Να επιστρέψουμε γρήγορα στους αγώνες! Να χτίσουμε το διεθνές κίνημα των εργατών κι εργατριών!

Είναι μια Πρω­το­μα­γιά δρα­μα­τι­κή αυτή που συ­να­ντούν φέτος οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες στην Ιτα­λία και σ’ όλες τις χώρες του κό­σμου, που εξαι­τί­ας της τρο­με­ρής παν­δη­μί­ας αδυ­να­τούν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν τα συ­νή­θη ερ­γα­λεία τους, της δια­δή­λω­σης και του αγώνα, να κα­τέ­βουν στο δρόμο, να κι­νη­το­ποι­η­θούν στο πλευ­ρό των συ­ντρό­φων/φισ­σών τους στην ερ­γα­σία, να συμ­με­τά­σχουν στις πρω­το­βου­λί­ες των συν­δι­κα­λι­στι­κών και πο­λι­τι­κών τους ορ­γα­νώ­σε­ων.

Αυτή η πρω­το­φα­νής και τρα­γι­κή υγειο­νο­μι­κή κρίση, που είναι όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή, χτυπά σε βάθος πάνω απ’ όλα τις ερ­γα­τι­κές τά­ξεις, όλες τις πιο ευά­λω­τες κοι­νω­νι­κές ομά­δες, τις γυ­ναί­κες, τους με­τα­νά­στες.

Η Πρω­το­μα­γιά, που γεν­νή­θη­κε ως διε­θνής ημέρα αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, είναι σύμ­βο­λο αλλά και ερ­γα­λείο του αγώνα των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων ενά­ντια σε ένα κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα που ανέ­κα­θεν ήταν φο­ρέ­ας εκ­με­τάλ­λευ­σης, κα­τα­πί­ε­σης, αδι­κί­ας, βίας, πο­λέ­μων και κα­τα­στρο­φής της φύσης. Αντι­προ­σω­πεύ­ει, σε οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, το μέτρο της τα­ξι­κής ορ­γά­νω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Θέτει σε πρώτο πλάνο το μο­να­δι­κό κοι­νω­νι­κό υπο­κεί­με­νο που -εξαι­τί­ας της θέσης του στις πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις- μπο­ρεί δυ­νη­τι­κά (αν απο­κτή­σει την ενό­τη­τα, τη δύ­να­μη και την ανα­γκαία συ­νεί­δη­ση) να οι­κο­δο­μή­σει την εναλ­λα­κτι­κή στο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.

Σή­με­ρα, όσο ποτέ άλ­λο­τε, είναι ανα­γκαίο το διε­θνές κί­νη­μα της ερ­γα­τι­κής τάξης να επι­στρέ­ψει ως πρω­τα­γω­νι­στής στην μάχη για μια εναλ­λα­κτι­κή λύση κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, πλα­τιάς δη­μο­κρα­τί­ας, προ­στα­σί­ας του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, μιας δια­φο­ρε­τι­κής ανά­πτυ­ξης, της προ­ο­πτι­κής του οι­κο­σο­σια­λι­σμού.

