Η ασταμάτητη καθημερινή φρίκη στη Λωρίδα της Γάζας και η διετής αδράνεια της «διεθνούς κοινότητας» βαραίνει φυσιολογικά στα μυαλά και στις καρδιές όσων αγωνιζόμαστε για να σπάσουμε τη διεθνή συνενοχή και να σταματήσουμε τη γενοκτονία: Δεν κάναμε αρκετά. Μπορούμε; [Rp: το άρθρο γράφτηκε πριν την κατάπαυση του πυρός και όσα περιγράφει στη συνέχεια αποτελούν μέρος της ερμηνείας για την εφαρμογή της]
Όμως αυτός ο διαρκής, διεθνής αγώνας είναι το πιο φωτεινό σημείο μέσα στην αγριότητα -τόσο αυτήν που χτύπησε τη μικρή λωρίδα παλαιστινιακής γης, όσο και τη συνολικότερη που διαμορφώνεται ως «νέα κανονικότητα» διεθνώς. Αυτά τα δύο χρόνια, ξεδιπλώθηκε ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό του οποίου η διάρκεια, η μαζικότητα και η επιμονή το βάζουν επάξια στο πλάι άλλων μεγάλων κορυφώσεων στην διεθνή ιστορία των κινημάτων αντίστασης.
Μέσα από την επίμονη δράση του, κατάφερε αυτό που χαρακτηρίζει ιστορικά τα επιτυχημένα κοινωνικά κινήματα: Ιδεολογικές μετατοπίσεις στην κοινή γνώμη και ρωγμές στην προηγούμενη συναίνεση στις κορυφές των κρατών. Το πρώτο είναι οφθαλμοφανές και πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρουσίαση (δημοσκοπικών τάσεων, διάσημων παραδειγμάτων, μεγέθους κινητοποιήσεων κλπ). Αυτό με τη σειρά του δημιούργησε την πολιτική πίεση η οποία αντανακλάται σε μετατοπίσεις που συμβαίνουν και σε επίπεδο «κορυφών».
Πρωτοφανείς μετατοπίσεις
Πολλά από αυτά που γίνονται είναι «πολύ λίγα και πολύ καθυστερημένα» απέναντι σε μια διετή γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση, ειδικά όταν προέρχονται και από κράτη των οποίων η μακρά προϊστορία συνενοχής θα απαιτούσε πολύ περισσότερα για να μπορέσουν να «ξεπλυθούν». Όμως όποιος κι όποια γνωρίζει την ξεχωριστή αξία που έχει για τον δυτικό ιμπεριαλισμό η «ιδιαίτερη σχέση» με το Κράτος του Ισραήλ, ή μπορεί να ανακαλέσει όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, ή έστω να θυμηθεί το διεθνές πολιτικό κλίμα πριν 1-2 χρόνια θα διαπιστώσει ότι γίνονται ή λέγονται πράγματα που ήταν μέχρι πρόσφατα αδιανόητα.
Τον μεγαλύτερο θόρυβο προκάλεσε η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από την Αγγλία, τη Γαλλία, την Αυστραλία και τον Καναδά. Εξηγήσαμε σε προηγούμενο φύλλο την πρακτική ανεπάρκεια αυτής της κίνησης και τα υποκριτικά της κίνητρα, αλλά σημειώναμε και τον συμβολισμό της, όταν η αναγνώριση προέρχεται από τους στενότερους συμμάχους των ΗΠΑ, οι οποίες είναι πλέον το μόνο μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που επιμένει να αντιμετωπίζει το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση ως κάτι που εξαρτάται από την θέληση του… Κράτους του Ισραήλ.
Όμως πιο σημαντικά είναι τα πρώτα μέτρα απομόνωσης του σιωνιστικού κράτους. Ξεχωρίζει ασφαλώς η Κολομβία, που πρώτα διέκοψε τις (σημαντικές) εξαγωγές ενέργειας, έπειτα σταμάτησε να αγοράζει και ισραηλινά όπλα, ενώ πρόσφατα ντρόπιασε όλες τις κυβερνήσεις που είχαν δικούς τους πολίτες στο Global Sumud Flotilla, όταν αντέδρασε στην απαγωγή δύο Κολομβιανών μελών του Στόλου ακυρώνοντας τη συμφωνία ελευθέρου εμπορίου με το Ισραήλ και απελαύνοντας την Ισραηλινή διπλωματική αποστολή από τη χώρα.
Η κυβέρνηση της Ισπανίας, που έχει προχωρήσει περισσότερο από κάθε άλλο ευρωπαϊκό κράτος στην μεταστροφή της στάσης απέναντι στο Ισραήλ, επέβαλε πλήρες εμπάργκο όπλων στο σιωνιστικό κράτος. Η Σλοβενία υπήρξε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που δήλωσε ρητά ότι προτίθεται να εκτελέσει το ένταλμα σύλληψης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, κηρύσσοντας πρακτικά τον Νετανιάχου ανεπιθύμητο πρόσωπο. Στην Ολλανδία, παραιτήθηκε ο υπουργός Εξωτερικών καταγγέλοντας την ενδοκυβερνητική υπονόμευση των προσπάθειών του για σκλήρυνση των κυρώσεων στο Ισραήλ (έχουν επιβληθεί κάποιες «επιμέρους»). Τον ακολούθησαν οι συνάδελφοι του (κεντροδεξιού!) κόμματός του, οδηγώντας σε κατάρρευση την προσωρινή κυβέρνηση που είχε σχηματιστεί τον περασμένο Ιούλη. Η προσπάθεια του Ολλανδού υπ. Εξ. ήρθε αφού αποφάσισε ότι η Ολλανδία πρέπει να κινηθεί μονομερώς, δηλώνοντας «αγανακτισμένος» από το διαρκές γερμανικό μπλόκο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το μπλόκο εξασφαλίζει ότι οι προτάσεις της Κομισιόν για πανευρωπαϊκά μέτρα δεν θα γίνουν εύκολα πράξη. Αλλά το γεγονός ότι η… Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν φτάνει να προτείνει περιορισμούς στις εμπορικές σχέσεις ΕΕ-Ισραήλ είναι ενδεικτικό της πίεσης. Η Γερμανία, ο πιο πιστός σύμμαχος του Ισραήλ στην Ευρώπη (μαζί με την Ελλάδα και την Ουγγαρία), που εξασφαλίζει το μπλοκάρισμα των ευρωπαϊκών μέτρων, είχε υποχρεωθεί λίγους μήνες πριν να ανακοινώσει μερική αναστολή εξαγωγών κάποιων όπλων στο σιωνιστικό κράτος, αναφερόμενη σε εκείνα «που μπορεί να χρησιμοποιηθούν στη Γάζα». Κάτι αντίστοιχο είχε πράξει νωρίτερα η Βρετανία. Εκεί, ο Κιρ Στάρμερ, που ηγείται μιας κυβέρνησης που διατηρεί στενούς δεσμούς με το Ισραήλ, πλέον ηγείται και ενός κόμματος που στο πρόσφατο συνέδριό του αποφάσισε ότι αυτό το κράτος διαπράττει γενοκτονία.
Πολλά από αυτά είναι ρητορικές «απειλές», ενώ άλλα που γίνονται είναι απολύτως ανεπαρκή. Π.χ. η Ολλανδία που «πρωτοστάτησε» σε αναστολές εξαγωγών κάποιων εξαρτημάτων στο Ισραήλ, παραμένει στη διεθνή αλυσίδα που το εφοδιάζει με F-35, για να μην αναφερθούμε στο πόσο «τρύπιες» αποδεικνύονται οι -μερικές- αναστολές εμπορίου όπλων που ανακοινώνουν κράτη όπως ο Καναδάς ή η Βρετανία.
