Οι εξελίξεις γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών και την επικύρωσή της ή όχι από τα κοινοβούλια της Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΔτΜ) και της Ελλάδας επιβεβαιώνουν, για άλλη μια φορά, ότι το επίδικο της όλης διαδικασίας δεν είναι η προσέγγιση και η φιλία των δύο λαών, αλλά η επέκταση του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με τη Ρωσία στα Βαλκάνια.
Στο δημοψήφισμα που προηγήθηκε στη ΔτΜ, το αντιπολιτευόμενο δεξιό VMRO-DPMNE στάθηκε αμήχανο, καθώς δεν ήθελε μεν να δεχθεί την υποχώρηση στον εκβιασμό που από κοινού έκαναν οι δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες με προεξάρχουσα την Ελλάδα, δηλ. τη συνταγματική αλλαγή του ονόματος της χώρας. Από την άλλη όμως ήθελε –και θέλει– διακαώς την είσοδο στο ΝΑΤΟ (και την ΕΕ). Έτσι άφησε τον κόσμο να πράξει «κατά συνείδηση». Μόνο το αριστερό Λέβιτσα διεξήγαγε μια συνεπή αντιιμπεριαλιστική αντινατοϊκή προεκλογική εκστρατεία από αντικαπιταλιστική και διεθνιστική σκοπιά, σταθμίζοντας δηλ. σωστά και την αντίσταση στην ελληνική ιμπεριαλιστική επιβολή και την αντίσταση στη νατοϊκή επέκταση στην περιοχή.
Οι εξελίξεις απέδειξαν δηλ. ότι οι δεξιές αντιπολιτεύσεις στις δύο χώρες (αλλά και σε όλη την περιοχή των Βαλκανίων) είναι ψοφοδεείς απέναντι στον δυτικό ιμπεριαλισμό και τις επιλογές του: Μπορούν να σπέρνουν εθνικισμό στους λαούς τους, δηλητηριάζοντάς τους με μίσος για τους γειτονικούς λαούς, μόνον όμως όσο αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με τη στρατηγική συμμαχία τους με τις μεγάλες δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες. Όταν ο εθνικισμός τους έρθει σε αντίθεση με τις επιλογές αυτού του ιμπεριαλισμού, τότε έρχονται σε αμηχανία και τελικά υποχωρούν. Η ΝΔ, έκανε ό,τι ακριβώς έκανε και έλεγε η Δεξιά στη Δημοκρατία της Μακεδονίας (το VMRO-DPMNE): υπέροχο το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, αλλά μπορούσαμε να διεκδικήσουμε περισσότερα πράγματα απέναντι στους γείτονες.
Σε αυτό το πλαίσιο εξηγούνται λοιπόν και οι πρόσφατες εξελίξεις: Παρά την οικτρή προσέλευση στο δημοψήφισμα (35%), ο Ζάεφ, έχοντας την ενθάρρυνση και τη θερμή υποστήριξη από τη Δύση, διακήρυξε «νίκη» του «ναι» και έφερε το θέμα στο κοινοβούλιο. Εκεί αποδείχθηκε για άλλη μια φορά η πολιτική αδυναμία της Δεξιάς, δηλ. του VMRO-DPMNE. Παρά τις «φωνές» του, «έχασε» μέσα σε λίγες ώρες επτά βουλευτές, κατά «σύμπτωση» (μαζί με άλλον έναν, ανεξάρτητο, βουλευτή) ακριβώς όσους χρειαζόταν ο Ζάεφ στην πρώτη ψηφοφορία για το θέμα (72+8=80 βουλευτές, δηλ. τα 2/3 της Βουλής).
Ασφαλώς η «αποστασία» των επτά βουλευτών δεν ήταν μόνο πολιτική επιλογή με βάση τη σκοπούμενη στρατηγική πρόσδεση της μακεδονικής Δεξιάς με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς συνδυάστηκε με ανταλλάγματα, δηλ. με εξαγορά. Επειδή κάποιοι από αυτούς τους βουλευτές ήταν υπόδικοι λόγω διαφθοράς από την εποχή που ήταν κυβέρνηση το VMRO-DPMNE, η αμνηστία, που καταφανώς τους προσφέρθηκε, ήταν εξαιρετικά ευπρόσδεκτη και τους «βοήθησε» στην απόφασή τους να αλλάξουν γνώμη για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Υποκρισία
Απέναντι στην παρωδία δημοκρατίας στο κοινοβούλιο και την εξαγορά ψήφων μέσω ανταλλαγμάτων, η Δύση όχι μόνον δεν ενοχλήθηκε, αλλά ενθουσιάστηκε. Τρεις αναρτήσεις στο tweet θα αναφέρουμε μόνον: Η εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Χέδερ Νόιερτ, αφού καλωσόρισε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, ανέφερε: «Οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια ιστορική ευκαιρία για την προώθηση της σταθερότητας, της ασφάλειας και της ευημερίας σε ολόκληρη την περιοχή».
Ο επίτροπος αρμόδιος της ΕΕ για τη Διεύρυνση, Γιοχάνες Χαν, ήταν ακόμη πιο ενθουσιώδης: «Μια σπουδαία ημέρα για τη δημοκρατία στα Σκόπια».
