Το ΚΚΕ και η ΛΑΕ, οι ΑΟΖ και ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός στην Ανατολική Μεσόγειο

Η δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση για την πι­θα­νό­τη­τα ενός «θερ­μού επει­σο­δί­ου» προ­ε­τοι­μά­ζει την κοινή γνώμη για μια νέα με­γά­λη κούρ­σα εξο­πλι­σμών και λειαί­νει το έδα­φος ακόμα και για το πα­ρα­νοϊ­κό εν­δε­χό­με­νο μιας πο­λε­μι­κής ανα­μέ­τρη­σης.

Είναι πραγ­μα­τι­κά εντυ­πω­σια­κό το πόσο κα­τώ­τε­ρες των πε­ρι­στά­σε­ων είναι οι πο­λι­τι­κές θέ­σεις ση­μα­ντι­κών τμη­μά­των της Αρι­στε­ράς επί του θέ­μα­τος και κυ­ρί­ως οι θέ­σεις του ΚΚΕ και της ΛΑΕ.

Δεν είναι τυ­χαίο ότι οι θέ­σεις αυτές προ­έρ­χο­νται από μια κοινή ιδε­ο­λο­γι­κή «μήτρα»: από ένα σύ­νο­λο ανα­λύ­σε­ων κι εκτι­μή­σε­ων που ενώ (ορθά) ανα­γνω­ρί­ζει τη ση­μα­σία του ιμπε­ρια­λι­σμού, στη συ­νέ­χεια δια­χω­ρί­ζει (μέσω της στρα­τη­γι­κής των «στα­δί­ων») τα αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά κα­θή­κο­ντα από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή, που ει­σά­γει στην εξέ­τα­ση κάθε θέ­μα­τος και τις «εσω­τε­ρι­κές», τις τα­ξι­κές, αντι­θέ­σεις σε κάθε χώρα.

Τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΛΑΕ πέ­ρα­σαν πρό­σφα­τα μια σχε­τι­κή πο­λι­τι­κή δο­κι­μα­σία: εστί­α­σαν την κρι­τι­κή τους στη συμ­φω­νία των Πρε­σπών στα ζη­τή­μα­τα του «αλυ­τρω­τι­σμού» των γει­τό­νων μας, κα­τη­γο­ρώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα για «εν­δο­τι­σμό» ένα­ντι της… Βό­ρειας  Μα­κε­δο­νί­ας. Η κρι­τι­κή αυτή έχει ήδη γίνει κομ­μά­τια και θρύ­ψα­λα από τις εξε­λί­ξεις (π.χ. την ανά­λη­ψη της προ­στα­σί­ας του FIR της Β. Μα­κε­δο­νί­ας από την ελ­λη­νι­κή πο­λε­μι­κή αε­ρο­πο­ρία) ή τις δη­λώ­σεις ακραιφ­νών εθνι­κι­στών «μα­κε­δο­νο­μά­χων» (Μέρ­τζος: «Τι να φο­βη­θώ, βρε ηλί­θιοι;»). Αυτή η πο­λι­τι­κή κα­τέ­λη­ξε να βγά­ζει δι­καιω­μέ­νο τον Τσί­πρα, ενώ άφηνε σε ση­μα­ντι­κό βαθμό στο απυ­ρό­βλη­το την «ψυχή» της συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών, που ήταν η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια, με ανα­γνω­ρι­σμέ­νο έναν πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στο ελ­λη­νι­κό κρά­τος και στους «δι­κούς μας» κα­πι­τα­λι­στές.

Η επα­νά­λη­ψη αυτής της πο­λι­τι­κής στα πολύ πιο κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού έχει πολύ πιο σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους.

Τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΛΑΕ, μι­λώ­ντας για το Αι­γαίο, επι­σεί­ουν τον κίν­δυ­νο για τη «ΝΑ­ΤΟ­ποί­η­σή του». Πρό­κει­ται για μια τζού­φια προει­δο­ποί­η­ση, γιατί το Αι­γαίο είναι από δε­κα­ε­τί­ες πλή­ρως «ΝΑ­ΤΟ­ποι­η­μέ­νο», αφού η Ελ­λά­δα και η Τουρ­κία είναι ιδρυ­τι­κά μέλη της λυ­κο­συμ­μα­χί­ας του ΝΑΤΟ. Αυτό που απο­κρύ­πτει αυτή η γε­νι­κο­λο­γία είναι ότι η «ΝΑ­ΤΟ­ποί­η­ση», υπό την ηγε­σία των ΗΠΑ και της ΕΕ, στα τε­λευ­ταία χρό­νια παίρ­νει μια πιο συ­γκε­κρι­μέ­νη μορφή, που ευ­νο­εί την ανα­βάθ­μι­ση των συμ­φε­ρό­ντων και του γε­ω­πο­λι­τι­κού ρόλου της ελ­λα­δι­κής πλευ­ράς, σε βάρος πά­γιων θέ­σε­ων της Τουρ­κί­ας, ακόμα και σε βάρος των γε­ω­γρα­φι­κών και πλη­θυ­σμια­κών δε­δο­μέ­νων στην πε­ριο­χή.

Όποιος συ­νε­χί­ζει να κάνει ότι δεν κα­τα­λα­βαί­νει τη ση­μα­σία αυτής της «στρο­φής», είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος να μην επι­κοι­νω­νεί με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: Τι ση­μαί­νει η συ­γκρό­τη­ση του στρα­τιω­τι­κού/δι­πλω­μα­τι­κού στρα­τη­γι­κού «άξονα» Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ-Αι­γύ­πτου; Τι ση­μαί­νει η ανά­λη­ψη της αξιο­ποί­η­σης των «οι­κο­πέ­δων» της κυ­πρια­κής ΑΟΖ από τους κο­λοσ­σούς όπως η Exxon Mobil, η Total, η Eni και η Noble Energy του δια­βό­η­του πρώην αντι­προ­έ­δρου των ΗΠΑ Ντικ Τσέι­νι; Τι ση­μαί­νει το «ρήγμα» στις αμε­ρι­κα­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις, που υπο­γραμ­μί­στη­κε με τρεις από­πει­ρες πρα­ξι­κο­πή­μα­τος; Τι ση­μαί­νει ο πρω­το­φα­νής «συ­νω­στι­σμός» πο­λε­μι­κών δυ­νά­με­ων των ΗΠΑ, της Γαλ­λί­ας και της Βρε­τα­νί­ας στο έδα­φος και στα νερά της Κύ­πρου;

Τόσο το ΚΚΕ, όσο και η ΛΑΕ (με δια­φο­ρε­τι­κή δια­βάθ­μι­ση και δια­φο­ρε­τι­κή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία) αφή­νουν ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο μιας «εμπλο­κής» των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών σε αυτόν τον αντα­γω­νι­σμό, που μπο­ρεί να φτά­σει και σε ένο­πλη ανα­μέ­τρη­ση. Νο­μι­μο­ποι­η­τι­κή βάση γι’ αυτή την πο­λι­τι­κή είναι δύο επι­χει­ρή­μα­τα: α) Τα κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα της χώρας. β) Το Διε­θνές Δί­καιο.

Στην ιστο­ρία του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος, οι πο­λι­τι­κές που οδη­γού­σαν σε εμπλο­κή των λαϊ­κών μαζών σε αντα­γω­νι­σμούς ή και πο­λέ­μους υπό την ηγε­σία της αστι­κής τάξης είχαν κά­ποιες πιο σο­βα­ρές προ­ϋ­πο­θέ­σεις: την άμυνα απέ­να­ντι σε ει­σβο­λή στη χώρα ή την αλ­λη­λεγ­γύη σε «αδελ­φούς» εθνι­κούς πλη­θυ­σμούς που είχαν εγκλω­βι­στεί σε άλλα εθνι­κά κράτη κ.ο.κ. Ακόμα και τότε υπήρ­χαν σο­βα­ρό­τα­τα πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα και κίν­δυ­νοι διο­λί­σθη­σης στο σο­σιαλ­σω­βι­νι­σμό, όπως π.χ. υπο­δει­κνύ­ουν οι απο­κα­λύ­ψεις και οι ανα­θε­ω­ρή­σεις της ΚΕ του ΚΚΕ σχε­τι­κά με τις συ­νέ­πειες του γράμ­μα­τος του Ν. Ζα­χα­ριά­δη το 1940 και τους απο­προ­σα­να­το­λι­σμούς και τη σύγ­χυ­ση που αυτό επέ­φε­ρε στις γραμ­μές του ΚΚΕ, εγκα­θι­στώ­ντας την πο­λι­τι­κή που οδή­γη­σε στο Λί­βα­νο και στη Βάρ­κι­ζα. Όμως η επί­κλη­ση των «κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των της χώρας» είναι ένα με­γά­λο ξε­χεί­λω­μα ακόμα και αυτής της αμ­φι­λε­γό­με­νης πα­ρά­δο­σης. Με βάση αυτή την επί­κλη­ση-λά­στι­χο, η Γαλ­λία π.χ. δια­τη­ρεί στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις σε 5 αφρι­κα­νι­κές χώρες. Οι ερ­γά­τες τόσο στην Ελ­λά­δα όσο και στην Τουρ­κία δεν έχουν κα­νέ­να λόγο να αλ­λη­λο­σφα­γούν (ή να πλη­ρώ­νουν επί δε­κα­ε­τί­ες πα­ρά­λο­γους εξο­πλι­σμούς) για τα πο­σο­στά συμ­με­το­χής των «εθνι­κών» αστι­κών τά­ξε­ων στα κέρδη της Exxon Mobil και της Total.

Εξί­σου έν­νοια-λά­στι­χο είναι το Διε­θνές Δί­καιο. Σή­με­ρα δεν είναι λίγες οι προει­δο­ποι­ή­σεις που δια­θέ­του­με για την από­στα­ση που υπάρ­χει ανά­με­σα στην ει­κό­να πλή­ρους κυ­ριαρ­χί­ας που δί­νουν οι διά­φο­ροι «χάρ­τες» που κυ­κλο­φο­ρούν και στο τι μπο­ρεί τε­λι­κά να στα­θεί, αν οι δια­φο­ρές φτά­σουν στο Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο (κυ­ρί­ως στο κρί­σι­μο ση­μείο της «πλή­ρους επή­ρειας» του Κα­στε­λό­ρι­ζου στο μέ­γε­θος της ελ­λη­νι­κής ΑΟΖ, αλλά και στην επέ­κτα­ση των χω­ρι­κών υδά­των στα 12 ναυ­τι­κά μίλια σε μια «κλει­στή» θά­λασ­σα όπως το Αι­γαίο…). Γι’ αυτό, άλ­λω­στε, οι ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις (από τον Σα­μα­ρά ως τον Τσί­πρα) έχουν επι­λέ­ξει τη μέ­θο­δο της επι­βο­λής τε­τε­λε­σμέ­νων σε συ­νερ­γα­σία με τις ΗΠΑ και το Ισ­ρα­ήλ και όχι την απλού­στε­ρη μέ­θο­δο της επι­ση­μο­ποί­η­σης των βλέ­ψε­ων επί της ΑΟΖ που θα άνοι­γε το δρόμο για μια κα­τά­λη­ξη στη Χάγη. Όπου φωνές όπως του Πά­γκα­λου, του Ση­μί­τη ή του Ρο­ζά­κη έχουν προει­δο­ποι­ή­σει ότι τα απο­τε­λέ­σμα­τα θα ήταν κατά πολύ μι­κρό­τε­ρα των προσ­δο­κιών.