Έκανε με­γά­λο λάθος όποιος είχε ελ­πί­σει ότι, κάτω από τον αντί­κτυ­πο της παν­δη­μί­ας με εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νε­κρούς (ενώ οι πό­λε­μοι συ­νε­χί­ζουν να θε­ρί­ζουν άλλα θύ­μα­τα), τα αφε­ντι­κά του κό­σμου, οι αστι­κές τά­ξεις με τους πο­λι­τι­κούς κυ­βερ­νή­τες τους και τους οι­κο­νο­μι­κούς τους γκου­ρού θα ξα­να­σκέ­φτο­νταν τις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας, τα φι­λε­λεύ­θε­ρα οι­κο­νο­μι­κά δόγ­μα­τα, την συ­νε­χή ανα­ζή­τη­ση κέρ­δους που κα­τα­στρέ­φει γυ­ναί­κες, άντρες και φύση και θα έφτα­ναν σε κά­ποιον ου­μα­νι­στι­κό ανα­στο­χα­σμό προς ανα­ζή­τη­ση της κοι­νής σω­τη­ρί­ας ή έστω θα επα­νέ­φε­ραν τις ρε­φορ­μι­στι­κές και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές τις οποί­ες με­τα­πο­λε­μι­κά είχε επι­βά­λει το κί­νη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Η πα­ρού­σα κρίση δεί­χνει, αντί­θε­τα, ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο την κτη­νώ­δη όψη αυτού του συ­στή­μα­τος, με τους κα­πι­τα­λι­στές να βα­θαί­νουν την τα­ξι­κή επί­θε­ση για να δια­σώ­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους σε βάρος της συ­ντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας του πλη­θυ­σμού. Το κά­νουν με κτη­νω­δία και εκ­πλη­κτι­κό κυ­νι­σμό. Ας σκε­φτεί κα­νείς τους εκ­βια­σμούς της Confidustria (ΣτΜ: η κοινή ονο­μα­σία για τον ιτα­λι­κό ΣΕΒ) που εμπό­δι­σε το κλεί­σι­μο ολό­κλη­ρων πε­ριο­χών της Λομ­βαρ­δί­ας για να συ­γκρα­τη­θεί η με­τά­δο­ση (στμ: εν­νο­εί του Covid19), πα­ρά­γο­ντας έτσι χι­λιά­δες επι­πρό­σθε­των νε­κρών. Ας ανα­λο­γι­στεί κα­νείς το επι­θε­τι­κό μι­ντια­κό σφυ­ρο­κό­πη­μα αυτών των εβδο­μά­δων για να ανοί­ξουν οι επι­χει­ρή­σεις, τη στιγ­μή που οι κίν­δυ­νοι που προ­κύ­πτουν από μια τέ­τοια από­φα­ση, που στο τέλος υπο­στη­ρί­χτη­κε από την κυ­βέρ­νη­ση, είναι τε­ρά­στιοι.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες στην υγεία, στις ανα­ντι­κα­τά­στα­τες υπη­ρε­σί­ες, στη δια­τρο­φή, που πο­λέ­μη­σαν την επι­δη­μία χωρίς ερ­γα­λεία και κα­τάλ­λη­λες προ­στα­σί­ες, με ένα σύ­στη­μα υγεί­ας κα­τε­στραμ­μέ­νο, επει­δή σφα­γιά­στη­κε από τις πο­λι­τι­κές πε­ρι­κο­πών που για χρό­νια και χρό­νια προ­ώ­θη­σαν οι δε­ξιές και ψευ­το­α­ρι­στε­ρές πα­ρα­τά­ξεις, έτσι όπως και ερ­γα­ζό­με­νοι άλλων εται­ριών που ανα­κλή­θη­καν πλέον όλοι και όλες στην ερ­γα­σία είναι για τα αφε­ντι­κά το κρέας για τα κα­νό­νια του δικού τους πο­λέ­μου ενα­ντί­ον των αντα­γω­νι­στών τους για να υπε­ρα­σπί­σουν κέρδη και οι­κο­νο­μι­κά ει­σο­δή­μα­τα.

«Θα πρέ­πει να ζούμε στο σπίτι και στην επι­χεί­ρη­ση», είπε κά­ποιος από αυ­τούς. Δη­λα­δή ένα στρα­τό­πε­δο χωρίς κοι­νω­νι­κή και δη­μο­κρα­τι­κή ζωή παρά μόνον εκ­με­τάλ­λευ­ση, ενώ αυτοί οι κύ­ριοι θα συ­νε­χί­σουν να ζουν στις πο­λυ­τε­λείς βίλες τους, έχο­ντας στη διά­θε­σή τους για τις δια­κο­πές ιδιω­τι­κά και πε­ρί­φρα­κτα resort.

