Ναι εγώ σε πιστεύω αδερφή : Χιλιάδες διαδηλώτριες στους δρόμους της Ισπανίας για την υπόθεση βιασμού της Λα Μανάδα.

Η από­φα­ση του δι­κα­στη­ρί­ου της Να­βά­ρα να κα­τα­δι­κά­σει τους πέντε βια­στές για εννέα χρό­νια με την κα­τη­γο­ρία της σε­ξουα­λι­κής κα­κο­ποί­η­σης και όχι του βια­σμού έχει εξορ­γί­σει την ισπα­νι­κή κοινή γνώμη, το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα αλλά και κάθε γυ­ναί­κα που ευ­τυ­χώς εκλαμ­βά­νει αυτή την αδι­κία ως προ­σω­πι­κή της υπό­θε­ση φω­νά­ζο­ντας έξω από το δι­κα­στή­ριο, σε πλα­τεί­ες και σε δρό­μους: «Σή­με­ρα μας δι­κά­ζουν όλες».

Για την ιστο­ρία

Τον Ιού­λιο του 2016, μια ομάδα πέντε νε­α­ρών  αν­δρών τα­ξί­δε­ψε από την Σε­βί­λη στην πόλη Πα­μπλό­να που βρί­σκε­ται στην αυ­το­νο­μία της Να­βά­ρα (Βό­ρεια Ισπα­νία), για να «δια­σκε­δά­σει» κατά τη διάρ­κεια της γιορ­τής Σαν Φερ­μί­νες. Ανά­με­σά τους ένας αστυ­νο­μι­κός (guardia civil) και ένας στρα­τιω­τι­κός. Το βράδυ της 6ης Ιου­λί­ου οι νε­α­ροί συ­νό­δευ­σαν μια 18χρο­νη γυ­ναί­κα μέχρι το αυ­το­κί­νη­τό της, στο οποίο η ίδια σκό­πευε να κοι­μη­θεί. Σε αυτή τη δια­δρο­μή την πα­ρέ­συ­ραν στην εί­σο­δο μιας πο­λυ­κα­τοι­κί­ας, όπου την βί­α­σαν κατ εξα­κο­λού­θη­ση, βι­ντε­ο­σκό­πη­σαν τον βια­σμό της ανε­βά­ζο­ντας το βί­ντεο στο ομα­δι­κό γκρουπ που είχαν δη­μιουρ­γή­σει στο whatsup που έφερε το όνομα La manada (αγέλη λύκων) , έκλε­ψαν το κι­νη­τό της και αφού τε­λεί­ω­σαν την εγκα­τέ­λει­ψαν ημί­γυ­μνη στη μέση του δρό­μου. Η νεαρή γυ­ναί­κα τα ξη­με­ρώ­μα­τα της 7ης Ιου­λί­ου βρήκε το κου­ρά­γιο να φτά­σει μέχρι το αστυ­νο­μι­κό τμήμα και να κα­ταγ­γεί­λει τον βια­σμό της. Οι νε­α­ροί άν­δρες συλ­λή­φθη­καν από τις αστυ­νο­μι­κές αρχές και κα­θό­λη τη διάρ­κεια των ανα­κρί­σε­ων υπο­στή­ρι­ζαν και υπο­στη­ρί­ζουν ότι η γυ­ναί­κα συ­ναί­νε­σε 100% και ότι δεν υφί­στα­ται ζή­τη­μα βια­σμού ή κα­κο­ποί­η­σης. Αρ­χι­κά έγινε προ­σπά­θεια να κου­κου­λω­θεί η υπό­θε­ση και να πα­ρου­σια­στεί –όπως συ­νη­θί­ζε­ται-ως μια πε­ρί­πτω­ση συ­ναι­νε­τι­κού σεξ όπου «το πράγ­μα  ξέ­φυ­γε λίγο» , ότι η γυ­ναί­κα «πή­γαι­νε γυ­ρεύ­ο­ντας συ­νο­μι­λώ­ντας με πέντε αγνώ­στους». Η νεαρή γυ­ναί­κα από την πρώτη στιγ­μή δή­λω­σε ξε­κά­θα­ρα ότι πρό­κει­ται για βια­σμό, και παρά την προ­σπά­θεια δια­στρέ­βλω­σης και υπο­τί­μη­σης της εμπει­ρί­ας της από δι­κα­στές, αστυ­νο­μι­κούς, δι­κη­γό­ρους και δη­μο­σιο­γρά­φους υπο­στή­ρι­ξε σθε­να­ρά τη θέση της μέχρι το τέλος.  Κατά την διάρ­κεια της πρώ­της φάσης της δίκης (13 Νο­εμ­βρί­ου 2017) χι­λιά­δες γυ­ναί­κες έδει­ξαν τη συ­μπα­ρά­στα­σή τους, φω­νά­ζο­ντας το πα­σί­γνω­στο πια σύν­θη­μα «Ναι, εγώ σε πι­στεύω», δί­νο­ντας θάρ­ρος σε πολ­λές ακόμα γυ­ναί­κες την ίδια εποχή να κα­ταγ­γεί­λουν πε­ρι­στα­τι­κά βια­σμού και να μι­λή­σουν ανοι­χτά για αντί­στοι­χες πε­ρι­πτώ­σεις. Η υπό­θε­ση της La manada (λα μα­νά­δα), συ­γκλό­νι­σε την ισπα­νι­κή κοι­νω­νία και στά­θη­κε η αφορ­μή για τη δη­μιουρ­γία ενός με­γα­λειώ­δους φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, του οποί­ου τη δύ­να­μη εί­δα­με την 8η Μάρτη κατά τη διάρ­κεια της γυ­ναι­κεί­ας απερ­γί­ας. Για την υπό­θε­ση, γρά­φτη­καν στί­χοι και τρα­γού­δια, συν­θή­μα­τα σε τοί­χους,  και δη­μιουρ­γή­θη­κε μια κουλ­τού­ρα υπε­ρά­σπι­σης των γυ­ναι­κών στο δρόμο που σπάει την σιωπή, κα­ταγ­γέ­λει τους πα­τριαρ­χι­κούς λό­γους και ζητά δι­καιο­σύ­νη.

Η ετυ­μη­γο­ρία

Στις 26 Απρί­λη το δι­κα­στή­ριο της Να­βά­ρα κα­τα­δί­κα­σε τους πέντε βια­στές για σε­ξουα­λι­κή κα­κο­ποί­η­ση και λη­στεία, ποινή που επι­σύ­ρει εννέα χρό­νια φυ­λά­κι­σης. Η ποινή για βια­σμό θα ήταν για εί­κο­σι δύο χρό­νια φυ­λά­κι­σης.   Η από­φα­ση εξόρ­γι­σε την κοινή γνώμη και την ίδια μέρα 32,000 γυ­ναί­κες δια­δή­λω­σαν στην Πα­μπλό­να. Την ίδια μέρα χι­λιά­δες γυ­ναί­κες δια­δή­λω­ναν στη Μα­δρί­τη, στη Βαρ­κε­λώ­νη, στη Σε­βίλ­λη, στο Μπιλ­μπάο, στη Βα­λέν­θια και σε άλλες πό­λεις. Ανά­με­σά τους δη­μαρ­χί­νες όπως η Άντα Κο­λά­ου και η Μα­νου­έ­λα Καρ­μέ­να, οι οποί­ες δή­λω­σαν ότι η από­φα­ση είναι άδικη. Μέσα σε λίγες ώρες, άρ­χι­σαν να δη­μο­σιεύ­ο­νται απο­φά­σεις σω­μα­τεί­ων, κοι­νο­βου­λί­ων, δη­μο­τι­κών συμ­βου­λί­ων, φε­μι­νι­στι­κών ομά­δων, κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων. Μια κα­μπά­νια υπε­ρά­σπι­σης της νε­α­ρής γυ­ναί­κας έχει κα­τα­κλεί­σει το δια­δί­κτυο, ενώ μέχρι στιγ­μής έχουν συλ­λε­χθεί πάνω από 200,000 υπο­γρα­φές αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Όλες οι απο­φά­σεις, όλα τα συν­θή­μα­τα δη­λώ­νουν το αυ­το­νό­η­το: Για πόσο μια γυ­ναί­κα πρέ­πει να απο­λο­γεί­ται και να προ­σπα­θεί να πεί­σει για την αθω­ό­τη­τά της; Πως μπο­ρεί ο βια­σμός της από πέντε άν­δρες να μην απο­κα­λεί­ται βια­σμός αλλά σε­ξουα­λι­κή κα­κο­ποί­η­ση; Για πόσο ακόμα οι γυ­ναί­κες θα δι­κά­ζο­νται;

Τα συν­θή­μα­τα που ακού­γο­νται όλες αυτές τις μέρες στους δρό­μους είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της δί­και­ης οργής των γυ­ναι­κών: «Ούτε ξεχνώ ούτε συγ­χω­ρώ την Λα Μα­νά­δα», «Εσείς οι σε­ξι­στές είστε οι τρο­μο­κρα­τές», «Το όχι είναι όχι», «η Λα μα­νά­δα δεν είναι πέντε, είναι ολό­κλη­ρο το σύ­στη­μα», «Εγώ ναι σε πι­στεύω αδερ­φή μου». Είναι τέ­τοια η οργή της κοι­νω­νί­ας που ακόμα και γυ­ναί­κες στε­λέ­χη του δε­ξιού κόμ­μα­τος έκα­ναν δη­λώ­σεις υπε­ρά­σπι­σης της νε­α­ρής γυ­ναί­κας, ενώ το τάγμα των ξυ­πό­λη­των κα­λο­γριών Carmelitas δή­λω­σε με δη­μό­σιο μή­νυ­μα στο facebook το εξής συ­γκι­νη­τι­κό μή­νυ­μα:

«Εμείς ζούμε έγκλει­στες, φο­ρά­με ράσο μέχρι τον αστρά­γα­λο, δεν βγαί­νου­με τα βρά­δια (παρά μόνο αν υπάρ­χει επεί­γου­σα ανά­γκη), δεν πάμε σε γιορ­τές, δεν κα­τα­να­λώ­νου­με αλ­κο­όλ και έχου­με δώσει όρκο αγνό­τη­τας. Πρό­κει­ται για επι­λο­γή που δεν μας κάνει ούτε κα­λύ­τε­ρες ούτε χει­ρό­τε­ρες από κα­νέ­ναν, αν και πα­ρα­δό­ξως μας κάνει πιο ελε­εύ­θε­ρες και ευ­τυ­χι­σμέ­νες από πολ­λές και πολ­λούς. Και αυτό γιατί πρό­κει­ται για ΕΛΕΥ­ΘΕ­ΡΗ επι­λο­γή. Γιαυ­τό υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε με όλα τα μέσα που δια­θέ­του­με, το δι­καί­ω­μα όλων των γυ­ναι­κών να πρά­ξουν ΕΛΕΥ­ΘΕ­ΡΑ το αντί­θε­το από εμάς, χωρίς να δι­κά­ζο­νται, να βιά­ζο­νται, να τρο­μο­κρα­τού­νται και να δο­λο­φο­νού­νται γιαυ­τό. ΑΔΕΡ­ΦΗ ΕΓΩ ΝΑΙ ΣΕ ΠΙ­ΣΤΕΥΩ.

Η υπό­θε­ση θα έχει και συ­νέ­χεια αφού προ­ε­τοι­μά­ζε­ται έφεση και νέα δίκη, με στόχο να απο­δο­θεί δι­καιο­σύ­νη. Θα ακο­λου­θή­σου­με τα βή­μα­τα του κι­νή­μα­τος των γυ­ναι­κών στην Ισπα­νία μέχρι το τέλος γιατί "ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΣΕ ΠΙ­ΣΤΕΥΟΥ­ΜΕ ΑΔΕΡ­ΦΗ".