O αντισημιτισμός σαν όπλο

Πρώτα ήρθαν για τον αρ­χη­γό των Βρε­τα­νών Ερ­γα­τι­κών, Τζέ­ρε­μι Κόρ­μπιν. Αλλά δεν ήμα­σταν Ερ­γα­τι­κοί και δεν μί­λη­σε κα­νείς. Υστε­ρα ήρθαν για την Ιλχάν Ομάρ, μία από τις ελά­χι­στες φωνές του αμε­ρι­κα­νι­κού Κο­γκρέ­σου που αμ­φι­σβη­τεί τη δια­κομ­μα­τι­κή συ­ναί­νε­ση στην εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή.

Αλλά δεν ήμα­σταν μου­σουλ­μά­νοι και έτσι σιω­πή­σα­με. Οταν όμως ήρθαν και για τα «κί­τρι­να γι­λέ­κα», αρ­κε­τοί άρ­χι­σαν να υπο­ψιά­ζο­νται ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο λόγος για τις κα­ταγ­γε­λί­ες περί αντι­ση­μι­τι­σμού που αντι­με­τω­πί­ζει πλέον σχε­δόν κάθε πο­λι­τι­κός και κάθε κί­νη­μα της Αρι­στε­ράς που τολμά να αμ­φι­σβη­τή­σει κυ­ρί­αρ­χες και πα­γιω­μέ­νες από­ψεις για το κυ­ρί­αρ­χο οι­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα.

Το φαι­νό­με­νο φα­ντά­ζει παλιό και πο­λυ­συ­ζη­τη­μέ­νο, αλλά έχει ορι­σμέ­να ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που τώρα κά­νουν την εμ­φά­νι­σή τους. Εδώ και δε­κα­ε­τί­ες η κυ­βέρ­νη­ση και οι υπο­στη­ρι­κτές του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ το­πο­θε­τού­σαν την τα­μπέ­λα του αντι­ση­μι­τι­σμού σε οποιον­δή­πο­τε ασκού­σε έστω και την ελά­χι­στη κρι­τι­κή στην πο­λι­τι­κή του Τελ Αβίβ απέ­να­ντι στους Πα­λαι­στι­νί­ους.

Ανά­με­σα στα θύ­μα­τά τους βρέ­θη­καν ακόμη και Εβραί­οι δια­νο­ού­με­νοι, όπως ο Νόαμ Τσόμ­σκι και ο Νόρ­μαν Φίν­κελ­σταϊν, ο οποί­ος προ­έρ­χε­ται από οι­κο­γέ­νεια θυ­μά­των του Ολο­καυ­τώ­μα­τος. Τους τε­λευ­ταί­ους μήνες όμως πα­ρα­τη­ρεί­ται μια ποιο­τι­κή δια­φο­ρά. Οι επι­θέ­σεις δεν ξε­κι­νούν ανα­γκα­στι­κά από το Ισ­ρα­ήλ, ενώ τα θύ­μα­τα μπο­ρεί να μην έχουν καν στην ατζέ­ντα τους το Με­σα­να­το­λι­κό.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα τα «κί­τρι­να γι­λέ­κα», τα οποία δέ­χτη­καν λυσ­σα­λέα επί­θε­ση από τον Μα­κρόν και τα ΜΜΕ που τον στη­ρί­ζουν, πάντα με την κα­τη­γο­ρία του αντι­ση­μι­τι­σμού. Με αυτή την αφορ­μή μά­λι­στα, ο Γάλ­λος πρό­ε­δρος υπο­σχέ­θη­κε να τρο­πο­ποι­ή­σει τη νο­μο­θε­σία ώστε να αντι­με­τω­πί­ζε­ται σαν έγκλη­μα όχι μόνο ο αντι­ση­μι­τι­σμός αλλά και ο αντι­σιω­νι­σμός, δη­λα­δή το ακραίο δεξιό και εθνι­κι­στι­κό κί­νη­μα που έχει συν­δε­θεί με σειρά τρο­μο­κρα­τι­κών επι­θέ­σε­ων στη Μέση Ανα­το­λή

. «Πρέ­πει να αντι­στα­θού­με με κάθε μέσο στην εξί­σω­ση του αντι­ση­μι­τι­σμού με τον αντι­σιω­νι­σμό», εξη­γού­σε από τις σε­λί­δες του Guardian o πα­νε­πι­στη­μια­κός Κενάν Μαλίκ, προει­δο­ποιώ­ντας ότι αν δεν τα κα­τα­φέ­ρου­με «θα κα­τα­λή­ξου­με να νο­μι­μο­ποι­ή­σου­με τον αντι­σιω­νι­σμό και ταυ­τό­χρο­να να ποι­νι­κο­ποι­ή­σου­με κάθε αγώνα για τα δι­καιώ­μα­τα των Πα­λαι­στι­νί­ων».

Η από­φα­ση του Μα­κρόν προ­χω­ρά ένα βήμα πα­ρα­πέ­ρα καθώς έρ­χε­ται να προ­στε­θεί σε σειρά νο­μο­θε­τι­κών ρυθ­μί­σε­ων οι οποί­ες πα­ρα­βιά­ζουν θε­με­λιώ­δη αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Η μάχη κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας έδωσε στη Γαλ­λία την κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης, η οποία τε­λι­κά εντά­χθη­κε στο γαλ­λι­κό Δί­καιο και σύμ­φω­να με τη Διε­θνή Αμνη­στία, χρη­σι­μο­ποιεί­ται και για την απα­γό­ρευ­ση αντι­κυ­βερ­νη­τι­κών δια­δη­λώ­σε­ων.