Δεν πήγε πίσω και η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, αυτός ο συρ­φε­τός κα­πι­τα­λι­στι­κών κρα­τών σε αντα­γω­νι­σμό με­τα­ξύ τους, ανί­κα­νος να εξει­δι­κεύ­σει ένα συλ­λο­γι­κό σχέ­διο για να αντι­με­τω­πί­σει την υγειο­νο­μι­κή και την κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κή κρίση. Τα μέτρα που πήρε στο πόδι, είναι όλα εντός της φι­λε­λεύ­θε­ρης λο­γι­κής και έχουν σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση στόχο  την υπε­ρά­σπι­ση των κερ­δών των επι­χει­ρή­σε­ων και τα οι­κο­νο­μι­κά ει­σο­δή­μα­τα που προ­έρ­χο­νται από τη χρέ­ω­ση των κρα­τών.

Για κάθε 10 ευρώ ρευ­στό­τη­τας που μπο­ρεί να δώ­σουν για τα πιο κα­τε­στραμ­μέ­να και φτω­χο­ποι­η­μέ­να στρώ­μα­τα του πλη­θυ­σμού, δί­νουν 100 ευρώ στις επι­χει­ρή­σεις. Στην Ιτα­λία η Confidustria, υπό την ηγε­σία του νέου και επι­θε­τι­κού προ­έ­δρου Bonomi, παίρ­νει απλό­χε­ρα όσα δισ. η κυ­βέρ­νη­ση δίνει στις επι­χει­ρή­σεις και την ίδια στιγ­μή συ­νε­χί­ζει να κλα­ψου­ρί­ζει μί­ζε­ρα για να πάρει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρα.

Ξαφ­νι­κά το κρά­τος βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο, αυτό το κρά­τος που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποτέ δεν έπαψε να απο­τε­λεί το όρ­γα­νο της δια­τή­ρη­σης του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, αλλά που σή­με­ρα η αστι­κή τάξη το ενερ­γο­ποιεί πλή­ρως και ολό­πλευ­ρα για να δια­χει­ρι­στεί μια κα­τά­στα­ση ακραί­ας κρί­σης και κιν­δύ­νου.

Επι­πλέ­ον είναι πολύ κα­θα­ρό ότι οι ερ­γο­δο­τι­κές δυ­νά­μεις θέ­λουν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν την υγειο­νο­μι­κή έκτα­κτη ανά­γκη για να γκρε­μί­σουν και τις τε­λευ­ταί­ες «ακαμ­ψί­ες» στους χώ­ρους δου­λειάς –όσον αφορά τα ωρά­ρια, το φόρτο ερ­γα­σί­ας, επι­βάλ­λο­ντας πλήρη ευ­ε­λι­ξία για να αυ­ξή­σουν την εκ­με­τάλ­λευ­ση.

Θέ­λουν την πλήρη απορ­ρύθ­μι­ση της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας, συν­δέ­ο­ντας ευ­θέ­ως την χρήση της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης με τις εκά­στο­τε ανά­γκες της κάθε επι­χεί­ρη­σης: πλή­ρης υπο­τα­γή στην πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα και την εξα­γω­γή υπε­ρα­ξί­ας. Σ’ αυτό το πε­ριε­χό­με­νο απει­λού­νται με κα­τα­στρα­τή­γη­ση ακόμα και οι ήδη βαριά απο­δυ­να­μω­μέ­νες κλα­δι­κές συμ­βά­σεις.

Την ίδια στιγ­μή στο­χεύ­ουν να με­τα­τρέ­ψουν τα έκτα­τα μέτρα πε­ριο­ρι­σμού των δι­καιω­μά­των και της με­τα­κί­νη­σης των πο­λι­τών, που ει­σή­χθη­καν συλ­λή­βδην στην από­πει­ρα να μπλο­κα­ρι­στεί η επι­δη­μία, σε ένα μό­νι­μο σύ­στη­μα δη­μό­σιας τάξης για να εμπο­δί­σουν τις κοι­νω­νι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και να προ­ω­θή­σουν εκεί­νο το σχέ­διο αυ­ταρ­χι­κής οπι­σθο­δρό­μη­σης που υπάρ­χει εδώ και χρό­νια.

Τα διά­φο­ρα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα που τους εκ­προ­σω­πούν λει­τουρ­γούν ως πο­λι­τι­κό με­γά­φω­νο και χο­ρω­δία υπέρ των οι­κο­νο­μι­κών δυ­νά­με­ων του κα­πι­τα­λι­σμού. Ισχύ­ει για το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα, το οποίο ποτέ δεν απο­μα­κρύν­θη­κε από τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες επι­λο­γές που συν­δέ­ο­νται με το κυ­ρί­αρ­χο ευ­ρω­παϊ­κό κα­θε­στώς. Ισχύ­ει για τον τω­ρι­νό σύμ­μα­χό του, το Κί­νη­μα των 5 Αστέ­ρων, που απο­τε­λεί ένα συ­νον­θύ­λευ­μα «ότι να’ ναι» (qualunquismο, βλ. ση­μεί­ω­ση 1) και πο­λι­τι­κής ανι­κα­νό­τη­τας. Και τέλος ισχύ­ει για τις απα­ρά­δε­κτες και φρι­κτές δυ­νά­μεις της σκλη­ρής Δε­ξιάς και της φα­σί­ζου­σας Δε­ξιάς, οι οποί­ες δυ­στυ­χώς εξα­κο­λου­θούν να συ­γκε­ντρώ­νουν την απο­δο­χή πολύ με­γά­λων κομ­μα­τιών της κοι­νω­νί­ας και προ­βά­λουν σαν μια εναλ­λα­κτι­κή στην τω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση.

Το υπο­κεί­με­νο της εναλ­λα­κτι­κής λύσης

Αυτές τις εβδο­μά­δες, ήταν δυ­να­τόν να δια­βά­σει κα­νείς κά­ποια άρθρα καλά στοι­χειο­θε­τη­μέ­να τα οποία φθά­νουν σε ένα συ­μπέ­ρα­σμα: Δεν μπο­ρού­με να συ­νε­χί­σου­με με αυτό το σύ­στη­μα. Χρειά­ζε­ται ο ρόλος ενός νέου τύπου κρά­τους και δη­μό­σιας πα­ρέμ­βα­σης, μια βαθιά αλ­λα­γή της οι­κο­νο­μί­ας προς την υπη­ρε­σία των ανα­γκών της κοι­νω­νί­ας, της οι­κο­νο­μι­κής δι­καιο­σύ­νης και της υπε­ρά­σπι­σης του φυ­σι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος.

Η κρίση εξάλ­λου έκανε εμ­φα­νές ότι χωρίς τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες της υγεί­ας, των υπη­ρε­σιών, της πα­ρα­γω­γής υλι­κών αγα­θών, χωρίς αυ­τούς τους ερ­γά­τες και τις ερ­γά­τριες, της χει­ρω­να­κτι­κής και της πνευ­μα­τι­κής ερ­γα­σί­ας, που μπαί­νουν κα­θη­με­ρι­νά στις φά­μπρι­κες και στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, απλού­στα­τα, η κοι­νω­νία δεν λει­τουρ­γεί και δεν πα­ρά­γε­ται κοι­νω­νι­κός πλού­τος.

Μόνο που η εναλ­λα­κτι­κή ενός άλλου συ­στή­μα­τος που θέτει στο επί­κε­ντρο την αλ­λη­λεγ­γύη, την ικα­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών και την ισορ­ρο­πία ανά­με­σα στον άν­θρω­πο και τη φύση, δεν θα πέσει από τον ου­ρα­νό, δεν θα έρθει από μια «επι­φοί­τη­ση» της αστι­κής τάξης αλλά μόνο από τις ερ­γα­τι­κές τά­ξεις.

Εί­μα­στε ενώ­πιον μιας ανη­συ­χη­τι­κής ψα­λί­δας: ανά­με­σα στα άμεσα και ιστο­ρι­κά κα­θή­κο­ντα που θα έπρε­πε να εκ­πλη­ρώ­σουν οι ερ­γα­τι­κές τά­ξεις και τον υπαρ­κτό σή­με­ρα βαθμό ορ­γά­νω­σης και συ­νεί­δη­σης, ο οποί­ος εξ αι­τί­ας των ηττών που υπέ­στη­σαν, βρί­σκε­ται σε πολύ χα­μη­λό ση­μείο. Επι­πλέ­ον, όσον αφορά τη βρα­χυ­πρό­θε­σμη κα­τά­στα­ση, ενώ όλα τα διοι­κη­τι­κά και κα­τα­πιε­στι­κά ερ­γα­λεία που δια­θέ­τει η αστι­κή τάξη μέσω  του κρά­τους πα­ρα­μέ­νουν σε ετοι­μό­τη­τα, η ερ­γα­τι­κή τάξη εμπο­δί­ζε­ται από την επι­δη­μία να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το δικό της βα­σι­κό ερ­γα­λείο, τη μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση.

Το κα­θή­κον που έχου­με μπρο­στά μας είναι να ανα­κτή­σου­με άμεσα την δυ­να­τό­τη­τα να κα­τέ­βου­με στις πλα­τεί­ες, να απο­κα­τα­στή­σου­με τη δυ­να­τό­τη­τα του αγώνα και συ­νε­πώς να ερ­γα­στού­με για το κλεί­σι­μο της ψα­λί­δας που προ­α­να­φέ­ρα­με, δη­λα­δή για μια ανα­συ­γκρό­τη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Είναι ένα κα­θή­κον δύ­σκο­λο αλλά ανα­πό­φευ­κτο,  και πα­ρα­μέ­νει πραγ­μα­το­ποι­ή­σι­μο, καθώς στη δια­δρο­μή της ιστο­ρί­ας του το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα έμαθε να ανοι­κο­δο­μεί­ται πολ­λές φορές σχε­δόν από τα θε­μέ­λια.

Οι ευ­θύ­νες των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών

Η CGIL, η CISL και η UIL (2) έχουν τε­ρά­στιες ευ­θύ­νες. Δεν ανέ­πτυ­ξαν μια γε­νι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας που εφαρ­μό­στη­καν στην Ιτα­λία και στην Ευ­ρώ­πη. Εγ­γυ­ή­θη­καν την στα­θε­ρό­τη­τα της δρά­σης των δια­δο­χι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων της Δε­ξιάς και της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, είτε με ευ­θεία συ­νε­νο­χή είτε ανα­στέλ­λο­ντας τους αγώ­νες. Ευ­νό­η­σαν την κα­τά­πτω­ση του ηθι­κού και την πα­ραί­τη­ση, αντί να οι­κο­δο­μή­σουν την αντί­στα­ση, την εμπι­στο­σύ­νη και την ενω­τι­κή δύ­να­μη όλων των τμη­μά­των του προ­λε­τα­ριά­του, τόσο του ιτα­λι­κού όσο και του με­τα­να­στευ­τι­κού.

Έφθα­σαν έτσι να αντι­με­τω­πί­σουν την ση­με­ρι­νή κρίση με επι­λο­γές και συ­μπε­ρι­φο­ρές ακόμα πιο υπο­ταγ­μέ­νες στις ερ­γο­δο­τι­κές επι­λο­γές, τρέ­χο­ντας πίσω από την Confidustria, ψά­χνο­ντας μέσα στα ψεύ­τι­κα υγειο­νο­μι­κά πρω­τό­κολ­λα ένα προ­κά­λυμ­μα «ασφα­λεί­ας» η οποία ποτέ δεν υπήρ­ξε και φορ­τώ­νο­ντας τους αντι­προ­σώ­πους στις φά­μπρι­κες με την ευ­θύ­νη να ανέ­χο­νται τους εκ­βια­σμούς των διοι­κή­σε­ων των επι­χει­ρή­σε­ων.

Η ζω­ντα­νή ανα­με­τά­δο­ση της Πρω­το­μα­γιάς με μου­σι­κές και τρα­γου­δι­στές και θε­ά­μα­τα δεν είναι σί­γου­ρα αυτή που θα κα­λύ­ψει το τε­ρά­στιο κενό συν­δι­κα­λι­στι­κής πρω­το­βου­λί­ας που βάζει εμπό­δια στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τώρα που η νέα ηγε­σία της Confidustria έστει­λε αρ­κε­τά κα­θα­ρά μη­νύ­μα­τα για τις επι­θε­τι­κές προ­θέ­σεις της ένα­ντι των συν­δι­κα­λι­στι­κών κι­νη­μά­των και για την θέ­λη­σή της να σφί­ξει τη θηλιά στη δράση των γρα­φειο­κρα­τι­κών ορ­γά­νων. Ο Λα­ντί­νι (3) και οι συ­νερ­γά­τες του θα πρέ­πει να πά­ρουν σο­βα­ρά υπόψη τους αυτήν την τε­λευ­ταία αλ­λα­γή…

Να ξα­ναρ­χί­σου­με από ένα άμεσο πρό­γραμ­μα πάλης

Οι πο­λι­τι­κοί και συν­δι­κα­λι­στι­κοί αγω­νι­στές κα­λού­νται να δια­πλέ­ξουν τις κα­θη­με­ρι­νές ει­λι­κρι­νείς συν­δι­κα­λι­στι­κές μάχες αντί­στα­σης για την υπε­ρά­σπι­ση της υγεί­ας, των μι­σθών και ενός αξιο­πρε­πούς ει­σο­δή­μα­τος, για την υπε­ρά­σπι­ση της απα­σχό­λη­σης, με εκεί­νες ενός πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου συ­νο­λι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στις διά­φο­ρες μορ­φές του –την πο­λι­τι­κή, την συν­δι­κα­λι­στι­κή, εκεί­νη της αυ­τό-ορ­γά­νω­σης από τα κάτω.

Οι στό­χοι από τους οποί­ους πρέ­πει να ξε­κι­νή­σου­με με αφε­τη­ρία τη φε­τι­νή Πρω­το­μα­γιά είναι:

-Η υπε­ρά­σπι­ση της υγεί­ας, η άρ­νη­ση να ερ­γα­στού­με σε επι­κίν­δυ­νες συν­θή­κες, η αποχή από την ερ­γα­σία και η απερ­γία επει­δή δεν πρέ­πει να γί­νε­ται η ερ­γα­σια­κή δρα­στη­ριό­τη­τα σε συν­θή­κες που βλά­πτουν σο­βα­ρά την υγεία των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

-Αυτό ση­μαί­νει επί­σης, ότι η ερ­γά­σι­μη μέρα πρέ­πει να μειω­θεί, οι ρυθ­μοί δου­λειάς πρέ­πει να είναι λι­γό­τε­ρο έντο­νοι, η μεί­ω­ση του ωρα­ρί­ου πρέ­πει να επι­βλη­θεί με δια­τή­ρη­ση του ίδιου μι­σθού, και θα πρέ­πει κα­νείς να φτά­νει στη σύ­ντα­ξη με 60 έτη ηλι­κί­ας ή με 35 έτη ασφά­λι­σης.

-Η απα­γό­ρευ­ση των απο­λύ­σε­ων πρέ­πει να πα­ρα­τα­θεί sine die (ΣτΜ: Λα­τι­νι­κά, «επ’ αό­ρι­στον»).

