Κλιμάκωση της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη

Μάχες στο Λίβανο

Ένα μήνα μετά την έναρξη της χερσαίας ισραηλινής εισβολής στο Λίβανο, οι μάχες παραμένουν οριοθετημένες κατά μήκος των συνόρων και ο Ισραηλινός στρατός συνεχίζει την τακτική των επιδρομών. 

Η αποδυνάμωση της Χαμάς μετά από ένα χρόνο πολέμου έχει επιτρέψει στις IDF να μεταφέρουν «το κέντρο βάρους» των επιθέσεών τους στο βόρειο μέτωπο. Αλλά η Γάζα δεν έχει «ειρηνευτεί» και η Παλαιστινιακή Αντίσταση συνεχίζει να παρενοχλεί τις δυνάμεις εισβολής/κατοχής. Επιπλέον, οι απώλειες Ισραηλινών στρατιωτών αυξήθηκαν ραγδαία μέσα στον Οκτώβρη, επιβεβαιώνοντας ότι μια αναμέτρηση με τη λιβανέζικη οργάνωση στο έδαφος είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Οι IDF ανακοινώνουν ότι καταστρέφουν «στρατιωτικές υποδομές» και «αποθέματα πυραύλων» της Χεζμπολά στα σύνορα, αλλά οι εκτοξεύσεις ρουκετών και drones συνεχίζονται αμείωτες και κατά καιρούς δείχνουν τις δυνατότητές τους. Σε μια σειρά πετυχημένων χτυπημάτων κατά ισραηλινών στρατιωτικών στόχων, πιο εμβληματικά ήταν το χτύπημα στη βάση εκπαίδευσης της ελίτ ταξιαρχίας «Γκολάνι» και το πλήγμα στην εξοχική κατοικία του Νετανιάχου. 

Η σιωνιστική στρατιωτική ηγεσία δέχτηκε με θέρμη την έναρξη της επίθεσης στο Λίβανο, στην προσπάθεια να ανακτήσει το πολιτικό της κεφάλαιο (για πρώτη φορά στα χρονικά, καταγράφεται δημοσκοπική απώλεια εμπιστοσύνης της ισραηλινής κοινωνίας στο στρατό της). Αλλά πλέον καλείται να συνυπολογίσει τις απώλειες στις γραμμές της -οι οποίες απασχολούν πλέον με ένταση το δημόσιο διάλογο στο Ισραήλ- και την πιθανότητα να μην πετύχει τελικά (για άλλη μια φορά στο Λίβανο) τους διακηρυγμένους στόχους της. 

Σε αυτό το φόντο, το Ισραήλ δείχνει να επιδιώκει εσωτερικές εντάσεις στο Λίβανο. Οι καταστροφικοί βομβαρδισμοί στο νότιο Λίβανο αφορούν το «Δόγμα Νταχίγια»: να χτυπηθεί η κοινωνική βάση στήριξης του ένοπλου κινήματος για να πιεστεί αυτό να συνθηκολογήσει υπό το βάρος του κόστους που υπομένουν οι άνθρωποί του. Πλέον καταγράφονται και χτυπήματα σε άλλες πόλεις και συνοικίες, πχ χριστιανικές, που εντάσσονται σε ένα άλλο σχεδιασμό: Να αναζωπυρωθούν δογματικές διαιρέσειςκαι να στραφούν τμήματα του πληθυσμού ενάντια στη Χεζμπολά που «έφερε τον πόλεμο στις γειτονιές τους». Ενώ ο στρατός «εκβιάζει» μια τέτοια εξέλιξη ένοπλα, η διπλωματία την επιδιώκει «βελούδινα», αναζητώντας πρόθυμες δυνάμεις μέσα στο λιβανέζικο πολιτικό σύστημα να απομονώσουν τη Χεζμπολά. Προς το παρόν αυτά δεν έχουν αποδώσει, καθώς υπάρχει συναίνεση απόκρουσης της σιωνιστικής επιθετικότητας, αλλά η προϊστορία του Λιβάνου μας υποχρεώνει να παρακολουθούμε συνεχώς το εσωτερικό πολιτικό τοπίο. 

Στις διεθνείς διπλωματικές πρωτοβουλίες, δεσπόζει η επίκληση στην εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ με τις οποίες έληξε ο πόλεμος του 2006. Αλλά το Ισραήλ ανεβάζει τις απαιτήσεις, ζητώντας ρόλο στην εποπτεία κι εφαρμογή τους, ελευθερίες μελλοντικής δράσης μέσα στο Λίβανο και αλλαγή της σύνθεσης της διεθνούς δύναμης που θα επιτηρήσει την υλοποίηση, προς το φιλοσιωνιστικότερο. Το κέντρο βάρους των διεθνών διπλωματών έχει μετατοπιστεί στην επίτευξη εκεχειρίας στο Λίβανο, αφήνοντας έξω από την εξίσωση την Γάζα. Πρόκειται για μια προσπάθεια να καμφθεί η επιμονή της Χεζμπολά στην «ενότητα των μετώπων». Πρόκειται επίσης για έναν από τους ισραηλινούς στόχους: να μεταφερθεί το ενδιαφέρον στη θεματολογία της «γενίκευσης», της «κλιμάκωσης» κ.ο.κ. για να φύγουν τα φώτα μακριά από τη Γάζα (και τη Δυτική Όχθη)…

Η εθνοκάθαρση παραμένει η καρδιά της κρίσης

Πλάι στους διακηρυγμένους στόχους της ισραηλινής κυβέρνησης (καταστροφή της Χαμάς, επιστροφή των ομήρων), υπάρχει κι ένας άρρητος αλλά στρατηγικός: Η ολοκλήρωση της εθνοκάθαρσης όλης της ιστορικής Παλαιστίνης ή «Ερέτζ Ισραήλ» (Γη του Ισραήλ) σύμφωνα με τη σιωνιστική μυθολογία. Η καλύτερη συνθήκη για να προχωρήσει ένα τέτοιο απάνθρωπο σχέδιο τόσο μαζικής κλίμακας είναι η θύελλα του πολέμου. Αυτό συνέβη το 1948, επαναλήφθηκε σε μικρότερη κλίμακα το 1967 και τώρα, μετά από χρόνια «διαχείρισης» της καταπίεσης του παλαιστινιακού πληθυσμού, επιστρέφει ξανά το ζήτημα της «μεταφοράς» του. 

Παραμονές της εισβολής στο Λίβανο, αμέσως μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις τη δολοφονία Νασράλα, ο Άνταμ Σιλς εξηγούσε στο International Socialism Project ότι ο Νετανιάχου ήθελε μια επιστροφή στις «μέρες μετά την 7η Οκτώβρη», με όρους κλίματος στην ισραηλινή κοινή γνώμη και στις διεθνείς κυβερνήσεις. Κι έγραφε χαρακτηριστικά: 

«Για να πετύχει το Ισραήλ τον ιστορικό του στόχο να απομακρύνει όλους τους Παλαιστίνιους “από το ποτάμι ως τη θάλασσα”, χρειάζεται μια νέα ένεση αδρεναλίνης. Ο δυναμισμός που διαδέχτηκε την 7η Οκτώβρη έχει εξαντληθεί. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τις πρόσφατες επιθέσεις στη Χεζμπολά και το Λίβανο… Μπορούμε να πούμε ότι, για το Ισραήλ, ο δρόμος προς τη Ναμπλούς και τη Ραμάλα περνά από την Κοιλάδα της Μπεκά».

Τα σχέδια εθνοκάθαρσης προωθούνται σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη. Ο Ισραηλινός στρατός χτυπά συνεχώς τις ένοπλες πολιτοφυλακές της Δυτικής Όχθης ενώ οι έποικοι επιτίθενται σε παλαιστινιακές κοινότητες και η κυβέρνηση ανακοινώνει νέες προσαρτήσεις, νέα φυλάκια. Η φετινή συγκομιδή της ελιάς έχει γίνει στόχος επιθέσεων των εποίκων, που χτυπάνε αγρότες, καίνε ελαιώνες, ξεριζώνουν ελαιόδεντρα. Τα μέτρα επιθετικής «εβραιοποίησης» και πίεσης προς τους Παλαιστίνιους να φύγουν, γνωστά από χρόνια στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται πιο διακριτικά και σε κάποιες από τις «μικτές» πόλεις του Ισραήλ. Αλλά το μεγαλύτερο δράμα συνεχίζει να εξελίσσεται στη Γάζα. 

Ο θάνατος του Σινουάρ

Με τον θάνατο του Γιαχία Σινουάρ, ένα ακόμα κορυφαίο στέλεχος της Χαμάς προστέθηκε στην λίστα με τους μάρτυρες. Η απώλεια είναι σημαντική, αλλά δεν αλλάζει πολλά πράγματα στην εξέλιξη του πολέμου και της σιωνιστικής προσπάθειας καταστροφής της Χαμάς. Το Ισλαμικό Κίνημα θα συνεχίσει να δρα και να αναπαράγει ηγεσίες όσο διαθέτει κοινωνική βάση και στελεχικό δυναμικό. Ο τρόπος που πέθανε ο Σινουάρ και η απαθανάτιση της στιγμής σε βίντεο, μάλλον ενίσχυσε το μύθο της Χαμάς, παρά έκαμψε το ηθικό της. Πολλοί Ισραηλινοί, εκστασιασμένοι  από το βίντεο της εκτέλεσης, θεωρούσαν ότι ένα θέαμα που σε αυτούς προκαλεί ηδονή, θα προκαλεί πόνο ή ταπείνωση στους Παλαιστίνιους. Κάποιοι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι επιχείρησαν να εξηγήσουν στους αλαλάζοντες συμπατριώτες τους ότι «σε αυτό το βίντεο, οι Παλαιστίνιοι βλέπουν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε εμείς» και να προειδοποιήσουν ότι αυτή η εικόνα «δημιουργεί χιλιάδες Σινουάρ».  

Ο θάνατος του Σινουάρ έφερε ταυτόχρονα τη διάλυση ενός μύθου. Ότι αυτός ήταν το «εμπόδιο για την ειρήνη». Κάποιες δυτικές ηγεσίες πίστεψαν το μύθο τους, σπεύδοντας να επικοινωνήσουν στον Νετανιάχου ότι «με τον Σινουάρ νεκρό, ανοίγει ο δρόμος για συμφωνία». Οι δηλώσεις του ίδιου του Νετανιάχου («δεν τελείωσε η δουλειά») και κυρίως η εγκληματική κλιμάκωση στη βόρεια Γάζα βάζουν τέλος σε αυτό το παραμύθι…  

Ιστορικό έγκλημα στη βόρεια Γάζα

Αφού έστρεψαν τη διεθνή προσοχή στο Λίβανο, οι IDF ενεργοποίησαν μια παραλλαγή του «Δόγματος των Στρατηγών» (εντολής εκκένωσης/αντιμετώπιση όσων παραμείνουν ως εχθρικούς μαχητές/πολιορκία) στη βόρεια Γάζα. Στις 30 Σεπτέμβρη Ισραηλινές μονάδες κινήθηκαν μέσα στο Λίβανο. Την 1η Οκτώβρη, διακόπηκε η ροή τροφίμων στη βόρεια Γάζα. Στις 6 Οκτώβρη ξεκίνησε η στρατιωτική επιχείρηση εκεί. 

Ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει καταφύγια εκτοπισμένων, εισβάλει σε νοσοκομεία, χτυπά κτίρια, με ντόπιους να καταφεύγουν στο τουίτερ για να περιγράψουν μια κόλαση όπου «ο θάνατος είναι παντού γύρω μας». Τις πρώτες 3 εβδομάδες είχαν σκοτωθεί πάνω από 1.000 άνθρωποι. Αναλογικά με τον πληθυσμό που έχει παραμείνει στη βόρεια Γάζα, ο ρυθμός εξόντωσης θυμίζει τους πρώτους 2 μήνες του πολέμου. Στις 23 Οκτώβρη, η ισραηλινή κυβέρνηση παραδέχτηκε δημόσια ότι δεν είχαν περάσει καθόλου τρόφιμα μέσα στον πολιορκημένο θύλακα, επιβεβαιώνοντας ότι επέβαλε συνθήκες λιμοκτονίας επί 3 τουλάχιστον εβδομάδες. Έκτοτε, ισχυρίζεται ότι πέρασαν «κάποια φορτηγά», χωρίς να παρουσιάζει όμως αποδείξεις. Τα διασωστικά συνεργεία, οι ανθρωπιστικές ΜΚΟ, οι ομάδες του ΠΟΥ για εμβολιασμό, έχουν ανακοινώσει ότι υποχρεώνονται να αναστείλουν κάθε δραστηριότητα. Ούτε η πείνα και η εξολόθρευση αρκούσαν για να πειστούν οι κάτοικοι της βόρειας Γάζας να φύγουν «εθελοντικά». Οπότε ο βίαιος εκτοπισμός πήρε ακόμα πιο άμεση-καταναγκαστική μορφή. Στρατιώτες κάνουν εφόδους σε καταφύγια και υποχρεώνουν τους πρόσφυγες να φύγουν προς τα νότια υπό την απειλή επιτόπου εκτέλεσης. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύει ο Ισραηλινός στρατός με την ουδέτερη λεζάντα «Παλαιστίνιοι που αποχωρούν», επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για βίαιο εξαναγκασμό υπό την κάνη όπλων. Υπάρχουν δύο ειδών ουρές ανθρώπων που «αποχωρούν». Είτε απαρτίζονται αποκλειστικά από γυναίκες και παιδιά, είτε αποκλειστικά από άντρες άνω των 16 οι οποίοι κρατάνε στο χέρι την ταυτότητά τους. Αυτό που δεν αποτυπώνει ο φακός, είναι οι Ισραηλινοί στρατιώτες που υποχρεώνουν την πρώτη ουρά να συνεχίσει να προχωρά ενώ μεταφέρει τα μέλη της δεύτερης σε κέντρα κράτησης. Εν τω μεταξύ, ο στρατός πυρπολεί, καταστρέφει και ισοπεδώνει κάθε κτίριο που εκκενώνουν οι Παλαιστίνιοι -για να μην έχουν πουθενά να επιστρέψουν.

