Στη στήλη αυτή, αναζητώντας μια αριστερή διέξοδο ενάντια στη μπότα των μνημονίων, δίπλα στα άλλα, λόγω της ιδιαιτερότητας της περιοχής, ακουμπάμε και στο ζήτημα που το ονομάζουμε «μειονοτικό». Και λέμε ξεκάθαρα πως η Αριστερά πρέπει να κερδίσει τους μειονοτικούς (που είναι άνθρωποι φτωχοί) στις γραμμές της. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να ακούσουμε τα προβλήματα και τα αιτήματα αυτών των ανθρώπων και όχι «να τα σκουπίζουμε κάτω απ’ το χαλί».
Από τα μηνύματα, μέιλ και σχόλια στο διαδίκτυο, διαπίστωσα πως ακόμα και οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι έχουν πέσει στη παγίδα να «φάνε» την προπαγάνδα που δημιουργήθηκε το τελευταίο διάστημα για την Θράκη, πως τα κορίτσια που φοράνε μαντίλα, πληρώνονται απ’ την Τουρκία (και μάλιστα μιλάνε για αστεία ποσά, κάποιοι).
Σ’ αυτή τη «λάσπη» η απάντηση μιας φίλης μου που φοράει μαντίλα (μια κοπέλα εργαζόμενη και φιλοαριστερή) ήταν: «Εγώ θα σου δώσω τα διπλάσια λεφτά απ’ όσα υποστηρίζεις ότι παίρνουμε, αρκεί να κάτσεις μια μέρα να ζήσεις την κόλαση αυτή, μέσα στο καλοκαίρι να κυκλοφορείς με μαντίλα και ‘παλτό’. Για να καταλάβεις ότι αυτή η κόλαση αντέχεται μόνο και μόνο επειδή σου το επιβάλλει ο θεός και όχι για κάποιο αγαθό στον κόσμο αυτό».
Ενώ μια κριτική που δέχτηκα ήταν ότι η «θρησκεία πάει τα νέα παιδιά στην αμάθεια και στον σκοταδισμό», οπότε εγώ που μιλάω ως αριστερός πρέπει να καταδικάσω τα κοριτσάκια που φοράνε μαντίλα.
Εγώ μίλησα για το ποια πρέπει να είναι η προσέγγιση της Αριστεράς στο «μειονοτικό», ούτως ώστε να κερδίσουμε τους μειονοτικούς (που, επαναλαμβάνω, είναι φτωχοί άνθρωποι, εργάτες, αγρότες) στις γραμμές μας στον αγώνα μας να απαλλαγούμε απ’ αυτήν την κατάσταση που βρισκόμαστε. Και γι’ αυτό ακριβώς, αυτούς που «κολλάνε» στις μαντίλες, θέλω να τους παραπέμψω στον Λένιν. Κοιτάξτε τι γράφει για το θέμα μας αυτός ο μεγάλος επαναστάτης, το 1905:
«Το να μην βλέπουμε πως ο ζυγός της θρησκείας πάνω στην ανθρωπότητα είναι η αντανάκλαση του οικονομικού ζυγού της κοινωνίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αστική στενομυαλιά. Αν το προλεταριάτο δεν διαφωτιστεί με τους δικούς του αγώνες ενάντια στο σκοταδισμό του καπιταλισμού, όσες προκηρύξεις και να μοιραστούν, όσα λόγια και να ειπωθούν, δεν μπορεί [το προλεταριάτο] να διαφωτιστεί. Για μας το να ενωθούν οι καταπιεζόμενοι για να φτιάξουν έναν παράδεισο σε τούτο τον κόσμο, είναι πιο σημαντικό απ’ το να συμφωνούν για τον παράδεισο του άλλου κόσμου».
Άρα, λοιπόν, αν το πούμε με απλά ελληνικά, το ζήτημα δεν είναι να συμφωνούμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους στο αν υπάρχει άλλος κόσμος και πώς θα ζούμε σ’ αυτόν αλλά να παλέψουμε μαζί να διώξουμε τα μνημόνια, να διώξουμε τη μπότα του ευρώ και να επανιδρύσουμε τη χώρα μας απ’ την αρχή.
Επίσης, ο Λένιν σ’ ένα άλλο άρθρο του, το 1909, λέει:
«Ας φανταστούμε πως το προλεταριάτο έχει διαχωριστεί στα δύο και οι μεν είναι οι Σοσιαλδημοκράτες [κομμουνιστές] που έχουν αποκτήσει ταξική συνείδηση και προφανώς είναι άθεοι και οι δε άνθρωποι που δεν έχουν ξεμπερδέψει τις σχέσεις τους με το χωριό και την αγροτικότητα, πιστεύουν στο Θεό, πάνε στην εκκλησία, ή ακόμα είναι υπό την επιρροή ενός ντόπιου παπά και θέλουν να οργανώσουν ένα συνδικάτο των Χριστιανών. Και ας πούμε πως ο οικονομικός αγώνας ξεκίνησε λόγω μιας απεργίας. Σ’ αυτό το σημείο αυτό που πρέπει να κάνει ένας μαρξιστής είναι να βάλει το σκοπό της νίκης της απεργίας πάνω απ’ όλα και να μην επιτρέψει τη διάσπαση των εργατών σε Χριστιανούς και Άθεους. Σε μια τέτοια κατάσταση η προπαγάνδα του αθεϊσμού, είναι βούτυρο στο ψωμί των παπάδων που θέλουν τη διάσπαση των εργατών λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων».
Αν το πούμε, δηλαδή, στα απλά ελληνικά, οι κουβέντες περί «μαντίλας» το μόνο που μπορούν να φέρουν είναι η διάσπαση της ενότητας μας. Και η λαϊκή ενότητα δε θα ιδρυθεί πάνω στις συζητήσεις της πίστης του καθενός, αλλά πάνω στους αγώνες μας για να σταματήσει η φορολεηλασία, να «ξεριζωθεί» η ανεργία, να φτιάξουμε μια ελεύθερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική χώρα με ανθρώπινα, ατομικά και μειονοτικά δικαιώματα.
* Ο Μουσταφά Τσολάκ είναι ποιητής, δημοσιογράφος και μεταφραστής.
