Λίγα λόγια παραμυθίας για την ΕΣΗΕΑ και τον ΕΔΟΕΑΠ

Ο τίτλος δεν ανταποκρίνεται σε όσα ακολουθήσουν. Και αυτό, σκόπιμα. Όπως δεν ανταποκρίνεται καμιά προτεινόμενη «λύση» στα μαύρα χάλια πρώτα του συνδικαλισμού, μετά των ταμείων και εν τέλει των εργαζομένων στον Τύπο, ειδικότερα εν προκειμένω ορισμένων βίαια αγουροξυπνημένων δημοσιογράφων.

Με απλά λόγια, δεν υπάρχουν προθέσεις και περιθώρια παρηγοριάς, συμπόνιας και συγκατάνευσης για κανέναν. Αυτά ταιριάζουν σε κηδείες, μνημόσυνα και καφέ με κουλουράκι-όχι ότι δεν πρόκειται να συμβεί και αυτό ως ελάχιστη ένδειξη πένθους των τεσσάρων νεκροθαφτών του Τύπου στην Ελλάδα.

Εν αρχή βέβαια οι εργοδότες, κατόπιν οι κυβερνήσεις - με τελευταία, την...τελευταία, βλαχομπαρόκ μνημονιακή-εν συνεχεία οι τράπεζες και στο τέλος το μοντελάκι «ήπιου», αναιμικού, στα όρια του βαθέος ύπνου χωρίς εφιάλτες, ενσωματωμένου συνδικαλισμού, του τόσο-όσο. Δηλαδή τόσο επικίνδυνος, όσο ανύπαρκτος.

Ο ΕΔΟΕΑΠ πνέει τα λοίσθια άνευ πόρου, αγγελιοσήμου και εργοδοτικής προθέσεως να αναλάβουν οι επιχειρηματίες του χώρου, παλαιοί και νέοι, την ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων τους. Αν βέβαια αποφασίσουν κάποτε αυτοί οι ίδιοι εργοδότες, κομματικοί και μη, αριστεροί και δεξιοί, αφεντικά και επιστάτες, να πληρώσουν τα νόμιμα και τα δεδουλευμένα. Γιατί εκεί κατρακύλησε και κατάντησε ο Τύπος, με την εσκεμμένη ανοχή όλων των τελευταίων κυβερνήσεων, μηδέ εξαιρουμένης της σημερινής, ένα μεγάλο «Ολυμπιακοί 2004», με εθελοντές και εθελόντριες στο όνομα του ιστορικού τίτλου (βλέπε ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ ή ΤΟ ΕΘΝΟΣ), του κόμματος (βλέπε Αυγή και Κόκκινο) ή δεν ξέρω ποιου καπρίτσιου του δημοσιογράφου-επιχειρηματία-εκδότη (πχ γκρουπ Real News)- για το διαδίκτυο, είναι προϋπάρχουσα και ανίατη η «αρρώστια». Και έπεται συνέχεια, γιατί ο χώρος προσαρμόζεται με μεγάλη ταχύτητα στα νέα βάθη και τους νέους πάτους, ενός προ πολλού τρύπιου βαρελιού ανεξέλεγκτης, εργατικής εξαθλίωσης-ειδικά στα «μυστήρια πράγματα» που συμβαίνουν και σε νεοναυπηγημένα σκαριά, τα οποία εκπληρώνουν ταμάμ το γνωστό ρητό «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες (φιλοδοξούν να) αρμενίζουν», έως ότου ξεκαθαρίσει το τοπίο για το ποιος αποσπά κυκλοφορίες, διαφήμιση και επιδραστικότητα, σε μια ασταμάτητη ελεύθερη πτώση και στα τρία [τα περί αξιοπιστίας ή σφαιρικότητας (ουχί αντικειμενικότητας) δεν συζητιούνται καν-σημείο και αυτό των καιρών].  

