Το μνημονιακό έγκλημα της κυβέρνησης και το «Δικαστήριο της Ιστορίας»

Ποιοι στρα­τοί αντι­πα­ρα­τέ­θη­καν ώστε να νι­κή­σει ο κυ­βερ­νη­τι­κός «στρα­τός»; Και ποιος ητ­τή­θη­κε, αφού η κυ­βέρ­νη­ση «νί­κη­σε»; Οι δα­νει­στές μήπως; Πρό­κει­ται για εκ­δο­χή που κα­νείς δεν εξε­τά­ζει στα σο­βα­ρά - μπο­ρεί να είναι μέρος μόνο πο­λι­τι­κής δια­κω­μώ­δη­σης. Οι δα­νει­στές πήραν το 100% όσων απαί­τη­σαν, ενώ οι κυ­βερ­νη­τι­κές «κόκ­κι­νες γραμ­μές» συ­νε­τρί­βη­σαν στο σύ­νο­λό τους.

Δεν είναι δύ­σκο­λο να βρού­με ενά­ντια σε ποιον κα­τή­γα­γε νίκη -και μά­λι­στα σα­ρω­τι­κή- η κυ­βέρ­νη­ση: στα δι­καιώ­μα­τα και τις κα­τα­κτή­σεις των ερ­γα­ζό­με­νων, των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των, των ανέρ­γων και των συ­ντα­ξιού­χων, της νε­ο­λαί­ας. Είτε φυ­γο­μά­χη­σε είτε συ­ντρί­φτη­καν ακόμη και οι ξέ­πνο­ες προ­σπά­θειες να θέσει κά­ποιες «κόκ­κι­νες γραμ­μές» απέ­να­ντι στους δα­νει­στές, το απο­τέ­λε­σμα είναι ότι συ­νυ­πέ­γρα­ψε και άρα συ­ντά­χθη­κε μαζί τους ενά­ντια στον «εχθρό λαό».

Eurogroup: τα­ξι­κή σκλη­ρό­τη­τα και νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κή επι­βο­λή

Η κυ­βέρ­νη­ση πα­νη­γυ­ρί­ζει για το θε­τι­κό σήμα του Eurogroup όσον αφορά την αξιο­λό­γη­ση. Όμως το τί­μη­μα για τα 5,6 δισ. ευρώ της εκτα­μί­ευ­σης που θα ακο­λου­θή­σει την αξιο­λό­γη­ση είναι και πολύ βαρύ και πολύ ντρο­πια­στι­κό - αν και, ύστε­ρα από το μνη­μο­νια­κό… μπό­τοξ, δεν υπάρ­χουν πλέον κυ­βερ­νη­τι­κές πα­ρειές που κοκ­κι­νί­ζουν από ντρο­πή.   

