Me Too: Ένα κίνημα (και) για τις εργαζόμενες!

“Όμως, δυ­στυ­χώς στην Ελ­λά­δα οι ίδιες/ίδιοι που έχουν υπο­στεί κα­κο­ποί­η­ση και σε­ξουα­λι­κή βία σπά­νια μι­λούν, σιω­πούν δη­μό­σια! Αλλά ως πότε;”.Η απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα που δια­τυ­πώ­να­με το Γε­νά­ρη του 2019 στο άρθρο μας με τον εύ­γλωτ­το τίτλο “ Από το μο­να­χι­κό «Και εγώ» στο συλ­λο­γι­κό «Και Εμείς»  Me Too: Ένα κί­νη­μα (και) για τις ερ­γα­ζό­με­νες!” άρ­γη­σε δύο χρό­νια αλλά ήλθε. Και πήρε τη μορφή μιας χιο­νο­στι­βά­δας θαρ­ρα­λέ­ων κα­ταγ­γε­λιών που γρά­φουν σή­με­ρα ιστο­ρία καθώς αρ­χί­ζουν -επι­τέ­λους- να ανοί­γουν ρωγ­μές στην άθλια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της σε­ξουα­λι­κης πα­ρε­νο­χλη­σης και βιας και στη χώρα μας.

 Όμως, προ­σο­χή: Μόνο ρωγ­μές καθώς αυτή η άθλια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εξα­κο­λου­θεί να πα­ρα­μέ­νει καλά προ­στα­τευ­μέ­νη και απρό­σι­τη στους χώ­ρους δου­λειάς με τις φρο­ντί­δες όλων εκεί­νων που αντλούν τη δύ­να­μη, τις εξου­σί­ες και τα (όποια) προ­νό­μιά τους από την ισχύ­ου­σα πα­τριαρ­χία…

Επει­δή όμως, όσο καλά κι αν είναι τα νο­μι­κά επι­χει­ρή­μα­τα, τη λύση μπο­ρούν να επι­βάλ­λου­με μόνον εμεις οι ίδιες με το κί­νη­μά μας, για αυτό και επεί­γει τώρα να μπει το Mee Too στους χώ­ρους δου­λειάς και να γίνει κοινή συ­νεί­δη­ση ότι αυτό το πα­γκό­σμιο κί­νη­μα δη­μιουρ­γή­θη­κε για να είναι “και για τις ερ­γα­ζό­με­νες”. Αν ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με λοι­πόν στη συ­νέ­χεια το άρθρο μας, το κά­νου­με πι­στεύ­ο­ντας ότι τώρα είναι ακόμα πιο επί­και­ρο και σί­γου­ρα πιο χρή­σι­μο από ό,τι πριν από δύο χρό­νια...

Πάνω από δυο χρό­νια έχουν πε­ρά­σει από την γέν­νη­ση του κι­νή­μα­τος MeToo που φα­νέ­ρω­σε την τρο­μα­κτι­κή έκτα­ση της σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης στο χώρο ερ­γα­σί­ας και της σε­ξουα­λι­κής βίας λόγω φύλου σε όλο τον κόσμο! Κάθε άλλο από εφή­με­ρο, το κί­νη­μα αυτό δεν παύει κάθε τόσο να μας επι­φυ­λάσ­σει εκ­πλή­ξεις! Ολο­ζώ­ντα­νο, όχι μόνο διαρ­κεί και απλώ­νε­ται σε όλες τις ηπεί­ρους, αλλά και εξε­λίσ­σε­ται από ει­κο­νι­κό φαι­νό­με­νο στο δια­δί­κτυο σε ένα πραγ­μα­τι­κό πρω­τό­γνω­ρο κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα του 21ου αιώνα. Και κυ­ρί­ως, γί­νε­ται ση­μαία των ερ­γα­ζό­με­νων γυ­ναι­κών προ­κα­λώ­ντας μά­λι­στα ιστο­ρι­κές και νι­κη­φό­ρες κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια σε δυο γι­γά­ντιες πο­λυ­ε­θνι­κές του πιο αδί­στα­κτου κε­φα­λαί­ου…

Όμως, δυ­στυ­χώς στην Ελ­λά­δα οι ίδιες/ίδιοι που έχουν υπο­στεί κα­κο­ποί­η­ση και σε­ξουα­λι­κή βία σπά­νια μι­λούν, σιω­πούν δη­μό­σια! Αλλά ως πότε;

Σκο­πός του άρ­θρου αυτού είναι να κάνει έναν απο­λο­γι­σμό για τις εμπει­ρί­ες του κι­νή­μα­τος MeToo μήπως και απο­δει­χτούν χρή­σι­μες για να γεν­νη­θεί και στην Ελ­λά­δα κάτι πα­ρό­μοιο, ένα κί­νη­μα ανα­γκαίο πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ!

Αλλά πά­ρου­με τα πράγ­μα­τα από την αρχή.

Όταν άνοι­ξε ο ασκός του Αιό­λου…

Όλα άρ­χι­σαν τον Οκτώ­βρη του 2017 στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες της Αμε­ρι­κής με το σκάν­δα­λο σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης με πρω­τα­γω­νι­στή τον με­γά­λο πα­ρα­γω­γό ται­νιών του Χό­λυ­γουντ H. Γουάιν­στιν, και αφού η ηθο­ποιός Alyssa Milano κυ­κλο­φό­ρη­σε στο πα­γκό­σμιο δί­κτυο ένα Twitter που το ονό­μα­σε Me Too. Η ιδέα ήταν απλή. Ανέ­βα­σε ένα μικρό μή­νυ­μα: "Εάν έχετε κα­κο­ποι­η­θεί σε­ξουα­λι­κά, γράψ­τε Me Too ως απά­ντη­ση σε αυτό το ‘tweet”. Δη­λα­δή, «Και Εγώ», εγώ επί­σης.

Μέσα σε μόλις 24 ώρες, 12 εκα­τομ­μύ­ρια σε όλο το κόσμο, στη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία γυ­ναί­κες, κα­τάγ­γει­λαν δικά τους πε­ρι­στα­τι­κά σε­ξουα­λι­κής κα­κο­ποί­η­σης από ισχυ­ρούς αρ­σε­νι­κούς της βιο­μη­χα­νί­ας του κι­νη­μα­το­γρά­φου , του χώρου της μόδας, της πο­λι­τι­κής σκη­νής, της εκ­παί­δευ­σης, των επι­χει­ρή­σε­ων, των ΜΜΕ, δια­φό­ρων διε­θνών ορ­γα­νι­σμών, της εκ­κλη­σί­ας ακόμα και από τον άνδρα της δι­πλα­νής πόρ­τας…

Οι υπο­γρά­φου­σες, με­ρι­κές διά­ση­μες, άλλες ανώ­νυ­μες, πε­ρι­γρά­φα­νε με λίγα λόγια τα βιώ­μα­τα τους στην ερ­γα­σία αλλά επί­σης και στην παι­δι­κή ηλι­κία, στην οι­κο­γέ­νεια, στο σχο­λείο, στο δη­μό­σιο χώρο…

Με πρω­τό­γνω­ρο τρόπο μέσα από την έκ­φρα­ση εκα­τομ­μύ­ριων μαρ­τυ­ριών, το κί­νη­μα Με Τοο, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τα τε­χνο­λο­γι­κά ερ­γα­λεία της επο­χής, απο­κά­λυ­ψε μια κρυμ­μέ­νη, τρα­γι­κή, μα­ζι­κό­τα­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σε όλο τον κόσμο. Προ­κά­λε­σε σοκ στις κοι­νω­νί­ες απο­κα­λύ­πτο­ντας το τε­ρά­στιο μέ­γε­θος και την εξά­πλω­ση των σε­ξουα­λι­κών επι­θέ­σε­ων και βιαιο­πρα­γιών.

Είναι γε­γο­νός πως το MeToo πήρε θε­α­μα­τι­κή ορα­τό­τη­τα και τρά­βη­ξε την προ­σο­χή της δη­μό­σιας γνώ­μης μόνον όταν πολ­λές διά­ση­μες σταρ του Χό­λυ­γουντ τόλ­μη­σαν να μι­λή­σουν δη­μό­σια. Όμως, όσα λέ­γο­νται ότι το MeToo ξε­κί­νη­σε από τις διά­ση­μες και αφορά μόνο αυτές είναι ιστο­ρι­κά λάθος.

Σε αντί­θε­ση με ό,τι μπο­ρεί να νο­μί­ζει κα­νείς, το MeToo δεν γεν­νή­θη­κε το 2017, αλλά προ­ϋ­πήρ­χε! Γεν­νή­θη­κε πριν από έν­δε­κα χρό­νια στη Νέα Υόρκη με πρω­το­βου­λία της γεν­νη­μέ­νης στο Harlem, στη γνω­στή φτω­χο­γει­το­νιά της Νέας Υόρ­κης, αφρο­α­με­ρι­κα­νί­δας ακτι­βί­στριας Tarana Burke. Έχο­ντας η ίδια υπο­στεί σε­ξουα­λι­κή κα­κο­ποί­η­ση, η Tarana Burke βρέ­θη­κε σαν κοι­νω­νι­κός λει­τουρ­γός για χρό­νια σε επαφή με τους πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νους αν­θρώ­πους και δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε στο θέμα της σε­ξουα­λι­κής κα­κο­ποί­η­σης. Το 2006 ίδρυ­σε την Just Be Inc μια συλ­λο­γι­κό­τη­τα που στη­ρί­ζει νέες γυ­ναί­κες σε θέ­μα­τα υγεί­ας και ευ­ε­ξί­ας. Ένα χρόνο μετά, η TaranaBurke λαν­σά­ρει το " «Me Too Movement» ως λαϊκή πρω­το­βου­λία για την υπο­στή­ρι­ξη θυ­μά­των σε­ξουα­λι­κής κα­κο­ποί­η­σης στις φτω­χο­γει­το­νιές.

Η Burke ορί­ζει τον εαυτό της ως «επι­ζή­σα­σα» μιας σε­ξουα­λι­κής επί­θε­σης. Το MeToo, μας λέει, δη­μιουρ­γεί μια δια­δι­κα­σία αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ εκεί­νων που «επι­βί­ω­σαν» που μπο­ρούν έτσι να ανοί­γουν την καρ­διά τους, να μι­λούν για αυτά που δεν λέ­γο­νται, να ακού­ει η μια γυ­ναί­κα τη άλλη. Αυτό βοηθά να ξε­πε­ρα­στεί το αί­σθη­μα ενο­χής, η θυ­μα­το­ποί­η­ση και η μο­να­ξιά.

Πράγ­μα­τι, η Tarana Burke πρό­τει­νε το Me Too σαν μέσον απε­λευ­θέ­ρω­σης για να απο­δε­χτούν οι ίδιες οι «επι­ζή­σα­σες» τον εαυτό τους ώστε να ξε­πε­ρά­σουν το βαθύ ψυ­χο­λο­γι­κό τραύ­μα, για να ξυ­πνή­σει η βού­λη­ση τους για δράση, για να ενερ­γή­σουν. Το πι­στεύω της είναι: «Εν­δυ­νά­μω­ση μέσω της αλ­λη­λο­κα­τα­νό­η­σης». Σε ένα βί­ντεο εξή­γη­σε: «Ξό­δε­ψα πολύ χρόνο στα 20 μου, ψά­χνο­ντας να βρω πώς μπορώ να θε­ρα­πευ­τώ. Μί­λη­σα με φί­λους, με την κοι­νό­τη­τά μου, αλλά εκεί που βρήκα πραγ­μα­τι­κή επι­κοι­νω­νία ήταν με αν­θρώ­πους που συ­μπά­σχουν. Οι επι­ζή­σα­ντες είναι οι μόνοι που μπο­ρούν πραγ­μα­τι­κά να κα­τα­λά­βουν τους άλ­λους «επι­ζή­σα­ντες».

Tο κί­νη­μα του #MeToo έφερε κάτι τε­λεί­ως και­νούρ­γιο στον αγώνα των φε­μι­νι­στι­κών κι­νη­μά­των: Μέσω του Δια­δι­κτύ­ου δη­μιούρ­γη­σε έναν χώρο πα­γκό­σμιας αυ­το­γνω­σί­ας, κάτι που εμείς οι φε­μι­νί­στριες της δε­κα­ε­τί­ας του 70 επι­τύ­χα­με δη­μιουρ­γώ­ντας μι­κρές ομά­δες με­τα­ξύ μας που ονο­μά­στη­καν τότε «ομά­δες αυ­το­συ­νεί­δη­σης». Αλλά αυτές λει­τουρ­γού­σαν μόνο σε πολύ μικρή κλί­μα­κα.

Το πρω­τό­γνω­ρο κα­τόρ­θω­μα του Me Τοο συ­νί­στα­ται στο γε­γο­νός πως απευ­θύ­νε­ται πρω­τί­στως στις ίδιες /ους που έχουν υπο­στεί σε­ξουα­λι­κή κα­κο­ποί­η­ση. Ταυ­τό­χρο­να δη­μιουρ­γεί μια σπου­δαία δυ­να­μι­κή γιατί δια­λύ­ο­ντας το αί­σθη­μα του πόνου, της ντρο­πής, της μο­να­ξιάς, της απο­μό­νω­σης δη­μιουρ­γεί προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να γεν­νη­θεί μια συλ­λο­γι­κή φε­μι­νι­στι­κή συ­νεί­δη­ση, αυ­τε­πί­γνω­ση και άμεση δράση ενά­ντια στην σε­ξι­στι­κή βία και στο μι­σο­γυ­νι­σμό!

Έτσι έσπα­σε το φράγ­μα της σιω­πής!

Γιατί όμως το κί­νη­μα MeToo πήρε έκτα­ση μόνο το φθι­νό­πω­ρο του 2017 και όχι όταν λαν­σα­ρί­στη­κε από την Tarana Burke το 2007; Μα, επει­δή τότε το φε­μι­νι­στι­κό αμε­ρι­κα­νι­κό κί­νη­μα είχε πάρει τα πάνω του καθώς είχε προη­γη­θεί η με­γά­λη «Πο­ρεία των Γυ­ναι­κών κατά την εν­θρό­νι­ση στην προ­ε­δρία των ΗΠΑ του σε­ξι­στή Donald Trump που κα­τε­δα­φί­ζει τα δι­καιώ­μα­τα που είχε κερ­δί­σει το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα.

Ήταν η με­γα­λύ­τε­ρη δια­δή­λω­ση που έγινε ποτέ στην ιστο­ρία των Η.Π.Α. καθώς συ­σπεί­ρω­σε πλή­θος κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και εν­δυ­νά­μω­σε αφά­ντα­στα όλο το φε­μι­νι­στι­κό αμε­ρι­κα­νι­κό κί­νη­μα. Τον ίδιο χρόνο συ­νε­χί­στη­καν οι φε­μι­νι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις με την πρω­τό­γνω­ρη με­γά­λη διε­θνή απερ­γία των γυ­ναι­κών στις 8 του Μάρτη του 2017.Ήταν λοι­πόν μέσα σε ένα τέ­τοιο κλίμα που οι γυ­ναί­κες πήραν θάρ­ρος για να πάνε πα­ρα­πέ­ρα.

Έξαλ­λου δεν μας κάνει εντύ­πω­ση ότι ήσαν οι “επι­ζή­σα­σες” αστέ­ρες του Χό­λι­γουντ και πολ­λές άλλες «ξε­χω­ρι­στές γυ­ναί­κες» που έσπα­σαν το από­στη­μα. Αυτές τις «ξε­χω­ρι­στές γυ­ναί­κες» τις κα­τα­κρί­νουν με­ρι­κοί/ες άδικα και κα­κό­βου­λα σαν κα­ριε­ρί­στες, υπο­κρί­τριες γυ­ναί­κες με φήμη, με λεφτά, της αυλής της αστής και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Hillary Clinton, που χρη­σι­μο­ποιούν συχνά το Με Τοο για να επι­δεί­ξουν το πρό­σω­πό τους και να πα­ρα­μεί­νουν στον αφρό της δη­μο­σιό­τη­τας.

Για μας η εξή­γη­ση είναι άλλη. Πι­στεύ­ου­με πως αυτές οι «ξε­χω­ρι­στές» γυ­ναί­κες έσπα­σαν το από­στη­μα ενός αδύ­να­μου κρί­κου. Δου­λεύ­ουν στην καρ­διά του κτή­νους, στην καρ­διά ενός χώρου όπου συ­να­να­στρέ­φο­νται με πα­ντο­δύ­να­μα αρ­σε­νι­κά της πα­γκό­σμιας ελίτ της «upper class», όπου η σε­ξουα­λι­κή βία και η πα­ρε­νό­χλη­ση συ­νη­θί­ζο­νται! Kαι υπάρ­χει και κάτι πολύ χει­ρό­τε­ρο! Σε αυτό το χώρο της κοι­νω­νί­ας της κο­ρυ­φής των από πάνω, η σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση είναι όχι μόνο απο­δε­κτή, αλλά και απο­τε­λεί “αξία” σχε­δόν επι­βε­βλη­μέ­νη, ένα “must” που χαί­ρει από­λυ­της ασυ­λί­ας. Γιατί; Ακρι­βώς επει­δή συμ­βο­λί­ζει το κύρος και την δύ­να­μη ενός επι­τυ­χη­μέ­νου και φτα­σμέ­νου αρ­σε­νι­κού αρ­πα­κτι­κού της εξου­σί­ας που ηδο­νί­ζε­ται έχο­ντας από­λυ­τη εξου­σία πάνω στο σώμα και την ζωή των “υπο­τα­κτι­κών” του...

Το φράγ­μα της σιω­πής σπά­ζει, αλλά…

«Ναι», λένε με­ρι­κοί /ές , «αλλά οι κα­ταγ­γε­λί­ες πε­ριο­ρί­ζο­νται σε κα­ταγ­γε­λί­ες σε­ξουα­λι­κής βίας ενά­ντιων κά­ποιων προ­σώ­πων, στο­χεύ­ουν με­μο­νω­μέ­να άτομα και επο­μέ­νως δεν είναι παρά εξα­το­μι­κευ­μέ­νες υπο­θέ­σεις”! “Και το χει­ρό­τε­ρο”, λένε, “είναι ότι λει­τουρ­γούν πάνω από το νόμο, άρα είναι άκρως επι­κίν­δυ­νες, μια και μπο­ρούν να οδη­γή­σουν στην αυ­το­δι­κία, στο ρε­βαν­σι­σμό και στο λιν­τσά­ρι­σμα».

Όμως, το κί­νη­μα Me Τοο γεν­νή­θη­κε ακρι­βώς ενά­ντια στην υπο­κρι­τι­κή σιωπή της κοι­νω­νί­ας που ανέ­χε­ται συ­στη­μα­τι­κά αυτά τα εγκλή­μα­τα καθώς βα­σι­κοί θε­σμοί της όπως η αστυ­νο­μία, τα δι­κα­στή­ρια, η οι­κο­γέ­νεια κλεί­νουν τα μάτια και σφυ­ρί­ζουν αδιά­φο­ρα… Είναι αλή­θεια πως οι φε­μι­νί­στριες δεν πρέ­πει να πε­ριο­ρί­σουν τον αγώνα τους μόνο στην κα­ταγ­γε­λία με­ρι­κών απε­χθών αρ­σε­νι­κών αρ­πα­κτι­κών, έστω και αν η κα­τα­δί­κη τους δεν είναι κα­θό­λου αμε­λη­τέα υπό­θε­ση.

Η σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση στην ερ­γα­σία, η βία λόγω φύλου έχει τόσο βα­θιές ρίζες στην πα­τριαρ­χι­κή κοι­νω­νία και είναι τόσο δε­μέ­νη με τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες όλων των ειδών, ώστε να απαι­τεί συλ­λο­γι­κή απά­ντη­ση ….ενά­ντια στην απο­μό­νω­ση που πα­ρά­γει η βία λόγω φύλου.

Εξάλ­λου το κί­νη­μα Με Τοο πυ­ρο­δό­τη­σε από την αρχή εκ­δη­λώ­σεις συλ­λο­γι­κής αντί­στα­σης και μά­λι­στα στην αλη­θι­νή κοι­νω­νι­κή ζωή. Και αυτό επει­δή το τα­μπού της υπο­κρι­τι­κής ανο­χής δεν σπά­ζει με τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες στο Δια­δί­κτυο. Δεν είναι μια απλή ει­κο­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπως λένε με­ρι­κοί/ες, καθώς πα­ρά­γει δη­μό­σιο κοι­νω­νι­κό διά­λο­γο, εν­θαρ­ρύ­νει τις κα­ταγ­γε­λί­ες στα δι­κα­στή­ρια, έχει εκ­παι­δευ­τι­κό ρόλο δη­λα­δή, φε­μι­νι­στι­κο­ποιεί.

Και επί­σης, όταν στο όνομά του στή­νο­νται διε­θνώς ομά­δες και δί­κτυα « Με Τοο», όταν στην Αμε­ρι­κή φτά­νει να επη­ρε­ά­ζει τα συν­δι­κά­τα, και εν­θαρ­ρύ­νει και­νούρ­γιες με­λέ­τες που εξε­ρευ­νούν τις μορ­φές βίας λόγω φύλου οι οποί­ες εξάλ­λου ση­μειώ­νουν εκρη­κτι­κή αύ­ξη­ση …

Το κί­νη­μα «Με Τοο» στις ερ­γα­ζό­με­νες :

Ιστο­ρι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στο McDonald’s και στην Google !

Toν πε­ρα­σμέ­νο Σε­πτέμ­βρη στις ΗΠΑ, χι­λιά­δες κυ­ρί­ως αφρό­α­με­ρι­κά­νες και λα­τί­νες, πάμ­φτω­χες ερ­γα­ζό­με­νες της πο­λυ­ε­θνι­κής αλυ­σί­δας των φα­στφου­ντά­δι­κων Mc Donald έκα­ναν στάση ερ­γα­σί­ας και κα­τέ­βη­καν σε δια­δη­λώ­σεις σε δέκα αμε­ρι­κα­νι­κές πο­λι­τεί­ες απαι­τώ­ντας να στα­μα­τή­σει η ερ­γο­δο­σία την υπο­κρι­τι­κή σιωπή της και την συ­στη­μα­τι­κή κά­λυ­ψη των βί­αιων σε­ξουα­λι­κών επι­θέ­σε­ων που υφί­στα­νται οι ερ­γα­ζό­με­νες από τους προϊ­στα­μέ­νους, τους δια­χει­ρι­στές αλλά και τους πε­λά­τες των κα­τα­στη­μά­των της!(1)

Επρό­κει­το για ένα ιστο­ρι­κό γε­γο­νός πα­γκό­σμιας εμ­βέ­λειας καθώς το κί­νη­μα MeToo χτύ­πη­σε τον δεύ­τε­ρο με­γα­λύ­τε­ρο ερ­γο­δό­τη στον κόσμο, και συ­νά­μα ένα από τα χει­ρό­τε­ρα ερ­γα­σια­κά κά­τερ­γα, τα φα­στφου­να­δι­κα Mac Donald’s. Σε αυτά, το 42% των ερ­γα­ζο­μέ­νων, κυ­ρί­ως γυ­ναί­κες, αντι­με­τω­πί­ζουν συ­στη­μα­τι­κή κα­θη­με­ρι­νή σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση στα πε­ρισ­σό­τε­ρα από … δε­κα­τέσ­σε­ρις χι­λιά­δες κα­τα­στή­μα­τά τους ανά τον κόσμο, καθώς η σε­ξι­στι­κή βία είναι ένα όπλο που χρη­σι­μο­ποιεί η ερ­γο­δο­σία για να υπο­τάσ­σει τις ερ­γα­ζό­με­νες.

Φυ­σι­κά, δεν ήταν τυ­χαίο ότι τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις στα Mc Donald’s στή­ρι­ξε με όλες τις δυ­νά­μεις του ένα από τα με­γα­λύ­τε­ρα και πιο μα­χη­τι­κά ανε­ξάρ­τη­τα ερ­γα­τι­κά κι­νή­μα­τα των ΗΠΑ, το κί­νη­μα Fight for 15$ που αγω­νί­ζε­ται εδώ και 6-7 χρό­νια για την αύ­ξη­ση στα 15 δο­λά­ρια της κα­τώ­τα­της ωριαί­ας αμοι­βής των ερ­γα­ζο­μέ­νων που είναι σή­με­ρα κα­θη­λω­μέ­νη στα 7,5 δολ­λά­ρια. Και δεν είναι επί­σης τυ­χαίο ούτε ότι αυτό το μικτό και πο­λυ­ε­θνι­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα αγκά­λια­σε από την αρχή το κί­νη­μα Me Too, ούτε ότι τα πανό των δια­δη­λω­τών/τριών υπο­γρά­φο­νταν από κοι­νού από το Fight for 15$ και το Me Too!

Σαν να μην έφτα­νε όμως αυτή η ιστο­ρι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση στα με­γα­λύ­τε­ρα φα­στφου­ντά­δι­κα του κό­σμου, στις αρχές Νο­εμ­βρί­ου χι­λιά­δες hightech υπάλ­λη­λοι της Google, πε­ρί­που 20.000, έκα­ναν απερ­γία με αφορ­μή το υπο­κρι­τι­κό χει­ρι­σμό εκ μέ­ρους της Google, πολ­λών πε­ρι­πτώ­σε­ων σε­ξουα­λι­κών πα­ρε­νο­χλή­σε­ων από ανώ­τε­ρα στε­λέ­χη, όπως του δια­βό­η­του Andy Rubin του εφευ­ρέ­τη του τη­λε­φώ­νου Android. Η εται­ρία όχι μόνο τον κά­λυ­ψε, αλλά και τον αντά­μει­ψε όταν εγκα­τέ­λει­ψε την Google, με εφά­παξ “δώρο” 90 εκα­τομ­μυ­ρί­ων δο­λα­ρί­ων,… σαν να μην τρέ­χει τί­πο­τε!

Με τις ερ­γα­ζό­με­νες μπρο­στά, οι υπάλ­λη­λοι έκλει­σαν τους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας της Google και κα­τέ­βη­καν στους δρό­μους από το Τόκιο και την Κα­λι­φόρ­νια, μέχρι τη Νέα Υόρκη, το Λον­δί­νο, το Δου­βλί­νο, την Ζυ­ρί­χη και το Βε­ρο­λί­νο... Και αυτή η απερ­γία έγρα­ψε ιστο­ρία: Ήταν μία από τις με­γα­λύ­τε­ρες διε­θνείς στά­σεις ερ­γα­σί­ας στη σύγ­χρο­νη ερ­γα­σια­κή ιστο­ρία, και χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται επι­πλέ­ον από πρω­τό­τυ­πη και πολύ σπά­νια ταυ­τό­χρο­νη πα­γκό­σμια κι­νη­το­ποί­η­ση. Ήταν επί­σης η με­γα­λύ­τε­ρη κι­νη­το­ποί­η­ση μι­σθω­τών στην ιστο­ρία της hightech βιο­μη­χα­νί­ας.

Το συ­μπέ­ρα­σμα είναι προ­φα­νές: Το Me Too και το κί­νη­μά του δεν είναι φτιαγ­μέ­να από τις πλού­σιες και διά­ση­μες... για τις πλού­σιες και διά­ση­μες. Είναι για τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των γυ­ναι­κών και κυ­ρί­ως για τις από­κλη­ρες και τις ερ­γα­ζό­με­νες, δη­λα­δή για εκεί­νες που βρί­σκο­νται κατά κύριο λόγο στο στό­χα­στρο όλων των αδι­κιών και των κα­τα­πιέ­σε­ων της κα­πι­τα­λι­στι­κής και πα­τριαρ­χι­κής κοι­νω­νί­ας. Και όχι μόνον αυτό.

Όπως το δεί­χνουν πε­ρί­τρα­να τα χει­ρο­πια­στά πα­ρα­δείγ­μα­τα των ιστο­ρι­κών -και νι­κη­φό­ρων- κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων στα Mc Donald’s και στην Google, το κί­νη­μα Me Too πρέ­πει και μπο­ρεί να γίνει αλη­θι­νή ατμο­μη­χα­νή που ανα­τρέ­πει σε­ξι­στι­κά και αντερ­γα­τι­κά εμπό­δια, σπά­ζει ερ­γο­δο­τι­κά φράγ­μα­τα, ενώ­νει την ερ­γα­τι­κή τάξη και τους από κάτω ενώ ταυ­τό­χρο­να ανα­πτύσ­σει την αλ­λη­λεγ­γύη, την ισό­τη­τα και την τα­ξι­κή τους συ­νεί­δη­ση!

Το κί­νη­μα « Με Τοο» μας δι­δά­σκει λοι­πόν πολλά. Στο χέρι μας να τα αξιο­ποι­ή­σου­με και να τα κά­νου­με πράξη!

Ση­μειώ­σεις

1. Βλέπε το βί­ντεο: https://​www.​facebook.​com/​Fightfor15/​videos/​208​2587​2517​6574​1/

Σ.Μ.