Λένε ότι..."Το ξανθό γένος του Βορρά είναι, αντικειμενικά, σύμμαχός μας"

Το τρα­γου­δά­κι στη Γιου­ρο­βί­ζιον για τα δεινά των Τα­τά­ρων στην Κρι­μαία δι­καί­ως πυ­ρο­δό­τη­σε οργή για την υπο­κρι­σία τόσο της κυ­βέρ­νη­σης στην Ου­κρα­νία όσο και της ΕΕ. Ήταν ένα «πο­λι­τι­στι­κό» σκέ­λος του άγριου αντα­γω­νι­σμού, του πο­λέ­μου για κυ­ριαρ­χία, που μαί­νε­ται στην ανα­το­λι­κή Ου­κρα­νία με­τα­ξύ των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στών και της Ρω­σί­ας του Πού­τιν.

Για να αντι­δρά­σει σε αυτόν τον εμπαιγ­μό ένα τμήμα της Αρι­στε­ράς το πήγε μα­κρύ­τε­ρα. Δια­βά­σα­με «ανα­λύ­σεις» που τε­λι­κά δι­καιο­λο­γού­σαν τη βίαιη εκτό­πι­ση των Τα­τά­ρων από την Κρι­μαία μετά το τέλος του Β' Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, ως τμήμα, λέει, μιας κά­ποιας αντι­φα­σι­στι­κής στρα­τη­γι­κής ή και ως δι­καιο­λο­γη­μέ­να αντί­ποι­να για τη συ­νερ­γα­σία των Τα­τά­ρων με τους ναζί...

Πράγ­μα­τι, ένα τμήμα της πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής ηγε­σί­ας των Τα­τά­ρων συ­νερ­γά­στη­κε με τους ναζί. Δεν ήταν άλ­λω­στε οι μόνοι: το ίδιο έγινε στη Λι­θουα­νία, την Εσθο­νία και σε με­γα­λύ­τε­ρο βαθμό απ’ ό,τι είναι γνω­στό στη... Ρωσία. Όπου τμή­μα­τα της επιρ­ρο­ής του πα­λιού κα­θε­στώ­τος αλλά και της εκ­κλη­σί­ας πο­λέ­μη­σαν μαζί με τους Γερ­μα­νούς, ελ­πί­ζο­ντας στην πα­λι­νόρ­θω­ση.

Όμως από πότε μπο­ρεί να περ­νά­ει μέσα στις γραμ­μές της Αρι­στε­ράς η ακρο­δε­ξιά αντί­λη­ψη για τη «συλ­λο­γι­κή ευ­θύ­νη» και μά­λι­στα ενός ολό­κλη­ρου λαού; Πώς είναι δυ­να­τόν να δι­καιο­λο­γού­νται μα­ζι­κά εγκλή­μα­τα που κό­στι­σαν εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νε­κρούς και συ­κο­φά­ντη­σαν ιστο­ρι­κά το σο­σια­λι­σμό;

Ανά­λο­γες εμπει­ρί­ες έχου­με και εδώ. Κατά την Αντί­στα­ση, υπήρ­ξαν πε­ριο­χές (π.χ. Πε­λο­πόν­νη­σος) όπου το πο­σο­στό των δω­σί­λο­γων και των μαυ­ρα­γο­ρι­τών υπήρ­ξε ση­μα­ντι­κά υψη­λό­τε­ρο. Ο Άρης στάλ­θη­κε στην Πε­λο­πόν­νη­σο για να την «εκ­κα­θα­ρί­σει» από τους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες και όχι, βε­βαί­ως, από τους... Πε­λο­πον­νή­σιους.

Οι πο­λύ­νε­κρες βί­αιες με­τα­το­πί­σεις πλη­θυ­σμών στην ΕΣΣΔ του Στά­λιν μετά τον Β' Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο δεν έγι­ναν με κρι­τή­ριο την αντι­φα­σι­στι­κή κά­θαρ­ση. Είναι γνω­στό ότι στο ανα­το­λι­κό μπλοκ πολ­λοί συ­νερ­γά­τες των ναζί επι­βί­ω­σαν και μά­λι­στα στα ψηλά κα­θε­στω­τι­κά κλι­μά­κια. Η εκ­κέ­νω­ση της Κρι­μαί­ας από τους Τα­τά­ρους, που ζού­σαν εκεί από πολ­λούς αιώ­νες, δια­τά­χθη­κε για λό­γους γε­ω­πο­λι­τι­κής «στα­θε­ρό­τη­τας». Για να δια­σφα­λι­στεί μια βάση «εθνι­κής κα­θα­ρό­τη­τας» σε μια πε­ριο­χή που ήταν πρω­ταρ­χι­κής στρα­τιω­τι­κής ση­μα­σί­ας για τη Ρωσία, η με­γα­λύ­τε­ρη ναυ­τι­κή βάση στη Μαύρη Θά­λασ­σα. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, η Κρι­μαία ήταν και το πο­λυ­τε­λές θέ­ρε­τρο με τις «ντά­τσες» της νο­μεν­κλα­τού­ρας της στα­λι­νι­κής πε­ριό­δου...

Οι μα­ζι­κές εκτο­πί­σεις δεν έχουν τί­πο­τα κοινό με την πα­ρά­δο­ση του μπολ­σε­βι­κι­σμού και της επα­νά­στα­σης του Οκτώ­βρη. Άλ­λω­στε στη «Δια­θή­κη» του Λένιν μπο­ρεί κα­νείς να βρει τις προει­δο­ποι­ή­σεις ενά­ντια στον «με­γα­λο­ρω­σι­κό σο­βι­νι­σμό» του Στά­λιν, που ο ιδρυ­τής των μπολ­σε­βί­κων είχε δια­κρί­νει από νωρίς: από το χει­ρι­σμό του ζη­τή­μα­τος της Γε­ωρ­γί­ας...

Η Ρωσία μετά το 1989 είναι πλέον μια άλλη χώρα. Ο Που­τιν ηγεί­ται ενός αυ­ταρ­χι­κού κα­θε­στώ­τος που στο εσω­τε­ρι­κό στη­ρί­ζε­ται στην πιο άγρια εξου­σία των «ολι­γαρ­χών», ενώ διε­θνώς επι­χει­ρεί να απο­κα­τα­στή­σει το ρόλο της υπερ­δύ­να­μης. Για να το πε­τύ­χει αυτό εκ­πο­νεί ένα σύ­νο­λο ιδεών και συμ­βό­λων, ένα αμάλ­γα­μα που ως ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο έχει τη διεκ­δί­κη­ση ισχύ­ος: ο Στά­λιν συ­νυ­πάρ­χει με τον Ιβάν τον Τρο­με­ρό, το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο με τον ορ­θό­δο­ξο σταυ­ρό, τα σύμ­βο­λα του Κόκ­κι­νου Στρα­τού με τις τσα­ρι­κές ση­μαί­ες...

Πρό­σφα­τα επι­σκέ­φτη­κε την Ελ­λά­δα ο Αλε­ξά­ντερ Ντού­γκιν, συ­νο­δευό­με­νος από στε­λέ­χη της φα­σι­στι­κής ορ­γά­νω­σης «Λύκοι της Νύ­χτας». Ήρθαν, λέει, για να «προ­σκυ­νή­σουν» στο ρω­σι­κό ορ­θό­δο­ξο μο­να­στή­ρι στο Άγιο Όρος, αλλά και για να προ­ε­τοι­μά­σουν την εκεί επί­σκε­ψη του Πού­τιν.

Ο Ντού­γκιν είναι σή­με­ρα ισχυ­ρός πα­ρά­γο­ντας στο νέο Κρεμ­λί­νο, ση­μα­ντι­κός «σύμ­βου­λος» του Πού­τιν επί της «γε­ω­πο­λι­τι­κής».

Ο Ντού­γκιν είναι ο κυ­ρί­αρ­χος «δια­νο­ού­με­νος» του ρεύ­μα­τος του εθνο­μπολ­σε­βι­κι­σμού: που επι­χει­ρεί να «συν­θέ­σει» το να­ζι­σμό και τον κο­μου­νι­σμό σε μια νέα «Τέ­ταρ­τη Πο­λι­τι­κή Θε­ω­ρία». Είναι υπο­στη­ρι­κτής της «ενο­ποί­η­σης της Ευ­ρα­σί­ας», προ­φα­νώς κάτω από τη ρω­σι­κή ηγε­μο­νία, και γκου­ρού της σκλη­ρής και υπο­τι­μη­μέ­νης φα­σι­στι­κής Δε­ξιάς στο εσω­τε­ρι­κό της Ρω­σί­ας. Ενός νε­ο­να­ζι­στι­κού ρεύ­μα­τος που συ­νυ­πάρ­χει με το κα­θε­στώς του Πού­τιν και το στη­ρί­ζει απο­φα­σι­στι­κά.

Κα­θό­λου τυ­χαία, ο Ντού­γκιν είναι το αγα­πη­μέ­νο παιδί των δια­νο­ου­μέ­νων της κρυ­πτο­φα­σι­στι­κής Νέας Δε­ξιάς στην Ευ­ρώ­πη και κυ­ρί­ως στη Γαλ­λία. Είναι επί­σης αγα­πη­μέ­νος συ­νο­μι­λη­τής της Χρυ­σής Αυγής, την οποία υπο­στή­ρι­ξε χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας τη «δίωξή της» ως τμήμα μιας συ­νω­μο­σί­ας της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης».

Γι’ αυτό κά­ποια τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς που ξε­κι­νούν από αυ­θε­ντι­κή αντι­φα­σι­στι­κή διά­θε­ση θα πρέ­πει να είναι διπλά προ­σε­κτι­κά όταν ανα­ζη­τούν «στη­ρίγ­μα­τα» στη Ρωσία κατά τη μάχη ενά­ντια στον διε­θνή φα­σι­σμό (π.χ. στην Ου­κρα­νία). Στη Ρωσία του Πού­τιν οι δυ­νά­μεις του φα­σι­σμού είναι πλέον σε ισχυ­ρές θέ­σεις...

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η ευ­ρύ­τε­ρη ακρο­δε­ξιά στην Ελ­λά­δα (οι βα­σι­λι­κοί, η εκ­κλη­σια­στι­κή Δεξιά κ.ά.) έχει στρα­φεί ανοι­χτά στην υπο­στή­ρι­ξη του Πού­τιν. Εδώ το­νί­ζε­ται το κοινό υπό­βα­θρο της Ορ­θο­δο­ξί­ας, ο αντι­ση­μι­τι­σμός, ο αντι­τουρ­κι­σμός κ.ά.

Τις ιδέες του Ντού­γκιν στην Ελ­λά­δα ανέ­λα­βε να εκ­προ­σω­πή­σει πα­λιό­τε­ρα το φα­σι­στι­κό πε­ριο­δι­κό «Γαμ­μά­διον» (η τάχα αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή της σβά­στι­κας). Που δή­λω­νε ότι το Γαμ­μά­διον ή Σβά­στιξ «κο­σμού­σε» τις στο­λές του ρω­σι­κού (τσα­ρι­κού) στρα­τού, μέχρι που τις ξή­λω­σε ο Εβραί­ος-μπολ­σε­βί­κος Λέων Τρό­τσκι...

Αυτό το κράμα προ­γο­νο­πλη­ξί­ας, θρη­σκευ­τι­κού φα­να­τι­σμού, σο­βι­νι­σμού και εθνι­κι­σμού, να­ζι­σμού και ρω­σο­φι­λί­ας, είναι ένας από­λυ­τος ανορ­θο­λο­γι­σμός, αλλά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νος πο­λι­τι­κά: ο εθνο­μπολ­σε­βι­κι­σμός είναι νίκη του να­ζι­σμού επί του κο­μου­νι­σμού και όχι, τάχα μου, «σύν­θε­σή τους».

Γι’ αυτό, απέ­να­ντι σε αυτά τα ρεύ­μα­τα η μαρ­ξι­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να έχει ανει­ρή­νευ­το μέ­τω­πο. Και κυ­ρί­ως να μην έχει αυ­τα­πά­τες για κά­ποιον δήθεν ποιο­τι­κά δια­φο­ρε­τι­κό ρόλο της ση­με­ρι­νής Ρω­σί­ας από τις άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις...