Κυβέρνηση «πολεμικού τραμπισμού»

Οι προτάσεις του για τα υπουργεία (πρέπει να εγκριθούν από τη Γερουσία) και για άλλες κρατικές θέσεις ευθύνης έχουν ως κοινά στοιχεία την προσωπική αφοσίωση στον ίδιο και την θερμή υποστήριξη των πιο έξαλλων ιδεών του. 

Το υπουργείο Ενέργειας αναλαμβάνει ο Κρις Ράιτ, ως ο κατάλληλος άνθρωπος για να υλοποιήσει την λιτή προεκλογική υπόσχεση του Τραμπ, «Drill baby, drill!» (Γεωτρήσεις μωρό μου, γεωτρήσεις!). Πρόκειται για τον CEO μιας πετρελαϊκής εταιρείας, που έχει δηλώσει ότι «δεν υπάρχει κλιματική κρίση, ούτε βρισκόμαστε εν τω μέσω μιας ενεργειακής μετάβασης» και καταγγέλλει την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ως -τι άλλο;- «κομμουνισμό». Υπό τον Ράιτ θα εργαστεί ο Λι Ζέλντιν, που αναλαμβάνει την Υπηρεσία Περιβαλλοντικής Προστασίας, υποσχόμενος ότι θα ξηλώσει από την πρώτη μέρα κάθε πλαίσιο που ρυθμίζει την επιχειρηματική δραστηριότητα.  

Το υπουργείο Υγείας αναλαμβάνει ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ. Η φήμη του Κένεντι εκτοξεύτηκε επί πανδημίας, όταν καβάλησε το κύμα των «αρνητών», ισχυριζόμενος ότι το εμβόλιο για τον Covid είναι «το πιο θανατηφόρο στην ιστορία», αλλά και ότι οι Εβραίοι και οι Κινέζοι έχουν ανοσία στον ιό. Έχει εκφράσει τις πιο σκληρές αντιεμβολιαστικές απόψεις (τα εμβόλια είναι αυτά που δημιούργησαν τον αυτισμό), υιοθετεί παλιές παραεπιστημονικές «θεωρίες» (το φθόριο στο νερό μειώνει το IQ των ανθρώπων) και λανσάρει και νέες (το φυτοφάρμακο ατραζίνη προκαλεί αλλαγές στην σεξουαλική ταυτότητα των παιδιών). Αυτός ο άνθρωπος αναλαμβάνει την υγεία εκατομμυρίων Αμερικανών…

Στη λίστα των «αφοσιωμένων» συναντάμε ονόματα όπως ο Μπρένταν Καρ που αναλαμβάνει τις ρυθμίσεις των επικοινωνιών (ίντερνετ, τηλεόραση κλπ) θέλοντας να αφαιρέσει τις άδειες από κανάλια που θεωρεί ο ίδιος «προκατειλημμένα», τον υπεύθυνο προϋπολογισμού Ράσελ Βόουτ που έχει γράψει δικό του κεφάλαιο στο διαβόητο «Σχέδιο 2025» (το 900σέλιδο πρόγραμμα μιας «συντηρητικής επανάστασης» στις ΗΠΑ), την Γενική Εισαγγελέα Παμ Μπόντι, μέλος της νομικής ομάδας του Τραμπ σε παλιές του περιπέτειες. Η Μπόντι επιστρατεύτηκε για τη Γενική Εισαγγελία μετά την απόσυρση του Ματ Γκάετζ, που είχε ένα παρελθόν κατηγοριών για… εμπόριο ναρκωτικών, sex trafficking ανηλίκων και βιασμό, που ούτε το σημερινό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν μπορούσε να «αντέξει». 

Το υπουργείο Οικονομικών αναλαμβάνει ο Σκότ Μπέσεντ. Είναι  χρηματιστής στη Γουολ Στριτ και στο παρελθόν έχει δουλέψει για τον Τζορτζ Σόρος (αυτό λίγο άβολο για τους συνωμοσιολόγους τραμπικούς). Προεκλογικά, ο Μπέσεντ έχει δηλώσει ότι ο Τραμπ θα εγκαινιάσει «μια νέα χρυσή εποχή απορρύθμισης και χαμηλών φόρων», περιγράφοντας  τον «καπιταλισμό Άγριας Δύσης» που φαντασιώνεται το τμήμα της άρχουσας τάξης που στήριξε τον Τραμπ.  

