Μαντίλα, θρησκεία, Λένιν και η Αριστερά

Από τα μη­νύ­μα­τα, μέιλ και σχό­λια στο δια­δί­κτυο, δια­πί­στω­σα πως ακόμα και οι κα­λο­προ­αί­ρε­τοι άν­θρω­ποι έχουν πέσει στη πα­γί­δα να «φάνε» την προ­πα­γάν­δα που δη­μιουρ­γή­θη­κε το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα για την Θράκη, πως τα κο­ρί­τσια που φο­ρά­νε μα­ντί­λα, πλη­ρώ­νο­νται απ’ την Τουρ­κία (και μά­λι­στα μι­λά­νε για αστεία ποσά, κά­ποιοι).
 
Σ’ αυτή τη «λάσπη» η απά­ντη­ση μιας φίλης μου που φο­ρά­ει μα­ντί­λα (μια κο­πέ­λα ερ­γα­ζό­με­νη και φι­λο­α­ρι­στε­ρή) ήταν: «Εγώ θα σου δώσω τα δι­πλά­σια λεφτά απ’ όσα υπο­στη­ρί­ζεις ότι παίρ­νου­με, αρκεί να κά­τσεις μια μέρα να ζή­σεις την κό­λα­ση αυτή, μέσα στο κα­λο­καί­ρι να κυ­κλο­φο­ρείς με μα­ντί­λα και ‘παλ­τό’. Για να κα­τα­λά­βεις ότι αυτή η κό­λα­ση αντέ­χε­ται μόνο και μόνο επει­δή σου το επι­βάλ­λει ο θεός και όχι για κά­ποιο αγαθό στον κόσμο αυτό».
 
Ενώ μια κρι­τι­κή που δέ­χτη­κα ήταν ότι η «θρη­σκεία πάει τα νέα παι­διά στην αμά­θεια και στον σκο­τα­δι­σμό», οπότε εγώ που μιλάω ως αρι­στε­ρός πρέ­πει να κα­τα­δι­κά­σω τα κο­ρι­τσά­κια που φο­ρά­νε μα­ντί­λα.
 
Εγώ μί­λη­σα για το ποια πρέ­πει να είναι η προ­σέγ­γι­ση της Αρι­στε­ράς στο «μειο­νο­τι­κό», ούτως ώστε να κερ­δί­σου­με τους μειο­νο­τι­κούς (που, επα­να­λαμ­βά­νω, είναι φτω­χοί άν­θρω­ποι, ερ­γά­τες, αγρό­τες) στις γραμ­μές μας στον αγώνα μας να απαλ­λα­γού­με απ’ αυτήν την κα­τά­στα­ση που βρι­σκό­μα­στε. Και γι’ αυτό ακρι­βώς, αυ­τούς που «κολ­λά­νε» στις μα­ντί­λες, θέλω να τους πα­ρα­πέμ­ψω στον Λένιν. Κοι­τάξ­τε τι γρά­φει για το θέμα μας αυτός ο με­γά­λος επα­να­στά­της, το 1905:
 
«Το να μην βλέ­που­με πως ο ζυγός της θρη­σκεί­ας πάνω στην αν­θρω­πό­τη­τα είναι η αντα­νά­κλα­ση του οι­κο­νο­μι­κού ζυγού της κοι­νω­νί­ας, δεν είναι τί­πο­τε άλλο παρά μια αστι­κή στε­νο­μυα­λιά. Αν το προ­λε­τα­ριά­το δεν δια­φω­τι­στεί με τους δι­κούς του αγώ­νες ενά­ντια στο σκο­τα­δι­σμό του κα­πι­τα­λι­σμού, όσες προ­κη­ρύ­ξεις και να μοι­ρα­στούν, όσα λόγια και να ει­πω­θούν, δεν μπο­ρεί [το προ­λε­τα­ριά­το] να δια­φω­τι­στεί. Για μας το να ενω­θούν οι κα­τα­πιε­ζό­με­νοι για να φτιά­ξουν έναν πα­ρά­δει­σο σε τούτο τον κόσμο, είναι πιο ση­μα­ντι­κό απ’ το να συμ­φω­νούν για τον πα­ρά­δει­σο του άλλου κό­σμου».
 
Άρα, λοι­πόν, αν το πούμε με απλά ελ­λη­νι­κά, το ζή­τη­μα δεν είναι να συμ­φω­νού­με μ’ αυ­τούς τους αν­θρώ­πους στο αν υπάρ­χει άλλος κό­σμος και πώς θα ζούμε σ’ αυτόν αλλά να πα­λέ­ψου­με μαζί να διώ­ξου­με τα μνη­μό­νια, να διώ­ξου­με τη μπότα του ευρώ και να επα­νι­δρύ­σου­με τη χώρα μας απ’ την αρχή.
 
Επί­σης, ο Λένιν σ’ ένα άλλο άρθρο του, το 1909, λέει:
 
«Ας φα­ντα­στού­με πως το προ­λε­τα­ριά­το έχει δια­χω­ρι­στεί στα δύο και οι μεν είναι οι Σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες [κομ­μου­νι­στές] που έχουν απο­κτή­σει τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση και προ­φα­νώς είναι άθεοι και οι δε άν­θρω­ποι που δεν έχουν ξε­μπερ­δέ­ψει τις σχέ­σεις τους με το χωριό και την αγρο­τι­κό­τη­τα, πι­στεύ­ουν στο Θεό, πάνε στην εκ­κλη­σία, ή ακόμα είναι υπό την επιρ­ροή ενός ντό­πιου παπά και θέ­λουν να ορ­γα­νώ­σουν ένα συν­δι­κά­το των Χρι­στια­νών. Και ας πούμε πως ο οι­κο­νο­μι­κός αγώ­νας ξε­κί­νη­σε λόγω μιας απερ­γί­ας. Σ’ αυτό το ση­μείο αυτό που πρέ­πει να κάνει ένας μαρ­ξι­στής είναι να βάλει το σκοπό της νίκης της απερ­γί­ας πάνω απ’ όλα και να μην επι­τρέ­ψει τη διά­σπα­ση των ερ­γα­τών σε Χρι­στια­νούς και Άθε­ους. Σε μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση η προ­πα­γάν­δα του αθεϊ­σμού, είναι βού­τυ­ρο στο ψωμί των πα­πά­δων που θέ­λουν τη διά­σπα­ση των ερ­γα­τών λόγω των θρη­σκευ­τι­κών τους πε­ποι­θή­σε­ων».
 
Αν το πούμε, δη­λα­δή, στα απλά ελ­λη­νι­κά, οι κου­βέ­ντες περί «μα­ντί­λας» το μόνο που μπο­ρούν να φέ­ρουν είναι η διά­σπα­ση της ενό­τη­τας μας. Και η λαϊκή ενό­τη­τα δε θα ιδρυ­θεί πάνω στις συ­ζη­τή­σεις της πί­στης του κα­θε­νός, αλλά πάνω στους αγώ­νες μας για να στα­μα­τή­σει η φο­ρο­λε­η­λα­σία, να «ξε­ρι­ζω­θεί» η ανερ­γία, να φτιά­ξου­με μια ελεύ­θε­ρη, ανε­ξάρ­τη­τη, δη­μο­κρα­τι­κή χώρα με αν­θρώ­πι­να, ατο­μι­κά και μειο­νο­τι­κά δι­καιώ­μα­τα.

* Ο Μου­στα­φά Τσο­λάκ είναι ποι­η­τής, δη­μο­σιο­γρά­φος και με­τα­φρα­στής.