Σ’ ένα κατάμεστο από κόσμο, μέσα και έξω, γήπεδο του Πανελληνίου και με την παρουσία πλήθους στελεχών, βουλευτών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση που οργάνωσε η ιστοσελίδα Ίσκρα για τα πέντε χρόνια λειτουργίας της με τίτλο: «Το ΟΧΙ δεν ηττήθηκε. Συνεχίζουμε».
Όλοι οι ομιλητές, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Μανώλης Γλέζος, ο Αντώνης Νταβανέλλος και ο Πέτρος Παπακωστντίνου τόνισαν την ανάγκη η Αριστερά να υπερασπίσει και να δώσει προοπτική στην «λαϊκή εντολή» του ΟΧΙ. Ιδιαίτερα τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασαν την αποφασιστικότητα να μην εγκλωβιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η ριζοσπαστική Αριστερά στην μνημονιακή παγίδα αλλά αντίθετα να συνεχιστεί η αγωνιστική διαδρομή και να βαθύνει η σχέση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του εργατικού, λαϊκού κινήματος και της κοινωνικής πλειοψηφίας στην βάση της ανυποχώρητης απαίτησης για την ανατροπή της ταξικής λιτότητας και των μνημονίων. Στην βάση της εναλλακτικής, ριζοσπαστικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζεται στην θέση «καμία θυσία για το ευρώ»!
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ISKRA
Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ Α. ΝΤΑΒΑΝΕΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ISKRA:
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Ευχαριστώ την Iskra για την πρόσκληση και θα ήθελα να της ευχηθώ, μαζί με όλον τον κόσμο της Αριστερής Πλατφόρμας, μαζί με τις ευρύτερες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και έξω από αυτόν, να βρούμε τη δύναμη για να αντιμετωπίσουμε μιαν πρόκληση που έχει ιστορικές διαστάσεις.
Αντιμετωπίζουμε μια συμφωνία, την οποία κάθε αγωνιστής του εργατικού κινήματος, κάθε αγωνιστής των ευρύτερων κοινωνικών αντιστάσεων, κάθε αγωνιστής της πολιτικής Αριστεράς, δεν θα μπορούσε παρά να χαρακτηρίσει μνημόνιο.
Και μάλιστα μνημόνιο σκληρό: εφοδιασμένο με ένα turbo ΤΑΙΠΕΔ, με ένα turbo μηχανισμό επιτήρησης, έναν turbo μηχανισμό αυτόματης περικοπής κοινωνικών δαπανών ως αντιστάθμισμα για κάθε οικονομική αστοχία. Ένα μνημόνιο που συνεχίζει την άπληστη φοροεπιδρομή, τη βάρβαρη λιτότητα, την αδίστακτη αναλγησία απέναντι στους αδύναμους και τους φτωχούς. Ένα μνημόνιο που, όπως τα προηγούμενα, μπορεί να επιβληθεί μόνο με την αντιδημοκρατική νίκη των ντόπιων καθεστωτικών δυνάμεων και των ευρωπαίων συμμάχων τους, σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων.
Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά: αυτή τη φορά το μνημόνιο, η σκληρή πολιτική λιτότητας, έρχεται ως εισήγηση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, της πολιτικής ηγεσίας που και εμείς –όπως και ένα πλατύτατο τμήμα των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων- υποστηρίξαμε ενεργά, κατά την περίοδο της πάλης ενάντια στη Δεξιά, ενάντια στη σοσιαλφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, ενάντια στο «μεγάλο συνασπισμό» των Σαμαρά και Βενιζέλου.
Ασφαλώς η Αριστερή Πλατφόρμα, όπως και άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, διαφοροποιηθήκαμε, αναπτύξαμε κριτικές και αντιπροτάσεις τόσο κατά την περίοδο πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη, όσο και κατά το κρίσιμο εξάμηνο της πρώτης κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίθεσή μας στη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη ήταν ένα κορυφαίο σημείο.
Αυτό το καθαρό παρελθόν μας, δημιουργεί πρόσθετα καθήκοντα και υποχρεώσεις. Γιατί η όποια συζήτηση για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, η όποια συζήτηση για το μέλλον μιας μαζικής ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα, η υποχρεωτική προσπάθεια για να αποτρέψουμε μιαν α λα ιταλικά καταστροφή, έχουν ως προϋπόθεση να μπούμε μπροστά στην πάλη για την αποτροπή της συμφωνίας, στην πάλη για την ανατροπή του μνημονίου 3. Του μνημονίου που, δεν έχω καμιά αμφιβολία, ότι θα αντιμετωπίσει σύντομα την αντίσταση των εργατών, των συνταξιούχων, των φτωχών. Και τότε, και εκεί, η θέση μας θα πρέπει να είναι αυτή που ήταν πάντα: Δίπλα στον κόσμο μας, στην προσπάθεια για να νικήσουν οι αγώνες του, στην προσπάθεια για να συγκροτηθεί αυτός ο ίδιος ο κόσμος σε πολιτικό ρεύμα, ικανό να ανατρέψει τη λιτότητα, να ανοίξει το δρόμο για την ευρύτερη σοσιαλιστική απελευθέρωση. Γιατί αυτό ήταν μέχρι σήμερα η ριζοσπαστική Αριστερά και αυτό θα είναι πάντα...