Είναι παράξενο που οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν «έμαθαν» από τα οικτρά αποτελέσματα που είχε η απροκάλυπτη παρέμβασή τους στο διάστημα πριν από το δημοψήφισμα. Έτσι, εκτός από τα παραπάνω, συνεχίζουν να παρεμβαίνουν: Λίγα 24ωρα μετά την πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή, έφτασε (22/10) στα Σκόπια ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάθιου Πάλμερ. Σε μια επιδεικτική κίνηση, ο Πάλμερ συναντήθηκε με τους αρχηγούς των μεγαλύτερων κομμάτων της ΔτΜ, ακόμη και με βουλευτές της αντιπολίτευσης που ψήφισαν υπέρ της πρότασης για την τροποποίηση του Συντάγματος, όχι όμως και με τον αρχηγό του VMRO-DPMNE, Κρ. Μίτσκοσκι, ούτε και με τον Πρόεδρο της ΔτΜ, Γκ. Ιβάνοφ.
Σύμφωνα από τα προβλεπόμενα από τον νόμο, στην επόμενη ψηφοφορία (στις αρχές Νοέμβρη) ο Ζάεφ θα χρειαστεί μόνον απλή πλειοψηφία (πρόκειται για τις συγκεκριμένες συνταγματικές τροπολογίες). Μετά ακολουθεί άλλη διαδικασία τελικών κειμένων, που θα υποβληθούν στις αρμόδιες επιτροπές και θα ακολουθήσει νέα ψηφοφορία στην ολομέλεια της Βουλής, όπου και πάλι θα χρειαστεί αυξημένη πλειοψηφία (2/3) για να γίνουν δεκτές οι αλλαγές. Η όλη διαδικασία μπορεί να υπερβεί τους τρεις μήνες, δηλ. να φτάσουμε έως τα μέσα Ιανουαρίου.
Στην Ελλάδα, υπήρξε επίσης ένα πρώτο θύμα της άρνησης του λαού της ΔτΜ να αποδεχτεί τη Συμφωνία των Πρεσπών: Ο Καμμένος θεώρησε ότι η συμφωνία έχει καταρρεύσει, άρα ότι έχει πολιτικό πλεονέκτημα μέσα στην κυβέρνηση, επιτέθηκε στον αρχιτέκτονα της συμφωνίας, τον Ν. Κοτζιά, και ο τελευταίος αποπέμφθηκε από τον Τσίπρα. Οι τσακωμοί στο εσωτερικό της κυβέρνησης δεν σημαίνει ότι κάποιος από τους τρεις εμπλεκόμενους είναι αριστερότερα από τον άλλο: ο ένας προτείνει στις ΗΠΑ μικρό ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και άλλες τρεις βάσεις στην Ελλάδα (Καμμένος), ο άλλος είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος φίλος του Τραμπ (Τσίπρας) και ο τρίτος είναι το πιο ανεπιθύμητο πρόσωπο από την Ελλάδα στη Μόσχα (Κοτζιάς).
Αριστερά
Το πρόβλημα είναι ωστόσο πέρα από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση στην Ελλάδα, καθώς μεγάλο μέρος της Αριστεράς δεν στάθηκε –και δεν στέκεται– στο ύψος των περιστάσεων. Το μεν ΚΚΕ έχει σωστή ανάλυση για τη σύγκρουση των δύο ιμπεριαλισμών στην περιοχή (δυτικού και ρωσικού), για την προσπάθεια επέκτασης του ΝΑΤΟ και για τον πρωταρχικό ρόλο που έχει αναλάβει ο ελληνικός καπιταλισμός και η ελληνική κυβέρνηση σε αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο στο δεύτερο σκέλος της ανάλυσής του παραμένει στα θολά νερά του εθνικισμού, αφού από κοινού με ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και όλα τα άλλα αστικά κόμματα, «ανακαλύπτει» «αλυτρωτισμό των Σκοπίων».
Από την άλλη ένα άλλο τμήμα της Αριστεράς σύρθηκε πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. υποστήριξε τη Συμφωνία των Πρεσπών στο όνομα, δήθεν, του διεθνισμού. Και οι δύο γραμμές αποτυγχάνουν να φέρουν κοντά τους δύο λαούς και, κυρίως, αποτυγχάνουν στο να φέρουν κοντά τα πιο προωθημένα τμήματα της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς στις δύο χώρες, στοιχείο απαραίτητο για την ειρήνη στα Βαλκάνια.
Στην ίδια τη Μακεδονία το Λέβιτσα εξέδωσε ανακοίνωση μετά την ψηφοφορία στη Βουλή, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Καλούμε σε μαζική πολιτική αντίσταση ενάντια σε όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτή τη συνταγματική-πολιτική κρίση […] Το Λέβιτσα ανακοινώνει ότι στο μέλλον θα επιστρέψει στους δρόμους και θα χρησιμοποιήσει κάθε κοινοβουλευτικό ή μη κοινοβουλευτικό τρόπο πολιτικού αγώνα προκειμένου να αποκαταστήσει την κλεμμένη λαϊκή κυριαρχία!».
Από την πλευρά του ο Μίλαν Κουριάσκι, από την επαναστατική σοσιαλιστική οργάνωση της Σερβίας, Marks21, παρουσιάζει τις πολιτικές ανάγκες της περιοχής σε σχετικό του άρθρο στο lefteast, όπου μεταξύ άλλων υπογραμμίζει: «Αυτή είναι μια ευκαιρία, ώστε η Αριστερά να σταθεί αποφασιστικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στο θάνατο της δημοκρατίας, αλλά επίσης να δείξει ότι αποτελεί τον μόνον γνήσιο εκπρόσωπο των συμφερόντων της εργατικής τάξης των Βαλκανίων. Πέφτει στους ώμους της Αριστεράς το καθήκον της υπεράσπισης της αυτοδιάθεσης και της θέλησης των εθνών, αλλά και της επιμονής στην ιδέα ότι οι βαλκανικοί λαοί μπορούν να παλέψουν για την ελευθερία τους μόνον ενωμένοι ενάντια στους καταπιεστές τους».
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