Ένας από τους πιο απειλητικούς διορισμούς είναι η τοποθέτηση του Τόμας Χόμαν σε ρόλο «Τσάρου των Συνόρων». Ο Χόμαν ήταν διευθυντής της ICE (Υπηρεσία Αλλοδαπών και Τελωνείων) στην πρώτη θητεία Τραμπ, όταν η δράση της έφτασε να συγκρίνεται με πρακτικές Γκεστάπο και το αντιρατσιστικό κίνημα έκανε σύνθημα την κατάργησή της. Είναι ο εγκέφαλος της ιδέας να διαχωρίζονται τα παιδιά από τους (μετανάστες) γονείς τους στα σύνορα, ως «μέσο αποτροπής». Σήμερα υπόσχεται ότι θα συγκροτήσει «τη μεγαλύτερη δύναμη απελάσεων που έχει δει ποτέ η χώρα» και θα συνεργαστεί με τον λευκό εθνικιστή Στίβεν Μίλερ που ανέλαβε την Εσωτερική Ασφάλεια. 

Εμβληματική περίπτωση της «τραμπικής» διακυβέρνησης είναι ο προτεινόμενος υπουργός Άμυνας, ο Πιτ Χέγκσεθ. Χαμηλόβαθμος βετεράνος σε Γκουαντάναμο, Ιράκ και Αφγανιστάν, μέχρι που έπιασε στασίδι σε εκπομπή του υπερσυντηρητικού τηλεοπτικού δικτύου Fox News. Θεωρεί ότι ο Αμερικανικός Στρατός έχει γίνει πολύ… «woke» (επειδή αρνήθηκε την εντολή Τραμπ να καταστείλει την εξέγερση του Black Lives Matter το 2020 ίσως;) και έχει δηλώσει ότι πρέπει να ξηλωθούν από το στράτευμα όλοι όσοι συνδέονται με το «DEI». Αυτό το αρκτικόλεξο θα το ακούμε πλέον συχνά. Προκύπτει από το «diversity, equity and inclusion» (ποικιλομορφία, ισότητα και συμπερίληψη) και έχει γίνει ο νέος «μπαμπούλας» της αμερικανικής ακροδεξιάς. Έτσι περιγράφει όσους θεωρεί ότι ωφελούνται από πολιτικές θετικών διακρίσεων (δηλαδή τις καταπιεσμένες μειονότητες), αλλά και όσους θεωρεί ότι τις προωθούν (δηλαδή προοδευτικούς, αριστερούς, φιλελεύθερους). Η απειλή απόλυσης των «DEI» από στελεχικές θέσεις στο στράτευμα προφανώς συνδέεται με την πρόθεση αντικατάστασής τους από άλλους. Ποιους θέλει στο στράτευμα ο Χέγκσεθ; Ο ίδιος φέρει τατουάζ και σύμβολα του κινήματος του Χριστιανικού Λευκού Εθνικισμού και φορά περήφανα μπλουζάκι με το σύνθημα «ένας όρκος [αφοσίωσης στη σημαία] την ημέρα, τα κομμούνια κάνει πέρα».

Ο Χέγκσεθ είναι ο άνθρωπος που εισηγήθηκε και έπεισε τον Τραμπ κατά την προηγούμενη θητεία του να απονείμει προεδρική χάρη σε Αμερικανούς στρατιώτες που είχαν διαπράξει εγκλήματα πολέμου. «Με τον Πιτ επικεφαλής, οι εχθροί της Αμερικής προειδοποιήθηκαν», δήλωσε ο Τραμπ ανακοινώνοντας την επιλογή του. 

