Μερικές σκέψεις πάνω στην Αριστερή Διακυβέρνηση

Η κατάκτηση της κυβέρνησης (μέρους δηλαδή της πολιτικής εξουσίας) από έναν σχηματισμό της αριστεράς, δεν σημαίνει και κατάκτηση της εξουσίας από τιν κόσμο της εργασίας, και αποτελεί μόνο την αρχή εκμηδένισης της πολιτικής εξουσίας όπως αυτή έχει θεμελιωθεί χρόνια τώρα από τα αστικά κόμματα.

Ο υπάρχον κυβερνητικός μηχανισμός με τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, την δικαστική αρχή, την εκκλησία και όλο τον δημίσιο μηχανισμό, αποτέλεσε και συνέχισε να αποτελεί στα χέρια των αστικών κομμάτων και κατ΄επέκταση της οικονομικής ολιγαρχίας, το ισχυρότερο όργανο διακυβέρνησης.

Η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την αριστερά δεν μπορεί να περιοριστεί σε απλή αλλαγή προσώπων στα υπουργεία, πολύ περισσότερο αν αυτά τα πρόσωπα είναι μέρος του προηγούμενου μηχανισμού, αλλά οφείλει να δουλέψει για την εξόντωση του προηγούμενου κρατικού μηχανισμού, ώστε αφενός μεν να αρχίζει να σπάει η πολιτική εκπροσώπηση της ολιγαρχίας, αλλά και η προετοιμασία της κοινωνίας για την μετάβαση στη νέα κοινωνία.

Στην αριστερή διακυβέρνηση δεν χωράει ΠτΔ σαν τον Προκόπη Παυλόπουλο, δεν χωράνε Υπουργοί σαν τον Πανούση, και ούτε στελέχη δημόσιας διοίκησης όλοι όσοι υπηρέτησαν το σημιτικό κράτοςς. Πρώτο βήμα λοιπόν είναι η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού από ανθρώπους οι οποίοι έχουν την θέληση και το στόχο να εκπροσωπήσουν τον κόσμο της εργασίας και να βοηθήσουν να μεταβούμε στην νέα κοινωνία.

Το κράτος της Αριστεράς οφείλει με την πολιτική που εφαρμίζει, να μετατρέπει τον κόσμο της εργασίας σε διευθύνουσα τάξη της κοινωνίας, και εδραιώνοντας την ηγεμονία της. Σκοπός αυτής της μεταβατικής περιόδου είναι η νέα κοινωνία, χωρίς κράτος όπως το γνωρίζουμε και μία αταξική κοινωνία.

Η σημερινή αστική δημοκρατία στην ουσία είναι αστική δικτατορία. Η τάχα μου έκφραση της λαϊκής θέλησης που όλοι θέλουν να υπηρετήσουν, η ενότητα και ο πατριωτισμός είναι απλά παραμύθια. Είναι φανερό και ειδικά στα χρόνια των μνημονίων ότι υπάρχουν τάξεις με εντελώς αντίθετα συμφέροντά.

Η οικονομική ολογαρχία που μια ασήμαντη μειοψηφία της κοινωνίας, χρησιμοποιεί όλους αυτούς τους δήθεν πατριωτικούς όρους, ώστε να εκφράσει την κυριαρχία της πάνω στην κόσμο της εργασίας, ώστε να της θέλησή της. Από την άλλη ο κόσμος της εργασίας,η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, οφείλει μέσω κινημάτων, οργανώσεων κλπ να πάρει και την πολιτική ηγεμονία και να σπρώξει προς την ρησιμοποιεί ανοιχτά τη δύναμη των μαζικών οργανώσεών του, των σοβιέτ του, για να ωθήσει τη μεταβολή προς τη νέα κοινωνία.

Η ουσία της δημοκρατίας που ζούμε, βρίσκεται σε μια τυπική και μόνο αναγνώριση δικαιωμάτων και ελευθεριών, που στην ουσία δεν είναι προσβάσιμα σε όλους ακριβώς γιατί δεν έχουν όλοι τα ίδια υλικά μέσα. Έτσι η οικονομική ολιγαρχία, αποκομίζει τα ωφέλη της δημοκρατίας

Το κοινοβουλευτικό σύστημα στην ουσία δίνει μόνο στα λόγια την εξουσία στις μάζες. Η μεγάλη ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι σταδιακά από το 2012 και μετά, αποδόμησε το κίνημα των πλατειών, αποδόμησε μία σειρά από κινήματα και προχώρησε στην ανάθεση για την επίλυση των προβλημάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ανοιχτές λαικές συγκεντρώσεις μετά τις εκλογές του 2012 και κατά την διάρκεια της διαμόρφωσης του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, σταμάτησαν. Και μετά το συνέδριο σταμάτησαν να λειτουργούν ουσιαστικά όλα τα όργανα και τέλος μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε πλήρως σε κυβερνητικό.

Αυτός ο διαχωρισμός κράτους από την κοινωνία, είναι το βασικο δεσμό που οφείλει η αριστερή κυβέρνηση να σπάσει με πρακτικές άμεσης δημοκρατίας. Δυστυχώς αυτό με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ούτε από τους δήμους που έχει, μεταθέτοντας την επίλυση στην κυβέρνηση και στον αρχηγό.

Η κυβέρνηση της αριστεράς οφείλει να θεσμοθετήσει την ανάληση, να συνενώσει την νομοθετική και την εκτελεστική εηουσία και να συνδέσει την κοινωνία με την διοίκηση, μέσω λαίκών συνελεύσεων.

Η σημερινή ολοφανερη κρίση αλλά και ουσιαστική αποσύνθεση νεοφιλευλεύθερου καπιταλιστικού συστήματος παρόλες τις προσπάθειες ετών, κάνουν στην ουσία την αποκατάσταση της παραγωγής και την λεγόμενη παραγωγική ανασυγκρότηση πάνω υπάρχουσες βάσεις. Ο απαραίτητος αγώνας για την κατάργηση των μνημονίων και την ελπιζόμενη βελτίωση των συνθηκών ζωής δεν είναι αρκετός. H λυσσαλέα αντίδραση του κεφαλαίου στην κρίση να συρρικνώνει όλο και περισσότερο το εισόδημα των εργαζομένων και να καταστρέφει όλο το κοινωνικό κράτος, δείχνει ότι αδύνατον να υπάρχει πρόοδος της καπιταλιστικής παραγωγής. Η πραγματική βελτίωση της κατάστασης του κόσμου της εργασίας θα γίνει μόνο όταν ο τελευταίος πάρει στα χέρια του την παραγωγή. Το όποιο εγχείρημα δεν πρέπει να δημιουργήσει κινδύνους ολοκληρωτικής κατάρρευσης της οικονομικής ζωής, αλλά να λύσει οριστικά το πρόβλημα κοινωνικής παραγωγής και ατομικού κέρδους, μέσω της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

Ποια μέτρα κατά την γνώμη μου είναι κρίσιμα; 
1. Κοινωνικοποίηση των συστημικών τραπεζών και της ΤτΕ και έλεγχος του νομίσματος ως εργαλείου για την εφαρμογή του μεταβατικού προς τον σοσιαλισμό προγράμματος. 
2. Κοινωνικοποίηση και ανάληψη από τους εργαζόμενους όλων των μονάδων διευθύνουν και ρυθμίζουν την οικονομική ζωή. 
3. Δημιουργία πραγματικής συνεργατικής οικονομίας, και κυρίως στον αγροτικό τομέα, δημιουργία συνεταιρισμών που καθορίζουν την παραγωγή τους με βάση τις ανάγκες σε τροφές της κοινωνίας. 
4. Προφανώς και οι μικρές επιχειρήσεις και κυρίως οι ατομικές επιχειρήσεις δεν έχει κανένα νόημα να κοινωνικοιποιηθούν. 
5. Σταδιακή αντικατάσταση του εμπορίου με την σημερινή μορφή με μία διακίνηση αγαθών. Η εφικτότητα του εγχειρήματος είναι πλέον αποδεδειγμένη στην πράξη μέσω της δράσης των δικτύων αλληλεγγύης. Επομένως οι μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις οφείλουν επίσης να κοινωνικοποιηθούν, και να μεταβιβαστεί στην κοινωνία ο μηχανισμός διανομής του κράτους, δήμων και περιφέρειας.

Προφανώς όλα αυτά και κύρια τα άμεσα βήματα πρέπει μετά τις εκλογές να αναλυθούν και να παρουσιαστούν στην κοινωνία, ώστε να είναι εκείνη που θα το κάνει κτήμα της και να το επιβάλλει τελικά.