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Προκύπτει ένα βασανιστικό ερώτημα: Πώς φτάσαμε ως εδώ; Η απάντησή του θα είναι ζήτημα της πολιτικής πάλης κυρίως μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ στις εβδομάδες που έρχονται, αλλά και γενικότερα μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά.
Είναι όμως ήδη καθαρό ότι αντιμετωπίζουμε τη βαριά ήττα, θα μπορούσα να πω την κατάρρευση, μιας ορισμένης στρατηγικής. Της άποψης ότι θα μπορούσαμε να τηρήσουμε την υπόσχεση για ανατροπή της λιτότητας μέσω των διαπραγματεύσεων με τις ευρωηγεσίες, επιδιώκοντας τη συναίνεση μαζί τους και αποφεύγοντας τη σύγκρουση με τα όρια ανοχής του ευρώ, που αποδείχθηκαν τελικά απολύτως ταυτόσημα με τα όρια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σκληρής λιτότητας που κυριαρχεί σήμερα σε όλη την Ευρώπη.
Μαζί μ' αυτό το κεντρικό συμπέρασμα έχουμε να σκεφτούμε και για την αποτυχία μιας συγκεκριμένης μορφής εκλογικισμού, όπως πχ αυτός εκφράστηκε με τα ανοίγματα και τις συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ, είτε κατά τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων είτε κατά τη συγκρότηση της κυβέρνησης. Έχουμε να σκεφτούμε για τη σημασία μιας συγκεκριμένης μορφής κυβερνητισμού, που αντιμετωπίζει την κυβέρνηση της Αριστεράς όχι πλέον ως μέσο για τη συνέχεια της πάλης για τον ίδιο σκοπό, για τον ιδρυτικό μας σκοπό, αλλά ως αυτοσκοπό, ακόμα και όταν αυτός μας οδηγεί, είτε πρόκειται να μας οδηγήσει σύντομα, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας.
Ενός κόσμου που σε όλη την μέχρι σήμερα πορεία φάνηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρος απέναντί μας. Γιατί στις εκλογές της 25 Γενάρη είχαμε μια πολιτική ανατροπή που μπορούσε να πάρει ιστορικές διαστάσεις. Γιατί στο δημοψήφισμα, το μεγάλο και περήφανο ΟΧΙ, ήταν μια ταξική ψήφος, που τασσόταν δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ στην πιο δύσκολη στιγμή των εκβιασμών, δείχνοντας το δρόμο της ρήξης και εκφράζοντας έμμεσα αλλά με σαφήνεια τη διαθεσιμότητα των λαϊκών δυνάμεων προς αυτήν την κατεύθυνση.
Κατεύθυνση που δεν μπορεί ασφαλώς να υπηρετήσει η τετραμερής υπογραφή –το ακατανόητο ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι- που προέκυψε την επομένη του δημοψηφίσματος από το κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών και –έκτοτε- επιβεβαιώνεται κατά τις κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή.
Αυτόν τον κόσμο και την κατεύθυνση της ρήξης που ανέδειξε το δημοψήφισμα, πρέπει και μπορούν να υπηρετήσουν οι δυνάμεις που θα επιμείνουν σε ένα ΟΧΙ, μέχρι τέλους!
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στη μέχρι σήμερα πορεία μας στον ΣΥΡΙΖΑ κερδίσαμε πολλά. Μάθαμε να δουλεύουμε μαζί, ακόμα και αν ξεκινάμε από διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες, συγκροτώντας έτσι δύναμη που μπορεί να ξεπερνά την καταγγελία και να επιχειρεί τη νίκη. Φτιάξαμε τις βάσεις για ένα μεταβατικό πρόγραμμα, όπου ξεχωρίζουν οι στόχοι για τη διαγραφή του χρέους, για την εθνικοποίηση των τραπεζών, για τη βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου. Το πρόγραμμα αυτό είναι πλέον καθαρό ότι μπορεί να προωθηθεί μόνο όταν συνδυάζεται με τη θέληση και την ετοιμότητα για σύγκρουση, τόσο με το ντόπιο καθεστώς, όσο και με την ΕΕ, την ευρωζώνη, το πρόγραμμα του ευρώ. Μέσα στο πρόγραμμά μας ξεχώριζε και ξεχωρίζει το σύνθημα για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Που οφείλει να λογοδοτεί στον κόσμο της εργασίας, να καθορίζει την πολιτική της με βάση τις ανάγκες του και όχι να αποσπάται και να αυτονομείται από αυτόν.
Μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα τμήμα που βρήκε τη δύναμη να πει εγκαίρως ΟΧΙ στο Μνημόνιο 3: υπήρξε στις Οργανώσεις του, στα ηγετικά όργανά του, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του. Αυτό το ΟΧΙ είναι μήνυμα με ξεχωριστή πολιτική σημασία. Είναι βάση ανασυγκρότησης δυνάμεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μέσα στην ευρύτερη ριζοσπαστική μη σεχταριστική Αριστερά. Το ΟΧΙ μας, ορίζει καθήκοντα. Καθήκοντα ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γενικότερα, ως προς την προοπτική ενός νέου ξεκινήματος, που ολοφάνερα, είναι μπροστά μας ως ανάγκη.
Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ Π. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ISKRA