Ασφαλώς η επιτομή του χαρακτήρα της νέας κυβέρνησης αφορά τον ρόλο του Έλον Μασκ, με τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου να αναλαμβάνει «αδιαμεσολάβητα» κομβικό ρόλο στο κράτος. Το «Υπουργείο Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας» δεν υπήρχε καν ως τέτοιο και δημιουργήθηκε για να το αναλάβει ειδικά ο Μασκ. Ακόμα και το αμερικανικό ακρωνύμιο του υπουργείου (DOGE) επιλέχθηκε για να παραπέμπει και στο αγαπημένο κρυπτονόμισμα του πλουσιότερου ανθρώπου του πλανήτη. Σύμφωνα με τον Τραμπ, το DOGE θα οργανώσει «διάλυση της κρατικής γραφειοκρατίας, πετσόκομμα των ρυθμιστικών κανόνων, περικοπή των σπάταλων δαπανών και αναδόμηση των κρατικών υπηρεσιών» με τον Μασκ να δηλώνει ότι θα εξοικονομήσει τρισεκατομμύρια (!) δολάρια, υποσχόμενος προεκλογικά ότι «θα διώξω το κράτος από τις πλάτες σας και τις τσέπες σας». 

Αυτή η ούλτρα νεοφιλελεύθερη έφοδος θα έχει ιδεολογικό μανδύα, όπως φάνηκε από την εξειδίκευση αυτής της κατεύθυνσης στην Παιδεία, τον τομέα στον οποίο ο Τραμπ αφιέρωσε την πρώτη του αναλυτική «προγραμματική» ομιλία. Σε αυτήν ανακοίνωσε ότι «Ήρθε η ώρα να ανακτήσουμε τους εκπαιδευτικούς θεσμούς μας από την ριζοσπαστική Αριστερά». Προαναγγέλοντας απολύσεις και οικονομικό στραγγαλισμό, περιέγραψε ως εχθρό τους «αριστερούς ριζοσπάστες που άφησαν μαρξιστές, μανιακούς και παλαβούς να κυριαρχήσουν στα κολέγιά μας», την «μαρξιστική, DEI γραφειοκρατία» και τις «φυλετικές διακρίσεις στο όνομα της ισότητας» (εννοεί την στήριξη μειονοτήτων). Μετά τις εκκαθαρίσεις, το εκπαιδευτικό σύστημα θα προάγει -λέει- «τις αμερικανικές παραδόσεις και τον δυτικό πολιτισμό». 

Στα άρθρα μας για την Ουκρανία και την Παλαιστίνη (βλ. Εθνοκάθαρση στη Γάζα, εύθραστη και «γκρίζα» κατάπαυση του πυρός στο Λίβανο) μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τους ανθρώπους που διορίστηκαν για να χειριστούν αυτά τα καυτά μέτωπα. Αλλά η γενική κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής γίνεται σαφής από τον διορισμό του Μάρκο Ρούμπιο στο υπουργείο Εξωτερικών. Πρόκειται για σκληρό «γεράκι» κατά της Κίνας, την οποία θεωρεί τη μεγαλύτερη απειλή στην ιστορία των ΗΠΑ. Μόνο υπό αυτό το πρίσμα ανήκει στους «ουκρανο-σκεπτικιστές»: «Το μέλλον του 21ου αιώνα θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από όσα συμβούν στον Ινδο-Ειρηνικό. Και πιστεύω ότι η Κίνα θα ήθελε πολύ να καθηλωθούμε σε μια σύγκρουση στην Ευρώπη αντί να εστιάζουμε σε όσα συμβαίνουν στον Ινδο-Ειρηνικό». Σκληρός είναι και απέναντι στην Τεχεράνη, κατηγορώντας τον Μπάιντεν ότι συμπεριφέρεται στο Ιράν «σαν Βέλγος διπλωμάτης στα Ηνωμένα Έθνη». Όταν όλες οι δυτικές ηγεσίες συναινούσαν στο «δικαίωμα απάντησης» του Ισραήλ στο Ιράν, ο Ρούμπιο πλειοδότησε δηλώνοντας ότι το Ισραήλ έχει «δικαίωμα δυσανάλογης (!) απάντησης»…

Κλείνουμε με μια ιδιάζουσα περίπτωση στην οποία ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε αναλυτικά γιατί είναι διδακτική. Η Τούλσι Γκαμπάρντ ξεκίνησε ως θερμή υποστηρίκτρια του οικονομικού προγράμματος του Σάντερς και ως πολέμια των στρατιωτικών επεμβάσεων, έγινε «αντι-woke», πέρασε από το Δημοκρατικό Κόμμα στο Ρεπουμπλικανικό και σήμερα αναλαμβάνει την εποπτεία των… Μυστικών Υπηρεσιών του αμερικανικού κράτους. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά