Κυβέρνηση υποταγής στα μνημόνια, στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο

 Ο συν­δυα­σμός των πιέ­σε­ων στο οι­κο­νο­μι­κό-τα­ξι­κό πεδίο, όπου τα μνη­μό­νια έχουν εγκα­τα­στή­σει μια αντερ­γα­τι­κή κό­λα­ση, μαζί με τις «προ­κλή­σεις» στο γε­ω­πο­λι­τι­κό, όπου η κυ­βέρ­νη­ση κα­λεί­ται σε ακόμα πιο ξε­τσί­πω­τη φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή και σε μια φα­ρα­ω­νι­κή εξο­πλι­στι­κή δα­πά­νη, συ­γκρο­τούν μια μέγ­γε­νη που απει­λεί να συν­θλί­ψει σύ­ντο­μα τα σε­νά­ρια αι­σιο­δο­ξί­ας που εξέ­πε­μπε το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου, σε­νά­ρια που προ­ϋ­πέ­θε­ταν τη δη­μιουρ­γία κά­ποιων συν­θη­κών στα­θε­ρο­ποί­η­σης της κα­τά­στα­σης.

Φτώ­χεια-χρέ­ος

Το ΣτΕ απει­λεί να τι­νά­ξει στον αέρα τον ΕΦΚΑ, απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι το τε­ρα­τούρ­γη­μα του νόμου Κα­τρού­γκα­λου, πέρα από τον προ­φα­νή αντερ­γα­τι­κό-αντι­κοι­νω­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα του, ήταν ταυ­τό­χρο­να μια αυ­θαί­ρε­τη «πα­ρά­γκα», που χτί­στη­κε βια­στι­κά για να δια­σφα­λί­σει την υπο­γρα­φή του 3ου μνη­μό­νιου με τους δα­νει­στές, χωρίς να εν­δια­φέ­ρε­ται ούτε για τη στοι­χειώ­δη συ­νταγ­μα­τι­κή-αστι­κή νο­μι­μό­τη­τα.

Όμως πέρα από το «θε­σμι­κό» πρό­βλη­μα, η κυ­βέρ­νη­ση αντι­με­τω­πί­ζει και μια πιο πραγ­μα­τι­κή πρό­κλη­ση: Η 4η αξιο­λό­γη­ση, όπως ήδη δεί­χνει η στάση του ΔΝΤ, απαι­τεί να δρο­μο­λο­γη­θούν από τώρα (με προ­ο­πτι­κή να εφαρ­μο­στούν, το αρ­γό­τε­ρο, από την 1/1/2019) οι δια­τά­ξεις του νόμου Κα­τρού­γκα­λου για τη δρα­στι­κή μεί­ω­ση των κα­τα­βαλ­λό­με­νων «πα­λαιών» συ­ντά­ξε­ων. Όπως ση­μεί­ω­σε ο κα­θη­γη­τής Σάβ­βας Ρο­μπό­λης, αυτό θα οδη­γή­σει, αμέ­σως, στη μεί­ω­ση της μέσης μη­νιαί­ας σύ­ντα­ξης από τα 722 ευρώ στα 480 ευρώ. Πρό­κει­ται για ένα καί­ριο χτύ­πη­μα σε εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες αν­θρώ­πους, που θα πρέ­πει να πε­ρι­γρα­φεί συ­γκε­κρι­μέ­να από την κυ­βέρ­νη­ση στον πα­ρό­ντα πο­λι­τι­κό χρόνο, υπο­βαθ­μί­ζο­ντας ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τις δυ­να­τό­τη­τες του Τσί­πρα να συ­γκρα­τή­σει τις απώ­λειες στην κοι­νω­νι­κή βάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. 

Οι απαι­σιό­δο­ξες οι­κο­νο­μι­κές προ­βλέ­ψεις για την πο­ρεία του συ­στή­μα­τος γε­νι­κά, κά­νουν τους δα­νει­στές να θέ­τουν στην 4η αξιο­λό­γη­ση την επί­σπευ­ση μιας ακόμα σκλη­ρής δέ­σμευ­σης του 3ου μνη­μο­νί­ου: τη μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του στα 5.685 ευρώ, που προ­βλε­πό­ταν για την 1/1/2010, ίσως και από το… 2019. Πρό­κει­ται για μέτρο που θα με­τα­φέ­ρει 1,8 δισ. ευρώ ετη­σί­ως από την φτω­χο­ποι­η­μέ­νη κοι­νω­νία προς τη «δη­μο­σιο­νο­μι­κή εξυ­γί­αν­ση». 

Ανα­λαμ­βά­νο­ντας την πα­τρό­τη­τα τέ­τοιων αντερ­γα­τι­κών-αντι­κοι­νω­νι­κών μέ­τρων, η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήλ­πι­ζε να μπο­ρέ­σει να στη­ρί­ξει τις εκλο­γι­κές προ­ο­πτι­κές της σε μια ει­κό­να εξό­δου της οι­κο­νο­μί­ας από την κρίση, επα­να­λαμ­βά­νο­ντας επί της ου­σί­ας τον ισχυ­ρι­σμό των Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου ότι χρειά­στη­καν θυ­σί­ες, αλλά «οι θυ­σί­ες έπια­σαν τόπο». Η διά­ψευ­ση αυτού του ισχυ­ρι­σμού μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ως η χα­ρι­στι­κή βολή για την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα.

Στον οι­κο­νο­μι­κό Τύπο πλη­θαί­νουν οι κα­θε­στω­τι­κές φωνές που δη­λώ­νουν ότι η αφή­γη­ση περί «κα­θα­ρής εξό­δου» από το πρό­γραμ­μα τον Αύ­γου­στο του 2018 είναι σκέτο πα­ρα­μύ­θι. Τον Φλε­βά­ρη-Μάρ­τη που μας πέ­ρα­σε, μετά το διε­θνές χρη­μα­τι­στη­ρια­κό «μί­νι-κραχ», τα κε­φά­λαια των αγο­ρών, φεύ­γο­ντας από τις με­το­χές, κα­τέ­φυ­γαν –σε ένα βαθμό– σε ομό­λο­γα… με εξαί­ρε­ση τα ελ­λη­νι­κά, τα οποία αντι­με­τω­πί­ζο­νται πλέον ξανά ως «σκου­πί­δια». Υπεν­θυ­μί­ζο­ντας ότι μέσα στο 2019 υπάρ­χουν ξανά υπο­χρε­ώ­σεις για με­γά­λες πλη­ρω­μές χρέ­ους (υπο­λο­γί­ζο­νται σε πάνω από 10,5 δισ. ευρώ), τρα­πε­ζί­τες και στε­λέ­χη των αγο­ρών κά­νουν λόγο για συν­θή­κες μιας «με­τα­μνη­μο­νια­κής κό­λα­σης» που θα μπο­ρεί να αντι­με­τω­πι­στεί μόνο υπό την «προ­στα­σία των θε­σμών», δη­λα­δή με την ανοι­χτή ή κα­λυμ­μέ­νη μορφή ενός… νέου μνη­μο­νί­ου.

Αυτή η προ­ο­πτι­κή αντα­να­κλά με σα­φή­νεια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, που εξα­κο­λου­θεί να απέ­χει αρ­κε­τά από την έξοδο από την κρίση. Η συ­ντρι­βή των μι­σθών και των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των οδή­γη­σε πράγ­μα­τι σε μια αύ­ξη­ση των κερ­δών πολ­λών επι­χει­ρή­σε­ων. Όμως, όπως πάλι ση­μεί­ω­σε ο Σ. Ρο­μπό­λης, τα κέρδη αυτά «σε ένα μι­κρό­τε­ρο βαθμό απορ­ρο­φά η φο­ρο­λο­γία και σε ένα με­γα­λύ­τε­ρο βαθμό απορ­ρο­φά η απο­θη­σαύ­ρι­ση». Οι κα­πι­τα­λι­στές εξα­κο­λου­θούν να μην επεν­δύ­ουν, μη πι­στεύ­ο­ντας οι ίδιοι στη δυ­να­μι­κή τους, η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα στη με­τα­ποί­η­ση πα­ρα­μέ­νει στά­σι­μη στα χα­μη­λά, η ανερ­γία επι­σή­μως στο 21,2% (παρά τη με­τα­νά­στευ­ση εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων νέων επι­στη­μό­νων και ει­δι­κευ­μέ­νων ερ­γα­τών), ενώ τρεις στις τέσ­σε­ρις(!) νέες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας είναι με­ρι­κής ή εκ πε­ρι­τρο­πής απα­σχό­λη­σης! Αυτή η πραγ­μα­τι­κή ει­κό­να βαλ­τώ­μα­τος μέσα στην κρίση, όσο κι αν φτια­σι­δω­θεί επι­κοι­νω­νια­κά, δεν είναι δυ­να­τόν να στη­ρί­ξει ένα success story.

Αντα­γω­νι­σμοί-Εξο­πλι­σμοί

Ο πρέ­σβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο δια­βό­η­τος Τζέ­φρι Πάιατ, δή­λω­σε ότι η φιλία με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και ΗΠΑ «ποτέ δεν ήταν θερ­μό­τε­ρη». Αυτός ο έπαι­νος του εκ­προ­σώ­που της ιμπε­ρια­λι­στι­κής υπερ­δύ­να­μης προς την κυ­βέρ­νη­ση Αλ. Τσί­πρα, έπαι­νος που θα έπρε­πε να προ­κα­λεί ντρο­πή για κάθε αρι­στε­ρό άν­θρω­πο, αντι­κα­το­πτρί­ζει δυ­στυ­χώς την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Στα Βαλ­κά­νια, στο Αι­γαίο, στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο και στην Εγγύς Ανα­το­λή, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ταυ­τι­στεί απο­λύ­τως με τη γραμ­μή των Αμε­ρι­κα­νών και της ΕΕ. Η έν­θερ­μη υπο­στή­ρι­ξη της διεύ­ρυν­σης του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Δυτ. Βαλ­κά­νια (με αντί­τι­μο την ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού στην πε­ριο­χή) και ο «άξο­νας» με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τη δι­κτα­το­ρία της Αι­γύ­πτου, είναι οι αδιά­ψευ­στες απο­δεί­ξεις. 

Το πυ­ραυ­λι­κό χτύ­πη­μα στη Συρία από τη δυ­τι­κή «συμ­μα­χία των προ­θύ­μων» διευ­κο­λύν­θη­κε καί­ρια, γιατί το ελ­λη­νι­κό κρά­τος διέ­θε­σε ως ορ­μη­τή­ριο το Αι­γαίο και τη με­γά­λη βάση της Σού­δας, όπως διέ­θε­σε η Κύ­προς τις βά­σεις στο δικό της έδα­φος. 

Μέσα από αυτή την πο­λι­τι­κή η κυ­βέρ­νη­ση των Τσί­πρα-Κο­τζιά-Καμ­μέ­νου επι­διώ­κει να κα­τα­γρά­ψει «εθνι­κές επι­τυ­χί­ες», διεκ­δι­κώ­ντας ση­μα­ντι­κές ανα­τρο­πές ισχύ­ος σε βάρος των άμε­σων αντα­γω­νι­στών του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού στην πε­ριο­χή και κυ­ρί­ως της Τουρ­κί­ας. Πρό­κει­ται για ένα παι­χνί­δι με τη φωτιά. 
Το editorial του «Βή­μα­τος» (15/4/2018) μας κά­λε­σε να προ­ε­τοι­μα­στού­με για να αντι­με­τω­πί­σου­με «προ­κλή­σεις ιστο­ρι­κές, ευ­και­ρί­ες, ευ­θύ­νες και υπο­χρε­ώ­σεις, που ξε­περ­νούν εκεί­νες της προη­γού­με­νης ει­ρη­νι­κής πε­ριό­δου». Είναι μια ανοι­χτή ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή συμ­φι­λί­ω­ση με το εν­δε­χό­με­νο της «ανά­γκης» για πο­λε­μι­κές πε­ρι­πέ­τειες. 

Το πεδίο των εξο­πλι­σμών απο­δει­κνύ­ει ότι η κυ­βέρ­νη­ση έχει ανα­λά­βει το πρα­κτι­κό σκέ­λος αυτής της προ­ε­τοι­μα­σί­ας. Μια χώρα σε βαθιά κρίση, μια χώρα όπου έχουν κα­ταρ­ρεύ­σει τα νο­σο­κο­μεία, τα Τα­μεία και τα δη­μό­σια σχο­λεία, έχει ήδη συμ­φω­νή­σει με τον Τραμπ ένα γεν­ναίο πρό­γραμ­μα εκ­συγ­χρο­νι­σμού των F-16, έχει κα­τα­θέ­σει «μνη­μό­νιο εν­δια­φέ­ρο­ντος» για αγορά των φο­νι­κών και πα­νά­κρι­βων F-35, έχει ήδη πα­ραγ­γεί­λει στον Μα­κρόν την αγορά 4 φρε­γα­τών τύπου FREMM, δη­λα­δή με­γά­λων πλοί­ων «πολ­λα­πλών απο­στο­λών» σαν αυτά που χρη­σι­μο­ποί­η­σε το γαλ­λι­κό ναυ­τι­κό κατά τον πρό­σφα­το βομ­βαρ­δι­σμό στη Συρία. Το αθροι­στι­κό κό­στος αυτών των πα­ραγ­γε­λιών φτά­νει στο ύψος των «αγο­ρών του αιώνα» των Ση­μί­τη-Πα­παν­δρέ­ου! 

Πρό­κει­ται για μια κα­τεύ­θυν­ση ακραία αντι­δρα­στι­κή: Υπο­νο­μεύ­ει το οι­κο­νο­μι­κό μέλ­λον της κοι­νω­νί­ας, συν­δέ­ει τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις με τις προ­θέ­σεις των ιμπε­ρια­λι­στών, ενι­σχύ­ει τον μι­λι­τα­ρι­σμό και την ακρο­δε­ξιά πο­λι­τι­κή έκ­φρα­σή του, ενώ –κυ­ρί­ως– ρί­χνει λάδι στη φωτιά ενός πο­λε­μι­κού πα­ρα­λο­γι­σμού. 
Δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία: Στο τέλος της πε­ριό­δου αυτής, η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αν αφε­θεί ανε­μπό­δι­στη να ολο­κλη­ρώ­σει τη βρό­μι­κη δου­λειά, θα ακο­λου­θή­σει τη μοίρα της στυμ­μέ­νης λε­μο­νό­κου­πας. Απέ­να­ντί της πρέ­πει να στα­θεί επει­γό­ντως ένα μέ­τω­πο των δυ­νά­με­ων της αντι­μνη­μο­νια­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Συν­δέ­ο­ντας την πάλη ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, ενά­ντια στα μνη­μό­νια και τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, τον μι­λι­τα­ρι­σμό, τον εθνι­κι­σμό και κυ­ρί­ως την απει­λή μιας πο­λε­μι­κής κα­τα­στρο­φι­κής για όλους τους λαούς στην πε­ριο­χή πε­ρι­πέ­τειας. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά