Μετά την “προώθηση της ανάπτυξης” (νόμος Βρούτση), την “προστασία της εργασίας” (νόμος Χατζηδάκη), έρχονται και οι “διαφανείς και προβλέψιμοι όροι εργασίας” ως η προτεραιότητα του νέου Υπουργού Εργασίας Αδωνι Γεωργιάδη και του δικού του Σχέδιου Νόμου.
Κοινό χαρακτηριστικό και των τριών νομοθετημάτων, η προσαρμογή της εργατικής νομοθεσίας στις ανάγκες της επιχειρηματικότητας και στις “σύγχρονες” μεθόδους παραγωγής. Και σταθερή δικαιολογητική βάση όλων των ρυθμίσεων, η προσαρμογή στο “ευρωπαικό κεκτημένο” και η υιοθέτηση των “βέλτιστων ευρωπαικών πρακτικών”. Φυσικά, η σύγκριση που υπονοείται εδώ είναι μεταξύ Ευρώπης και ...αφρικανικών ή ασιατικών χωρών. Και αυτή που πάντα παραλείπεται είναι η σύγκριση μεταξύ των εργασιακών συνθηκών στην Ευρώπη σήμερα, με αυτές πριν από 20,30 και 40 χρόνια στην “αμαρτωλή” περίοδο του κραταιού άλλοτε κράτους πρόνοιας.
Αυτή τη φορά η αφορμή είναι η ενσωμάτωση κοινοτικής οδηγίας, στην οποία αναφέρεται ρητά ότι “δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως βάση για την καθιέρωση συμβάσεων μηδενικών ωρών εργασίας ή άλλων παρόμοιων συμβάσεων εργασίας». Και όμως, η κορωνίδα του νομοσχεδίου είναι ακριβώς αυτό! Συγκεκριμένα, με το άρθρο 10, εισάγονται οι συμβάσεις μηδενικών ωρών ή κατά παραγγελία με τον ευφάνταστο τίτλο «Ελάχιστη προβλεψιμότητα της εργασίας – Προστατευτικά μέτρα» . Πρόκειται για ευέλικτες μορφές απασχόλησης που καθιστούν την εργασία επισφαλή αλλά και απρόβλεπτη, καθώς δεν θα αναφέρουν συγκεκριμένο ωράριο και τόπο εργασίας. Η ελάχιστη προβλεψιμότητα της εργασίας ισοδυναμεί με απρόβλεπτη ζωή για τους εργαζόμενους, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της επιχείρησης. Μοναδική «προστασία των εργαζομένων», ένα sms του εργοδότη 24 ώρες πριν την ανάληψη της εργασίας! Ο προγραμματισμός της προσωπικής και οικογενειακής ζωής των εργαζομένων γίνεται λάστιχο στο βωμό του καλύτερου προγραμματισμού της παραγωγικής διαδικασίας.
Το Σχέδιο Νόμου νομιμοποιεί την 6ήμερη απασχόληση σε επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας (βάρδιες) και αφήνει διάπλατα ανοικτό το παράθυρο για την επέκταση της και σε επιχειρήσεις που δεν είναι από τη φύση τους συνεχούς λειτουργίας. Νομιμοποιεί την εργασία σε πολλούς εργοδότες με το σύνολο των ορών εργασίας να φτάνει έως και 13 ώρες, διότι όπως μας είπε ο Υπουργός , “αυτό επιθυμεί ο/η εργαζόμενος/η για να αυξήσει το εισόδημά του/της” , δηλ. τους χαμηλότερους πανευρωπαικά μισθούς.
Ολα αυτα, τη στιγμή που κάθε χρόνο η εργασιακή κατάσταση σε χώρους (πχ εστιάση) και περιοχές (πχ νησιωτική χώρα) χειροτερεύει , με τους εργαζόμενους να δουλέυουν 12-15 ώρες, να πληρώνονται με τον ελάχιστο μισθό για τις 8 και να τελείωνουν τις σεζόν χωρίς καν χρήματα για το πλοιο της επιστροφής...
Επιπλέον, νομιμοποιεί την αυθαιρεσία και παραβατικότητα των εργοδοτών και ακυρώνει το ελεγκτικό έργο των Επιθεωρητών Εργασίας. Αντι να επιβάλλει άμεσα την εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασιας (η πλήρης εφαρμογή της οποίας μεταφέρεται στις καλένδες), παρακαλάει τους εργοδότες να την εισάγουν με αντάλλαγμα την απαλλαγή από την υποχρέωση να προδηλώνουν στο Π/Σ Εργάνη τις αλλαγές ή την τροποποίηση του ωραρίου εργασίας ή της οργάνωσης του χρόνου εργασίας ή της υπερωριακής απασχόλησης. Σε κάθε περίπτωση, αποσιωπάται το γεγονός ότι είτε με ψηφιακή κάρτα εργασίας είτε χωρίς αυτήν, η παραβατικότητα εντοπίζεται μόνο με συχνούς επιτόπιους ελέγχους από Επιθεωρητές Εργασίας με αυξημένες αρμοδιότητες, άμεση πρόσβαση στα δεδομένα. Κάτι που αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός για την υποστελεχωμένη και απαξιωμένη Επιθεώρηση Εργασίας.
Η εξίσωση των προστίμων για υποδηλωμένη και αδήλωτη εργασία (στα 10.500€) αποτελεί ουσιαστικά κίνητρο για τους εργοδότες να επιστρέψουν στην αδήλωτη εργασία, αφού το ρίσκο της κύρωσης (πού λόγω λίγων ελέγχων είναι μικρό) είναι ίδιο και στις δυο περιπτώσεις και το οικονομικό όφελος της πλήρως αδήλωτης εργασίας μεγαλύτερο από αυτό της υποδηλωμένης. Είναι σαν να λέμε ότι το πρόστιμο για την μη έκδοση απόδειξης ορίζεται στο ίδιο ύψος με το προστιμο για την έκδοση απόδειξης με χαμηλότερο ποσό από την πραγματική συναλλαγή.
Επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα
Φυσικά, δεν λείπουν από το νομοσχέδιο και οι «βελτιώσεις» του ν. Χατζηδάκη αναφορικά με την επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Με το φόβο της επανάληψης μαζικών απεργιών διαρκείας, όπως αυτής στην Μαλαματίνα, ποινικοποιείται η περιφρούρηση της απεργίας και εισάγεται ποινή φυλάκισης τουλάχιστον 6 μηνών για όποιον “εμποδίζει την ελεύθερη και ανεμπόδιστη προσέλευση ή αποχώρηση από την εργασία ή ασκεί σωματική ή ψυχολογική βία (!!!) σε βάρος εργαζομένων ή συμμετέχει σε κατάληψη χώρων κατά τη διάρκεια της απεργίας ή ανεξαρτήτως αυτής”.
Επιπλέον, με το άρθρο 28 καταργείται η προυπόθεση του γραπτού αιτήματος του εργαζομένου για την διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την καταστρατήγηση του 8ωρου, αφαιρώντας το τελευταίο φύλλο συκής από το επιχείρημα ότι μια τέτοια διευθέτηση εξυπηρετεί τις ανάγκες των εργαζομένων (που με βάση το αλήστου μνήμης παράδειγμα Χατζηδάκη, μαζεύουν ρεπό για να πάνε για λιομάζωμα!).
Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει και κάποιες φαινομενικά θετικές προβλέψεις. Πιο “φιλόδοξη” η διαδικασία ένταξης της πρωτοβουλίας REBRAIN στο ΠΣ ΕΡΓΑΝΗ. Η πρωτοβουλία αυτή υφίσταται στο Υπουργείο Εργασιας από το 2019 και υποτίθεται ότι αποτελεί μια διαδικασία σύζευξης υψηλά ειδικεμένων στελεχών που έχουν φύγει από τη χώρα με εγχώριες επιχειρήσεις που αναζητούν τέτοια στελέχη. Τα 4 προηγούμενα χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί πολυάριθμες εκδηλώσεις, συνέδρια, παρουσίασεις, συνεστιάσεις κλπ για την προβολή της ενέργειας. Το αποτέλεσμα: 1 πρόσληψη! Φυσικά, η ένταξη της πλατφόρμας (που υπάρχει ήδη και φυσικά έχει πληρωθεί αδρά ) στο ΠΣ ΕΡΓΑΝΗ συνεπάγεται επιπλέον κόστος (αμοιβή της αναδόχου εταιρίας) και νέα συνέδρια, συναντήσεις κλπ κλπ.
Απέναντι σε αυτή τη νέα επίθεση του κράτους και των εργοδοτών , οι εργαζόμενοι/ες έχουν μοναδικό αλλά ισχυρό όπλο τα σωματεία και τους συλλόγους τους. Με αυτό το όπλο θα πρέπει να δοθεί η μάχη για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων τους. Φυσικά για να αξιοποιηθεί αυτό το όπλο, θα πρέπει να οργανωθεί άμεσα και συντονισμένα ο αγώνας για την αποτροπή ψήφισης και εφαρμογής του συγκεκριμένου εκτρώματος.
Είναι προφανές ότι αν σιωπήσουμε και σε αυτό το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, θα κληθούμε να εργαστούμε σε ένα ολοένα και πιο δυστοπικό εργασιακό τοπίο. Είναι στο χέρι μας να σταματήσουμε αυτόν τον κατήφορο και να υπερασπίσουμε δικαιώματα και κατακτήσεις γενεών, οικοδομώντας ένα καλύτερο μέλλον. Με αρχή το συλλαλητήριο της ΔΕΘ θα πρέπει να απαντήσουμε μαχητικά, αγωνιστικά και ασυμβίβαστα στην νέα επίθεση που εξαπολύει η Κυβέρνηση και η εργοδοσία κατά των εργαζομένων.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
