Ποίημα της Κατερίνας Θανοπούλου, για την καλλιτεχνική εκδήλωση «Φωνές για την Παλαιστίνη»

Ο ου­ρα­νός φτύ­νει δό­ντια

Σκί­ζουν τοί­χους

Δο­λο­φο­νούν

Δια­περ­νούν το κε­φά­λι μου

Μα­ζεύ­ο­μαι στο απει­ρο­ε­λά­χι­στο του σκο­τα­διού

Σερίν…φο­βά­μαι

Κρατώ το χέρι σου πα­γω­μέ­νο, Σερίν

Ο ου­ρα­νός  φτύ­νει δό­ντια

Πατώ το χώμα με αίμα

Πατώ το χώμα μου με το αίμα μου

Οι δρά­κοι κά­νουν εμετό φλό­γες

Ξερ­νούν σκο­τά­δι

Κρό­τοι από­κο­σμοι δια­λύ­ουν

Τί­πο­τα γύρω

Σερίν μίλα μου…

Οι δρά­κοι κά­νουν εμετό φλό­γες

Γρα­τζου­νώ τη γης με τα σκα­σμέ­να πόδια

Γρα­τζου­νώ τη γης μου με τα σκα­σμέ­να πόδια μου

Μασώ τον τοίχο να βγω

Μια ανάσα λίγο

Όλα σκόνη

Όλα θά­να­τος

Άφησα το χέρι σου Σερίν

Θα ρθω μετά…

Τα δό­ντια μπή­καν στην καρ­διά μου

Σέρ­νο­μαι δεν μπορώ

Μάνα πα­τέ­ρα αγκα­λιά­στε με

*Εκ­παι­δευ­τι­κός, ποι­ή­τρια

Ετικέτες