Κίνημα ενάντια στην αθώωση του ρατσιστή δολοφόνου Ζίμερμαν

Τότε είχε δη­μιουρ­γη­θεί ένα εντυ­πω­σια­κό κί­νη­μα δια­μαρ­τυ­ρί­ας στις ΗΠΑ, με τη συμ­με­το­χή δε­κά­δων χι­λιά­δων μαύ­ρων, αλλά και αν­θρώ­πων κάθε χρώ­μα­τος και εθνι­κό­τη­τας. Μα­θη­τές λυ­κεί­ων, φοι­τη­τές ια­τρι­κής, ακτι­βι­στές, μαύ­ρες κοι­νό­τη­τες, αλ­λη­λέγ­γυοι, άλλες κοι­νό­τη­τες (όπως οι Ισπα­νό­φω­νοι), ακόμα και μαύ­ροι αστέ­ρες του NBA απαί­τη­σαν δι­καιο­σύ­νη.
Ρα­τσι­στι­κή εκ­στρα­τεία
Κάτω από αυτή την πίεση, η αστυ­νο­μία υπο­χρε­ώ­θη­κε να αλ­λά­ξει την αρ­χι­κή της στάση και να απαγ­γεί­λει κα­τη­γο­ρί­ες στο δο­λο­φό­νο. Ωστό­σο, το Σάβ­βα­το 12 Ιούλη του 2013, ο Ζί­μερ­μαν απαλ­λά­χθη­κε από όλες τις κα­τη­γο­ρί­ες (από ένα «λευκό» ένορ­κο σώμα, σε μια πόλη με 30% μαύ­ρους). Το σε­νά­ριο της υπε­ρά­σπι­σης, σύμ­φω­να με το οποίο ο Ζί­μερ­μαν ήταν το θύμα και αμύν­θη­κε, ήταν γε­μά­το «τρύ­πες», ενώ ο ίδιος ο δο­λο­φό­νος είχε ιστο­ρι­κό διαρ­κούς ενό­χλη­σης της τη­λε­φω­νι­κής γραμ­μής της αστυ­νο­μί­ας για «ύπο­πτους μαύ­ρους».
Κι όμως, αν δια­βά­σει κα­νείς το σκε­πτι­κό της από­φα­σης, θα πι­στέ­ψει ότι ο Τρέι­βον ήταν αυτός που οπλο­φο­ρού­σε, πα­ρα­κο­λού­θη­σε τον Ζί­μερ­μαν, τον στα­μά­τη­σε, τρά­βη­ξε όπλο και τε­λι­κά τον σκό­τω­σε.
Η απαλ­λα­γή του Ζί­μερ­μαν ήταν η κο­ρύ­φω­ση μιας χυ­δαί­ας, ρα­τσι­στι­κής εκ­στρα­τεί­ας βε­βή­λω­σης της μνή­μης του 17χρο­νου, με τη συμ­με­το­χή της αστυ­νο­μί­ας, του δι­κα­στι­κού συ­στή­μα­τος και των μί­ντια, που πα­ρου­σί­α­ζαν τον δο­λο­φό­νο ως «θύμα» (του Τρέι­βον) που στο­χο­ποιεί­ται πο­λι­τι­κά από «αντι­ρα­τσι­στές, αρι­στε­ρούς και τη μαύρη κοι­νό­τη­τα». Ο ίδιος ο Ζί­μερ­μαν ξε­διά­ντρο­πα δή­λω­σε πως απαι­τεί να του ζη­τή­σει συ­γνώ­μη η μαύρη κοι­νό­τη­τα στις ΗΠΑ.
Η ουσία του ζη­τή­μα­τος δεν φα­νε­ρώ­νει μόνο το ρα­τσι­σμό του δι­κα­στι­κού σώ­μα­τος (ο ίδιος δι­κα­στής λίγο καιρό πριν πρό­τει­νε 20 χρό­νια φυ­λά­κι­ση σε μαύρη που έριξε προει­δο­ποι­η­τι­κή σφαί­ρα στο τα­βά­νι, για να τρο­μά­ξει τον σύ­ζυ­γό της που την κα­κο­ποιού­σε, και οι ένορ­κοι συμ­φώ­νη­σαν με αυτή την κα­τα­δί­κη μετά από 12 λεπτά δια­βού­λευ­σης) και της αστυ­νο­μί­ας (με τις διαρ­κείς πα­ρε­νο­χλή­σεις μαύ­ρων και μια με­γά­λη λίστα δο­λο­φο­νη­μέ­νων μαύ­ρων από αστυ­νο­μι­κούς).
Είναι και ο διά­χυ­τος ρα­τσι­σμός που καλ­λιερ­γεί­ται στην αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία, ο οποί­ος έχει δαι­μο­νο­ποι­ή­σει σε απί­στευ­το βαθμό τη μαύρη νε­ο­λαία («πα­ρα­βα­τι­κή»), αλλά και συ­νο­λι­κά τη μαύρη κοι­νό­τη­τα («τε­μπέ­λη­δες, ανεύ­θυ­νοι»). Αυτές οι ιδέες δη­μιουρ­γούν τους Ζί­μερ­μαν, νο­μι­μο­ποιούν το δι­καί­ω­μά τους να οπλο­φο­ρούν και «εκλο­γι­κεύ­ουν» μια τόσο εξω­φρε­νι­κή δι­κα­στι­κή από­φα­ση.
Δο­μι­κή ανι­σό­τη­τα
Αυτές οι ιδέες εξυ­πη­ρε­τούν το να κρύ­ψουν τη δο­μι­κή ανι­σό­τη­τα που υπάρ­χει στο σύ­στη­μα, ρί­χνο­ντας όλες τις ευ­θύ­νες στο «άτομο». Οι νε­α­ροί μαύ­ροι φταί­νε που ωθού­νται στο πε­ρι­θώ­ριο, οι μαύ­ροι φταί­νε που δεν βρί­σκουν δου­λειά, οι μαύ­ροι φταί­νε που δεν φτά­νουν στο πα­νε­πι­στή­μιο κλπ. Αυτές οι ιδέες είναι οι κυ­ρί­αρ­χες στη χώρα με τον μαύρο πρό­ε­δρο. Δεν πρό­κει­ται για αντί­φα­ση.
Ο «μύθος» του Ομπά­μα είναι η άλλη όψη του ίδιου νο­μί­σμα­τος: Το «μαύρο αμε­ρι­κά­νι­κο όνει­ρο» («μόνο σ’ αυτή τη χώρα θα μπο­ρού­σα να γίνω πρό­ε­δρος» όπως είχε δη­λώ­σει), η υπό­σχε­ση πως «αν δου­λέ­ψεις σκλη­ρά, θα φτά­σεις ψηλά», που υπο­νο­εί πως «αν δεν κα­τα­φέ­ρεις να φτά­σεις ψηλά, προ­φα­νώς φταις που δεν δού­λε­ψες σκλη­ρά». Δεν χρειά­ζε­ται καν να υπο­νοη­θεί. Ο ίδιος ο Ομπά­μα, απευ­θυ­νό­με­νος στους «δι­κούς του» αν­θρώ­πους, δεν είχε να πει τί­πο­τα για το ρα­τσι­σμό και τις ανι­σό­τη­τες, τους συμ­βού­λευ­σε μόνο «να ανα­λά­βουν τις ευ­θύ­νες τους».
Προ­φα­νώς οι κυ­ρί­αρ­χες ιδέες δεν επη­ρε­ά­ζουν τους πά­ντες. Από την ανα­κοί­νω­ση της από­φα­σης, η οργή βρά­ζει στις ΗΠΑ. Από τις ανα­το­λι­κές ως τις δυ­τι­κές ακτές, από το βορρά ως το νότο, όλες οι πό­λεις κι­νη­το­ποι­ή­θη­καν με συν­θή­μα­τα ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό, την αστυ­νο­μία, το σύ­στη­μα.