Το «Δόγμα των Στρατηγών» υποτίθεται ότι αφορά την αποτελεσματική διεξαγωγή του πολέμου και δηλώνει ότι η εκκένωση είναι «προσωρινή». Αλλά είναι κοινό μυστικό ότι ενώ κάποιοι στρατηγοί είναι η «βιτρίνα» αυτού του σχεδίου, οι εμπνευστές του είναι τα στελέχη της εξτρεμιστικής οργάνωσης Tzav 9, που πυρπολεί τα φορτηγά της ανθρωπιστικής βοήθειας πριν μπουν στη Γάζα και η οποία έχει υποστεί κυρώσεις ακόμα και από τις ΗΠΑ. Η οργάνωση αυτή οργάνωσε πρόσφατα και μια «γιορτή» (με την παρουσία δεκάδων βουλευτών και κυβερνητικών στελεχών) προώθησης της ιδέας του εποικισμού της Γάζας…

Ο πιο αναγνωρίσιμος δημόσιος εισηγητής του «Δόγματος των Στρατηγών», ο απόστρατος στρατηγός Τζιόρα Εϊλάντ (ο οποίος παρεμπιπτόντως ανήκει στην σιωνιστική «κεντροαριστερά»…) έχει δηλώσει στο παρελθόν: «Η Γάζα πρέπει να καταστραφεί ολοσχερώς: τρομακτικό χάος, οξεία ανθρωπιστική κρίση, κραυγές που φτάνουν ως τον ουρανό…». 

Το αμερικανικό «τελεσίγραφο»

Στις 15 Οκτώβρη, η αμερικανική κυβέρνηση δήλωσε ότι η ισραηλινή κυβέρνηση έχει ένα μήνα να επιτρέψει να περάσουν τρόφιμα στη βόρεια Γάζα, αλλιώς ρισκάρει την αμερικανική στρατιωτική βοήθεια. Ήταν η πιο επίσημη παραδοχή ότι δεν περνάνε καθόλου τρόφιμα. Ήταν επίσης μια  τραγικά ανεπαρκής παρέμβαση. Ακόμα κι ο Ζοζέπ Μπορέλ, ο επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ υποχρεώθηκε να καυτηριάσει τον «ένα μήνα προθεσμία» τη στιγμή «που άνθρωποι πεθαίνουν με τέτοιους ρυθμούς». Ήταν όμως και μια υποκριτική παρέμβαση. Το Politico αποκάλυψε δηλώσεις στελεχών ανθρωπιστικών οργανώσεων που συναντήθηκαν με την Λιζ Γκράντε, υπεύθυνης της αμερικανικής κυβέρνησης για την ανθρωπιστική κατάσταση στη Γάζα στα τέλη Αυγούστου. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, όταν της τέθηκε το θέμα της διαρκούς αποστολής αμερικανικών όπλων, η εκπρόσωπος της αμερικανικής κυβέρνησης τους δήλωσε ξεκάθαρα ότι το Ισραήλ ανήκει σε «ένα πολύ στενό κύκλο απειροελάχιστων συμμάχων» στους οποίους οι ΗΠΑ «δεν αρνούνται το οτιδήποτε θέλουν». Όταν της επεσήμαναν ότι το Ισραήλ παραβιάζει το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, «Μας είπε ότι οι κανόνες δεν ισχύουν για το Ισραήλ»... 

