«Nα φτιάξουμε μια ώθηση από τα κάτω που να σπρώξει το συνδικαλιστικό κίνημα να ξεπεράσει τα όρια του»

Κα­ταρ­χήν ένα πε­ρι­στα­τι­κό που μας συ­γκλό­νι­σε, η πρό­σφα­τη δο­λο­φο­νία ενός Αι­γύ­πτιου απερ­γού ερ­γά­τη. Μπο­ρείς να μας πεις πε­ρισ­σό­τε­ρα για το πε­ρι­στα­τι­κό; Ποιο ήταν το υπό­βα­θρο και τι αντι­δρά­σεις υπήρ­ξαν;

Ένα μήνα πριν, στην Πια­τσέν­ζα, ο Αμντ Ελ Σαλάμ, ένας Αι­γύ­πτιος ερ­γά­της, που ήταν μέλος του USB (στμ: μα­χη­τι­κό συν­δι­κά­το βάσης) δο­λο­φο­νή­θη­κε ενώ απερ­γού­σε. Ο Αμπντ Ελ κα­τα­πλα­κώ­θη­κε από ένα φορ­τη­γό που χτύ­πη­σε το φράγ­μα των δια­δη­λω­τών οι οποί­οι απερ­γού­σαν μπρο­στά από τα κά­γκε­λα ενός δια­με­τα­κο­μι­στι­κού κέ­ντρου, ζη­τώ­ντας προ­σλή­ψεις και κα­λύ­τε­ρες ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες.

Στην Ιτα­λία μπο­ρεί να σκο­τω­νό­ταν κα­νείς κατά την απερ­γία, 50 χρό­νια πριν. Εί­χα­με, δυ­στυ­χώς, τη διά­ση­μη σφαγή στο Ρέ­τζιο Εμί­λια, όπου είχαν σκο­τω­θεί 5 δια­δη­λω­τές από τα πυρά της αστυ­νο­μί­ας. Αλλά ήταν το 1960! Αν είναι δυ­να­τόν να συμ­βαί­νει κάτι τέ­τοιο και σή­με­ρα: αν κά­ποιος μπό­ρε­σε να δώσει τη δια­τα­γή σε εκεί­νο το φορ­τη­γό να επι­τε­θεί είναι επει­δή το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα είναι αδύ­να­μο και κα­τώ­τε­ρο των πε­ρι­στά­σε­ων.

Πι­στεύω όμως ότι η άμεση και ακα­ριαία αντί­δρα­ση απέ­να­ντι σ’ αυτήν τη δο­λο­φο­νία είναι ένα θε­τι­κό γε­γο­νός. Δυ­στυ­χώς αυτό δεν μας πα­ρη­γο­ρεί ούτε μας κάνει να αι­σθα­νό­μα­στε κα­λύ­τε­ρα. Αλλά ήταν ακρι­βώς μια αυ­θε­ντι­κή αντί­δρα­ση της τάξης, ούτε υπο­λο­γι­σμέ­νη ούτε προ­βλέ­ψι­μη. Σε πολλά ερ­γο­στά­σια, οι ερ­γά­τες μέσα σε διά­στη­μα λίγων ωρών κα­τέ­βη­καν σε απερ­γία και αυτό ώθησε πολ­λές δομές της CGIL να πά­ρουν θέση και να οδη­γή­σει σε πε­ρι­φε­ρεια­κές και εθνι­κού επι­πέ­δου απερ­γί­ες (μία ώρα στο με­ταλ­λουρ­γι­κό κλάδο). Είναι πολύ λίγο, σί­γου­ρα, αλλά όμως είναι ένα πο­λι­τι­κό γε­γο­νός.

Είναι επί­σης θε­τι­κό ότι η απά­ντη­ση ξε­πέ­ρα­σε για μια φορά τα όρια που δεν ξε­περ­νούν οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, όπως είναι η δια­φο­ρε­τι­κή εθνι­κό­τη­τα και οι δια­φο­ρε­τι­κές θρη­σκεί­ες. Εμένα δεν με εκ­πλήσ­σει, αλλά δεν ήταν σί­γου­ρα δε­δο­μέ­νο ότι Ιτα­λοί ερ­γά­τες θα απερ­γού­σαν για έναν Αι­γύ­πτιο επι­σφα­λώς ερ­γα­ζό­με­νο και θα τον ανα­γνώ­ρι­ζαν σαν σύ­ντρο­φό τους. Πάνω απ’ όλα στον ιτα­λι­κό βορρά, όπου η Λέγκα (στμ: ακρο­δε­ξιό κόμμα) και η ρα­τσι­στι­κή της προ­πα­γάν­δα είναι πολύ δια­δε­δο­μέ­νες, δυ­στυ­χώς και ανά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους.

Να λοι­πόν, ακόμα και γι’ αυτό ισχυ­ρί­ζο­μαι ότι ήταν μια αντί­δρα­ση της τάξης. Όλο αυτό δεν αναι­ρεί την ανε­πάρ­κειά μας. Αλλά δο­κι­μά­ζου­με μια «επα­νεκ­κί­νη­ση» και από αυτό το γε­γο­νός.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και ιδιαί­τε­ρα τα συν­δι­κα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα δέ­χο­νται σκλη­ρές επι­θέ­σεις στην Ιτα­λία. Ποια είναι σή­με­ρα η ει­κό­να στους χώ­ρους δου­λειάς; Και πώς αντι­δρούν οι τρεις με­γά­λες συ­νο­μο­σπον­δί­ες;

Είναι 20 χρό­νια τώρα που το ιτα­λι­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα υφί­στα­ται ήττες. Αυτό το γε­γο­νός οδή­γη­σε σε μια με­γά­λη αύ­ξη­ση της επι­σφά­λειας, την απί­στευ­τη αύ­ξη­ση των ορίων ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης (το 2018 το όριο ανε­βαί­νει στα 67 χρό­νια και κα­τό­πιν θα αυ­ξη­θεί κι άλλο, αυ­τό­μα­τα, ως τα 70 χρό­νια), τη μεί­ω­ση των μι­σθών, το «άδεια­σμα» των εθνι­κών συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, την επι­δεί­νω­ση των ερ­γα­σια­κών συν­θη­κών και συ­νε­πώς τον ακόμα με­γα­λύ­τε­ρο ερ­γο­δο­τι­κό εκ­βια­σμό που οφεί­λε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο στην ακύ­ρω­ση των νόμων οι οποί­οι ως το 2012 κα­θι­στού­σαν σχε­τι­κά δύ­σκο­λη την από­λυ­ση.

Όλες οι με­ταρ­ρυθ­μί­σεις πέ­ρα­σαν με τη συ­ναί­νε­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών συ­νο­μο­σπον­διών (ως την δε­κα­ε­τία του ’90) ή χωρίς δική τους ισχυ­ρή αντί­στα­ση. Ή κα­λύ­τε­ρα, η CGIL αντέ­δρα­σε μόνο επί κε­ντρο­δε­ξιάς δια­κυ­βέρ­νη­σης αλλά απο­δέ­χθη­κε τις ίδιες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις όταν τις πρό­τει­ναν κυ­βερ­νή­σεις της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς ή τε­χνο­κρα­τών. Το 2012, στη χει­ρό­τε­ρη με­ταρ­ρύθ­μι­ση για τις συ­ντά­ξεις, η CGIL προ­κή­ρυ­ξε μόνο 3 ώρες απερ­γία!

Αυτό οδή­γη­σε σε μια απο­γο­ή­τευ­ση και δυ­σπι­στία τους ερ­γα­ζό­με­νους-ες, οι οποί­οι όμως συ­νε­χί­ζουν να φαί­νο­νται έτοι­μοι για να κι­νη­το­ποι­η­θούν όποτε κα­λού­νται να το κά­νουν. Η CGIL είναι το με­γα­λύ­τε­ρο ιτα­λι­κό συν­δι­κά­το και η με­γα­λύ­τε­ρη μα­ζι­κή ορ­γά­νω­ση της Ιτα­λί­ας. Αν οι ηγέ­τες της ήθε­λαν πραγ­μα­τι­κά να κι­νη­το­ποι­ή­σουν τους ερ­γα­ζό­με­νους (πάνω απ’ όλα για το θέμα των συ­ντά­ξε­ων, για το οποίο υπάρ­χει διά­χυ­τος θυμός) θα μπο­ρού­σαν να το κά­νουν.

