Το νέο Τείχος Αθήνας – Βερολίνου – Φρανκφούρτης: Το οικονομικό ''ελληνικό Μαϊντάν'' του Διοικητή, Γιάννη Στουρνάρα

Οι νομισματικοί και οικονομικοί μηχανισμοί ούτως ή άλλως και σε μεγάλο βαθμό, έχουν αποκοπεί αυτή τη στιγμή με την υιοθέτηση του ευρώ και τη λειτουργία της πάλαι ποτέ κεντρικής τράπεζας της Ελλάδας, σαν παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται και έχει συντελεστεί αρνητικά, αντιπαραγωγικά και κυρίως αντιδημοκρατικά, με αποκορύφωμα το μαρτύριο της σταγόνας στη ρευστότητα και τα αποθεματικά που έφεραν και τα κάπιταλ κοντρόλς. Το δεύτερο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ανέγερσης του οικονομικού Τείχους πραγματοποιήθηκε με την ίδρυση του ΤΑΙΠΕΔ το οποίο θα αναβαθμιστεί και θα ενισχυθεί σε υπερταμείο εκποίησης και ταχύτατου πλειστηριασμού της δημόσιας ακίνητης, μετοχικής και κινητής περιουσίας, για να περιέλθει σε ξένα κρατικά αλλά και ελληνικά επιχειρηματικά χέρια (χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα η σύμπραξη της γερμανικής κρατικής εταιρίας Φραπόρτ και του επιχειρηματία Κοπελούζου στη διαρπαγή των αεροδρομίων). 

Το τρίτο βήμα έγινε με το Μνημόνιο 3, και για την ακρίβεια ήταν ένα από τα προαπαιτούμενά του. Θεσμοθετήθηκε η απεμπλοκή, η δήθεν ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ από την εκάστοτε κυβέρνηση, με προίκα παράλληλα την απαλοιφή ποινικών και αστικών ευθυνών και κυρώσεων της διοίκησής της (βλέπε θητεία Γεωργίου και αναδρομικό ''φούσκωμα'' του ελλείμματος για να αιτιολογηθεί η επέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου) – μια προίκα ασυλίας που ως γνωστόν διαθέτει και η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ. Μικρό λιθαράκι και προάγγελος της ''αποκομματικοποίησης'' της δημόσιας διοίκησης υπήρξε η ουσιαστική αποκοπή της Γενικής Γραμματείας Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών, με πρόσχημα την επιτάχυνση στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Πώς βέβαια θα συντελούνταν ή θα συντελεστεί αυτή η ''καταπολέμηση'' (βασισμένη και στις περιβόητες λίστες που εμφανίζονται σποραδικά) με δικηγόρους, δικηγορικά γραφεία, στελέχη του ιδιωτικού τομέα και αντίστοιχες εταιρικές μεταγραφές που έως προχθές είτε υπήρξαν σύμβουλοι είτε διευθυντές είτε επικεφαλής σε τμήματα και διευθύνσεις εταιριών και επιχειρήσεων, με σκοπό ακριβώς αυτές οι εταιρίες και οι επιχειρήσεις να κρύβουν τα πραγματικά τους έσοδα και την κερδοφορία τους, να αποφεύγουν τη φορολόγηση στην Ελλάδα και να ταξιδεύουν τα κεφάλαια τους σε φορολογικούς παραδείσους, εντός ΕΕ ή και αλλού, είναι ένα θέμα και ερώτημα – ρητορικό προφανώς. Γιατί ως γνωστόν, ένα από τα πολιτικά και οικονομικά αξιώματα της ελληνικής πραγματικότητας είναι ότι σταθεροί φοροφυγάδες σε αυτόν τον τόπο είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι – και αυτούς θα συνεχίσει να καταδιώκει η (''ανεξάρτητη'') Γενική Γραμματεία Εσόδων... Οι άλλοι είναι υγιής επιχειρηματικότητα, πυλώνες του συστήματος, και ενίοτε και... αγορές – σε αυτό θα επανέλθω στον επίλογο.

Τελευταίο, χρονικά, βήμα σε αυτές τις δυσμενείς εξελίξεις, ήταν η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των συστημικών τραπεζών και η απώλεια τουλάχιστον 40 δις ευρώ από το δημόσιο χρήμα που δαπανήθηκε για να τις ''διασώσει'' στις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις. Με μόλις 750 εκατομμύρια ευρώ σε ζεστό χρήμα, ο έλεγχος και οι χρηματοροές του ελληνικού, τραπεζικού συστήματος πέρασαν στα χέρια των ''αγορών'' και των ''επενδυτών'', μέσα από τα ανώνυμα βιβλία προσφορών.

Στον ξένο όμως παράγοντα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Βερολίνο, Ουάσιγκτον κτλ) καθώς και στο εγχώριο κατεστημένο και τους εκπροσώπους του στο μιντιακό, πολιτικό και τραπεζικό περιβάλλον, δεν αρκούν μόνο αυτά. Έτσι, στην επικείμενη μνημονιακή συνταγματική αναθεώρηση, στην οποία συχνά αναφέρομαι από τη φιλόξενη γωνιά του Rproject, μετά από την Τράπεζα της Ελλάδος, την ΕΛΣΤΑΤ, το ΤΑΙΠΕΔ, τη Γενική Γραμματεία Εσόδων και τις συστημικές τράπεζες, θα περάσει ο πλήρης και ουσιαστικός έλεγχος και της ''καρδιάς'' της οικονομικής λειτουργίας του κράτους, των οργανισμών του, της τοπικής αυτοδιοίκησης, όλων τέλος πάντων των σφυγμών και ροών που αφορούν τη ζωή και τις υπηρεσίες και τις συναλλαγές του πολίτη με το δημόσιο.

Φυσικά αναφέρομαι στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το οποίο ναι μεν ήδη ο επικεφαλής του, σήμερα ο Γιώργος Χουλιαράκης, χθες ο Δημήτρης Μάρδας για να μείνουμε μόνο στα έργα και τις ημέρες και τις επιλογές της ''πρωτοδεύτερης φοράς Τσίπρας'', πρέπει να έχει ένα άτυπο πράσινο φως από τους δανειστές, όμως αυτό δεν φθάνει.

Στην πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης που η ΝΔ κατέθεσε το φθινόπωρο του 2014, και την επεξεργάστηκε ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους αναβαθμίζεται σε Γενικό Γραφείο Προϋπολογισμού – στο οποίο θα υπάγεται η Γενική Γραμματεία Εσόδων – με επιμέρους παραρτήματα – γραφεία Προϋπολογισμού σε όλους τους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης και όχι μόνο. Ο επικεφαλής του Γενικού Γραφείου θα είναι (προσέξτε τις λέξεις) μόνιμος, υπηρεσιακός με το αξίωμα του υφυπουργού, με πενταετή, ''κλειστή'' θητεία (δηλαδή, δεν θα τον κουνάει κανείς από τη θέση του αυτά τα πέντε χρόνια), και ο διορισμός του θα προκύπτει έπειτα από πρόταση της κυβέρνησης, αυξημένη πλειοψηφία της Βουλής (είτε της Διάσκεψης των Προέδρων είτε της Ολομέλειας ή της αρμόδιας Επιτροπής – αυτό παραμένει ανοικτό) και τη συγκατάθεση του διεθνούς παράγοντα – με αυτή τη σειρά. Με άλλα λόγια, από το πρωθυπουργικό προνόμιο να διορίζονται όλοι οι υπουργοί και υφυπουργοί της κυβέρνησης αφαιρείται ''στεγνά'' η δυνατότητα να διορίζει και να παύει τον πλέον κρίσιμο υπουργό ή υφυπουργό για τα οικονομικά δρώμενα του κράτους και της κοινωνίας. Έμμεσα, και από τη στιγμή που θα χρειάζεται η επίνευση της ξένης επικυριαρχίας, η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση δεν θα μπορεί να ελέγξει και να υποβάλει σε καθημερινή αξιολόγηση και κρησάρα το οικονομικό της επιτελείο. Έτσι ένα κομματάκι λαϊκής κυριαρχίας θα πάει, και τυπικά συνταγματικά, περίπατο.

Κάτω (και) από αυτό το πρίσμα, αιτιολογείται και ο δημόσιος διάλογος που συντηρεί μεθοδικά και ο νέος αρχηγός της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, για την άμεση έναρξη της συζήτησης στη Βουλή για τη συνταγματική αναθεώρηση. Επίσης, δίνει και ένα στίγμα για το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν θα γίνει δεκτός κατά μόνας από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι. Θα παρίσταται και ο Διοικητής, Γιάννης Στουρνάρας. Το σχήμα του πρωτεργάτη και του συνεργάτη στο θεσμικό ''ελληνικό Μαϊντάν'' προφανώς λειτουργεί και σαν δίδυμο για τη διεθνή εκπροσώπηση της χώρας στην κοιλιά του ευρωενωσιακού Λεβιάθαν, με γνώμονα και στόχο, πάντα, τον ''κατευνασμό των αγορών'', την ''επιείκεια των αγορών'', το ''άνοιγμα της ελληνικής οικονομίας, στις αγορές'', την ''προσέλκυση επενδύσεων'', τη μεταμνημονιακή ''έξοδο της χώρας, στις αγορές'', και άλλα αντίστοιχα και ροζ και ευχάριστα και λουλουδένια, που σπέρνουν οι ομιλούσες από τηλεοράσεως κεφαλές διαφόρων δημοσιολογούντων και απολογητών του μνημονίου και του καπιταλισμού.

Και εδώ φθάνουμε στον επίλογο : Ποιες ήταν και είναι αυτές οι περιβόητες ''αγορές''; Ας υπενθυμίσουμε λοιπόν ότι η χώρα δεν βρέθηκε μόνο στο έλεος γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και συμφερόντων. Τον Μάρτιο του 2010, όταν η Ελλάδα δανείστηκε από τις ''αγορές'' με το ληστρικό επιτόκιο του 5,9%, περίπου 7,4 δις ευρώ – ο τελευταίος δανεισμός πριν από την τρόικα και το Καστελόριζο – το 43% αυτών των κεφαλαίων στα βιβλία προσφορών, προήλθε από έλληνες κεφαλαιούχους, επενδυτές και τράπεζες... Όλους αυτούς, που προφανώς μετά την Τράπεζα της Ελλάδος, το ΤΑΙΠΕΔ, την ΕΛΣΤΑΤ, τη Γενική Γραμματεία Εσόδων, τις χαριστικές ανακεφαλαιοποιήσεις, την εκτεταμένη φοροαποφυγή, θέλουν να ολοκληρώσουν τον μνημονιακό κύκλο του ταξικού εν Ελλάδι πολέμου με μια ακόμη νίκη της δικής τους πλευράς, κατασκευάζοντας και τον τελευταίο πύργο στο Τείχος Αθήνας – Βερολίνου – Φρανκφούρτης, προκειμένου να σφίξουν ακόμη περισσότερο τον βρόγχο γύρω από τον λαιμό μας.