Κρίση στη Δημοκρατία της Μακεδονίας: Η Δύση επιμένει ενάντια στη λαϊκή θέληση -

Στην Ελ­λά­δα πολ­λοί ανα­φέ­ρο­νται απο­κλει­στι­κά σε ένα τμήμα της απόρ­ρι­ψης της πρό­τα­σης του Ζ. Ζάεφ προς τον λαό της χώρας του: στην απόρ­ρι­ψη της Συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών γύρω από το όνομα. Ωστό­σο το ερώ­τη­μα στο δη­μο­ψή­φι­σμα, όπως όλοι γνω­ρί­ζουν, ήταν: «Υπο­στη­ρί­ζε­τε την έντα­ξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, απο­δε­χό­με­νοι τη συμ­φω­νία της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας με την Ελ­λη­νι­κή Δη­μο­κρα­τία;». Η μα­ζι­κή αποχή οδή­γη­σε σε νο­μι­κή ακυ­ρό­τη­τα του απο­τε­λέ­σμα­τος και επέ­φε­ρε ένα πο­λι­τι­κό πλήγ­μα στα σχέ­δια του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στην πε­ριο­χή. Το έμ­με­σο «όχι» αφο­ρού­σε συ­νε­πώς και την έντα­ξη στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχη­μα­τι­σμούς, κυ­ρί­ως στο ΝΑΤΟ. Αυτό το «όχι» στο ΝΑΤΟ το κα­τά­λα­βε όλος ο πλα­νή­της αλλά στην Ελ­λά­δα η πο­λι­τι­κή φι­λο­λο­γία μένει στο «όχι» στο όνομα λες και δεν υπήρ­χε τί­πο­τε άλλο στο ερώ­τη­μα. 

Στην πε­ρί­πτω­ση του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας, τί­πο­τε δεν φαί­νε­ται να τα­ρά­ζει τις εθνι­κι­στι­κές ελ­λη­νι­κές ανα­λύ­σεις. Ασφα­λώς η «τρο­με­ρά επι­ζή­μια για τα εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» συμ­φω­νία του Τσί­πρα με τον Ζάεφ, απο­δεί­χθη­κε πα­ντε­λώς λε­ό­ντειος σε βάρος της άλλης πλευ­ράς. Η απόρ­ρι­ψη της κα­τάρ­γη­σης του δι­καιώ­μα­τος στον αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό από τον γει­το­νι­κό λαό, απέ­δει­ξε –κι αυτή από την πλευ­ρά της– τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της επι­βο­λής αλ­λα­γής ονό­μα­τος και Συ­ντάγ­μα­τος εκ μέ­ρους της Ελ­λά­δας. Πόσο μάλ­λον όταν στοι­χι­σμέ­νη με την Ελ­λά­δα ήταν όλη η ηγε­σία του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Τραμπ, Μέρ­κελ, Μα­κρόν, Στόλ­τεν­μπεργκ, ακόμη και Μπους ο νε­ό­τε­ρος, εξέ­πεμ­ψαν απει­λές και πα­ραι­νέ­σεις στους πο­λί­τες της ΔτΜ.

Αλ­λα­γή

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος απο­τέ­λε­σε άλλη μια έν­δει­ξη ότι έχει αρ­χί­σει να κλεί­νει ο κύ­κλος της δυ­τι­κο­λα­γνεί­ας, ευ­ρω­λα­γνεί­ας, ΝΑ­ΤΟ­λα­γνεί­ας που υπο­τί­θε­ται ότι δια­κα­τεί­χε τους πλη­θυ­σμούς της Αν. Ευ­ρώ­πης από το 1990 και μετά. Πα­ρό­τι δεν υπήρ­ξε καμία σο­βα­ρή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που να αντι­στα­θεί στις πε­ρι­κο­πές, στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, στην ολο­σχε­ρή κα­τα­στρο­φή των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των, των δι­καιω­μά­των των γυ­ναι­κών (Πο­λω­νία), στην εξύ­μνη­ση του ατο­μι­σμού και του νε­ο­πλου­τι­σμού (ο οποί­ος όμως στην πράξη αφο­ρού­σε μια ελά­χι­στη μειο­νό­τη­τα), η εμπει­ρία των λαών και ει­δι­κά της ερ­γα­τι­κής τάξης έχει συσ­σω­ρευ­τεί και πα­ρά­γει πο­λι­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα: η δυ­σπι­στία προς τη Δύση (επει­δή αυτή συμ­βο­λί­ζει το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό) παίρ­νει πιο έντο­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, από την ίδια τη Ρωσία έως τις χώ­ρες-μέ­λη της ΕΕ.

Ασφα­λώς η ερ­γα­τι­κή τάξη στις χώρες της πρώην Α. Ευ­ρώ­πης είναι αντί­στοι­χα δύ­σπι­στη και προς τον αντί­πα­λο ιμπε­ρια­λι­σμό που «παί­ζει μπάλα» στην πε­ριο­χή. Ει­δι­κά στην πε­ρί­πτω­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας η Ρωσία πα­ρεμ­βαί­νει στη­ρί­ζο­ντας τις πιο αντι­δρα­στι­κές και εθνι­κι­στι­κές δυ­νά­μεις (το διε­φθαρ­μέ­νο δεξιό εθνι­κι­στι­κό VMRO). Το ίδιο συμ­βαί­νει σε μια σειρά χώρες της ανα­το­λι­κής αλλά και της δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης. Οι πο­λι­τι­κοί σύμ­μα­χοι του Κρεμ­λί­νου στην Ευ­ρώ­πη δεν είναι όσοι αντι­μά­χο­νται τη λι­τό­τη­τα, τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις κ.λπ., αλλά φι­γού­ρες και ορ­γα­νώ­σεις όπως η Λεπέν και ο Όρ­μπαν, για να μην ανα­φέ­ρου­με ανοι­χτά φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες. Ασφα­λώς ο Πού­τιν και η ρω­σι­κή άρ­χου­σα τάξη δεν έχουν κα­νέ­να λόγο να πριο­νί­σουν την δική τους κα­πι­τα­λι­στι­κή εξου­σία, στη­ρί­ζο­ντας αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις. Εξάλ­λου, την ώρα που συ­γκρού­ο­νται γε­ω­πο­λι­τι­κά με τη Δύση, ταυ­τό­χρο­να συ­νερ­γά­ζο­νται σε με­γά­λα πρό­τζεκτ όπως η ενέρ­γεια κ.λπ. Όσοι, συ­νε­πώς, πε­ρι­μέ­νουν στή­ρι­ξη για την ερ­γα­τι­κή τάξη και την Αρι­στε­ρά από τη Μόσχα, πλα­νώ­νται πολύ οι­κτράν πλά­νην.

Προ­ο­πτι­κές

Ο πρω­θυ­πουρ­γός της ΔτΜ, Ζόραν Ζάεφ, μετά το στρα­πά­τσο στο δη­μο­ψή­φι­σμα, θα έχει σο­βα­ρό πρό­βλη­μα να πε­ρά­σει τις συ­νταγ­μα­τι­κές αλ­λα­γές (αυτά δηλ. που επι­βάλ­λει η Ελ­λά­δα με τη Συμ­φω­νία των Πρε­σπών).

Είναι σαφές πλέον ότι για να προ­χω­ρή­σει η συμ­φω­νία θα χρεια­στεί… εξα­γο­ρά βου­λευ­τών. Ας ση­μειω­θεί ότι αρ­κε­τοί πρώην υπουρ­γοί και βου­λευ­τές της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης (VMRO) είναι υπό­δι­κοι, ενώ κά­ποιοι απ’ αυ­τούς έχουν ήδη κα­τα­δι­κα­στεί. Ει­δι­κά σ’ αυ­τούς τους «αδύ­να­μους κρί­κους» δί­νο­νται υπο­σχέ­σεις ότι θα απαλ­λα­γούν εάν υπερ­ψη­φί­σουν τη συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση. Μι­λά­με για τέ­τοιο επί­πε­δο δη­μο­κρα­τί­ας και δια­φά­νειας!