Τα ΜΜΕ έσπευ­σαν να προει­δο­ποι­ή­σουν για «τα­ρα­χές», πριν καν γί­νουν οι πρώ­τες κι­νη­το­ποι­ή­σεις, ρί­χνο­ντας –προ­λη­πτι­κά– το φταί­ξι­μο στους ορ­γι­σμέ­νους δια­δη­λω­τές για οτι­δή­πο­τε γίνει στις δια­δη­λώ­σεις, αλλά και δη­μιουρ­γώ­ντας κλίμα τρό­μου και κα­τα­στο­λής.
Παρ’ όλα αυτά νε­α­ροί μαύ­ροι που ζουν κα­θη­με­ρι­νά στο πετσί τους τον κρα­τι­κό ρα­τσι­σμό και ηλι­κιω­μέ­νοι που έζη­σαν το Κί­νη­μα για τα Πο­λι­τι­κά Δι­καιώ­μα­τα το ’50 και το ’60, ακτι­βι­στές κι­νη­μά­των, ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς, αλ­λη­λέγ­γυοι πο­λί­τες, μέλη άλλων κοι­νο­τή­των, δια­δή­λω­σαν ότι «οι ζωές των μαύ­ρων έχουν αξία» και απαί­τη­σαν ρι­ζι­κές αλ­λα­γές στο σύ­στη­μα, φω­νά­ζο­ντας «Κάτω ο νέος Τζιμ Κρόου», καθώς έτσι ονο­μα­ζό­ταν η ρα­τσι­στι­κή νο­μο­θε­σία του αμε­ρι­κά­νι­κου νότου.  
Δια­δη­λώ­σεις
Υπήρ­ξαν πολ­λές συ­γκλο­νι­στι­κές ει­κό­νες, όπως η δια­δή­λω­ση των ισπα­νό­φω­νων στο Λος Άν­τζε­λες, σε μια συ­γκι­νη­τι­κή επί­δει­ξη δια­φυ­λε­τι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Αλλά η εντυ­πω­σια­κό­τε­ρη δια­δή­λω­ση ήταν στη Νέα Υόρκη. Οι 2.000 συ­γκε­ντρω­μέ­νοι, στη διάρ­κεια της πο­ρεί­ας τους στους δρό­μους της πόλης, έγι­ναν 10.000, έκλει­σαν την κυ­κλο­φο­ρία και κα­τέ­κλει­σαν την κε­ντρι­κή, εμπο­ρι­κή Πλα­τεία Times.
Την ίδια ώρα, όλες οι «μαύ­ρες» γει­το­νιές ζού­σαν τις δικές τους το­πι­κές δια­δη­λώ­σεις. Μετά από έκ­κλη­ση μαύ­ρης δια­δη­λώ­τριας στην συ­γκέ­ντρω­ση στην Times «Ελάτε εκεί που μας σκο­τώ­νουν!», το πλή­θος πο­ρεύ­τη­κε μέχρι το Χάρ­λεμ.
Στην Ουά­σινγ­κτον, η ντου­ντού­κα ρω­τού­σε: «Είναι ένα γε­γο­νός ή είναι ένα κί­νη­μα;». Και το πλή­θος απα­ντού­σε: «Κί­νη­μα!». Πράγ­μα­τι, αυτή είναι η προ­ο­πτι­κή. Οι ση­με­ρι­νές δια­δη­λώ­σεις είναι συ­νέ­χεια των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για όλα τα προη­γού­με­να θύ­μα­τα ρα­τσι­στι­κής βίας. Ο αγώ­νας στις ΗΠΑ θα συ­νε­χι­στεί, «για όλους τους Τρέι­βον Μάρ­τιν αυτής της χώρας».