-Δεν είναι δυ­να­τόν να ζήσει κα­νείς μόνο με τα χρή­μα­τα του τα­μεί­ου ανερ­γί­ας, τα αφε­ντι­κά πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν τον πλήρη μισθό και αυτό πρέ­πει να επι­τρέ­ψει μια αξιο­πρε­πή ζωή. Είναι χρή­σι­μο σή­με­ρα ένα ει­σό­δη­μα κα­ρα­ντί­νας για όλους εκεί­νους που το έχουν ανά­γκη, αλλά είναι ανά­γκη να εξα­σφα­λι­στεί γε­νι­κό­τε­ρα ένας κοι­νω­νι­κός μι­σθός, για όλους εκεί­νους που βρί­σκο­νται χωρίς ει­σό­δη­μα, οι­κο­δο­μώ­ντας τις συν­θή­κες ώστε να δη­μιουρ­γη­θούν όλες οι ανα­γκαί­ες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας.

-Χρειά­ζε­ται ένα νέο, με­γά­λο, εθνι­κό σχέ­διο υγεί­ας. Πρέ­πει να επεν­δυ­θούν δε­κά­δες δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια για την ανα­ζω­ο­γό­νη­ση και ανα­διορ­γά­νω­ση της δη­μό­σιας υγεί­ας, ξα­να­εν­σω­μα­τώ­νο­ντας πλή­ρως τους το­μείς που είχαν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί. Πε­ρισ­σό­τε­ροι για­τροί, πε­ρισ­σό­τε­ρα ερ­γα­λεία υγεί­ας, πε­ρισ­σό­τε­ρες δομές πρό­λη­ψης, ολο­κλη­ρω­μέ­νη το­πι­κή και κατ’ οίκον ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη. Η φαρ­μα­κευ­τι­κή βιο­μη­χα­νία πρέ­πει να εθνι­κο­ποι­η­θεί.

-Για να βρού­με όλους τους ανα­γκαί­ους πό­ρους, πρέ­πει να δρά­σου­με επι­στρα­τεύ­ο­ντας διά­φο­ρα ερ­γα­λεία, απορ­ρί­πτο­ντας τα εμπό­δια που προ­βά­λει η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ΕΕ.

-Όπως έχου­με ξα­να­γρά­ψει, χρειά­ζο­νται έκτα­κτες μέ­θο­δοι με­τα­φο­ράς χρη­μά­των για τα κράτη μέλη, που να είναι εγ­γυ­η­μέ­νες από τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό της Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας, ή δια­μέ­σου της νο­μι­σμα­τι­κο­ποί­η­σης του δη­μό­σιου χρέ­ους (ΣτΜ: εν­νο­εί την έκ­δο­ση χρή­μα­τος) ή επί­σης δια­μέ­σου δη­μο­πρά­τη­σης δη­μο­σί­ων ομο­λό­γων 100ε­τών ή ακόμα και «διαρ­κών» χωρίς ημε­ρο­μη­νία λήξης.

-Μια βαθιά προ­ο­δευ­τι­κή φο­ρο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση της IRPEF (σσ: φο­ρο­λο­γία φυ­σι­κών προ­σώ­πων), αλλά επί­σης απο­κα­τά­στα­ση των πα­λιών επι­πέ­δων φο­ρο­λό­γη­σης των επι­χει­ρή­σε­ων και η ει­σα­γω­γή φόρου κλη­ρο­νο­μιάς που να κάνει να πλη­ρώ­σουν αυτοί που δεν πλή­ρω­σαν ποτέ.

-Δρα­στι­κή μεί­ω­ση των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών.

-Εθνι­κο­ποί­η­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος για να ξε­κι­νή­σει η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση της πί­στω­σης και των επεν­δύ­σε­ων.

-Γε­νι­κό­τε­ρα, πρέ­πει να διεκ­δι­κη­θεί μια νέα ισχυ­ρή πα­ρέμ­βα­ση του δη­μό­σιου τομέα στην οι­κο­νο­μία, που είναι θε­με­λιώ­δες ερ­γα­λείο για να αντι­με­τω­πι­στεί η γε­νι­κή κρίση και για να ανα­πτυ­χθούν εκα­τομ­μύ­ρια θέ­σεις ερ­γα­σί­ας που θα είναι στα­θε­ρές και κοι­νω­νι­κά χρή­σι­μες στην κοι­νό­τη­τα.

Η Διε­θνής, το μέλ­λον της αν­θρω­πό­τη­τας

Αν σή­με­ρα δεν μπο­ρού­με ακόμα να εί­μα­στε στους δρό­μους, ενω­μέ­νοι/ες και κι­νη­το­ποι­η­μέ­νοι/ες, πρέ­πει πα­ρό­λα αυτά να επι­βε­βαιώ­σου­με την αγω­νι­στι­κή μας δέ­σμευ­ση στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας και στην κοι­νω­νία για να αντέ­ξου­με στην τα­ξι­κή σύ­γκρου­ση. Πρέ­πει πραγ­μα­τι­κά να ερ­γα­στού­με ώστε -σε κάθε πε­ρί­πτω­ση και σε στιγ­μές που έρ­χο­νται σύ­ντο­μα- να επι­στρέ­ψου­με στο πε­ζο­δρό­μιο, να κά­νου­με δια­δη­λώ­σεις, να ορ­γα­νώ­σου­με την συλ­λο­γι­κή μας δύ­να­μη, γνω­ρί­ζο­ντας τις τε­ρά­στιες δυ­σκο­λί­ες αλλά ταυ­τό­χρο­να απο­φα­σι­σμέ­νοι να αντι­με­τω­πί­σου­με τις προ­κλή­σεις της τάξης μας.

Κατά βάση αυτό που πρέ­πει να κά­νου­με είναι αυτό που δο­κί­μα­σαν και δο­κι­μά­ζουν να κά­νουν σε πολ­λές άλλες χώρες πολ­λοί άλλοι σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες, αρ­κε­τές φορές σε κα­τα­στά­σεις ακόμα πιο δύ­σκο­λες και τρο­με­ρές.

Γι’ αυτό σή­με­ρα επα­να­βε­βαιώ­νου­με την αλ­λη­λεγ­γύη μας, την αδελ­φό­τη­τά μας με τους αγώ­νες όλων των εκ­με­ταλ­λευό­με­νων και κα­τα­πιε­σμέ­νων του κό­σμου, επει­δή η Διε­θνής είναι το μέλ­λον της αν­θρω­πό­τη­τας!

ΣΗ­ΜΕΙΩ­ΣΕΙΣ:

1.​Qualunquismo: Ένα «-ισμός» που προ­έρ­χε­ται από την λέξη qualunque. Κατά λέξη ση­μαί­νει την αντω­νυ­μία «οιοσ­δή­πο­τε», από το όνομα της εφη­με­ρί­δας «L’ uomo qualunque» που είχε ιδρυ­θεί το 1944 από τον G. Giannini στα πλαί­σια ενός «αντι­πο­λι­τι­κού» λαϊ­κι­στι­κού και δε­ξιό­στρο­φου κι­νή­μα­τος.

2.​CGIL: Η ερ­γα­τι­κή συ­νο­μο­σπον­δία που έλκει την κα­τα­γω­γή της από εκεί­νη που ήταν συν­δε­δε­μέ­νη με το PCI (ΙΚΚ). CISL: Ερ­γα­τι­κή συ­νο­μο­σπον­δία που έλκει την κα­τα­γω­γή της από διά­σπα­ση την δε­κα­ε­τία του ’50 από την CGIL, κυ­ρί­ως κα­θο­λι­κών συν­δι­κα­λι­στών. UIL: Ερ­γα­τι­κή ένωση, αρ­χι­κά από σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες κ.ά.

3.​Maurizio Landini: Από το 2010 γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της FIOM (με­ταλ­λερ­γά­τες) και από το 2019 γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της CGIL.