Ισραήλ εναντίον… ΟΗΕ

Με αυτή την αλαζονική επίγνωση ότι «οι κανόνες δεν ισχύουν για το Ισραήλ», η σιωνιστική ηγεσία έχει κλιμακώσει τον πόλεμό της με τον ΟΗΕ. Αυτός αρχικά ήταν μεταφορικός, με το Νετανιάχου να τον περιγράφει από το βήμα της συνέλευσής του ως «αντισημιτικό βάλτο» και την ισραηλινή κυβέρνηση να καθιστά «ανεπιθύμητο πρόσωπο» τον γενικό του γραμματέα! Με την επίθεση στο Λίβανο, ο πόλεμος έγινε κυριολεκτικός. Οι IDF απαίτησαν από την ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ να αποχωρήσει και από την άρνησή της και μετά έχουν καταγραφεί διαδοχικές ένοπλες επιθέσεις σε βάσεις κυανόκρανων! Σε μια κίνηση γεμάτη συμβολισμούς, το Κράτος του Ισραήλ κατάσχεσε εκτάσεις γης που ανήκουν στα γραφεία της UNRWA στην Ιερουσαλήμ για να χτίσει… εποικισμούς. Ακολούθησε η πραγματική επίθεση, με την Κνεσέτ να υπερψηφίζει την απαγόρευση της δράσης της Υπηρεσίας του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, ο ρόλος της οποίας είναι πολύτιμος σε κάθε προσφυγικό στρατόπεδο και αναντικατάστατος ειδικά στη Γάζα…

Η σύγκρουση με το Ιράν

Η αντιπαράθεση του Ισραήλ με το Ιράν παραμένει «οριοθετημένη» και αργόσυρτη, αλλά παραμένει ενεργή κι επισφαλής. Μετά από πολλές εβδομάδες σκέψης για την αντίδραση στη δολοφονία του Χανίγιε σε ιρανικό έδαφος, η Τεχεράνη υποχρεώθηκε να απαντήσει τελικά, όταν το Ισραήλ οργάνωσε τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λίβανο, δολοφόνησε το Νασράλα και μια ολόκληρη σειρά στελεχών της Χεζμπολά, βομβάρδισε την Υεμένη. Η ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας, της οποίας η στρατηγική για να μπορέσει να σταθεί και να ενσωματωθεί σε έναν (αραβικό) χάρτη στηρίζεται στην εξασφάλιση περιφερειακών ερεισμάτων, ήταν υποχρεωμένη να «κάνει κάτι» για τους συμμάχους της σε Λίβανο, Υεμένη, Παλαιστίνη. Το χτύπημα σε ισραηλινούς στόχους ήταν μια σκάλα ανώτερο -και λιγότερο «σκηνοθετημένο»- από εκείνο του περασμένου Απρίλη. 

Το Ισραήλ επέλεξε να δώσει συνέχεια. Τελικά δέχτηκε το αμερικανικό αίτημα να αποφύγει πυρηνικές εγκαταστάσεις ή πετρελαϊκές εγκαταστάσεις και σημάδεψε στόχους που αφορούν τις αμυντικές (αεράμυνα) και επιθετικές (μονάδες παραγωγής πυραύλων) δυνατότητες του ιρανικού στρατού. Αλλά κι αυτό το χτύπημα ήταν μια σκάλα ανώτερο από το απολύτως συμβολικό χτύπημα του Απρίλη. Ενώ ήταν το πρώτο χτύπημα εντός Ιράν που το Ισραήλ ανέλαβε επίσημα την ευθύνη. Η αντιπαράθεση ανέβηκε ένα ακόμα σκαλοπάτι στη «σκάλα της κλιμάκωσης». 

Το ιρανικό καθεστώς -για άλλη μια φορά- ζυγίζει τις επιλογές του. Η πρώτη δήλωση του Χαμενεΐ ήταν γρίφος. Η σιωνιστική επίθεση, είπε, δεν πρέπει «ούτε να υποτιμηθεί, ούτε να υπερτιμηθεί» και οι αναφορές στο «δικαίωμα του Ιράν να αμύνεται» έμειναν γενικόλογες, αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο της αποκλιμάκωσης. Πιο πρόσφατα, επανήλθε κάνοντας λόγο για «σκληρή απάντηση». Το επικίνδυνο «τένις» συνεχίζεται και το μπαλάκι είναι ξανά τώρα στα χέρια της Τεχεράνης. Η ιρανική ηγεσία συνεχίζει να ισορροπεί ανάμεσα στην απροθυμία της να πάει σε πόλεμο με το Ισραήλ και την ανάγκη να υπερασπίζεται το αντισιωνιστικό προφίλ στους φίλους της και να προβάλει μια «αποτρεπτική ισχύ» απέναντι στους εχθρούς της. Πάνω σε αυτή την αντίφαση θα συνεχίσει να «παίζει» η σιωνιστική ηγεσία, ελπίζοντας είτε να αποδυναμώσει πολιτικά τον εχθρό της, είτε να σύρει τις εξελίξεις και τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο κατά του ιρανικού καθεστώτος…

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά που κυκλοφόρησε 6 Νοέμβρη