Ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές έσπασε ένα σκληρό τείχος. Για πρώτη φορά μια δύναμη της Αριστεράς στη χώρα έκοψε πρώτη το εκλογικό νήμα, αφήνοντας πίσω της τις δυνάμεις του αστικού κατεστημένου. Πρόκειται για ένα ιστορικό ορόσημο.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών υπήρξε θετικό, αλλά δεν φτάνει για να επιτύχουμε τον μείζονα στόχο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, η οποία είναι όρος περίπου για την ίδια την επιβίωση και την προοπτική της χώρας. Μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μετεκλογικά μια νέα κατεπείγουσα ιστορική πρόκληση.
Η πρόκληση αυτή συνίσταται στο να επιτύχουμε ένα νέο άλμα στην επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που είναι συνυφασμένο με μια νέα επιτυχή προσπάθεια για την επανακινητοποίηση της κοινωνίας και την ανάπτυξη μεγάλων ενωτικών κοινωνικοταξικών αγώνων.
Αυτό το νέο άλμα είναι πολύ πιο δύσκολο και σύνθετο για να υλοποιηθεί σε σχέση με εκείνο που εκτίναξε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Προϋποθέτει μια πολύ πιο σκληρή σύγκρουση με τα κατεστημένα σε Ελλάδα, ευρωζώνη και Ε.Ε., ενώ είναι ποιοτικά πολύ πιο απαιτητικό.
Αυτό το νέο άλμα απαιτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ μια νέα, σχεδιασμένη αριστερή αντεπίθεση, ικανή να προσδώσει όσο το δυνατόν συνολικότερα στην Αριστερά την ικανότητα εθνικής, πολιτικής, προγραμματικής, ιδεολογικής και κινηματικής ηγεμονίας σε μια μεγάλη πλειοψηφική κοινωνικοταξική συμμαχία με ριζοσπαστικές πολιτικές εκφάνσεις, προοδευτικό προσανατολισμό και σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Αυτή η αριστερή αντεπίθεση, για να είναι αποτελεσματική και νικηφόρα, προϋποθέτει μια νέα δεύτερη ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλους τους τομείς και με όρους βαθύτατα ταξικούς, λαϊκούς και κοινωνικούς.
Η συζήτηση για το πώς μεταφράζεται στην πράξη και στις μετεκλογικές συνθήκες ένα σχέδιο αριστερής αντεπίθεσης και ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκετά μεγάλη και ασφαλώς οι συνεδριάσεις των οργανώσεων και οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, και πρώτα απ’ όλα της Κεντρικής του Επιτροπής, θα δώσουν την ευκαιρία να κατατεθούν προς επεξεργασία πλήθος από γόνιμες προτάσεις και απόψεις.
Σ’ αυτό το σημείωμα εντελώς συνοπτικά και απλώς με τίτλους τονίζω ορισμένες προτεραιότητες, που ίσως ξεχωρίζουν, όπως:
● Η αναδιοργάνωση και ανασύσταση του κόμματος.
● Η πιο συλλογική, δημοκρατική και αποτελεσματική λειτουργία των οργάνων του κόμματος για τη λήψη όλων των αποφάσεων.
● Το άνοιγμα ισχυρού μετώπου απέναντι στο ονομαζόμενο «Κέντρο» με όλα τα προσωνύμιά του, της «Κεντροδεξιάς» και της «Κεντροαριστεράς», τα οποία συνιστούν την άλλη έκφραση του νεοφιλελευθερισμού, της «νεοαποικιοποίησης» και των τροϊκανών – μνημονιακών επιλογών.
● Η ανάληψη νέων, ουσιαστικών και όχι επικοινωνιακών πρωτοβουλιών για την κοινή δράση, τη συμπόρευση και συμπαράταξη όλων των δυνάμεων της Αριστεράς, που αποτελεί αδιαπραγμάτευτη στρατηγική επιλογή μιας νικηφόρας πορείας κοινωνικών μετασχηματισμών.
● Η ταχεία προσπάθεια για τη διαμόρφωση ενός ακόμα πιο πλήρους, ακόμα πιο συγκροτημένου, ακόμα πιο συνεκτικού, πιο κωδικοποιημένου και πιο εύληπτου, ριζοσπαστικού, μεταβατικού προγράμματος προοδευτικής διεξόδου, παραγωγικής ανασυγκρότησης και σοσιαλιστικής προοπτικής.
● Η στροφή του κόμματος στην κοινωνία, δίνοντας ξανά έμφαση και πρώτη προτεραιότητα στην παρουσία στα κινήματα και στη συμβολή στην ανάπτυξη μεγάλων ενωτικών κοινωνικών αγώνων.
● Τελευταία, αλλά καθόλου έσχατη, είναι η ανάγκη για την ανασυγκρότηση της οργάνωσης Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και της παρέμβασης συνολικά της Αριστεράς στη νέα γενιά για την επανεμφάνιση στη χώρα μας ενός μεγάλου προοδευτικού κινήματος της νεολαίας που θα συνεχίσει τις αντίστοιχες παραδόσεις της ελληνικής νεολαίας και θα δώσει φτερά στην υπόθεση της προοδευτικής ανατροπής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο νέο μετεκλογικό τοπίο πρέπει να κάνει πολλά και σε πολύ λίγο χρόνο. Εχει όμως συνηθίσει να θέτει μεγάλους στόχους και να εκπλήσσει με τη δύναμή του να τους επιτυγχάνει.
*κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ
