Μια "διαφορετική" 25η Μαρτίου;

Πέρα από τους ανα­τρι­χια­στι­κούς συ­νειρ­μούς της κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σης της δη­μο­τι­κής μου­σι­κής-που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ως σά­ου­ντρακ στα γλέ­ντια των χου­ντι­κών και στις λαϊ­κί­στι­κες φιέ­στες εν­δυ­νά­μω­σης του «εθνι­κού φρο­νή­μα­τος» στα χρό­νια της επτα­ε­τί­ας- είναι εντε­λώς προ­βλη­μα­τι­κό μια κυ­βέρ­νη­ση «με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» να υπο­τάσ­σε­ται στις εθνι­κι­στι­κές ιδε­ο­λη­ψί­ες και στο εμπό­ριο πα­τρι­δο­κα­πη­λί­ας, που συν­θέ­τουν την ρη­το­ρι­κή και την πο­λι­τι­κή πρα­κτι­κή του Καμ­μέ­νου.   

Που πήγαν οι πά­γιες θέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για κα­τάρ­γη­ση των μι­λι­τα­ρι­στι­κών πα­ρε­λά­σε­ων, που απο­τε­λούν ανα­χρο­νι­στι­κό έθιμο και κα­τά­λοι­πο δι­κτα­το­ρι­κών κα­θε­στώ­των και μά­λι­στα κο­στί­ζουν εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ; Εμείς δεν συ­γκρουό­μα­σταν δια­χρο­νι­κά για αυτό το ζή­τη­μα με όλον τον ακρο­δε­ξιό συρ­φε­τό;

Η κρι­τι­κή στο κιτς πα­νη­γύ­ρι που προ­βλέ­πε­ται να στη­θεί στο Σύ­νταγ­μα, όπου λαός και στρα­τός θα γιορ­τά­ζουν σε κλίμα «εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας», δεν είναι απλή «γκρί­νια» όσων αντι­τί­θε­ται για ιδε­ο­λο­γι­κούς λό­γους σε έναν αντι­δρα­στι­κό θεσμό και σε εκεί­νους που ονει­ρεύ­ο­νται έναν πιο «ενερ­γό» ρόλο του στρα­τού στα δη­μό­σια πράγ­μα­τα.

Είναι μια φωνή προει­δο­ποί­η­σης. Η ανοχή στα εθνι­κι­στι­κά πα­ρα­λη­ρή­μα­τα των ΑΝΕΛ, στο όνομα της κυ­βερ­νη­τι­κής συ­γκα­τοί­κη­σης, η υιο­θέ­τη­ση ανα­λυ­τι­κών σχη­μά­των που θο­λώ­νουν τις τα­ξι­κές δια­χω­ρι­στι­κές στην κοι­νω­νία (π.χ. σύ­γκρου­ση Ελ­λά­δας-Γερ­μα­νί­ας κλπ.), τους μό­νους που βοη­θούν και ενι­σχύ­ουν είναι τους οπα­δούς των «εθνι­κών συ­ναι­νέ­σε­ων» και μα­κρο­πρό­θε­σμα τους φα­σί­στες...