• Το μνη­μο­νια­κό «πα­κέ­το» πε­ρι­κο­πών και φο­ρο­ε­πι­δρο­μής γέ­μι­σε και με την τε­λευ­ταία απαί­τη­ση των δα­νει­στών, ώστε τε­λι­κά να φτά­σει όχι τα 5,2 ή τα 5,4 δισ. ευρώ, αλλά τα 5,8 δισ. ευρώ. Μέσα σ’ αυτή τη θά­λασ­σα, πνί­γη­καν οι «ντρο­πές» του Τσα­κα­λώ­του για το αφο­ρο­λό­γη­το, θε­σμο­θε­τή­θη­κε η πιο προ­κλη­τι­κή φο­ρο­λό­γη­ση «σε ό,τι περ­πα­τά­ει, κο­λυ­μπά­ει και πε­τά­ει», τσα­κί­στη­καν τα ασφα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα είτε άμεσα είτε με μια μικρή πε­ρί­ο­δο χά­ρι­τος. Κι όμως, υπάρ­χουν κυ­βερ­νη­τι­κοί γκε­μπε­λί­σκοι που ισχυ­ρί­ζο­νται ότι θα «εξοι­κο­νο­μη­θούν» την τριε­τία μέχρι και το 2018 του­λά­χι­στον 1,8 δισ. ευρώ κατ’ έτος χωρίς να κο­πούν συ­ντά­ξεις – μάλ­λον από την κο­σμι­κή ενέρ­γεια.
• Στο επι­πλέ­ον φο­ρο­λο­γι­κό «πα­κέ­το» των έμ­με­σων φόρων το βα­σι­κό «μενού» θα είναι η μα­ζι­κή με­τά­τα­ξη προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών ευ­ρεί­ας λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης (με­τα­ξύ των οποί­ων, ρεύμα, νερό και βα­σι­κά τρό­φι­μα) στον αυ­ξη­μέ­νο και θη­ριώ­δη συ­ντε­λε­στή ΦΠΑ 24%.
• Στη συμ­φω­νη­μέ­νη και επι­κεί­με­νη ρύθ­μι­ση για τα «κόκ­κι­να» δά­νεια, η ανα­κοί­νω­ση του Eurogroup λέει ξε­κά­θα­ρα δύο πράγ­μα­τα που υπο­τί­θε­ται ότι ήταν κυ­βερ­νη­τι­κές «κόκ­κι­νες» γραμ­μές: πρώτο, ότι θα πω­λού­νται στα distress funds ακόμη και ενή­με­ρα δά­νεια, δη­λα­δή «πρά­σι­να», δεύ­τε­ρο, ότι η προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας είναι προ­σω­ρι­νή («με προ­σω­ρι­νή εξαί­ρε­ση τα μικρά δά­νεια τα οποία έχουν ενέ­χυ­ρο πρώτη κα­τοι­κία»).  
• Το «υπερ­τα­μείο» ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας συ­γκρο­τεί­ται άμεσα και κα­θί­στα­ται λει­τουρ­γι­κό από το Σε­πτέμ­βριο, ο έλεγ­χός του περ­νά­ει στους δα­νει­στές (άλλη μία «ανε­ξάρ­τη­τη» από ελ­λη­νι­κό έλεγ­χο «αρχή», που θα δια­χει­ρί­ζε­ται όλα τα εθνι­κά assets). Η ανα­κοί­νω­ση του Eurogroup λέει: «(…) συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης μιας αρ­χι­κής (σ.σ.) με­τα­βί­βα­σης πε­ριου­σια­κών στοι­χεί­ων, ως μέρος των προ­α­παι­τού­με­νων για την πρώτη αξιο­λό­γη­ση»: σε αυτό το τα­μείο θα πε­ρά­σει στα­δια­κά όλη η εθνι­κή πε­ριου­σία κάθε μορ­φής και κα­τη­γο­ρί­ας, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των μελ­λο­ντι­κών εσό­δων από υδρο­γο­νάν­θρα­κες, ακόμη και καλ­λι­τε­χνι­κών μνη­μεί­ων…

Αν όλα αυτά είναι ήδη τρο­μα­κτι­κής τα­ξι­κής σκλη­ρό­τη­τας, υπάρ­χουν και χει­ρό­τε­ρα:

• Ο μη­χα­νι­σμός «αυ­τό­μα­της διόρ­θω­σης»: Ιδού τι λέει η ανα­κοί­νω­ση του Eurogroup: «Ένα πρό­σθε­το μη­χα­νι­σμό έκτα­κτης ανά­γκης, ο οποί­ος θα πρέ­πει να νο­μο­θε­τη­θεί για να εξα­σφα­λι­στεί ότι μια δέσμη μέ­τρων, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων προ­κα­θο­ρι­σμέ­νων μέ­τρων, θα εφαρ­μο­στεί αυ­τό­μα­τα, μόλις υπάρ­χουν αντι­κει­με­νι­κές εν­δεί­ξεις μη επί­τευ­ξης των ετή­σιων στό­χων του πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος στο πρό­γραμ­μα (3,5% σε με­σο­πρό­θε­σμη βάση).» (η υπο­γράμ­μι­ση, δική μας)  Πώς λοι­πόν απο­κρού­στη­κε το πρό­σθε­το «πα­κέ­το», όταν ο «αυ­τό­μα­τος κό­φτης» θα πε­ρι­λαμ­βά­νει προ­κα­θο­ρι­σμέ­να μέτρα; Πρό­κει­ται για έμ­με­ση «συ­νταγ­μα­το­ποί­η­ση» και «αυ­το­μα­το­ποί­η­ση» ταυ­τό­χρο­να των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών! 
• Η ρύθ­μι­ση για το χρέος: Η πε­ρι­βό­η­τη «ελά­φρυν­ση» του χρέ­ους ση­μαί­νει μνη­μό­νιο διαρ­κεί­ας. Ύστε­ρα από τη συ­νε­δρί­α­ση του Eurogroup, ο Ντάι­σελ­μπλουμ το είπε χωρίς πε­ρι­στρο­φές: τα ελ­λη­νι­κά πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα θα επι­τη­ρού­νται για τις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες!!!  

Έμελ­λε ένα­ντι τριά­κο­ντα αρ­γυ­ρί­ων (το πιο φτηνό πα­κέ­το χρη­μα­το­δό­τη­σης: μόλις 5,5 δισ. ευρώ), μια κυ­βέρ­νη­ση που δια­σύ­ρει την «υπο­γρα­φή» της Αρι­στε­ράς να ψη­φί­σει το πιο βαρύ μνη­μο­νια­κό «πα­κέ­το», που ολο­κλη­ρώ­νει το πρό­γραμ­μα εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης και διαιω­νί­ζει τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας για δε­κα­ε­τί­ες!

Κυ­βέρ­νη­ση σαν αυ­τα­ξία = κυ­βέρ­νη­ση του συ­στή­μα­τος

Περ­νώ­ντας στο μνη­μο­νια­κό στρα­τό­πε­δο, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η κυ­βέρ­νη­σή του υπέ­στη­σαν βα­σι­κές «πα­ρα­με­τρι­κές με­τα­βο­λές» - σύμ­φω­να με την προ­σφι­λή αργκό των συ­ντα­κτών των μνη­μο­νί­ων. Αντί να είναι όρ­γα­νο αντί­στα­σης στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, έγινε ιμά­ντας με­τα­βί­βα­σης των εκ­βια­σμών των δα­νει­στών, με­τα­φέ­ρο­ντας τους εκ­βια­σμούς στον κόσμο του, στον κόσμο της Αρι­στε­ράς, στο δικό μας τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο. Αλ­λά­ζο­ντας ο ίδιος στρα­τό­πε­δο, βρέ­θη­κε σύμ­μα­χος με τους μνη­μο­νια­κούς, δα­νει­στές αλλά και εγ­χώ­ριους, και αντί­πα­λος με τον «εχθρό λαό». Η λο­γι­κή αυτού του κα­τή­φο­ρου οδή­γη­σε ανα­πό­φευ­κτα σε αυτή την πο­λι­τι­κή κα­τά­ντια: να πα­νη­γυ­ρί­ζει για νίκη ύστε­ρα από μια από­φα­ση που απο­τε­λεί μνη­μείο τα­ξι­κής σκλη­ρό­τη­τας και νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κής επι­βο­λής.

Η μνη­μο­νια­κή - συ­στη­μι­κή κα­κο­ή­θης εξαλ­λα­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ολο­κλη­ρώ­νε­ται. Τα στε­λέ­χη του -κι όσο πιο ψηλά φτά­νου­με, τόσο χει­ρό­τε­ρα- εθί­ζο­νται στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, άλλα κα­τα­λαμ­βά­νο­νται από με­γα­λο­μα­νή εξου­σιο­λα­γνία, ενώ το PASOKification υπερ­κε­ρά­ζει ενο­χές και δια­λύ­ει ηθι­κές ανα­στο­λές. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τα­τρέ­πε­ται σε κόμμα του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου Κέ­ντρου – κά­ποιοι που λέ­γα­με πολύ πρώ­ι­μα πως η πε­ρι­βό­η­τη στρο­φή στο κέ­ντρο οδη­γεί στην κε­ντρώα με­τάλ­λα­ξη, επα­λη­θευό­μα­στε πικρά.    

Η κα­κο­ή­θης εξαλ­λα­γή έχει κα­θο­λι­κό χα­ρα­κτή­ρα: «ναι σε όλα» στα μνη­μο­νια­κά μέτρα, κα­τα­στο­λή (το σχέ­διο εκ­κέ­νω­σης της πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος το βράδυ της Κυ­ρια­κής, πέρα από το δο­λο­φο­νι­κό του χα­ρα­κτή­ρα, είχε επι­χει­ρη­σια­κό χα­ρα­κτή­ρα και προ­ϋ­πέ­θε­τε πο­λι­τι­κή από­φα­ση), ρα­τσι­σμός και στρα­τό­πε­δα για τους πρό­σφυ­γες, ατλα­ντι­σμός (κα­λω­σό­ρι­σμα του ΝΑΤΟ στο Αι­γαίο, και όχι μόνο). Όμως η δυ­να­μι­κή της είναι τέ­τοια, ώστε οδη­γεί και σε αυ­ταρ­χι­κούς και μνη­μο­νια­κού χα­ρα­κτή­ρα «αυ­το­σχε­δια­σμούς», όπως οι απο­φά­σεις του Νίκου Φίλη για την κα­τάρ­γη­ση των ολο­ή­με­ρων σχο­λεί­ων κ.λπ.  

Όλα συμ­βαί­νουν μέσα στο φυ­σι­κό χρόνο, αλλά ο πο­λι­τι­κός χρό­νος δεν ταυ­τί­ζε­ται με τον φυ­σι­κό. Η σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του ΠΑΣΟΚ χρειά­στη­κε για να ολο­κλη­ρω­θεί με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες. Σε πε­ρισ­σό­τε­ρο «ζό­ρι­κες» συν­θή­κες, η σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του βρα­ζι­λιά­νι­κου Κόμ­μα­τος των Ερ­γα­τών (PT) του Λούλα και η τρο­χιά από τη θριαμ­βι­κή του κυ­βερ­νη­τι­κή άνοδο στα τάρ­τα­ρα της τω­ρι­νής απο­δρο­μής του σε συν­θή­κες σα­ρω­τι­κής αντε­πί­θε­σης της πιο σκλη­ρής Δε­ξιάς χρειά­στη­κε πάνω από μία δε­κα­ε­τία. Όμως στην Ελ­λά­δα, το προ­κε­χω­ρη­μέ­νο φυ­λά­κιο της διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, η κα­κο­ή­θης μνη­μο­νια­κή - σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη εξαλ­λα­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έγινε και ολο­κλη­ρώ­νε­ται σε πρω­το­φα­νώς συ­μπυ­κνω­μέ­νο πο­λι­τι­κό χρόνο και με «τα­χύ­τη­τες φωτός». Το γε­γο­νός αυτό πα­ρά­γει επι­πλέ­ον και πιο έντο­να πα­ρακ­μια­κά φαι­νό­με­να, ντρο­πια­στι­κές κα­ταρ­ρεύ­σεις συ­νει­δή­σε­ων, μι­θρι­δα­τι­σμό και εθι­σμό στα από­νε­ρα του μνη­μο­νια­κού βούρ­κου.

Αυτή είναι η ανα­πό­φευ­κτη και ντρο­πια­στι­κή κα­τά­λη­ξη του κυ­βερ­νη­τι­σμού σε καιρό δο­μι­κής κρί­σης και μνη­μο­νί­ων: όταν η πα­ρα­μο­νή στην κυ­βέρ­νη­ση γί­νε­ται αυ­τα­ξία, φτά­νει στο τέλος να υπη­ρε­τεί­ται με μνη­μό­νια. Ο δή­μιος κόβει κε­φά­λια γιατί «αυτή είναι η δου­λειά του», ο μι­λι­τα­ρι­στής προ­βαί­νει σε γε­νο­κτο­νί­ες γιατί «αυτό είναι το πα­τριω­τι­κό του κα­θή­κον», και η αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση υπο­γρά­ψει θη­ριώ­δη μνη­μό­νια γιατί «αυτό είναι το (μα­κρο­πρό­θε­σμο) συμ­φέ­ρον των ερ­γα­ζο­μέ­νων». Που ταυ­τί­ζε­ται με το να πα­ρα­μεί­νει αυτή η κυ­βέρ­νη­ση στην εξου­σία. Η δε κυ­βέρ­νη­ση δια­τη­ρεί­ται στην εξου­σία κερ­δί­ζο­ντας τις μάχες με τον… εαυτό της στο να ψη­φί­ζει μο­νο­κού­κι μνη­μό­νια! Το ιδε­ο­λο­γι­κό εποι­κο­δό­μη­μα της σύ­ντο­μης με­τα­βα­τι­κής πε­ριό­δου ήταν «τα εφαρ­μό­ζου­με εξ ανά­γκης, αλλά πο­νά­με», τώρα όμως είναι ότι «το συμ­φέ­ρον του λαού και της χώρας είναι να (ψη­φί­ζου­με όλα τα μνη­μο­νια­κά μέτρα που απαι­τούν οι δα­νει­στές για να) κυ­βερ­νού­με εμείς και να μην έρθει ο Μη­τσο­τά­κης».

Έγκλη­μα χωρίς ελα­φρυ­ντι­κά

Όσοι/ες εξα­κο­λου­θούν ύστε­ρα από όλα αυτά να πι­στεύ­ουν ότι υπάρ­χουν ακόμη «μάχες» που δί­νουν στη­ρί­ζο­ντας και συμ­με­τέ­χο­ντας σε αυτή την κυ­βέρ­νη­ση, δεν έχουν πλέον ούτε το ελα­φρυ­ντι­κό της πο­λι­τι­κής αφέ­λειας – έστω και μνη­μειώ­δους. Δεν θέ­λου­με να μπού­με -χω­ρίς τις ανά­λο­γες γνώ­σεις- στα χω­ρά­φια της επι­στή­μης που ίδρυ­σε ο Φρόιντ, γι’ αυτό θα μι­λή­σου­με πο­λι­τι­κά: όσοι και όσες ψή­φι­σαν και από θέ­σεις ευ­θύ­νης με­τέ­χουν ή είναι συ­νέ­νο­χοι στην υλο­ποί­η­ση αυτών των μέ­τρων, δεν είναι πλέον «σύ­ντρο­φοι που κά­νουν λάθος», δεν ανή­κουν πλέον στο δικό μας τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο, δεν ανή­κουν στην Αρι­στε­ρά - τον πο­λι­τι­κό χώρο που εκτεί­νε­ται στα αρι­στε­ρά της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Έχουν πε­ρά­σει απέ­να­ντι, στο αντί­πα­λο τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο, και ως τέ­τοιοι θα αντι­με­τω­πί­ζο­νται. Η «αρι­στε­ρο­σύ­νη» τύπου Τσα­κα­λώ­του και των ομοί­ων του είναι πλέον συ­νώ­νυ­μη της πο­λι­τι­κής αγυρ­τεί­ας με «αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο».

Αλλά και για όσους/ες δεν με­τέ­χουν στο μνη­μο­νια­κό έγκλη­μα από θέ­σεις ευ­θύ­νης (βου­λευ­τές, υπουρ­γοί, κε­ντρι­κά στε­λέ­χη, έμ­μι­σθες κρα­τι­κές θέ­σεις κ.λπ.) και «στιγ­μιαία», έστω και για μία μέρα, υπο­στη­ρί­ζουν τη «σκο­πι­μό­τη­τα» της υπερ­ψή­φι­σης του μνη­μο­νια­κού «πα­κέ­του», δεν έχουν πλέον κα­νέ­να ελα­φρυ­ντι­κό. Εδώ δεν μι­λά­με καν για τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις της επο­χής Ση­μί­τη και Κώστα Κα­ρα­μαν­λή, αλλά για μνη­μο­νια­κό σφα­γείο. Και δεν μι­λά­με μόνο για τα τω­ρι­νά μέτρα αλλά για το «κλεί­δω­μα» των σκλη­ρών μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών για τις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες, για την υπο­θή­κευ­ση του μέλ­λο­ντος των επό­με­νων γε­νε­ών!

Η ετυ­μη­γο­ρία του «Δι­κα­στη­ρί­ου της Ιστο­ρί­ας» θα είναι πολύ σκλη­ρή για τους εμπνευ­στές και λει­τουρ­γούς αυτού του εγκλή­μα­τος: βου­λιά­ζο­ντας στο μνη­μο­νια­κό βούρ­κο, παρά την όποια πα­ρά­τα­ση ζωής, η κυ­βέρ­νη­ση θα σα­πί­σει και θα απο­συ­ντε­θεί… διευ­ρυ­νό­με­νη. Και θα πέσει, όχι άμεσα αλλά όχι και πολύ μα­κριά από τώρα, μέσα στο γε­νι­κευ­μέ­νο μίσος και τη χλεύη. Όπως ο εκλο­γι­κός θρί­αμ­βος του πε­ρα­σμέ­νου Σε­πτεμ­βρί­ου με­τα­τρά­πη­κε σε λί­γους μήνες σε πα­ρο­λί­γον κα­τάρ­ρευ­ση, έτσι το πέ­ρα­σμα του «κάβου» της αξιο­λό­γη­σης (που, ας μην ξε­χνά­με, είναι η… πρώτη του τρί­του προ­γράμ­μα­τος) θα βγά­λει σύ­ντο­μα σε πολύ φουρ­του­νια­σμέ­νες θά­λασ­σες.

Ο μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ… καλεί τον «Μη­τσο­τά­κη» στην εξου­σία

Η υπη­ρέ­τη­ση των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών είναι ο πιο ασφα­λής τρό­πος για «να έρθει ο Μη­τσο­τά­κης». Ίσως αρ­γό­τε­ρα κι όχι άμεσα, ίσως ούτε καν ο ίδιος αλλά κά­ποιος άλλος «Μη­τσο­τά­κης» επι­κε­φα­λής μιας δε­ξιάς αντε­πί­θε­σης που θα γρά­φει στις ση­μαί­ες της το τα­πει­νω­τι­κό για την Αρι­στε­ρά «Ο λαός δεν ξεχνά τι ση­μαί­νει Αρι­στε­ρά» - η Βρα­ζι­λία είναι πολύ κοντά για να αγνοη­θούν τα σκλη­ρά της δι­δάγ­μα­τα… Η αστι­κή τάξη, ο ευ­ρω­παϊ­κός και διε­θνής ιμπε­ρια­λι­σμός δεν θα αρ­κε­στούν στον να πουν την κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή «ευ­χα­ρι­στού­με που πε­ρά­σα­τε στο όνομα της Αρι­στε­ράς όσα δεν θα μπο­ρού­σε να πε­ρά­σει η Δεξιά, αλλά δεν σας χρεια­ζό­μα­στε πλέον». Θα θε­λή­σουν να πά­ρουν σκλη­ρή εκ­δί­κη­ση για το γε­γο­νός ότι ένα κί­νη­μα αντί­στα­σης και μια Αρι­στε­ρά (πριν ο βα­σι­κός της κορ­μός υπό την ηγε­σία Τσί­πρα αυ­το­μο­λή­σει στο αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο) δια­νο­ή­θη­καν να «προ­κα­λέ­σουν» το σύ­στη­μα εξου­σί­ας τους.    

Είναι ακρι­βώς αυτή η εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των που πρέ­πει να απο­τρέ­ψου­με! Να μην επι­τρέ­ψου­με η προ­δο­σία και η μνη­μο­νια­κή θη­τεία του με­ταλ­λαγ­μέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να γίνει η με­γά­λη ευ­και­ρία της πιο μαύ­ρης Δε­ξιάς. Να δη­μιουρ­γή­σου­με τους όρους για τη «δεύ­τε­ρη ευ­και­ρία» της Αρι­στε­ράς, δου­λεύ­ο­ντας συ­στη­μα­τι­κά πάνω στις -πολύ απαι­τη­τι­κές- προ­ϋ­πο­θέ­σεις ενός τέ­τοιου πλά­νου: την «εφεύ­ρε­ση» και στή­ρι­ξη μορ­φών μα­ζι­κής ανυ­πα­κο­ής και απεί­θειας στο μνη­μο­νια­κό «υπερ-σύ­νταγ­μα», την ανα­συ­γκρό­τη­ση των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης, την ανα­συ­γκρό­τη­ση του τα­ξι­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, την ανα­συ­γκρό­τη­ση της μα­ζι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς με μια γεν­ναία αυ­το­κρι­τι­κή εν­σω­μά­τω­ση στην πο­λι­τι­κή της των δι­δαγ­μά­των της μνη­μο­νια­κής κα­κο­ή­θους εξαλ­λα­γής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δη­μιουρ­γώ­ντας τους όρους για την «απ’ τ’ αρι­στε­ρά κι απ’ τα κάτω» ανα­τρο­πή της «αρι­στε­ρής» μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης!