Μητσοτάκης στη ΔΕΘ: Ένας Κύρος Γρανάζης του μνημονίου

Σε πολλά από τα κλα­σι­κά κό­μικς της χρυ­σής επο­χής του εί­δους, οι βα­σι­κοί ήρωες, κυ­ρί­ως του Ντίσ­νεϋ, ζουν με­γά­λες και εξω­τι­κές πε­ρι­πέ­τειες σε διά­φο­ρες πε­ριο­χές του πλα­νή­τη. Ενί­ο­τε, οι πε­ρι­πέ­τειες αυτές ξε­κι­νούν ή δια­δρα­μα­τί­ζο­νται στις πα­ρυ­φές μιας φο­νι­κής ερή­μου ή την εί­σο­δο ενός ναού που κρύ­βει μυ­θι­κές υπο­σχέ­σεις για θη­σαυ­ρούς και πλού­τη και ένα κα­λύ­τε­ρο αύριο. Συ­νή­θως μά­λι­στα κρα­τούν και έναν χάρτη με δυσ­νό­η­τα ση­μά­δια ή κρυ­πτο­γρα­φη­μέ­να μη­νύ­μα­τα, ικανά να τους βγά­λουν στην όαση ή την αί­θου­σα με τα δια­μά­ντια και τα ρου­μπί­νια και την υπό­σχε­ση της ευ­μά­ρειας. Δια­φω­νούν όμως με­τα­ξύ τους, πως θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν τον χάρτη, αν θα πρέ­πει να προ­χω­ρή­σουν δεξιά ή αρι­στε­ρά, μπρο­στά ή πίσω, μέσα από το προ­φα­νές μο­νο­πά­τι ή δια­μέ­σου μιας άγνω­στης οδού. Πά­ντως, δεν δια­φω­νούν ότι θα πρέ­πει να πε­ρά­σουν την έρημο ή και να μπουν στον ναό - το... μείγ­μα περ­πα­τη­σιάς, βη­μά­των και οδο­δει­κτών, που θα συμ­βου­λευ­τούν και θα ακο­λου­θή­σουν, δια­φέ­ρει ανά­με­σα στους δια­φω­νού­ντες στις επι­μέ­ρους εν­δεί­ξεις.

Το δι­ή­με­ρο του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη στη ΔΕΘ απέ­δει­ξε και στον πλέον δύ­σπι­στο - αν χρειά­ζο­νταν πε­ρισ­σό­τε­ρες απο­δεί­ξεις επ’ αυτού - ότι ο αρ­χη­γός της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης δια­βά­ζει τον ίδιο, με τον πρω­θυ­πουρ­γό, Αλέξη Τσί­πρα, οδικό χάρτη της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής, τον ίδιο χάρτη πε­ρι­πλά­νη­σης στη φο­νι­κή έρημο του μνη­μο­νί­ου, όπου τα κυ­βερ­νη­τι­κά κα­ρα­βά­νια σή­με­ρα των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ χθες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ή του ΛΑΟΣ για ένα διά­στη­μα, εξό­ντω­σαν δια­δο­χι­κά, ολό­κλη­ρα τμή­μα­τα του κοι­νω­νι­κού ιστού και του κοι­νω­νι­κού κρά­τους.

Πού δια­φέ­ρει ο Μη­τσο­τά­κης από τον Τσί­πρα; Στο «μείγ­μα», όπως είπε και ο ίδιος, της πο­λι­τι­κής. Για πα­ρά­δειγ­μα ο Μη­τσο­τά­κης θε­ω­ρεί ότι το μνη­μό­νιο, η δια­λυ­τι­κή πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας και απο­σάρ­θρω­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, δεν αξιο­ποιεί­ται επαρ­κώς από τον Τσί­πρα - ο Μη­τσο­τά­κης εμ­φα­νί­ζε­ται σαν ο από μη­χα­νής θε­ού­λης του μνη­μο­νί­ου, το οποίο πρέ­πει να εφαρ­μο­στεί και κυ­ρί­ως θα έπρε­πε να εφευ­ρε­θεί για να εφαρ­μο­στεί, ανε­ξάρ­τη­τα από το αν οι γα­λα­ζο­πρά­σι­νες και εσχά­τως οι ροζ­βα­θυ­μπλέ κυ­βερ­νή­σεις , το ει­σή­γα­γαν και το εφαρ­μό­ζουν από την άνοι­ξη του 2010.

Με άλλα λόγια, και αν δεν υπήρ­χε οι­κο­νο­μι­κή κρίση, αν δεν υπήρ­χε χρε­ο­κο­πία ενός ολό­κλη­ρου πο­λι­τι­κού και οι­κο­νο­μι­κού μο­ντέ­λου δε­κα­ε­τιών, αν δεν υπήρ­χε υπερ­συσ­σώ­ρευ­ση και υπερ­δα­νει­σμός (με την εγ­γύ­η­ση των εθνο­κρα­τι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων) στον πα­γκό­σμιο και τον ευ­ρω­παϊ­κό κα­πι­τα­λι­σμό, αν δεν υπήρ­χε επι­κυ­ριαρ­χία των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων δο­ξα­σιών εντός και εκτός χώρας, η Ελ­λά­δα του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη θα έπρε­πε να έχει εφεύ­ρει το μνη­μό­νιο «της» και να προ­χω­ρά σε «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» και «αλ­λα­γές».

Ποιες είναι λοι­πόν οι «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» και οι «αλ­λα­γές» στην κατά Μη­τσο­τά­κη επα­νε­φεύ­ρε­ση του μνη­μο­νί­ου; Αντί για κου­πό­νια ελε­η­μο­σύ­νης σε είδος που πα­ρέ­χει σή­με­ρα η προ­κλη­τι­κή όσο και θλι­βε­ρή στις δη­λώ­σεις της, υπουρ­γός ψευ­δώ­νυ­μα Κοι­νω­νι­κής Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, Θεανώ Φω­τί­ου, κου­πό­νια σε χρήμα που θα δώσει ο Μη­τσο­τά­κης. Αντί για ουρές στο Πα­μπε­λον­νη­σια­κό Γή­πε­δο, για μια σα­κού­λα μα­κα­ρό­νια και είδη υγιει­νής, ουρές για ένα κου­πό­νι εγ­γρα­φής βρε­φών και νη­πί­ων στους βρε­φο­νη­πια­κούς σταθ­μούς. Αντί για κρα­τι­κο­δί­αι­το κα­πι­τα­λι­σμό του χθες, φο­ρο­λο­γι­κή απαλ­λα­γή του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου του αύριο, και ο λο­γα­ρια­σμός της απαλ­λα­γής αυτής, στα εκ­κα­θα­ρι­στι­κά (στην κυ­ριο­λε­ξία, εκ­κα­θα­ρι­στι­κά, οι­κο­νο­μι­κή εκ­κα­θά­ρι­ση χωρίς προ­σχή­μα­τα...) της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των.

Διό­λου τυ­χαία, η κο­ρυ­φαία στιγ­μή του δι­η­μέ­ρου, υπήρ­ξε η απο­θέ­ω­ση του Μη­τσο­τά­κη όταν υπο­σχέ­θη­κε μια πε­ραι­τέ­ρω κά­θε­τη μεί­ω­ση στους φο­ρο­λο­γι­κούς συ­ντε­λε­στές νο­μι­κών προ­σώ­πων και επι­χει­ρή­σε­ων ακόμη και κάτω του 20% σε βάθος διε­τί­ας, από τη στιγ­μή που θα ανα­λά­βει πρω­θυ­πουρ­γός. Τα χει­ρο­κρο­τή­μα­τα, το πο­δο­κρό­τη­μα, τα σφυ­ρίγ­μα­τα επι­δο­κι­μα­σί­ας (!) από τη γα­λά­ζια «γα­λα­ρία» με­τέ­τρε­ψαν την αί­θου­σα στο Βελ­λί­δειο, σε... Θύρα 4 της Τού­μπας - λες και είχε σκο­ρά­ρει ο Κλά­ους Αθα­να­σιά­δης με σουτ από το κέ­ντρο του γη­πέ­δου.

Η δε πε­ρι­βό­η­τη «μεί­ω­ση» του ΕΝΦΙΑ θα προ­κύ­ψει όπως ρητά επι­σή­μα­νε ο Μη­τσο­τά­κης, «με­σο­σταθ­μι­κά» ανά­με­σα στους ιδιο­κτή­τες ακι­νή­των, με άλλα λόγια πάλι τα συ­νή­θη φο­ρο­λο­γι­κά υπο­ζύ­για θα πλη­ρώ­σουν και τον «μειω­μέ­νο» ΕΝΦΙΑ, ενώ θα απαλ­λα­γούν οι έχο­ντες και οι κα­τέ­χο­ντες με­γά­λη και πολύ με­γά­λη ακί­νη­τη πε­ριου­σία - όσοι τε­λο­σπά­ντων την δη­λώ­νουν ακόμη στην Ελ­λά­δα και δεν την έχουν κα­μου­φλά­ρει σε οφσόρ εται­ρεί­ες και χαρ­το­φυ­λά­κια αξιών, εντός ή εκτός Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης.

Ο Μη­τσο­τά­κης, λοι­πόν, εμ­φα­νί­στη­κε ως ο κα­λύ­τε­ρος δια­χει­ρι­στής του μνη­μο­νί­ου, ένας «εφευ­ρέ­της» ακόμη και νέων προ­σθη­κών ή πε­δί­ων εφαρ­μο­γής του, ένας, για να μείνω στο καρ­του­νί­στι­κο πα­ρά­δειγ­μα του προ­λό­γου, Κύρος Γρα­νά­ζης της λι­τό­τη­τας: Και η λι­τό­τη­τα, και ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, και η κοι­νω­νι­κή διά­λυ­ση, και η συ­ντρι­βή του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, λει­τουρ­γούν και θα λει­τουρ­γούν, με τον κα­τάλ­λη­λο μα­στρο­χα­λα­στή στην κε­φα­λή του κα­ρα­βα­νιού, που δια­σχί­ζει την έρημο με χάρτη το μνη­μό­νιο.

Αυτή τη στιγ­μή, ο επι­κε­φα­λής Τσί­πρας και ο δελ­φί­νος Μη­τσο­τά­κης, τσα­κώ­νο­νται ποιος θα κρατά στα χέρια του, τον οδικό χάρτη του κα­ρα­βα­νιού - δεν τους απα­σχο­λεί ούτε πόσα κόκ­κα­λα ούτε πό­σους δι­ψα­σμέ­νους και πει­να­σμέ­νους και άνερ­γους και εξα­θλιω­μέ­νους ου­ρα­γούς της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας έχουν αφή­σει πίσω τους, μέσα στις εξο­ντω­τι­κές συν­θή­κες της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ερή­μου. Γιατί σε αντί­θε­ση με τα κλα­σι­κά κό­μικς της χρυ­σής επο­χής τους, στην ιστο­ρία του μνη­μο­νί­ου, στην κάλ­πι­κη δια­μά­χη των δύο επι­κε­φα­λής και χαρ­το­γρά­φων της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής, η επι­μο­νή και η εμ­μο­νή στην πε­ρι­πλά­νη­ση στη λι­τό­τη­τα, δεν έχει και δεν θα έχει καλό τέλος, ή αλ­λιώς, happy end.