μαζί με τη ΝΔ και την Ελληνική Λύση (την ίδια ώρα που ο Ανδρουλάκης με ερωτήσεις του και άλλες πρωτοβουλίες στο ευρωκοινοβούλιο, ζητά εμπάργκο όπλων στην Τουρκία…), όπως και η ήπια κριτική στις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο πεδίο της πανδημίας, αποτελούν τυπικά δείγματα μιας αντιπολιτευτικής τακτικής που θα κινείται στη λογική της «εθνικής συνεννόησης».
Για αυτό και το «σπρώξιμο» του ΚΙΝΑΛ στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, εφόσον κόμματα που υπηρετούν την ανάγκη «ευρύτερων συναινέσεων» και πολιτικής σταθερότητας, μπροστά στις πολλαπλές δυσκολίες του ελληνικού καπιταλισμού, είναι πάντα καλοδεχούμενα για το αστικό πολιτικό σύστημα. Δεν ξέρουμε αν θα πετύχουν στη Χαρ. Τρικούπη, μετά την επιστροφή του πράσινου ήλιου, την επιστροφή των ψηφοφόρων από τη μεγάλη «δεξαμενή» ΣΥΡΙΖΑ και όσων στράφηκαν προς τον Μητσοτάκη. Σε καμία περίπτωση πάντως, η επιστροφή ενός ακόμα πιο συντηρητικού ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να εκπροσωπήσει αποτελεσματικά τα συμφέροντα των πολλών.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