Ο Ζάεφ έχει δη­λώ­σει ότι θα προ­κη­ρύ­ξει εκλο­γές, σε πε­ρί­πτω­ση που δεν πε­ρά­σουν από το κοι­νο­βού­λιο οι συ­νταγ­μα­τι­κές αλ­λα­γές. Ωστό­σο σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση το χρο­νι­κό πε­ρι­θώ­ριο που έχει θέσει η Ελ­λά­δα με τη Συμ­φω­νία των Πρε­σπών (τέλος του 2018) θα πα­ρα­βια­στεί. Και για να μη χρεια­στεί να μι­λή­σει επ’ αυτού η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρε­νέ­βη ήδη ο Αυ­στρια­κός επί­τρο­πος Διεύ­ρυν­σης της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης, Γιο­χά­νες Χαν, ο οποί­ος δή­λω­σε στις 9/10: «Αμ­φι­βάλ­λω εάν, με ου­σια­στι­κές κα­θυ­στε­ρή­σεις, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα ήταν ακόμη σε θέση να πε­ρά­σει στην Βουλή την Συμ­φω­νία για το όνομα».

Την ίδια σκο­τού­ρα για τη λαϊκή θέ­λη­ση έχουν και οι ΗΠΑ. Ο ρε­που­μπλι­κά­νος γε­ρου­σια­στής Ρον Τζόν­σον, ο οποί­ος είναι μέλος της επι­τρο­πής Εξω­τε­ρι­κών Υπο­θέ­σε­ων και πρό­ε­δρος της υπο­ε­πι­τρο­πής για την Ευ­ρώ­πη, ανέ­φε­ρε ότι οι ΗΠΑ συ­νε­χί­ζουν να στη­ρί­ζουν τη συμ­φω­νία των Πρε­σπών. Σε συ­νέ­ντευ­ξή του στη «Φωνή της Αμε­ρι­κής», τό­νι­σε ότι η στάση των ΗΠΑ στη συμ­φω­νία για το όνομα δεν έχει αλ­λά­ξει εξαι­τί­ας της μι­κρής συμ­με­το­χής των ψη­φο­φό­ρων. «Το κλει­δί για της συμ­φω­νία Αθή­νας-Σκο­πί­ων βρί­σκε­ται τώρα στα χέρια του Ζόραν Ζάεφ και του Αλέξη Τσί­πρα και οι ΗΠΑ θα συ­νε­χί­σουν να υπο­στη­ρί­ζουν την εφαρ­μο­γή της μη δη­μο­φι­λούς συμ­φω­νί­ας» δή­λω­σε με τον πλέον κυ­νι­κό τρόπο ο Τζόν­σον.

Λέ­βι­τσα

Όπως έχου­με ξα­να­γρά­ψει η μο­να­δι­κή ανοι­χτή εκ­στρα­τεία ενά­ντια στη συμ­με­το­χή της χώρας στο ΝΑΤΟ ορ­γα­νώ­θη­κε από μία μόνον ορ­γά­νω­ση, δηλ. το αρι­στε­ρό κόμμα Λέ­βι­τσα, το οποίο σε αντί­θε­ση με τους πα­κτω­λούς χρη­μά­των που δια­τέ­θη­καν υπέρ της συμ­με­το­χής στο δη­μο­ψή­φι­σμα και υπέρ του «ναι», ξό­δε­ψε μόλις 1.500 ευρώ που συλ­λέ­χθη­καν από συν­δρο­μές και ενι­σχύ­σεις. Στην ανα­κοί­νω­σή του το Λέ­βι­τσα μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα, ανα­φέ­ρει με­τα­ξύ άλλων τα εξής: «Φο­βό­μα­στε ότι οι πιέ­σεις των ΗΠΑ με κάθε κό­στος θα προ­ω­θή­σουν τη “συμ­φω­νία”, αγνο­ώ­ντας την απο­τυ­χία του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Αυτό θα ανοί­ξει το δρόμο για το χτί­σι­μο μιας αυ­ταρ­χι­κής και κα­τα­πιε­στι­κής κοι­νω­νί­ας, γε­μά­της ωστό­σο από αυ­ξα­νό­με­νη και όλο και πιο ορ­γα­νω­μέ­νη μα­ζι­κή αντί­στα­ση ενά­ντια σε μια τέ­τοια τυ­ραν­νία. Σε μια τέ­τοια κοι­νω­νία όπου οι νόμοι δεν ισχύ­ουν για αυ­τούς που έχουν την εξου­σία, η κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να κάνει ό,τι θέλει: να χτί­ζει αγω­γούς υδρο­γο­ναν­θρά­κων μέσα σε προ­στα­τευό­με­νες οι­κο­λο­γι­κές ζώνες, να ανοί­γει ορυ­χεία θα­νά­του σε αγρο­τι­κές πε­ριο­χές, να ακυ­ρώ­νει τα έγκυ­ρα απο­τε­λέ­σμα­τα δη­μο­ψη­φι­σμά­των, να δίνει αμνη­στία σε εγκλη­μα­τί­ες, να λο­γο­κρί­νει τους αν­θρώ­πους της τέ­χνης, να συ­νερ­γά­ζε­ται με την μαφία των κα­τα­σκευών για το δικό τους συμ­φέ­ρον, να δίνει υπο­σχέ­σεις για εκλο­γές τις οποί­ες διαρ­κώς θα αθε­τεί, να διαι­ρεί τον λαό σε γλωσ­σι­κή, εθνι­κή, θρη­σκευ­τι­κή ή σε οποια­δή­πο­τε άλλη βάση, καθώς και να εξα­γο­ρά­ζει τον λαό μέσω της πε­λα­το­κρα­τί­ας».

Πα­λεύ­ο­ντας με ιδιαί­τε­ρη έμ­φα­ση ενά­ντια στον εθνι­κι­σμό το Λέ­βι­τσα το­νί­ζει επί­σης:

«Είναι ση­μα­ντι­κό να πα­ρα­τη­ρή­σου­με επί­σης ότι οι αδελ­φοί μας Αλ­βα­νοί, όπως επί­σης και μέλη άλλων εθνο­τι­κών κοι­νο­τή­των [στη χώρα], έχο­ντας εκ­φρά­σει ξε­κά­θα­ρα την αλ­λη­λεγ­γύη τους προς τους Μα­κε­δό­νες, απέ­δει­ξαν ότι είναι αφο­σιω­μέ­νοι σε μια ζωή στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας και δεν υπέ­κυ­ψαν στις πιέ­σεις όλων των εθνι­κι­στι­κών τους κομ­μά­των. Απέ­δει­ξαν ότι είναι ένας πα­ρά­γο­ντας στα­θε­ρό­τη­τας και δη­μο­κρα­τί­ας. Ωστό­σο αυτό υπο­χρε­ώ­νει τους [εθνο­τι­κά] Μα­κε­δό­νες πο­λί­τες αντί για τον μα­κε­δο­νι­κό εθνι­κό ρο­μα­ντι­σμό, να διεκ­δι­κή­σουν ένα μέλ­λον με προ­ο­δευ­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή ορ­γά­νω­ση για όλους, για ξε­κα­θά­ρι­σμα με το έγκλη­μα και την κα­τα­στρο­φή, για [μια κοι­νω­νία όπου] η υγεία και η παι­δεία θα είναι προ­σβά­σι­μη σε όλους».

Αυτή είναι η μο­να­δι­κή βιώ­σι­μη και δί­καιη προ­ο­πτι­κή, τε­λι­κά, για όλα τα Βαλ­κά­νια.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

**Φωτό από πα­ρέμ­βα­ση του Λέ­βι­τσα σε ένα από τα "πάρτι εορ­τα­σμού της ει­σό­δου σε ΕΕ-ΝΑ­ΤΟ" που είχε ορ­γα­νώ­σει ο Ζάεφ