Το ερώ­τη­μα, λοι­πόν, συ­γκε­κρι­με­νο­ποιεί­ται. Τι στάση οφεί­λει να κρα­τή­σει η Αρι­στε­ρά μπρο­στά σε αυτή τη μέ­θο­δο διεκ­δί­κη­σης τε­τε­λε­σμέ­νων, σε συ­νερ­γα­σία με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, με στόχο την ανα­βάθ­μι­ση της χώρας σε «στρα­τη­γι­κή» δύ­να­μη της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου; Η απά­ντη­ση, κατά τη γνώμη μας, οφεί­λει να συν­δυά­ζει την απόρ­ρι­ψη των ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δί­ων, την υπε­ρά­σπι­ση της ει­ρή­νης ως μεί­ζο­νος αγα­θού για τις λαϊ­κές μάζες, την πο­λι­τι­κή της αντι­λι­τό­τη­τας μέσω της απόρ­ρι­ψης των εξο­πλι­σμών. Και αυτή είναι μια απά­ντη­ση τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή από ό,τι μέχρι σή­με­ρα στή­ρι­ξαν το ΚΚΕ και η ΛΑΕ.

Στο πλαί­σιο μιας τέ­τοιας αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής και αντι­πο­λε­μι­κής πο­λι­τι­κής δεν πρέ­πει πλέον να υπο­τι­μά­ται και μια «οι­κο­λο­γι­κή» απόρ­ρι­ψη των εξο­ρύ­ξε­ων, της εξάρ­τη­σης από τα ορυ­κτά καύ­σι­μα, των φα­ρα­ω­νι­κών κι επι­κίν­δυ­νων «με­γά­λων έργων» όπως οι υπο­θα­λάσ­σιοι αγω­γοί. Η απει­λή της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής δεν είναι ψέμα.

Η Αρι­στε­ρά οφεί­λει, επει­γό­ντως, να ξε­δι­πλώ­σει μια ανε­ξάρ­τη­τη πο­λι­τι­κή, που θα λο­γο­δο­τεί στα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Βα­σι­κά ση­μεία αυτής της πο­λι­τι­κής, κατά τη γνώμη μας, είναι:

* Όχι πό­λε­μο για τις εξο­ρύ­ξεις και τις ΑΟΖ.

* Όχι στο ΝΑΤΟ και στον «άξονα» με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ.

* Όχι στους εξο­πλι­σμούς. Όλοι οι κοι­νω­νι­κοί πόροι για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες.

Για το ξε­δί­πλω­μα αυτής της ανα­γκαί­ας πα­ρέμ­βα­σης, στις νέες συν­θή­κες μετά τις εκλο­γές, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΛΑΕ οφεί­λουν να προ­χω­ρή­σουν σε έναν βα­σι­κό πο­λι­τι­κό επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμό. Η ΛΑΕ ήδη πλή­ρω­σε, με το απο­τέ­λε­σμα των ευ­ρω­ε­κλο­γών, το αντί­τι­μο της αυ­το­α­πο­μό­νω­σής της από συ­γκε­κρι­μέ­να ρι­ζο­σπα­στι­κά-αρι­στε­ρά «ακρο­α­τή­ρια», ανα­ζη­τώ­ντας «διευ­ρύν­σεις» προς την κα­τεύ­θυν­ση ενός ομι­χλώ­δους εθνι­κού-πα­τριω­τι­κού χώρου. Ήταν μια σκλη­ρή προει­δο­ποί­η­ση για τους κιν­δύ­νους και τις ανε­πάρ­κειες αυτού του λα­θε­μέ­νου πο­λι­τι­κού στίγ­μα­τος. Που δεν πρέ­πει, υπό οποιο­δή­πο­τε πρό­σχη­μα, να συ­νε­χί­σει να ανα­πα­ρά­γε­ται στις δύ­σκο­λες συν­θή­κες της πε­ριό­δου που έρ­χε­ται.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά