Για όλους και όλες μας, η πάλη για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα είναι προϋπόθεση για τις καλύτερες δυνατότητες την επόμενη μέρα
Η υπογραφή του Μνημονίου 3 από τον Αλ. Τσίπρα αποτελεί τη συντριβή του απελευθερωτικού ιδρυτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο εντάχθηκαν χιλιάδες και χιλιάδες αριστεροί-ές.
Οι δημαγωγίες, που η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί ως φύλλα συκής για να κρύψει τη μνημονιακή μετάλλαξή της, δεν θα αντέξουν στο χρόνο.
Στον καθοριστικό για την Αριστερά τομέα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, η αλήθεια έχει ήδη αναδειχθεί. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ έχει υπογράψει τη μείωση των κατώτατων συντάξεων και έχει επιβάλει την αύξηση της εργατικής εισφοράς για την περίθαλψη επί των… υποθετικών συντάξεων που θα λάμβαναν οι συνταξιούχοι ως το 2010, δηλαδή αν… δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση. Αυτές οι ακραίας νεοφιλελεύθερης λογικής «μικρές» παρεμβάσεις προειδοποιούν για το τι θα ακολουθήσει μετά τις 20 Σεπτέμβρη, αν οι μνημονιακές δυνάμεις κατορθώσουν να συγκροτήσουν «σταθερή» κυβέρνηση. Όσα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου σαν μια μάχη που χάθηκε σε έναν πόλεμο που συνεχίζεται, θα διαπιστώσουν μετά τις εκλογές ότι το κόμμα τους θα πολεμά, πλέον, ενάντια στον κόσμο της εργασίας.
Όμως τα κακά νέα δεν περιορίζονται στον καθοριστικό τομέα της οικονομίας. Είναι εξίσου κακά στον τομέα της δημοκρατίας. Μετά από 7 μήνες με την Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία είναι αδύνατον να διακρίνει κανείς ίχνη δημοκρατικής αλλαγής στις γραμμές της αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών, του λιμενικού κ.λπ. Αλήθεια, εκείνη η σφαίρα που σκότωσε πρόσφατα τον Σύριο πρόσφυγα στο αμπάρι του δουλεμπορικού από τίνος το όπλο έφυγε;
Πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ γαντζώνονται για να κρατηθούν όρθια από το ότι τουλάχιστον θα τηρηθεί η υπόσχεση για πάταξη της «διαφθοράς». Μάταια. Οι βαρόνοι της «μαύρης επιχειρηματικότητας» εξακολουθούν να έχουν την ισχύ που είχαν και πριν τις 25 Γενάρη. Όσο για τον κρίσιμο τομέα των μίντια, το Μνημόνιο 3 καταργεί το αγγελιόσημο, χωρίς να θεσμοθετεί αντίστοιχη εργοδοτική εισφορά: αυξάνει έτσι κατά ένα μεγάλο ποσοστό τα κέρδη των καναλαρχών από τις διαφημίσεις, ενώ καταδικάζει σε κατάρρευση το ασφαλιστικό των εργαζομένων στον Τύπο. Πρόκειται για το πιο έξαλλο σχέδιο των καναλαρχών, που μέχρι σήμερα έμενε στα συρτάρια, γιατί όλοι εκτιμούσαν ότι δεν υπήρχε κυβέρνηση που θα αναλάμβανε μια τέτοια ευθύνη. Και έρχεται σήμερα η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα και του Ν. Παππά να το δρομολογήσει, δημαγωγώντας ταυτόχρονα για μια κάποια σύγκρουση με τους μιντιάρχες…
Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι στη μετεκλογική περίοδο η κατάπτυστη συμφωνία της 13ης Ιουλίου θα συναντήσει τη σκληρή κοινωνική αντίσταση από τα κάτω: τους αγώνες των εργατών, των συνταξιούχων, των αγροτών, της νεολαίας, των φτωχών που βλέπουν τα κοινωνικά δικαιώματά τους να συντρίβονται.
Η εμπειρία που έχουμε από τη θυελλώδη περίοδο του 2010-2013 –τότε που οι ντόπιες και διεθνείς ελίτ φοβόντουσαν μιαν ανοιχτή λαϊκή εξέγερση– είναι ότι οι αγώνες για να είναι αποτελεσματικοί θα πρέπει να εκφραστούν πολιτικά. Και σύμφωνα με μια παλιά ρήση (του Βλαδίμηρου Λένιν) στον πολιτικό αγώνα το κρίσιμο όπλο των εργατικών και λαϊκών μαζών είναι τα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις που διαθέτουν. Με αυτό το καθήκον –την κάλυψη του πολιτικού κενού που έχει δημιουργηθεί– θα μετρηθούμε όλοι. Σε αυτή την αναγκαιότητα λογοδοτεί η συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας.
Στο κέντρο της βρίσκεται η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Η δράση της Αριστερής Πλατφόρμας, του ριζοσπαστικού τμήματος των «53», ανένταχτων αγωνιστών και αγωνιστριών με πολυετή προσφορά στα κινήματα και την Αριστερά, έβαλε τα θεμέλια για μια γρήγορη, αποφασιστική και μαζική αντίδραση στη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ένας κρίσιμος παράγοντας. Αλλά όχι μόνος. Στη ΛΑΕ οι δυνάμεις αυτές συναντώνται με ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (τους συντρόφους του ΜΑΡΣ) που έδειξαν έτοιμοι για μια αντισεχταριστική στροφή, αλλά και ευρύτερα τμήματα ακτιβιστών που δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στο δημοψήφισμα, υποστηρίζοντας το μεγάλο ΟΧΙ.
Οι δυνάμεις αυτές κληρονομούν πολιτικές παρακαταθήκες από τους αγώνες και τις πρόσφατες εμπειρίες: την υποχρέωση για πεισματική πάλη για ανατροπή της λιτότητας, τη γνώση ότι το καθήκον αυτό συνδέεται άμεσα με την ανάγκη ανυπακοής-ρήξης με την ευρωζώνη, την πεποίθηση ότι μόνο με αυτή την πολιτική γραμμή είναι εφικτό να υπερασπίσουμε σοβαρά τα δημοκρατικά πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, τη δέσμευση ότι ο αγώνας μας εγγράφεται στη στρατηγική για τη γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση…
Η συγκρότηση της ΛΑΕ είχε να πετύχει ένα πολιτικό θαύμα. Ξεκινώντας από μηδενικούς υλικούς πόρους, αντιμετωπίζοντας την έξαλλη επίθεση των ΜΜΕ, είχαμε να συγκροτήσουμε έναν νέο πολιτικό φορέα και ταυτόχρονα –σε ελάχιστο χρόνο– να χτίσουμε μια αποτελεσματική εκλογική καμπάνια εθνικής κλίμακας.
Στην προσπάθεια αυτή ήταν αναπόφευκτα τα λάθη και τα «στραμπουλήγματα». Κυρίως γύρω από το δημοκρατικό χαρακτήρα της λειτουργίας μας και της αναγνώρισης ρόλων, ευθυνών και αρμοδιοτήτων στις ευρύτερες δυνάμεις που μας προσεγγίζουν. Γνωρίζοντας όμως ότι αυτά είναι λάθη, έχουμε τη δυνατότητα να τα ξεπεράσουμε.
Για όλους και όλες μας, όμως, η πάλη για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα είναι προϋπόθεση για τις καλύτερες δυνατότητες την επόμενη μέρα. Στις 21 Σεπτέμβρη θα αρχίσει μια θυελλώδης πολιτική περίοδος, όπου τίποτα δεν θα παραμείνει το ίδιο, τίποτα δεν θα είναι σταθερό. Στις θύελλες που έρχονται η ΛΑΕ –ασφαλώς όχι μόνη, αλλά ως βασικός πολιτικός πόλος– θα έχει να αναλάβει το καθήκον να εκφράσει πολιτικά τις δυνάμεις μιας πλατιάς ριζοσπαστικής Αριστεράς, τις δυνάμεις μιας αποτελεσματικής αντίστασης στην καπιταλιστική απληστία που λέγεται νεοφιλελευθερισμός.
