«Με τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη πετυχαίνουμε νίκες»

Τον προη­γού­με­νο μήνα έγινε το 32ο συ­νέ­δριο του ΕΚΑ, στο οποίο ήσουν αντι­πρό­σω­πος με τις δυ­νά­μεις της ΜΑΧΗς. Εί­δα­με πολ­λούς νέους ηλι­κια­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά ερ­γα­ζό­με­νους και πε­ρισ­σό­τε­ρες γυ­ναί­κες από ό,τι σε προη­γού­με­να συ­νέ­δρια. Πόσο ελ­πι­δο­φό­ρο είναι αυτό και πού οφεί­λε­ται κατά τη γνώμη σου;

Ο βα­σι­κός λόγος είναι η συ­στη­μα­τι­κή και κα­θο­λι­κή πίεση που δέ­χε­ται ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας από τη δια­δο­χή των μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων που νο­μο­θε­τούν πάντα υπέρ των ολι­γαρ­χι­κών συμ­φε­ρό­ντων και έχουν βου­λιά­ξει τις ζωές μας σε πλήρη απα­ξία. Η με­γά­λη πλειο­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων ζούμε με μι­σθούς πεί­νας, τους οποί­ους μά­λι­στα δεν έχου­με το δι­καί­ω­μα να δια­πραγ­μα­τευ­τού­με, καθώς εδώ και μια δε­κα­ε­τία έχουν κα­ταρ­γη­θεί οι συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και οι συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ερ­γα­σί­ας. Το ύψος του μι­σθού και οι όροι ερ­γα­σί­ας κα­θο­ρί­ζο­νται για εμάς χωρίς εμάς. Η μι­σθω­τή ερ­γα­σία βάλ­λε­ται και όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες/οι ερ­γα­ζό­με­νες/οι αμεί­βο­νται με μπλο­κά­κι χωρίς ωρά­ριο, εκτός ερ­γα­σια­κών και ασφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των και σε διαρ­κή επι­σφά­λεια. Με­γα­λύ­τε­ρη πίεση έχουν δε­χτεί οι νέες/οι ερ­γα­ζό­με­νες/οι (χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα το όνει­δος του υπο­κα­τώ­τα­του μι­σθού) και ιδίως οι γυ­ναί­κες. Αυτό απο­τυ­πώ­νε­ται σχε­τι­κά στη με­γα­λύ­τε­ρη συμ­με­το­χή τους στο ΕΚΑ, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όμως στη συν­δι­κα­λι­στι­κή και κι­νη­μα­τι­κή δράση τους. Πρω­τα­γω­νι­στούν στους δρό­μους.

Θεωρώ ότι ένας συν­δι­κα­λι­σμός ακη­δε­μό­νευ­τος είναι ρε­α­λι­στι­κός, έχει δυ­να­μι­κή και είναι το ζη­τού­με­νο για να δούμε ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη αλλά κυ­ρί­ως πιο αντι­προ­σω­πευ­τι­κή συμ­με­το­χή όλων των ηλι­κιών, όλων των φύλων και των κι­νη­μά­των στο Ε.Κ.Α. Δεν εννοώ απο­λι­τίκ μόρ­φω­μα, εννοώ έναν συν­δι­κα­λι­σμό με τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, με πρό­ταγ­μα τα αι­τή­μα­τα, και τις συ­νερ­γα­σί­ες στη βάση της συ­σπεί­ρω­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης και της ορ­γά­νω­σης του τα­ξι­κού πο­λέ­μου, γιατί περί αυτού πρό­κει­ται, πρό­κει­ται για την βιαιό­τε­ρη ανα­κα­τα­νο­μή πλού­του εις βάρος μας. Στη βάση αυτή, και προ­ερ­χό­με­νος από ένα σω­μα­τείο, στο οποίο συ­νερ­γα­ζό­μα­στε συν­δι­κα­λι­στές από δια­φο­ρε­τι­κούς πο­λι­τι­κούς χώ­ρους, στην πρώτη μου συμ­με­το­χή στο Ε.Κ.Α. συμ­με­τεί­χα με τις δυ­νά­μεις της ΜΑΧΗς.

Το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα ολο και πε­ρισ­σό­τε­ρα σω­μα­τεία σε δια­φο­ρε­τι­κούς κλά­δους διεκ­δι­κούν την υπο­γρα­φή Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων Ερ­γα­σί­ας με αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς. Σε ποιο ση­μείο βρί­σκε­ται ο αγώ­νας του σω­μα­τεί­ου για την υπο­γρα­φή ΣΣΕ, μετά από τον αγώνα για τη με­τα­τρο­πή των τρί­μη­νων συμ­βά­σε­ων σε συμ­βά­σεις αο­ρί­στου χρό­νου για όλους;

Μετά το νι­κη­φό­ρο αγώνα του Σε­πτέμ­βρη του ‘21 και την υπο­γρα­φή συμ­βά­σε­ων αο­ρί­στου χρό­νου για όλους, ανα­δύ­θη­καν αρ­κε­τά ζη­τή­μα­τα ερ­γο­δο­τι­κής ασυ­δο­σί­ας που ωρί­μα­σαν την ανα­γκαιό­τη­τα για την υπο­γρα­φή συλ­λο­γι­κής σύμ­βα­σης ερ­γα­σί­ας. Εκτός της δε­δο­μέ­νης ανά­γκης για ου­σια­στι­κές αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς που αφορά το σύ­νο­λο του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, υπάρ­χει ανά­γκη για τον κα­θο­ρι­σμό των όρων ερ­γα­σί­ας.

Αυτό το διά­στη­μα λοι­πόν βρι­σκό­μα­στε στη φάση της επε­ξερ­γα­σί­ας σχε­δί­ων και προ­τά­σε­ων για την επι­χει­ρη­σια­κή σύμ­βα­ση καθώς και της ενη­μέ­ρω­σης των συ­να­δέλ­φων στις πιά­τσες. Τα ζη­τή­μα­τα που πρέ­πει να διευ­θε­τη­θούν είναι αρ­κε­τά καθώς ούτε κα­νο­νι­σμός ερ­γα­σί­ας υπάρ­χει ούτε αξιό­πι­στο σύ­στη­μα οι­κο­νο­μι­κών συ­ναλ­λα­γών με­τα­ξύ της εται­ρεί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Η αλ­γο­ριθ­μι­κή δια­χεί­ρι­ση είναι ανε­ξέ­λεγ­κτη και η εντα­τι­κο­ποί­η­ση ποι­κι­λό­μορ­φη. Τα δρο­μο­λό­για των εξο­ντω­τι­κών απο­στά­σε­ων σε δί­κυ­κλα με επι­κίν­δυ­να τε­ρά­στια κου­τιά και πε­ριε­χό­με­νο χωρίς όρια βά­ρους και εί­δους έχουν δη­μιουρ­γή­σει ιδιαί­τε­ρα επι­κίν­δυ­νες συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας. Όλα αυτά γί­νο­νται με την εγκλη­μα­τι­κή αδια­φο­ρία των υπουρ­γεί­ων για την υγιει­νή κι ασφά­λεια, τα πραγ­μα­τι­κά μέσα ατο­μι­κής προ­στα­σί­ας, την ασφά­λεια των με­τα­φο­ρών ακόμα και για τη δη­μό­σια υγεία. Το πε­ρι­βάλ­λον της εντα­τι­κο­ποί­η­σης το αντι­με­τω­πί­ζουν και οι συ­νά­δελ­φοί/ισσες μας στα γρα­φεία με τον διαρ­κή κίν­δυ­νο των κακών αξιο­λο­γή­σε­ων και με μι­σθούς πεί­νας. Μόνη λύση είναι να πιέ­σου­με εμείς οι ερ­γα­ζό­με­νες/οι την ερ­γο­δο­σία για την υπο­γρα­φή συλ­λο­γι­κής σύμ­βα­σης ερ­γα­σί­ας με απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και διά­φο­ρες άλλες κι­νη­μα­τι­κές δρά­σεις.

Ενά­μι­ση χρόνο μετά τις νι­κη­φό­ρες κι­νη­το­ποι­ή­σεις στην e-food, τι είναι αυτό που πρέ­πει να θυ­μό­μα­στε; Πώς πι­στεύ­εις ότι πρέ­πει να κι­νη­θούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά τα σω­μα­τεία και τα συν­δι­κά­τα υπε­ρα­σπι­ζό­με­να τα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα μέσα στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο χωρίς να εγκλω­βι­στούν στα «όρια» που θέ­τουν τα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα;

Αυτό που πρέ­πει να θυ­μό­μα­στε μετά το νι­κη­φό­ρο αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην e-food είναι πως με τη συ­σπεί­ρω­ση και την αλ­λη­λεγ­γύη πε­τυ­χαί­νου­με νίκες. Ήταν κα­θο­ρι­στι­κά με­γέ­θη για τον αγώνα μας, η σχε­δόν κα­θο­λι­κή συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων και η αλ­λη­λεγ­γύη του συν­δι­κα­λι­στι­κού κό­σμου και της κοι­νω­νί­ας. Στην ορ­γά­νω­ση αυτής της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ σω­μα­τεί­ων είναι κρί­σι­μος ο ρόλος των κλα­δι­κών και δια­κλα­δι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων.

Οι αγώ­νες και οι απερ­γί­ες είναι το κυ­ρί­αρ­χο όπλο μας, η δύ­να­μή μας, αλλά ο πό­λε­μος είναι πο­λυ­ε­πί­πε­δος και ο δρό­μος μα­κρύς, πράγ­μα που ση­μαί­νει πως πρέ­πει να αξιο­ποιού­με όλα τα δια­θέ­σι­μα ερ­γα­λεία και τα κα­νά­λια πί­ε­σης πα­ράλ­λη­λα με την κι­νη­μα­τι­κή δράση. Δη­μιουρ­γεί ελ­πί­δα η αυ­θόρ­μη­τη κι­νη­το­ποί­η­ση αλλά για να έχου­με πε­ρισ­σό­τε­ρες αυ­θόρ­μη­τες κι­νη­το­ποι­ή­σεις και συ­σπεί­ρω­ση του ερ­γα­τι­κού κό­σμου χρειά­ζε­ται επί­σης συ­ντο­νι­σμός και στρα­τη­γι­κή.

Επί πα­ρα­δείγ­μα­τι, το ζή­τη­μα της Υγιει­νής και της Ασφά­λειας στην ερ­γα­σία τόσο για τους ερ­γα­ζό­με­νους όσο και για τους πο­λί­τες. Ζή­τη­μα που ανα­δει­κνύ­ε­ται σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νά με τον πιο τρα­γι­κό τρόπο με απώ­λειες αν­θρώ­πι­νων ζωών. Ζή­τη­μα στο οποίο η αδια­φο­ρία των ερ­γο­δο­τών και των κυ­βερ­νή­σε­ων είναι εγκλη­μα­τι­κή και δια­χρο­νι­κή. Η απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­σή του απαι­τεί συ­ντο­νι­σμό για την έρευ­να, την ενη­μέ­ρω­ση, την ορ­γά­νω­ση των πα­ρεμ­βά­σε­ων. Στο κομ­μά­τι της Υγιει­νής κι Ασφά­λειας θα μπο­ρού­σε το Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο να συ­ντο­νί­σει δρά­σεις ενη­μέ­ρω­σης και πα­ρο­χή εξει­δι­κευ­μέ­νης βο­ή­θειας σε σω­μα­τεία ερ­γα­ζο­μέ­νων με έμ­φα­ση στα επι­κίν­δυ­να επαγ­γέλ­μα­τα.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν έχου­με να πε­ρι­μέ­νου­με τί­πο­τα από τη δια­δο­χή στη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας που θα φέ­ρουν οι προ­σε­χείς εκλο­γές. Έχου­με μόνο τους αγώ­νες μας, τους συ­ντρό­φους μας και προ­τάσ­σου­με τα δί­καια αι­τή­μα­τά μας.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά