Μία Ελλάδα ειδική οικονομική ζώνη, όπου θα επικρατεί κάθε λογής εργοδοτική λογική, με φτωχοποιημένους εργαζόμενους που τα εργασιακά τους δικαιώματα θα κατατείνουν σ’ αυτά που ίσχυαν για τους δουλοπάροικους του Μεσαίωνα, φέρνουν τα προτεινόμενα μέτρα των θεσμών που σχετίζονται με τα εργασιακά.
Οπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ένας πληθυσμός μισθωτών με ελάχιστη έως μηδενική αγοραστική δύναμη θα επιφέρει τη «σφαγή του εμποράκου», όπου στην έννοια του εμπόρου κατατάσσεται κάθε Ελληνας αυτοαπασχολούμενος (δηλαδή το 95% περίπου της ελληνικής επιχειρηματικότητας)… Καθίσταται σαφές ότι αυτή η εξέλιξη που θέλει την Ελλάδα «το καναρίνι στο ορυχείο» στοχεύει, υπό την απειλή του χρέους, στον πειραματισμό πάνω στην ελληνική οικονομία ώστε κατόπιν και σταδιακά να επεκταθεί η «συνταγή» στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο.
Οσα έχουν προτείνει η θεσμοί και αφορούν τις εργασιακές σχέσεις ακολουθούν τη λογική των μνημονίων, και προφανώς θα απορρυθμίσουν έτι περαιτέρω τις εργασιακές σχέσεις, αφού θα καταργηθεί η εναπομείνασα προστασία από τις απολύσεις και θα περιοριστούν τα συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Πρόκειται για μία εφιαλτική εικόνα ενός εργασιακού τοπίου γενικευμένης ανασφάλειας και επισφάλειας.
Ειδικότερα οι θεσμοί προτείνουν:
1. Τη μεταφορά της αρμοδιότητας έγκρισης των εργασιακών νόμων σ’ αυτούς.
2. Τη θέσπιση απαγόρευσης της κατάργησης των μνημονιακών μέτρων στην αγορά εργασίας που συμπίεσαν τον κατώτατο μισθό, διέλυσαν το σύστημα των συλλογικών συμβάσεων, ενίσχυσαν τη φθηνή και ευέλικτη εργασία, ελαστικοποίησαν τα ωράρια, απελευθέρωσαν τις απολύσεις.
3. Απελευθέρωση και αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων.
4. Καθιέρωση της ανταπεργίας (λοκ άουτ) για τους εργοδότες και περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
5. Καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας σε μια απορυθμισμένη αγορά εργασίας.
6. Υιοθέτηση μέτρων απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που καταγράφονται στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό χώρο (ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και συλλογικές συμβάσεις με επίκεντρο το χαμηλό εργασιακό κόστος).
Αντίθετα, το προτεινόμενο μοντέλο από την ελληνική κυβέρνηση σέβεται όλες τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας που έχουν προσυπογράψει και τα κοινοτικά όργανα θέτοντας σε πρώτη ζήτηση το ευρωπαϊκό κεκτημένο στις εργασιακές σχέσεις. Ετσι, με το προτεινόμενο από την κυβέρνηση πλαίσιο, σταματά η σύγκλιση της ελληνικής αγοράς εργασίας με χώρες του τρίτου κόσμου.
Η Ελλάδα προτείνει στους δανειστές της την κατάργηση των μνημονιακών νόμων που ισοπέδωσαν τα εργασιακά δικαιώματα, και τη λήψη μέτρων που δεν έχουν κανένα δημοσιονομικό κόστος, αναβαθμίζουν την εργασία και την αντιμετωπίζουν ως το βασικό μέσο παραγωγής πλούτου και όχι ως το επαχθές κόστος για τις επιχειρήσεις. Επιχειρεί να θέσει τέρμα σε μια πολιτική γενικευμένης φτωχοποίησης της εργασίας μετά τη μνημονιακή συρρίκνωση των μισθών κατά 24%, και της αγοραστικής δύναμης κατά 50% υπό την πίεση της υψηλής ανεργίας, που υποβοηθήθηκε και με μέτρα διευκόλυνσης των απολύσεων, χωρίς προστασία για τους ανέργους που επιδοτούνται σε ποσοστό μόλις 9%.
Καθίσταται προφανές, λοιπόν, ότι το «όχι» στο δημοψήφισμα καθίσταται αδήριτη ανάγκη για τον κόσμο της εργασίας προκειμένου να μη μεταβληθεί η Ελλάδα σε μια κινεζοποιημένη κοινωνία φτωχών μισθωτών…
