Ποίημα της Κατερίνας Θανοπούλου, για την καλλιτεχνική εκδήλωση «Φωνές για την Παλαιστίνη»
Ο ουρανός φτύνει δόντια
Σκίζουν τοίχους
Δολοφονούν
Διαπερνούν το κεφάλι μου
Μαζεύομαι στο απειροελάχιστο του σκοταδιού
Σερίν…φοβάμαι
Κρατώ το χέρι σου παγωμένο, Σερίν
Ο ουρανός φτύνει δόντια
Πατώ το χώμα με αίμα
Πατώ το χώμα μου με το αίμα μου
Οι δράκοι κάνουν εμετό φλόγες
Ξερνούν σκοτάδι
Κρότοι απόκοσμοι διαλύουν
Τίποτα γύρω
Σερίν μίλα μου…
Οι δράκοι κάνουν εμετό φλόγες
Γρατζουνώ τη γης με τα σκασμένα πόδια
Γρατζουνώ τη γης μου με τα σκασμένα πόδια μου
Μασώ τον τοίχο να βγω
Μια ανάσα λίγο
Όλα σκόνη
Όλα θάνατος
Άφησα το χέρι σου Σερίν
Θα ρθω μετά…
Τα δόντια μπήκαν στην καρδιά μου
Σέρνομαι δεν μπορώ
Μάνα πατέρα αγκαλιάστε με
*Εκπαιδευτικός, ποιήτρια