Τώρα η μάχη ενά­ντια στον αντι­σιω­νι­σμό με­τα­τρέ­πε­ται σε μη­χα­νι­σμό φί­μω­σης ενός κι­νή­μα­τος που δεν κάμ­φθη­κε ούτε από τις προ­σπά­θειες εκτό­νω­σης ούτε από τη βα­ναυ­σό­τη­τα της γαλ­λι­κής αστυ­νο­μί­ας.

Η πα­ρα­βί­α­ση θε­με­λιω­δών δι­καιω­μά­των όμως είναι μόνη μία πλευ­ρά του προ­βλή­μα­τος. Γιατί η συ­νε­χής επί­κλη­ση των κα­τη­γο­ριών περί αντι­ση­μι­τι­σμού απει­λεί σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση τους ίδιους τους Εβραί­ους.

Ο στιγ­μα­τι­σμός κάθε αντι­κομ­φορ­μι­στι­κής (και ίσως αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής) φωνής με την κα­τη­γο­ρία του αντι­ση­μι­τι­σμού, σε μια εποχή που με­γά­λα τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας ανα­ζη­τούν ενα­γω­νί­ως τέ­τοιου εί­δους φωνές, εξα­σθε­νεί τη μάχη απέ­να­ντι στον αντι­σιω­νι­σμό. Μια λέξη που θα έπρε­πε να προ­κα­λεί φρίκη, καθώς εκ­προ­σω­πεί την πιο επι­κίν­δυ­νη και αρ­ρω­στη­μέ­νη μορφή ρα­τσι­σμού που έχει γνω­ρί­σει η αν­θρω­πό­τη­τα, κα­τα­λή­γει να προ­κα­λεί από αδια­φο­ρία έως κα­χυ­πο­ψία.

Οπως εξη­γού­σε πριν από χρό­νια ο Βρε­τα­νός βε­τε­ρά­νος αντα­πο­κρι­τής Ρό­μπερτ Φισκ, «αν συ­νε­χι­στεί η εκ­στρα­τεία δυ­σφή­μη­σης έντι­μων αν­θρώ­πων, ο όρος "αντι­ση­μι­τι­σμός" θα απο­κτή­σει θε­τι­κή χροιά για ορι­σμέ­νους. Και αυτός είναι ένας τε­ρά­στιος κίν­δυ­νος γιατί εκεί έξω υπάρ­χουν πραγ­μα­τι­κά κακοί άν­θρω­ποι που θέ­λουν να κά­ψουν συ­να­γω­γές. Και αυτοί οι άν­θρω­ποι θα ενι­σχυ­θούν».

Θα μπο­ρού­σαν, λοι­πόν, οι πο­λι­τι­κοί που κα­ταγ­γέλ­λουν, ψευ­δώς, τους αντι­πά­λους τους για αντι­ση­μι­τι­σμό να απο­τε­λούν τη με­γα­λύ­τε­ρη απει­λή για τις εβραϊ­κές κοι­νό­τη­τες σε όλο τον κόσμο; Υπό αυτό το πρί­σμα πώς πρέ­πει αν αντι­με­τω­πί­σου­με τον Μα­κρόν, ο οποί­ος πρό­σφα­τα επι­χεί­ρη­σε να απο­κα­τα­στή­σει την ει­κό­να του κα­το­χι­κού προ­έ­δρου Φιλίπ Πετέν – του ηγέτη των Γάλ­λων δω­σι­λό­γων που εξό­ντω­ναν τους Εβραί­ους για λο­γα­ρια­σμό της να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας;

Και ύστε­ρα πώς θα σχο­λί­α­ζε κά­ποιος την πα­λαιό­τε­ρη δή­λω­ση του Ισ­ραη­λι­νού πρω­θυ­πουρ­γού Μπε­νια­μίν Νε­τα­νιά­χου ότι αρ­χι­κά «ο Χί­τλερ δεν ήθελε να αφα­νί­σει τους Εβραί­ους», αλλά τε­λι­κά πεί­στη­κε να τους εξο­ντώ­σει ύστε­ρα από την πα­ρέμ­βα­ση ενός Πα­λαι­στί­νιου μου­φτή;

Οπως εξη­γού­σε τότε στους New York Times ο Μοσέ Ζί­μερ­μαν, κα­θη­γη­τής Ιστο­ρί­ας στο Hebrew University του Ισ­ρα­ήλ, «ο Νε­τα­νιά­χου εντάσ­σει πλέον τον εαυτό του στη μακρά λίστα των αν­θρώ­πων που χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται αρ­νη­τές του Ολο­καυ­τώ­μα­τος».

Info: Δια­βά­στε

Antisemites use the language of anti-Zionism. The two are distinct

Τροφή για σκέψη από ένα άρθρο του Κενάν Μαλίκ για τις επι­πτώ­σεις της ταύ­τι­σης του αντι­ση­μι­τι­σμού με τον αντι­σιω­νι­σμό αλλά και για τον ρόλο των identity politics (πο­λι­τι­κή ταυ­τό­τη­τας) στην άνοδο του πραγ­μα­τι­κού αντι­ση­μι­τι­σμού.

info-war.gr 

*Σκί­τσο: Η χιου­μο­ρι­στι­κή απά­ντη­ση του Λα­τούφ όταν τον κα­τη­γό­ρη­σαν ως έναν από τους τρεις ση­μα­ντι­κό­τε­ρους αντι­ση­μί­τες στον κόσμο.