Κλεισίματα, "φέσια", πτωχεύσεις: Την κρίση να πληρώσουν τα αφεντικά

Είχαν προηγηθεί η «Ηλεκτρονική Αθηνών», η «Softex», τα «Sprider Stores» και χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις που είτε δεν άντεξαν τον αδυσώπητο καπιταλιστικό «ανταγωνισμό», είτε –κυρίως– επειδή οι ιδιοκτήτες τους αναζητούν άλλες ευκαιρίες πλουτισμού, τις οδηγούν σε πτώχευση, «φεσώνοντας» τους εργαζόμενους, τα ασφαλιστικά Ταμεία και το Δημόσιο.

Το «Athens Ledra», που ανήκει στην εταιρία ΑΣΤΥ ΑΕ, εκτός των άλλων οφειλών σε τράπεζες κ.α., χρωστάει στο ΙΚΑ 9 εκατ. ευρώ και βγαίνει στο σφυρί. Η διοίκηση, όταν απειλήθηκε από το ΙΚΑ με κατάσχεση για το ποσό των 255.000 ευρώ (δεδουλευμένα των εργαζομένων), ουσιαστικά πέταξε στο δρόμο 150 μόνιμους εργαζόμενους και περίπου 300 με συμβάσεις «μιας μέρας». Την ίδια ώρα βέβαια η πληρότητα του ξενοδοχείου άγγιζε το 95% για τη θερινή περίοδο, αλλά οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από τα μέσα Μάρτη. Όταν οι μεγαλομέτοχοι (με τεράστια περιουσία στην Ελλάδα και το εξωτερικό) «κατέβασαν ρολά», οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, έκτακτη οικονομική ενισχυσή, τη συνέχιση λειτουργίας του ξενοδοχείου και τη διασφάλιση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, η «ΠΥΡΣΟΣ» έχει προχωρήσει εδώ και έναν χρόνο σε στάση πληρωμών προς τους εργαζομένους και πιστωτές, χρωστά 8.200.000 ευρώ στο ΙΚΑ και οι 800 υπάλληλοι είναι απλήρωτοι εδώ και πέντε μήνες το λιγότερο. Ίδια απελπιστική κατάσταση υπάρχει και στο «Μέγκα», όπου οι βαρόνοι-μεγαλομέτοχοι κρατούν σε «ομηρία» τους εργαζόμενους μήνες τώρα, περιμένοντας την κατάληξη του πολιτικοεπιχειρηματικού πολέμου για τις τηλεοπτικές άδειες.

Τα τελευταία χρόνια, τα αφεντικά, με εργαλείο το μνημονιακό νομικό οπλοστάσιο και τα εκρηκτικά ποσοστά ανεργίας, έχουν κυριολεκτικά ξεσαλώσει. Ανοιγοκλείνουν όποτε θέλουν τις επιχειρήσεις, καταβάλλουν όπως και αν θέλουν τις αμοιβές, εντείνουν την εργασιακή εκμετάλλευση με απλήρωτες υπερωρίες και τρομοκρατούν τους κακοπληρωμένους εργαζόμενους με την απειλή της απόλυσης. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, προχωρούν σε απολύσεις επικαλούμενοι «τις δυσκολίες της εποχής», παρόλο που στα χρόνια της «ευμάρειας» και του επιχειρηματικού «πάρτι» συσσώρευσαν υπερκέρδη, ενώ ακόμα και σήμερα εμφανίζουν κερδοφορία, παρά την παρατεταμένη ύφεση.

Από τα αποτελέσματα 9μηνου (Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου) των εισηγμένων στο χρηματιστήριο, το 2015 καταγράφονται κέρδη εκατοντάδων εκατ. ευρώ σε πολλές επιχειρήσεις και κλάδους, με εξαίρεση βέβαια τις τράπεζες-«ζόμπι», που εμφανίζουν ζημιές. Η συντριβή του εργατικού κόστους (χαμηλοί μισθοί, ελαστική εργασία κλπ.) την τελευταία εξαετία βοήθησε ορισμένους κλάδους να ανακάμψουν, γι’ αυτό και καταγράφηκε αύξηση των εξαγωγών εν μέσω μνημονίων (+30% την περίοδο 2010-2014). Όπως αναφέρει στην ετήσια έκθεσή του το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, το 2009 οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21% του συνόλου των προσλήψεων, ενώ το 2015 αντιστοιχούσαν στο 55%.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπροστά (και) σε αυτό το ζήτημα παίζει το ρόλο του «Πόντιου Πιλάτου», μη θέλοντας να παρέμβει δραστικά στα κλεισίματα επιχειρήσεων και τις μαζικές απολύσεις, ενθαρρύνοντας έτσι την εργοδοτική αυθαιρεσία και το καθεστώς ατιμωρησίας των κάθε είδους ιδιοκτητών. Με νομικίστικα επιχειρήματα και πιστή στη λογική του (ανεδαφικού) «ταξικού συμβιβασμού», στέλνει τους απολυμένους να βρουν το δίκιο τους στους εισαγγελείς και τα δικαστήρια, ενώ τους δίνει «χαρτάκι προτεραιότητας» στα προγράμματα του ΟΑΕΔ, αντί να επιδιώκει να δώσει ουσιαστικές λύσεις. Από μια κυβέρνηση βέβαια που, μετά τη διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συζητά με τους δανειστές την απελευθέρωση των απολύσεων και τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, δεν θα μπορούσε να περιμένει κάποιος κάτι καλύτερο…

Μια αυθεντική κυβέρνηση της Αριστεράς θα ενίσχυε αποφασιστικά τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, θα καταργούσε όλα τα προκλητικά προνόμια της φιλοεργοδοτικής νομοθεσίας και θα προχωρούσε στην υιοθέτηση μέτρων πραγματικής «ταξικής μονομέρειας», τα οποία θα βελτίωναν τον κοινωνικό συσχετισμό προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας (σε συνδυασμό με τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών κλπ.). Χρειαζόμαστε:

* Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων ή τουλάχιστον των αναιτιολόγητων ομαδικών απολύσεων.

* Κατάργηση του άρθρου 99, που είναι το καταφύγιο κάθε απατεώνα. Αυστηρή προτεραιότητα στην ικανοποίηση των εργαζομένων και των ασφαλιστικών Ταμείων, σε περίπτωση πτώχευσης.

* Δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων των ιδιοκτητών που πτωχεύουν τις επιχειρήσεις τους, ώστε να εξασφαλιστούν τα δεδουλευμένα των εργαζομένων, οι αποζημιώσεις και οι οφειλές στο Δημόσιο. Λειτουργία κάτω από εργατικό έλεγχο επιχειρήσεων που τις εγκαταλείπουν οι ιδιοκτήτες τους.

* Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και των επιδοτήσεων στους εργοδότες. Πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για ντόπιους και μετανάστες.

* Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους, σε όλη τη διάρκεια της ανεργίας.

* Μαζικές προσλήψεις σε παιδεία, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες.

Τα συνδικάτα, οι επιτροπές αγώνα στις γειτονιές και η Αριστερά μπορούν να ανασυνταχθούν και να αντεπιτεθούν απέναντι στους εργοδότες και την κυβέρνηση, γύρω από ένα τέτοιο πλαίσιο αιτημάτων, με παραδοσιακές και πρωτότυπες, δυναμικές και ενωτικές μορφές πάλης και ανυπακοής, ώστε να απαιτήσουμε την κρίση να πληρώσουν τα αφεντικά και όχι ο κόσμος μας.