Πριν από λίγες εβδομάδες έγιναν διαδοχικά εκλογές. Για τα διοικητικά συμβούλια και του βασικού σωματείου (ΕΣΗΕΑ) και του κοινού, επικουρικού και ασφαλιστικού ταμείου (ΕΔΟΕΑΠ). Νικήτριες εκτός κάλπης η αποχή και εντός κάλπης η αντίληψη ότι υπάρχει μια ορατή μόνο στους πειθήνιους και συνεργάσιμους κανονικότητα που θα την αποκαταστήσουν πρώτα οι καλές, αγαθές και «σαν να μην τρέχει τίποτα» σχέσεις με τους εργοδότες και κατόπιν η αναζήτηση κεφαλαίων για την τόνωση σωματείου και ταμείου, οπουδήποτε αλλού, εκτός από τα λογιστήρια των επιχειρήσεων, τα κέρδη των εργοδοτών και τους τραπεζικούς λογαριασμούς των επιχειρηματιών.

Δένδρα, στα οποία να καρπίζουν λεφτά, δεν υπάρχουν. Ενδεχομένως όμως μπορεί να έχουν ονειρώξεις ορισμένοι ότι πχ κάποιο ΕΣΠΑ και κανά ευρωπαϊκό, χαριστικό προγραμματάκι μπορεί να συντηρήσει πρώτα εκλογικές πελατείες και εν συνεχεία σωματεία, που φυτοζωούν και σαπίζουν γοργά, ακριβώς επειδή δεν έχουν αποκτήσει νέα μέλη και όχι επειδή δεν έχουν χρήματα να αναπαράγουν επ’ άπειρον την ηθελημένη ανικανότητά τους.

Φυσικά, για τους ίδιους «συνδικαλιστές», που πλειοψήφησαν με μεγάλη διαφορά, χωρίς να κρύβουν αφενός τις καλές σχέσεις με την παλαιά, πολιτική τρόικα εσωτερικού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-απομεινάρια της ΔΗΜΑΡ) και αφετέρου την εξαιρετική προσαρμοστικότητά τους στις εναλλαγές ιδιοκτητών, μετόχων και «γραμμής» στα επιμέρους μαγαζιά τους, «φταίει και η κυβέρνηση»-αν και δεν πολυλέγεται αυτό, μόνο όμως επειδή είναι των άλλων ψευδοαριστερών μνημονιακών και όχι η δική μας.

Τα νέα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, που πωλούν στην εξαιρετικά, δύσκολη συγκυρία, λόγω γενικής στάσης πληρωμών του ΕΔΟΕΑΠ-που καίει και τσουρουφλίζει συνταξιούχους, δικαιούχους πρόνοιας και υγείας κτλ-είναι τα έκτακτα δάνεια που υποτίθεται θα λάβει το ταμείο από τον ΕΦΚΑ και την ΕΣΗΕΑ. Ειδικά το πρώτο, ύψους 10 εκατομμυρίων ευρώ, παρουσιάζεται σαν η απόλυτη πανάκεια. Για το γεγονός ότι ο ΕΦΚΑ δεν αποδίδει καθυστερημένες εισπράξεις του πάλαι ποτέ μοναδικού και αναντικατάστατου πόρου ευκαιρίας με την ονομασία αγγελιόσημο, ύψους 70 εκατομμυρίων ευρώ, ελάχιστα λέγονται και διεκδικούνται (και μόνο από δύο-τρεις συνδικαλιστές χωρίς εισαγωγικά όπως η Πόπη Χριστοδουλίδου). Οι υπόλοιποι τα έχουν γράψει στο χιόνι και εξασκούνται σε ακροβασίες και πιρουέτες του στιλ «δάνειο, με μικρές εγγυήσεις». Με άλλα λόγια, εκεί που ο ΕΦΚΑ (δηλαδή ο κρατικός μηχανισμός είσπραξης ασφαλιστικών οφειλών) χρωστάει, να πάρει και το βόδι (απαιτώντας εξασφαλίσεις σε άυλες, κινητές και ακίνητες αξίες, πχ κτήρια και μετοχές).

Και ενώ αγουροξυπνημένοι από τον λήθαργο δημοσιογράφοι συγκεντρώνονται έξω από τον ΕΔΟΕΑΠ, διαμαρτυρόμενοι επειδή όπως στους Γαλάτες του Αστερίξ, συνέβη εντέλει το αδιανόητο και τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, καθώς ο Οργανισμός σταμάτησε να καταβάλει (σχεδόν) τα πάντα, όλα, άλλοι, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανακαλύπτουν - από το πουθενά - την κρυφή γοητεία του βομβιστή αυτοκτονίας, ο οποίος δεν γαλουχείται και δεν εκπαιδεύεται στα στρατόπεδα των σουνιτών φανατικών, αλλά στην πίκρα, την οργή και την απογοήτευση που ο πάλαι ποτέ «αξιόπιστος» και «φερέγγυος» εργοδότης κληροδότησε ως μοναδικό, υπαρκτό στοιχείο στα κατά τα άλλα εντελώς άδεια και ρημαγμένα αμπάρια ιστορικού Συγκροτήματος.

Είναι και αυτή μια στάσις, νιώθεται, όπως θα έγραφε και ο ποιητής - μόνο που προτού φτάσει κανείς στο απονενοημένο διάβημα (υπονοώντας ευθέως ότι μπορεί να πάρει και πεντέξι «κακούς», ταξικούς αντιπάλους μαζί του, αν βέβαια εγκαταλείψει την εύκολη εξτρεμιστική γλώσσα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με την εξίσου εύκολη και επιφανειακή «δράση» τους), ας εξετάσει, κατά μόνας ή συλλογικά, αν έχει εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα, καταρχάς «ειρηνικού» πολιτικού αγώνα-αν και αγώνας και ειρηνικός είναι έννοιες εκ προοιμίου αντιθετικές όπως το επίθετο φιλήσυχος με το ουσιαστικό πολίτης.

Σε έναν κλάδο, που «συνδικαλιστές» πρώτα ψήφιζαν υπέρ πχ μιας απεργίας στον ΔΟΛ και μετά έκαναν τηλέφωνα οργάνωσης του απεργοσπαστικού μηχανισμού και δηλώσεων νομιμοφροσύνης στα εκάστοτε αφεντικά ή ακόμη και «αριστεροί» έχουν επιλέξει τον αναχωρητισμό και την ασφάλεια της δουλίτσας τους, αφήνοντας εμβληματικά, αστικά μαγαζιά με ροπή τελευταία στην εξύμνηση της χούντας, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση πχ στο Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ , το «άλμα» στα εκρηκτικά και τη διασπορά εμπρηστικών αναγνωσμάτων στο facebook, έχει την ίδια αξία με το μακλουανικό μέσο που είναι το μήνυμα - απλά, καμία.

Μεταξύ επομένως χρεοκοπημένου, ενσωματωμένου και ανυπόληπτου «συνδικαλισμού» της περιφοράς υπογραφών και σωματείων-πτωμάτων και των ανέξοδων, παπουλάκειων λόγων από τον άμβωνα του facebook, καθήκον είναι το ξετύλιγμα του ταξικού, αγωνιστικού νήματος από την ιστορική απαρχή του, όταν τα σωματεία ήταν εκτός νόμου και οι απεργίες, παράνομες. Με απλά λόγια, λουκέτο (χθες) σε κάθε γαλέρα του Τύπου, επιχειρηματική, κομματική, αστική ή «αριστερή», έντυπη ή διαδικτυακή, στην οποία ενόσω οι «συνδικαλιστές» διαπραγματεύονται δάνεια και διευκολύνσεις παράτασης της ανυπαρξίας τους, ο κόσμος της εργασίας δουλεύει καταναγκαστικά και εξευτελιστικά, απλήρωτος, εκβιαζόμενος, απειλούμενος, συντετριμμένος και προδομένος.

Λουκέτο, αγωνιστικό, ταξικό, διαρκείας. Λουκέτο με πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων νεοσκλάβων, που συνθλίβονται μεταξύ εργοδοτικής τρομοκρατίας και «συνδικαλιστικής» γραφειοκρατίας. Λουκέτο υπερασπίσιμο ακόμη και με τη βία. Και ας στείλει ο Τόσκας την αστυνομία να ανοίξει τα ναυπηγεία του Τύπου, που καθελκύονται γαλέρες για τους εργαζόμενους και πολυτελή κότερα αναψυχής ή αναχώρησης για τους εργοδότες. Και τότε, να ξαναμετρηθούμε όλοι...