Όμως αυτά υπογραμμίζουν το πολιτικό κλίμα και την πίεση που δημιουργεί η λαϊκή κινητοποίηση.
Χρειάστηκε να γεμίσουν οι δρόμοι του Άμστερνταμ από διαδηλωτές που απαιτούσαν «κόκκινη γραμμή», για να κλιμακώσει η αντιπολίτευση τις απαιτήσεις της και να πιεστεί ο Ολλανδός υπ. Εξ. να (φανεί ότι) κάνει κάτι σε αυτήν την κατεύθυνση. Χρειάστηκε ένα τεράστιο πλήθος ακτιβιστών να ματαιώσει την ολοκλήρωση του ποδηλατικού γύρου της Ισπανίας για να καλέσει έπειτα ο Σάντσεζ σε αθλητικό αποκλεισμό του Ισραήλ από την Ευρώπη. Χρειάστηκε να περικυκλωθεί το συνέδριο των Εργατικών από διαδηλωτές για να αποφασίσει το σώμα των συνέδρων να κρίνει το Ισραήλ ένοχο γενοκτονίας. Χρειάστηκαν 350.000 διαδηλωτές στην ιστορική διαδήλωση στη Γέφυρα του Σίδνεϊ για να αρχίσει η (ακραιφνώς φιλοαμερικανική) αυστραλιανή κυβέρνηση να «ανησυχεί» για τη Γάζα και να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος.
Αυτά δεν είναι μόνο ερμηνεία των κινήτρων των κυβερνήσεων, αλλά και οδηγός για τη συνέχεια. Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, με την επίγνωση ότι αυτό προκάλεσε τις ρωγμές, πρέπει να επιμείνει και να κλιμακώσει, ως ο μόνος τρόπος να επιβληθούν ακόμα μεγαλύτερες μετατοπίσεις.
Συχνά στην Αριστερά, κάθε επιμέρους επιτυχία προκαλεί μια πόλωση μεταξύ όσων θέλουν να υπερβάλουν για τη «νίκη» κι όσων ανησυχούν μην υπάρξουν «αυταπάτες» ή «ξέπλυμα». Είναι αχρείαστη. Κάθε παραχώρηση πρέπει να λειτουργεί απλά ως βατήρας για να απαιτήσουμε ακόμα περισσότερα. Αυτή τη διαδρομή διένυσε με επιτυχία το κίνημα στην Ισπανία, που ανέπτυξε μια πολύ ζωηρή και πολύμορφη δράση τα τελευταία 2 χρόνια, στην διάρκεια των οποίων η κυβέρνηση Σάντσεζ ξεκίνησε από τον συμβολισμό της αναγνώρισης κράτους, πέρασε σε «επιμέρους» αναστολές σε όπλα (αντίστοιχες με αυτές της Βρετανίας ή του Καναδά) και έφτασε στο συνολικό εξοπλιστικό εμπάργκο, απαιτώντας πλέον και από την υπόλοιπη Ε.Ε. αντίστοιχες κυρώσεις.
Απομονώστε το Ισραήλ!
Σημαντικές αλλαγές κυοφορούνται και στον χώρο του πολιτισμού και του αθλητισμού, που θυμίζουν το κίνημα κατά του Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής. To Γήπεδο του Γουέμπλεϊ γέμισε σε μια μεγάλη συναυλία για την Παλαιστίνη, στη διάρκεια της οποίας ο παλαίμαχος θρύλος του ποδοσφαίρου Ερίκ Καντονά ζήτησε την αποβολή του Ισραήλ από την UEFA και την FIFA. Δυο μέρες μετά, το Γουέμπλεϊ ξαναγέμισε για μια συναυλία των Kneecap, μέχρι πρότινος διωκόμενων για… «τρομοκρατία», που μετέτρεψαν το λάιβ σε συλλαλητήριο για την Παλαιστίνη.
Μετά από δύο επεισοδιακούς διαγωνισμούς, με αποδοκιμασίες από το κοινό, δηλώσεις πρώην και νυν διαγωνιζομένων, διαδηλώσεις απέξω κ.ο.κ., η EBU αποδέχτηκε επιτέλους να συζητηθεί και να γίνει ψηφοφορία για τη συμμετοχή του Ισραήλ στη Γιουροβίζιον, με κάποιες χώρες (Ισπανία, Ιρλανδία, Ολλανδία κ.ά.) να απειλούν ότι αν δεν αποκλειστεί το Ισραήλ, θα μποϊκοτάρουν αυτές το διαγωνισμό.
Η UEFA αναβάλει διαρκώς τη ψηφοφορία για την αναστολή της συμμετοχής του Ισραήλ και των ομάδων του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, λόγω πιέσεων όσων γνωρίζουν ότι ο συσχετισμός υπάρχει για να υλοποιηθεί. Αλλά η ύπαρξη αυτού του συσχετισμού στον οργανισμό που λίγους μήνες πριν… προσκάλεσε το Ισραήλ στο ΔΣ του, είναι μια μεγάλη αλλαγή. Στην FIFA, ο πρόεδρος Τζιάνι Ινφαντίνο δηλώνει δημόσια ότι «το ποδόσφαιρο δεν λύνει γεωπολιτικά προβλήματα» και ιδιωτικά ότι «δεν θέλει να χαλάσει τη σχέση του με τον Τραμπ». Αλλά το ζήτημα έχει επιτέλους τεθεί, καθώς σε μια σειρά γήπεδα εμφανίζεται το πανώ «Δείξτε στο Ισραήλ την κόκκινη κάρτα».
Πάνω από 400 καλλιτέχνες και δισκογραφικές σχημάτισαν το «No Music for Genocide», ανακοινώνοντας ότι μπλοκάρουν την πρόσβαση στη μουσική τους στο Κράτος του Ισραήλ, καλώντας κι άλλους να πράξουν το ίδιο και δηλώνοντας ότι βρίσκονται μόνο στην αρχή. Η ανακοίνωσή τους καταγγέλει το Ισραήλ για τη γενοκτονία στη Γάζα, την εθνοκάθαρση στη Κατεχόμενη Δυτική Όχθη και το Απαρτχάιντ μέσα στο Ισραήλ/1948. Είναι μια σημαντική υπογράμμιση των πολλαπλών διαρκών σιωνιστικών εγκλημάτων καθώς σε περίπτωση διακοπής της γενοκτονίας, είναι δεδομένο ότι θα επιχειρηθεί η πλήρης αποκατάσταση του κράτους-γενοκτόνου και πολλές κυβερνήσεις θα σπεύσουν πρόθυμες να δηλώσουν ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος νέων κυρώσεων ή συνέχειας των όποιων υπαρκτών…
Η Ιταλία δείχνει το δρόμο
Όμως τα πιο σημαντικά νέα ήρθαν από το κίνημα στην Ιταλία, που (τιμώντας την ιστορία του) προσφέρει το πιο προχωρημένο υπόδειγμα.Στις 22 Σεπτέμβρη, τα συνδικάτα βάσης (USB) κάλεσαν σε 24ωρη γενική απεργία ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα, τον αποκλεισμό της ανθρωπιστικής βοήθειας και τις απειλές ενάντια στον διεθνή Στόλο που επιχειρούσε να σπάσει τον αποκλεισμό. Η συμμετοχή και το μέγεθος των διαδηλώσεων ξεπέρασε κατά πολύ τις συνηθισμένες δυνατότητες των USB. Όταν ο Ισραηλινός Στρατός ανέκοψε βίαια την πορεία του Στόλου, μεγάλα πλήθη κατέβηκαν στους δρόμους σε όλη τη χώρα, καταλαμβάνοντας ή μπλοκάροντας σιδηροδρομικούς σταθμούς, πανεπιστήμια και λιμάνια. Στις 3 Οκτώβρη, ένα νέο απεργιακό κάλεσμα ήταν κοινό: Από τα USB και την CGIL, τη μεγαλύτερη γενική εργατική συνομοσπονδία της χώρας. Ο Σαλβίνι την κήρυξε παράνομη και στη συνέχεια απείλησε ότι «όποιος απεργήσει κινδυνεύει με προσωπικές κυρώσεις». Δεν του πέρασε: Πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους και η CGIL ανακοίνωσε συμμετοχή 60% στην απεργία (και πάνω από 80% σε κλάδους όπως οι μεταλλεργάτες). Έκτοτε, οι μεγάλες διαδηλώσεις έχουν γίνει σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.
Το παράδειγμα της Ιταλίας έχει διπλή αξία.
Αφενός, οι απεργοί έκαναν ένα «δώρο» στην Παλαιστίνη που αφορά και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης. Έδειξαν ποια είναι η δύναμη που μπορεί να «μπλοκάρει τα πάντα», να συγκεντρώσει γύρω της ευρύτερες κινηματικές δυνάμεις που βρίσκουν σθένος να κλιμακώσουν με τη σειρά τους τη δράση τους και να δημιουργήσει πολιτικά γεγονότα. Μετά την πρώτη απεργία, η Μελόνι έστειλε τις ιταλικές φρεγάτες να συνοδεύσουν τον Στόλο Sumud, ενώ ταυτόχρονα τον κατήγγειλε ως «ανεύθυνο κι αχρείαστο». Μετά τη δεύτερη απεργία, επιτέθηκε στους απεργούς («τεμπέληδες», «ταραχοποιοί»), αλλά ταυτόχρονα άρχισαν οι διαρροές ότι σκέφτεται να… στηρίξει την ενεργοποίηση των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά του Ισραήλ, σε μια πιθανή στροφή 180 μοιρών. Στο ερώτημα της κλιμάκωσης και στον προβληματισμό που προκαλεί η ακαμψία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, πρέπει κάθε μέλος του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη να μελετήσει σοβαρά την ιταλική εμπειρία. Πόσο μάλλον που δεν είναι απομονωμένη, αλλά έρχεται σε συνέχεια της ανόδου της δράσης και του συντονισμού στα ευρωπαϊκά λιμάνια, που από το Μαρόκο στη Μασσαλία κι από τη Γένοβα στον Πειραιά υπενθυμίζουν ότι οι εργάτες έχουν τη δύναμη να μπλοκάρουμε τη πολεμική μηχανή και να επιβάλουν δικό τους «εμπάργκο» στο Ισραήλ. Εδώ αξίζει να προσθέσουμε και μια είδηση από τον ιδιωτικό τομέα. Η Microsoft διέκοψε τη χρήση των τεχνολογιών της (για επιτήρηση της Παλαιστίνης) από τον Ισραηλινό Στρατό. Ήταν προϊόν μια διετούς συνεχούς καμπάνιας των εργαζομένων της εταιρείας, που κόστισε σε αρκετούς από αυτούς τη δουλειά τους, αλλά σήμερα νίκησε.
Αφετέρου όμως, η Παλαιστίνη έκανε κι αυτή ένα «δώρο» στο ιταλικό κίνημα που επίσης αφορά το διεθνές. Ήταν η Γάζα αυτή που κατάφερε να προκαλέσει κινηματική βροχή στην ιταλικό έρημο. Τα πολλά τελευταία χρόνια, οι σύντροφοί μας εκεί αναθαρρούσαν όταν κάποια (οποιαδήποτε) κινητοποίηση συγκέντρωνε 10-15 χιλιάδες ανθρώπους. Μετά από κάθε χλιαρή στάση εργασίας, η αντικαπιταλιστική Αριστερά σημείωνε καυστικά ότι οι συνδικαλιστές της CGIL έχουν (κυριολεκτικά!) ξεχάσει πώς οργανώνεται μια απεργία. Γιατί ακόμα κι αυτές οι στάσεις εργασίας υπήρξαν μετρημένες στα δάχτυλα τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, με την CGIL να κατηγορείται δίκαια για μια μακρά πλήρη αδράνεια μπροστά στις διαρκείς επιθέσεις που δέχεται ο κόσμος της δουλειάς. Όλα αυτά τα χρόνια, τα συνδικάτα βάσης οργάνωναν τις δικές τους σημαντικές κινητοποιήσεις, αλλά απέφευγαν την παραμικρή απόπειρα να επιχειρήσουν να πιέσουν και την CGILνα μπει σε κίνηση. Σε αυτό το τοπίο, η νεοφασίστρια Μελόνι ήταν η πιο σταθερή και ασφαλής πρωθυπουργός στην Ευρώπη, προχωρώντας σε μια σταδιακή σκλήρυνση του καθεστώτος. Όλη αυτή η εικόνα ανατράπηκε από τη φωτιά που άναψε μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων η Γάζα. Στη χώρα που ήταν σκληρό ερώτημα το αν και πότε θα μπορέσει να βγει μια αξιοπρεπής απεργία για τα άμεσα ζητήματα που θίγουν την ιταλική εργατική τάξη, προέκυψε μια πετυχημένη γενική πολιτική απεργία για τη Γάζα, που ξαναέφερε επιτέλους το ιταλικό κίνημα εκεί που ανήκε ιστορικά: Στην πρώτη γραμμή. Στη χώρα που πέρασαν αμαχητί δρακόντειοι περιορισμοί στο δικαίωμα στη μαχητική κινητοποίηση, αυτοί οι περιορισμοί αμφισβητήθηκαν και έσπασαν στα λιμάνια, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, στις κομβικές αρτηρίες. Εκεί που η ανθεκτικότητα της Μελόνι προκαλούσε ενθουσιασμό σε όσους καλοβλέπουν τέτοιες «λύσεις» και κατάθλιψη σε όσους αγωνιούν για την άνοδο της ακροδεξιάς, για πρώτη φορά διαβάζουμε στο διεθνή αστικό Τύπο ότι «η Μελόνι νιώθει την πίεση». Στον ευρύτερο κινηματικό και πολιτικό αγώνα, αυτό το «δώρο» της Παλαιστινιακής Αντίστασης σε όλους μας δεν πρέπει να υποτιμηθεί.
Διεθνής ξεσηκωμός
Ο Global Sumud Flotilla, αναδεικνύοντας το κατεπείγον της κατάστασης στη Γάζα, θέτοντας τις κυβερνήσεις προ των ευθυνών τους και εμπνέοντας με την αμεσότητα της δράσης του, έδωσε νέα επιπλέον ώθηση στην κινηματική ανάταση. Ενώ με το διεθνή του χαρακτήρα, διευκόλυνε τη χρονική σύμπτωση της κλιμάκωσης των διαδηλώσεων σε Ασία, Ευρώπη, Βόρεια και Νότια Αμερική, μετά την αναχαίτιση και την απαγωγή των ακτιβιστ(ρι)ών. Ενώ, λίγες μέρες μετά την επίθεση στο Sumud Flotilla, το «Consience» (του Στόλου Ελευθερίας) ξαναπλέει προς τη Γάζα, γεμάτο δημοσιογράφους και γιατρούς, μαζί με 9-10 πλοία των ακτιβιστών της πρωτοβουλίας «A Thousand Madleens». [Rp: ο στόλος δέχτηκε άλλη μια πειρατική επίθεση από το Ισραήλ].
Η κινηματική κλιμάκωση είναι ωστόσο μιας διαρκής κι εντυπωσιακή τάση. Το ACLED που καταγράφει (όλων των ειδών) «συγκρούσεις» και «γεγονότα» παγκοσμίως, είχε καταγράψει 780 φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις στην Ευρώπη από τον περασμένο Δεκέμβρη ως τον Απρίλη. Από τον Μάη ως το Σεπτέμβρη, υπήρξαν 2.066 τέτοιες διαδηλώσεις, με τους Times of Israel να σημειώνουν ανήσυχοι ότι πρόκειται για «15 αντι-ισραηλινές διαδηλώσεις την ημέρα». Μαζί με τον αριθμό των κινητοποιήσεων, αυξάνεται και η συμμετοχή. Στις αρχές Οκτώβρη, είδαμε 250-300 χιλιάδες (!) να διαδηλώνουν στο Άμστερνταμ, μια θηριώδη διαδήλωση γεμάτη -κυνηγημένες και στιγματισμένες- παλαιστινιακές σημαίες στο «σκληρό» πολιτικά Βερολίνο και η λίστα έχει και πολλές άλλες κορυφώσεις σε πλήθη που διαδηλώνουν για την Παλαιστίνη διεθνώς.
Ελλάδα
Αυτή η τάση έχει καταγραφεί και στην Ελλάδα, όπου επίσης ο Μάης υπήρξε ένα «σημείο καμπής», με τη μεγάλη διαδήλωση της 21 Μάη να δίνει τη θέση της σε ένα πολύ ζωηρό καλοκαίρι (15 Ιούνη, Elbit Καλαμάτα,10 Αυγούστου, δράσεις στα λιμάνια κ.ο.κ.), ενώ ακολούθησε ένα πολύ πυκνό φθινόπωρο με κέντρο την αλληλεγγύη στο Sumud Flotilla. Οι καθημερινές εκδηλώσεις και δράσεις του «περιπτέρου» του March to Gaza στα Προπύλαια, τα παλαιστινιακά χρώματα στη γενική απεργία της 1ης Οκτώβρη, η κινητοποίηση πολλών εκατοντάδων ανθρώπων μέσα στη νύχτα ενάντια στην απαγωγή των ακτιβιστ(ρι)ών, η μαζικότερη διαδήλωση που έχει γίνει προς την Πρεσβεία του Ισραήλ τα τελευταία 2 χρόνια, το καλωσόρισμα των ανθρώπων μας που επιχείρησαν να φτάσουν στη Γάζα, η εμβληματική διαδήλωση της επετείου της 7ης Οκτώβρη, οι πρώτες προσπάθειες εργατικής κινητοποίησης για την Παλαιστίνη. Μετά από αυτά, το κίνημα έχει μπροστά του το διήμερο δράσης κατά της Νατοϊκής βάσης στη Σούδα στις 17-18 Οκτώβρη. Η επαναφορά των σαββατιάτικων συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα στέλνει το μήνυμα για την ανάγκη να δώσουμε συνέχεια και να επιμείνουμε. Θα χρειαστεί όλες οι δυνάμεις να εργαστούν σοβαρά προς αυτόν το στόχο, αξιοποιώντας όλη την διεθνή εμπειρία. Με εμπιστοσύνη στη δυναμική που αναπτύχθηκε όλο αυτό το διάστημα. Με συστηματική προσπάθεια να αποδειχθεί αυτή η δυναμική ανθεκτική μπροστά στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Παλαιστινιακή Αντίσταση και τις εξελίξεις που κυοφορεί η συγκυρία (βλ. Σηµείο καµπής για τη Γάζα ή άλλο ένα τραµπικό «πυροτέχνηµα»;). Απέναντι σε αυτά, οφείλουμε να διατηρήσουμε ως οδηγό της δράσης και της σκέψης μας δύο συνθήματα: Δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη. Με την Παλαιστίνη, ως τη Λευτεριά.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά.