Δυ­στυ­χώς, αντι­θέ­τως και αυτό το φθι­νό­πω­ρο η CGIL στέ­κει ακί­νη­τη. Πα­ρό­λο που η κυ­βέρ­νη­ση ανοί­γει το θέμα των συ­ντά­ξε­ων: Θέ­λουν να ει­σά­γουν έναν αι­σχρό μη­χα­νι­σμό με τον οποίο θα μπο­ρεί κά­ποιος να βγει στη σύ­ντα­ξη νω­ρί­τε­ρα (στα 63, που είναι ήδη πάρα πολλά!), αλλά στη­ρι­ζό­με­νος στις τρά­πε­ζες, δια­μέ­σου ενός δα­νεί­ου που θα αρ­χί­σει να το απο­πλη­ρώ­νει από την ημε­ρο­μη­νία συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης και για 20 χρό­νια, μαζί προ­φα­νώς με τα τρα­πε­ζι­κά έξοδα και τις σχε­τι­κές επι­βα­ρύν­σεις του ασφα­λι­στι­κού νο­μο­σχε­δί­ου σε πε­ρί­πτω­ση θα­νά­του. Είναι μια πρέσα που θα μειώ­σει κι άλλο την αξία των συ­ντά­ξε­ων και θα ρίξει τους ερ­γα­ζό­με­νους στα χέρια των τρα­πε­ζών.

Επί­σης η κυ­βέρ­νη­ση συ­ζη­τά για όλες σχε­δόν τις πιο ση­μα­ντι­κές εθνι­κές συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ερ­γα­σί­ας: στο δη­μό­σιο, στα σχο­λεία, στη με­ταλ­λουρ­γία, στο εμπό­ριο. Σε όλες αυτές τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις η συ­ζή­τη­ση γί­νε­ται με τέ­τοιο τρόπο που προ­κα­λεί την υπο­ψία ότι η ανα­νέ­ω­σή τους δεν θα συμ­φέ­ρει πια τους ερ­γα­ζό­με­νους αλλά τις επι­χει­ρή­σεις.

Η εθνι­κή συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση πάει να γίνει το όρ­γα­νο δια­μέ­σου του οποί­ου, με μη­δε­νι­κό αντάλ­λαγ­μα, κυ­βέρ­νη­ση και επι­χει­ρή­σεις μειώ­νουν κι άλλο τους μι­σθούς (αντι­κα­θι­στώ­ντας τους ευ­θέ­ως με κου­πό­νια για ψωμί ή για βεν­ζί­νη!), αυ­ξά­νουν τα ωρά­ρια ερ­γα­σί­ας και την κα­τα­πί­ε­ση. Η CGIL θα έπρε­πε να ενο­ποι­ή­σει όλες τις εθνι­κές δια­φο­ρές και να κι­νη­το­ποι­ή­σει τους ερ­γα­ζό­με­νους κη­ρύσ­σο­ντας γε­νι­κή απερ­γία. Αντι­θέ­τως δεν το κάνει και προ­χω­ρά σε δια­πραγ­μά­τευ­ση με τις επι­χει­ρή­σεις και την κυ­βέρ­νη­ση πάνω σε αυτήν την απα­ρά­δε­κτη βάση.

Η FIOM είχε με­γά­λη πα­ρά­δο­ση αγώ­νων τα προη­γού­με­να χρό­νια και είχε αρ­νη­θεί τη «συ­ναί­νε­ση» που απο­δέ­χτη­καν οι με­γά­λες συ­νο­μο­σπον­δί­ες. Αν δεν κάνω λάθος πλέον «συμ­φι­λιώ­θη­κε» με την ηγε­σία της CGIL. Υπήρ­ξαν αντι­δρά­σεις μέσα στο συν­δι­κά­το; Ποια είναι η κα­τά­στα­ση τώρα;

Ακόμα και η FIOM απο­δέ­χε­ται να δια­πραγ­μα­τευ­θεί τις προ­τά­σεις των αφε­ντι­κών της με­ταλ­λουρ­γί­ας για την ανα­νέ­ω­ση της εθνι­κής συλ­λο­γι­κής σύμ­βα­σης, αντί να προ­χω­ρή­σει σε απερ­γί­ες. Το ρίσκο είναι να υπο­γρά­ψει μια σύμ­βα­ση που με αντάλ­λαγ­μα ελά­χι­στα χρή­μα­τα, θα κάνει πιο δύ­σκο­λη τη δυ­να­τό­τη­τα σύμ­βα­σης σε επί­πε­δο επι­χεί­ρη­σης (τα μπό­νους της επι­χεί­ρη­σης θα γί­νο­νταν όλα με­τα­βλη­τά) και θα πα­ρα­δί­δει θε­με­λιώ­δη δι­καιώ­μα­τα. Ο κίν­δυ­νος είναι να απο­δε­χθεί όλα εκεί­να που τα τε­λευ­ταία οκτώ χρό­νια η ίδια η FIOM έχει αρ­νη­θεί (η FIOM είχε αρ­νη­θεί να υπο­γρά­ψει τις δύο τε­λευ­ταί­ες συμ­βά­σεις εθνι­κού επι­πέ­δου, του 2009 και του 2012).

Ιστο­ρι­κά η FIOM πάντα είχε αντι­τα­χθεί στις υπο­χω­ρή­σεις της CGIL, αλλά τώρα δεν είναι έτσι τα πράγ­μα­τα. Και δεν είναι μυ­στή­ριο ότι ο γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της FIOM σύ­ντο­μα θα μπει στη Γραμ­μα­τεία της CGIL (ο με­γα­λύ­τε­ρος εκτε­λε­στι­κός ορ­γα­νι­σμός). Πλέον δεν υπάρ­χουν ου­σια­στι­κές δια­φο­ρές στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή της FIOM και της CGIL.

Αλλά ακόμα υπάρ­χει μια ορ­γα­νω­μέ­νη δια­φω­νία στη FIOM. Η δική μας εσω­τε­ρι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση είναι βαθιά ρι­ζω­μέ­νη στη FIOM. Εάν πράγ­μα­τι, η FIOM έφτα­νε να υπο­γρά­ψει μια εθνι­κή συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση που, όπως εκτι­μού­με, θα είναι χει­ρό­τε­ρη, θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σει τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες της με­ταλ­λουρ­γί­ας που είναι πα­ρα­δο­σια­κά οι πιο συ­νει­δη­τοί και συ­γκρου­σια­κοί. Και δεν θα είναι εύ­κο­λο! Εμείς λέμε ευ­θέ­ως πως αν γί­νουν έτσι τα πράγ­μα­τα θα ορ­γα­νώ­σου­με τη δια­φω­νία όπως πάντα κά­να­με.

Σε αυτήν την κα­τά­στα­ση, πώς κι­νού­νται τα μα­χη­τι­κά τμή­μα­τα του συν­δι­κα­λι­σμού -οι COBAS, η USB, η μα­χη­τι­κή πτέ­ρυ­γα της CGIL και της FIOM; Υπάρ­χει συ­ντο­νι­σμός με­τα­ξύ τους ή και με άλλα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα;

Παρά την ακι­νη­σία της CGIL, δεν πάνε πολύ κα­λύ­τε­ρα τα σω­μα­τεία της βάσης. Μπο­ρού­με να πούμε σί­γου­ρα ότι οι μο­να­δι­κές πρω­το­βου­λί­ες γε­νι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης που γί­νο­νται αυτές τις εβδο­μά­δες είναι εκεί­νες από σω­μα­τεία βάσης. Τα αίτια των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων είναι όλα δί­καια και απο­τε­λούν κοινό τόπο. Όμως συ­νε­χί­ζει να υπάρ­χει κα­τα­κερ­μα­τι­σμός των αγώ­νων και δια­γκω­νι­σμός πολ­λών δια­φο­ρε­τι­κών υπο­γρα­φών/κα­λε­σμά­των που δεν βοη­θά­ει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Σε δυο βδο­μά­δες θα γί­νουν δύο δια­φο­ρε­τι­κές γε­νι­κές απερ­γί­ες διά­φο­ρων σω­μα­τεί­ων βάσης. Αυτό δυ­στυ­χώς δεν πολ­λα­πλα­σιά­ζει τη σύ­γκρου­ση αλλά την κάνει πιο αδύ­να­μη, επει­δή οι δυ­νά­μεις αυτών των σω­μα­τεί­ων είναι μειο­ψη­φι­κές και το γε­γο­νός ότι οι απερ­γί­ες γί­νο­νται σε δια­φο­ρε­τι­κές ημε­ρο­μη­νί­ες και όχι στην ίδια δη­μιουρ­γεί απο­προ­σα­να­το­λι­σμό στους ερ­γα­ζό­με­νους.

Είμαι πλέον πε­πει­σμέ­νη ότι ο δικός μας ρόλος είναι να δο­κι­μά­σου­με να φτιά­ξου­με μια ώθηση από τα κάτω που να σπρώ­ξει το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα να ξε­πε­ρά­σει τα όρια του, επει­δή η CGIL είναι σε ακι­νη­σία, επει­δή τα σω­μα­τεία της βάσης είναι διαι­ρε­μέ­να και αυ­το­α­να­φο­ρι­κά. Χωρίς μια ώθηση από τα κάτω ο κίν­δυ­νος είναι ότι τί­πο­τα δεν θα αλ­λά­ξει ποτέ ούτε στην μία πλευ­ρά ούτε στην άλλη.

Ποια είναι η ση­μα­σία του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος Ρέν­τσι για την ερ­γα­τι­κή τάξη και τι στάση κρατά το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα σε αυτήν τη μάχη;

Στις 4 Δε­κέμ­βρη θα γίνει το δη­μο­ψή­φι­σμα για να εγκρι­θεί η τρο­πο­ποί­η­ση του συ­ντάγ­μα­τος που προ­τεί­νει η κυ­βέρ­νη­ση και που -αν πε­ρά­σει- θα κάνει πιο ισχυ­ρή και αυ­ταρ­χι­κή την κυ­βέρ­νη­ση απέ­να­ντι στη λαϊκή κυ­ριαρ­χία, η οποία θα μειω­θεί. Αυτός που θα κερ­δί­ζει τις εκλο­γές, ακόμα και αν δεν έχει μια πραγ­μα­τι­κή πλειο­ψη­φία στη χώρα, θα έχει τα μέσα να κυ­βερ­νά χωρίς να εν­δια­φέ­ρε­ται να χτί­σει συ­ναι­νέ­σεις.

Η CGIL το Σε­πτέμ­βρη δια­κή­ρυ­ξε ότι στη­ρί­ζει το ΟΧΙ. Είναι ένα θε­τι­κό και ση­μα­ντι­κό γε­γο­νός που ανη­συ­χεί πολύ τον πρω­θυ­πουρ­γό Ρέν­τσι και που απα­ντά στην χωρίς όρους στή­ρι­ξη του ΝΑΙ από την Confidustria (ο ιτα­λι­κός ΣΕΒ). Είναι επί­σης ση­μα­ντι­κό επει­δή δια­φο­ρε­τι­κά η στή­ρι­ξη του ΟΧΙ θα κα­τέ­λη­γε να μο­νο­πω­λη­θεί από τη Δεξιά.

Ωστό­σο η κα­μπά­νια της CGIL για το ΟΧΙ είναι αντι­φα­τι­κή, με ολό­κλη­ρες δομές της να μην τυ­πώ­νουν καν την προ­κή­ρυ­ξη και με το Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο του Μι­λά­νου (που είναι το με­γα­λύ­τε­ρο στην Ιτα­λία) να παίρ­νει θέση στην Εθνι­κή Συ­νέ­λευ­ση υπέρ του ΝΑΙ.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το γε­γο­νός ότι η CGIL τά­χθη­κε υπέρ του ΟΧΙ απο­φα­σί­στη­κε όχι τόσο από κοι­νω­νι­κές δυ­να­μι­κές αλλά από γρα­φειο­κρα­τι­κές ισορ­ρο­πί­ες, εσω­τε­ρι­κές της ίδιας της CGIL και του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος. Πα­ρα­μέ­νει ση­μα­ντι­κό το ΟΧΙ της CGIL αλλά σί­γου­ρα θα έπρε­πε να κάνει πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα και να διε­ξά­γει μια πιο πλα­τιά κι­νη­το­ποί­η­ση ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση που να θέτει στη συ­ζή­τη­ση όχι μόνο τη συ­νταγ­μα­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση αλλά επί­σης και την αντί­θε­ση στη με­ταρ­ρύθ­μι­ση της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας, την με­ταρ­ρύθ­μι­ση των συ­ντά­ξε­ων, τις εθνι­κές συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις στο δη­μό­σιο και τον ιδιω­τι­κό τομέα.

Συ­νο­λι­κά το ΟΧΙ της CGIL θα έπρε­πε να φτιά­ξει μια κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στη χώρα και να εμπλέ­ξει τους ερ­γα­ζό­με­νους σε μια αλη­θι­νή κι­νη­το­ποί­η­ση ενα­ντί­ον της κυ­βέρ­νη­σης, ενα­ντί­ον του σχε­δί­ου τρα­πε­ζών και αφε­ντι­κών, καλά προ­πα­γαν­δι­σμέ­νο από τον αμε­ρι­κα­νι­κό κο­λοσ­σό της JP Morgan: «να απε­λευ­θε­ρω­θού­με από τα αντι­φα­σι­στι­κά συ­ντάγ­μα­τα» και να επι­βά­λουν χωρίς πε­ριο­ρι­σμούς και δι­σταγ­μούς λι­τό­τη­τα, ευ­ε­λι­ξία, χα­μη­λούς μι­σθούς, απο­λύ­σεις και ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις.

Λοι­πόν, αν δεν το κάνει η CGIL, το λίγο που μπο­ρού­με θα το κά­νου­με εμείς! Στις 4 Δε­κέμ­βρη ελ­πί­ζου­με πραγ­μα­τι­κά ότι θα νι­κή­σει το ΟΧΙ και επι­τέ­λους θα αλ­λά­ξει κάτι στη χώρα. Το έχου­με ανά­γκη. Πάνω απ’ όλα έχου­με ανά­γκη να μην υπο­στού­με ακόμα μια ήττα.

Ελιά­να, τι θα ήθε­λες ακόμα να μας πεις;

Θα ήθελα ακόμα να προ­σθέ­σω κάτι που θεωρώ ση­μα­ντι­κό. Με ευ­και­ρία της ημέρα ενα­ντί­ον της βίας κατά των γυ­ναι­κών, στις 26 Νο­έμ­βρη θα γίνει μια με­γά­λη πα­νε­θνι­κή δια­δή­λω­ση στη Ρώμη. Δεν είναι λοι­πόν ένας εορ­τα­σμός αλλά μια εξαι­ρε­τι­κή ευ­και­ρία κι­νη­το­ποί­η­σης και αυ­το­διά­θε­σης των γυ­ναι­κών ενά­ντια στη βία και ενά­ντια στη λαν­θα­σμέ­νη και μειω­τι­κή άποψη που θωρεί το Feminicidio (νε­ο­λο­γι­σμός που ση­μαί­νει δο­λο­φο­νία μιας γυ­ναί­κας από άνδρα) μια κα­τά­στα­ση εξαί­ρε­σης ή ένα έκτα­κτο πε­ρι­στα­τι­κό και όχι ένα δο­μι­κό φαι­νό­με­νο, την ακραία συ­νέ­πεια της πα­τριαρ­χι­κής κουλ­τού­ρας που το τρο­φο­δο­τεί και το δι­καιώ­νει, με το δικό του σύ­στη­μα εξου­σί­ας, τα δικά του στε­ρε­ό­τυ­πα του εί­δους, στην οι­κο­γέ­νεια, την κοι­νω­νία και στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας.

Αν δεν τεθεί σε αμ­φι­σβή­τη­ση από τις ρίζες αυτό το σύ­στη­μα, με πρω­τα­γω­νί­στριες τις γυ­ναί­κες, ακόμα και από πο­λι­τι­κή άποψη, από άποψη οι­κο­νο­μι­κή και συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας, ο κίν­δυ­νος είναι ότι στο τέλος δεν θα αλ­λά­ξει τί­πο­τα και ότι η βία θα κα­τα­δι­κά­ζε­ται στα λόγια αλλά θα γί­νε­ται ανε­κτή εκ των πραγ­μά­των. Η δια­δή­λω­ση στις 26 Νο­έμ­βρη στη Ρώμη και ο δρό­μος που οδη­γεί σ’ αυτήν είναι ένα ση­μα­ντι­κό πρώτο βήμα σε αυτόν τον αγώνα.