Λένε ότι..."Το ξανθό γένος του Βορρά είναι, αντικειμενικά, σύμμαχός μας"

Το τραγουδάκι στη Γιουροβίζιον για τα δεινά των Τατάρων στην Κριμαία δικαίως πυροδότησε οργή για την υποκρισία τόσο της κυβέρνησης στην Ουκρανία όσο και της ΕΕ. Ήταν ένα «πολιτιστικό» σκέλος του άγριου ανταγωνισμού, του πολέμου για κυριαρχία, που μαίνεται στην ανατολική Ουκρανία μεταξύ των δυτικών ιμπεριαλιστών και της Ρωσίας του Πούτιν.

Για να αντιδράσει σε αυτόν τον εμπαιγμό ένα τμήμα της Αριστεράς το πήγε μακρύτερα. Διαβάσαμε «αναλύσεις» που τελικά δικαιολογούσαν τη βίαιη εκτόπιση των Τατάρων από την Κριμαία μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ως τμήμα, λέει, μιας κάποιας αντιφασιστικής στρατηγικής ή και ως δικαιολογημένα αντίποινα για τη συνεργασία των Τατάρων με τους ναζί...

Πράγματι, ένα τμήμα της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας των Τατάρων συνεργάστηκε με τους ναζί. Δεν ήταν άλλωστε οι μόνοι: το ίδιο έγινε στη Λιθουανία, την Εσθονία και σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι είναι γνωστό στη... Ρωσία. Όπου τμήματα της επιρροής του παλιού καθεστώτος αλλά και της εκκλησίας πολέμησαν μαζί με τους Γερμανούς, ελπίζοντας στην παλινόρθωση.

Όμως από πότε μπορεί να περνάει μέσα στις γραμμές της Αριστεράς η ακροδεξιά αντίληψη για τη «συλλογική ευθύνη» και μάλιστα ενός ολόκληρου λαού; Πώς είναι δυνατόν να δικαιολογούνται μαζικά εγκλήματα που κόστισαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και συκοφάντησαν ιστορικά το σοσιαλισμό;

Ανάλογες εμπειρίες έχουμε και εδώ. Κατά την Αντίσταση, υπήρξαν περιοχές (π.χ. Πελοπόννησος) όπου το ποσοστό των δωσίλογων και των μαυραγοριτών υπήρξε σημαντικά υψηλότερο. Ο Άρης στάλθηκε στην Πελοπόννησο για να την «εκκαθαρίσει» από τους ταγματασφαλίτες και όχι, βεβαίως, από τους... Πελοποννήσιους.

Οι πολύνεκρες βίαιες μετατοπίσεις πληθυσμών στην ΕΣΣΔ του Στάλιν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγιναν με κριτήριο την αντιφασιστική κάθαρση. Είναι γνωστό ότι στο ανατολικό μπλοκ πολλοί συνεργάτες των ναζί επιβίωσαν και μάλιστα στα ψηλά καθεστωτικά κλιμάκια. Η εκκένωση της Κριμαίας από τους Τατάρους, που ζούσαν εκεί από πολλούς αιώνες, διατάχθηκε για λόγους γεωπολιτικής «σταθερότητας». Για να διασφαλιστεί μια βάση «εθνικής καθαρότητας» σε μια περιοχή που ήταν πρωταρχικής στρατιωτικής σημασίας για τη Ρωσία, η μεγαλύτερη ναυτική βάση στη Μαύρη Θάλασσα. Παρεμπιπτόντως, η Κριμαία ήταν και το πολυτελές θέρετρο με τις «ντάτσες» της νομενκλατούρας της σταλινικής περιόδου...

Οι μαζικές εκτοπίσεις δεν έχουν τίποτα κοινό με την παράδοση του μπολσεβικισμού και της επανάστασης του Οκτώβρη. Άλλωστε στη «Διαθήκη» του Λένιν μπορεί κανείς να βρει τις προειδοποιήσεις ενάντια στον «μεγαλορωσικό σοβινισμό» του Στάλιν, που ο ιδρυτής των μπολσεβίκων είχε διακρίνει από νωρίς: από το χειρισμό του ζητήματος της Γεωργίας...

Η Ρωσία μετά το 1989 είναι πλέον μια άλλη χώρα. Ο Πουτιν ηγείται ενός αυταρχικού καθεστώτος που στο εσωτερικό στηρίζεται στην πιο άγρια εξουσία των «ολιγαρχών», ενώ διεθνώς επιχειρεί να αποκαταστήσει το ρόλο της υπερδύναμης. Για να το πετύχει αυτό εκπονεί ένα σύνολο ιδεών και συμβόλων, ένα αμάλγαμα που ως ενοποιητικό στοιχείο έχει τη διεκδίκηση ισχύος: ο Στάλιν συνυπάρχει με τον Ιβάν τον Τρομερό, το σφυροδρέπανο με τον ορθόδοξο σταυρό, τα σύμβολα του Κόκκινου Στρατού με τις τσαρικές σημαίες...

Πρόσφατα επισκέφτηκε την Ελλάδα ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, συνοδευόμενος από στελέχη της φασιστικής οργάνωσης «Λύκοι της Νύχτας». Ήρθαν, λέει, για να «προσκυνήσουν» στο ρωσικό ορθόδοξο μοναστήρι στο Άγιο Όρος, αλλά και για να προετοιμάσουν την εκεί επίσκεψη του Πούτιν.

Ο Ντούγκιν είναι σήμερα ισχυρός παράγοντας στο νέο Κρεμλίνο, σημαντικός «σύμβουλος» του Πούτιν επί της «γεωπολιτικής».

Ο Ντούγκιν είναι ο κυρίαρχος «διανοούμενος» του ρεύματος του εθνομπολσεβικισμού: που επιχειρεί να «συνθέσει» το ναζισμό και τον κομουνισμό σε μια νέα «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία». Είναι υποστηρικτής της «ενοποίησης της Ευρασίας», προφανώς κάτω από τη ρωσική ηγεμονία, και γκουρού της σκληρής και υποτιμημένης φασιστικής Δεξιάς στο εσωτερικό της Ρωσίας. Ενός νεοναζιστικού ρεύματος που συνυπάρχει με το καθεστώς του Πούτιν και το στηρίζει αποφασιστικά.

Καθόλου τυχαία, ο Ντούγκιν είναι το αγαπημένο παιδί των διανοουμένων της κρυπτοφασιστικής Νέας Δεξιάς στην Ευρώπη και κυρίως στη Γαλλία. Είναι επίσης αγαπημένος συνομιλητής της Χρυσής Αυγής, την οποία υποστήριξε χαρακτηρίζοντας τη «δίωξή της» ως τμήμα μιας συνωμοσίας της «παγκοσμιοποίησης».

Γι’ αυτό κάποια τμήματα της Αριστεράς που ξεκινούν από αυθεντική αντιφασιστική διάθεση θα πρέπει να είναι διπλά προσεκτικά όταν αναζητούν «στηρίγματα» στη Ρωσία κατά τη μάχη ενάντια στον διεθνή φασισμό (π.χ. στην Ουκρανία). Στη Ρωσία του Πούτιν οι δυνάμεις του φασισμού είναι πλέον σε ισχυρές θέσεις...

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ευρύτερη ακροδεξιά στην Ελλάδα (οι βασιλικοί, η εκκλησιαστική Δεξιά κ.ά.) έχει στραφεί ανοιχτά στην υποστήριξη του Πούτιν. Εδώ τονίζεται το κοινό υπόβαθρο της Ορθοδοξίας, ο αντισημιτισμός, ο αντιτουρκισμός κ.ά.

Τις ιδέες του Ντούγκιν στην Ελλάδα ανέλαβε να εκπροσωπήσει παλιότερα το φασιστικό περιοδικό «Γαμμάδιον» (η τάχα αρχαιοελληνική εκδοχή της σβάστικας). Που δήλωνε ότι το Γαμμάδιον ή Σβάστιξ «κοσμούσε» τις στολές του ρωσικού (τσαρικού) στρατού, μέχρι που τις ξήλωσε ο Εβραίος-μπολσεβίκος Λέων Τρότσκι...

Αυτό το κράμα προγονοπληξίας, θρησκευτικού φανατισμού, σοβινισμού και εθνικισμού, ναζισμού και ρωσοφιλίας, είναι ένας απόλυτος ανορθολογισμός, αλλά προσανατολισμένος πολιτικά: ο εθνομπολσεβικισμός είναι νίκη του ναζισμού επί του κομουνισμού και όχι, τάχα μου, «σύνθεσή τους».

Γι’ αυτό, απέναντι σε αυτά τα ρεύματα η μαρξιστική Αριστερά οφείλει να έχει ανειρήνευτο μέτωπο. Και κυρίως να μην έχει αυταπάτες για κάποιον δήθεν ποιοτικά διαφορετικό ρόλο της σημερινής Ρωσίας από τις άλλες ιμπεριαλιστικές Μεγάλες Δυνάμεις...