Ο δρόμος προς τη νίκη είναι στρωμένος με παγίδες

Η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δια­δι­κα­σία δεν ενί­σχυ­σε ούτε στο ελά­χι­στο την φι­λο­δο­ξία της κυ­βέρ­νη­σης να συλ­λέ­ξει τους 180 βου­λευ­τές που χρειά­ζο­νται για τη ψή­φι­ση νέου προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας και την απο­φυ­γή των πρό­ω­ρων εκλο­γών. Μπρο­στά της βρί­σκε­ται ένα «κο­λα­σμέ­νο» τε­τρά­μη­νο κατά το οποίο θα προ­σπα­θή­σει να αντι­στρέ­ψει το κλίμα στην κοι­νω­νία εκλι­πα­ρώ­ντας και ελ­πί­ζο­ντας σε πο­λι­τι­κή βο­ή­θεια από τους δα­νει­στές. Κάτι που να της επι­τρέ­ψει να εξα­πα­τή­σει το λαό πως δήθεν τε­λεί­ω­σαν τα μνη­μό­νια και η επι­τή­ρη­ση και πως αρ­χί­ζει ένας νέος ανο­δι­κός κύ­κλος για την οι­κο­νο­μία, με την διευ­θέ­τη­ση του χρέ­ους. Αν και μέσα στην με­γά­λη οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή ρευ­στό­τη­τα κα­νείς δε μπο­ρεί να κάνει απο­λύ­τως ασφα­λείς προ­βλέ­ψεις, εν τού­τοις ο συν­δυα­σμός αφε­νός της αρ­νη­τι­κής, για την κυ­βέρ­νη­ση, κοι­νω­νι­κής δυ­να­μι­κής - απο­τέ­λε­σμα των αστα­μά­τη­των μέ­τρων λι­τό­τη­τας και αυ­ταρ­χι­σμού, με πιο πρό­σφα­το «επει­σό­διο» τον ΕΝΦΙΑ - και αφε­τέ­ρου η στάση της Τρόι­κας - η οποία συ­μπυ­κνώ­νει τις αντι­φά­σεις και τα αδιέ­ξο­δα της εξε­λισ­σό­με­νης πο­λϋ­ε­πί­πε­δης  κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, διε­θνώς και ιδιαί­τε­ρα στην ΟΝΕ/ΕΕ και της οποί­ας μόνο ένα μέρος απο­τε­λεί το πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης - δεν αφή­νουν πε­ρι­θώ­ρια θε­τι­κών εκτι­μή­σε­ων για το μέλ­λον της συ­γκυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά – Βε­νι­ζέ­λου.

Στον αντί­πο­δα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δη­μιουρ­γεί την εντύ­πω­ση πως «καλ­πά­ζει» προς την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία με τα γκά­λοπ να του δί­νουν στα­θε­ρά το προ­βά­δι­σμα, ενί­ο­τε με με­γά­λη δια­φο­ρά. Είναι ξε­κά­θα­ρο πως απέ­να­ντι στην ρα­γδαία φθορά της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης οι δε­σμεύ­σεις προς το λαό που εξήγ­γει­λε ο Α. Τσί­πρας στην ΔΕΘ ενί­σχυ­σαν την δυ­να­μι­κή του. Ωστό­σο θα χρεια­στεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αξιο­λο­γή­σει ξανά και ξανά τη συ­γκυ­ρία καθώς όσο μοιά­ζει να μι­κραί­νει η από­στα­ση από τον κυ­βερ­νη­τι­κό στόχο, όσο μοιά­ζει ότι τί­πο­τα δεν μπο­ρεί να δια­σώ­σει την μνη­μο­νια­κή συ­γκυ­βέρ­νη­ση, τόσο θα αυ­ξη­θούν οι πιέ­σεις και οι εκ­βια­σμοί των συ­στη­μι­κών, αστι­κών κέ­ντρων, ντό­πιων και διε­θνών. Μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα – μέλος της ΟΝΕ/ΕΕ, απο­τε­λεί για τα αστι­κά συμ­φέ­ρο­ντα το χει­ρό­τε­ρο σε­νά­ριο.

Θα χρεια­στεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να πάρει κρί­σι­μες απο­φά­σεις οι οποί­ες αφο­ρούν όχι μόνο στον χρόνο προ­σφυ­γής στις κάλ­πες - που σή­με­ρα εμ­φα­νί­ζε­ται ως το μεί­ζον ζή­τη­μα και ως λαϊκή απαί­τη­ση (του­λά­χι­στον του μισού εκλο­γι­κού σώ­μα­τος με βάση τις με­τρή­σεις) - αλλά και στη δυ­να­τό­τη­τά του να συ­γκρο­τή­σει «βιώ­σι­μη» κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς.

Η κοι­νω­νι­κή προσ­δο­κία για «αλ­λα­γή» απο­τε­λεί τη βάση της δυ­να­τό­τη­τας αλλά δεν απο­τε­λεί και την απά­ντη­ση στο πε­ριε­χό­με­νο της. Αυτό είναι κα­θή­κον της πο­λι­τι­κής αρι­στε­ράς, του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αντα­πο­κρι­θεί στην κοι­νω­νι­κή απαί­τη­ση με συ­γκε­κρι­μέ­νη στρα­τη­γι­κή τα­ξι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας και μο­νο­μέ­ρειας. Όχι μόνο επει­δή αυτό επι­τάσ­σει το ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό πρό­ση­μο της κυ­βέρ­νη­σης «της αρι­στε­ράς» αλλά γιατί δεν υπάρ­χει αντι­κει­με­νι­κά κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο δια­τα­ξι­κής συ­ναί­νε­σης και συ­νεν­νό­η­σης (εκτός της συ­ντρι­βής του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας από την επι­θε­τι­κό­τη­τα του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου) στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες, ούτε σε εθνι­κό ούτε και σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο.

Στην δια­δι­κα­σία ψήφου εμπι­στο­σύ­νης εμ­φα­νί­στη­καν δια στό­μα­τος βου­λευ­τών προ­ερ­χό­με­νων από τους «ανε­ξάρ­τη­τους», τη ΔΗΜΑΡ ακόμη κι από στε­λέ­χη της κυ­βερ­νη­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας, διά­φο­ρες εκ­δο­χές «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης».

Οι εκ­δο­χές και τα σε­νά­ρια κυ­βερ­νή­σε­ων εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης, τα οποία ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ορθώς απορ­ρί­πτει, είναι αρ­νη­τι­κά για τους Σα­μα­ρά, Βε­νι­ζέ­λο και την κυ­βερ­νη­τι­κή τους σύ­μπρα­ξη, απο­τε­λούν εν τού­τοις διέ­ξο­δο για το σύ­στη­μα καθώς επι­τρέ­πουν το «ξέ­πλυ­μα» του κα­θε­στω­τι­κού πο­λι­τι­κού δυ­να­μι­κού με  κό­στος τη «θυσία» κά­ποιων προ­σώ­πων. Επι­τυγ­χά­νουν εξάλ­λου την έντα­ξη στο ίδιο «κάδρο», στα μάτια της κοι­νω­νί­ας, με τρόπο ορι­στι­κό, των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων του συ­στή­μα­τος μαζί με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ακυ­ρώ­νο­ντας την επι­κίν­δυ­νη για το κα­θε­στώς, προ­ο­πτι­κή κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς (και, φευ, αφή­νο­ντας το επι­χεί­ρη­μα της «αντι­συ­στη­μι­κό­τη­τας» απο­κλει­στι­κά στους φα­σί­στες που, παρά τις διώ­ξεις, συ­ντη­ρούν υψηλά πο­σο­στά).   

Δυ­στυ­χώς για το ΚΚΕ δεν μπο­ρεί να ανα­μέ­νει οφέλη και ρόλο κλί­μα­κας σε μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη, λόγω της εντε­λώς λαν­θα­σμέ­νης σε­χτα­ρι­στι­κής τα­κτι­κής του απέ­να­ντι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στο κοι­νω­νι­κό και τα­ξι­κό του ακρο­α­τή­ριο.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­φυ­γε την πα­γί­δα αυτή τον Μάη του 2012 και αντα­μεί­φτη­κε από τον λαό για την στάση του. Σή­με­ρα, τέ­τοιου εί­δους συ­ναι­νε­τι­κές λύ­σεις, απρο­κά­λυ­πτες ή κα­λυμ­μέ­νες είναι ακόμη πιο εν­δε­δειγ­μέ­νες για τα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών, συ­στη­μι­κών μπλοκ, ντό­πιων και ευ­ρω­παϊ­κών, καθώς η πε­ρισ­σό­τε­ρη «βρώ­μι­κη δου­λειά» έχει γίνει. Δη­λα­δή οι διαρ­θρω­τι­κές αλ­λα­γές που προ­κά­λε­σαν την κα­θί­ζη­ση της θέσης της ερ­γα­σί­ας ένα­ντι του κε­φα­λαί­ου σε όλα τα επί­πε­δα: οι μι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις έχουν συ­ντρι­βεί, τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα ομοί­ως και υπάρ­χει πλέον ένας τε­ρά­στιος εφε­δρι­κός στρα­τός ανέρ­γων που – πέρα από πρό­βλη­μα στην οι­κο­νο­μία –υπο­νο­μεύ­ει τις προ­σπά­θειες ανα­σύ­ντα­ξης του ερ­γα­τι­κού / τα­ξι­κού κι­νή­μα­τος. Εξάλ­λου, στο τε­ρά­στιο και μη βιώ­σι­μο χρέος της Ελ­λά­δας επι­διώ­κε­ται να υπάρ­ξει σύ­ντο­μα κά­ποια εκ­δο­χή ανα­διάρ­θρω­σης προ­κει­μέ­νου να πά­ρουν σειρά πιο σο­βα­ρές πε­ρι­πτώ­σεις όπως η γαλ­λι­κή και η ιτα­λι­κή.

Ποιος ο λόγος να μην ανα­λά­βει μια άλλη κυ­βέρ­νη­ση, που δεν θα φέρει το φορ­τίο της πρώ­της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου (καθώς η επι­τή­ρη­ση είναι πλέον θε­σμο­θε­τη­μέ­νη και μό­νι­μη για τις χώρες πα­ρα­βά­τες των συν­θη­κών και των ορίων της ΟΝΕ, χωρίς τον δυ­σφη­μι­σμέ­νο τίτλο των μνη­μο­νί­ων) και θα μπο­ρεί να συ­νε­χί­σει την πο­ρεία της χώρας στα ίδια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα πλαί­σια της ΟΝΕ/ΕΕ επι­τυγ­χά­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να με­γα­λύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή ανοχή και συ­ναί­νε­ση; Αρκεί βέ­βαια να μην είναι μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς! Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά μοιά­ζει να μην μπο­ρεί να απο­φύ­γει το μοι­ραίο. Απέ­να­ντι σ’ αυτό το εν­δε­χό­με­νο δεν υπάρ­χει μόνο η λύση της «οι­κου­με­νι­κής» συ­νεν­νό­η­σης αλλά πολ­λές εκ­δο­χές. Αρκεί να ακυ­ρώ­νουν το αρι­στε­ρό, ανα­τρε­πτι­κό πε­ριε­χό­με­νο του προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. 

Ασφα­λώς ο Σα­μα­ράς και η δεξιά γε­νι­κό­τε­ρα (ελ­λεί­ψει αξιό­μα­χης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς τύπου Ολάντ ή Ρέν­τσι) απο­τε­λεί την πρώτη επι­λο­γή των αστι­κών μπλοκ, ντό­πιων και ευ­ρω­παϊ­κών. Ωστό­σο οι προ­σπά­θειες να εκ­βια­στεί ή/ και να εξα­να­γκα­στεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε επι­λο­γές και εξε­λί­ξεις που θα ακυ­ρώ­νουν την προ­ο­πτι­κή και το πε­ριε­χό­με­νο της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς έχουν ήδη αρ­χί­σει να κλι­μα­κώ­νο­νται. Η στάση των ντό­πιων ΜΜΕ απέ­να­ντι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει με­τα­βλη­θεί από ανοι­χτά εχθρι­κή σε επι­φυ­λα­κτι­κή έως συμ­βου­λευ­τι­κή, νου­θε­τώ­ντας συχνά τις αρι­στε­ρές, ρι­ζο­σπα­στι­κές φωνές μέσα στο κόμμα.

Ωστό­σο πιο σο­βα­ρό δείγ­μα αυτών του «κλί­μα­τος» απο­τε­λεί η στάση, διε­ρευ­νη­τι­κών επα­φών, διά­φο­ρων οι­κο­νο­μι­κών και πο­λι­τι­κών πα­ρα­γό­ντων και συ­στη­μά­των της Ευ­ρώ­πης (Αμπρο­ζέ­τι, Άσμουν­σεν κ.λ.π.)  

Στο πο­λι­τι­κό τοπίο που δια­μορ­φώ­νε­ται, το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της υπό­θε­σης της ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης λι­τό­τη­τας από μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς είναι η κι­νη­μα­τι­κή άμπω­τη. Η συν­θή­κη της πο­λι­τι­κής ανά­θε­σης με­τα­φέ­ρει όλη τη αντι­πα­ρά­θε­ση απο­κλει­στι­κά στο εκλο­γι­κό πεδίο ευ­νο­ώ­ντας τον επι­κοι­νω­νια­κό χα­ρα­κτή­ρα και την απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση και αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­σή της. Κυ­ριαρ­χεί η κό­ντρα των εντυ­πώ­σε­ων και των με­τρή­σε­ων της κοι­νής γνώ­μης. Στη μάχη των αριθ­μών υπο­χω­ρεί το πραγ­μα­τι­κό πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο και συ­γκα­λύ­πτο­νται οι «ταυ­τό­τη­τες». Έτσι στην υπό­θε­ση της ανα­ζή­τη­σης των 121 για την επί­τευ­ξη πρό­ω­ρων εκλο­γών οι «ανε­ξάρ­τη­τοι» βου­λευ­τές που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απο­τε­λούν την επι­το­μή του πο­λι­τι­κού αρι­βι­σμού, αλλά και κόμ­μα­τα με ταυ­τό­τη­τα, είτε λαϊ­κι­στι­κής, ακρο­δε­ξιάς ροπής όπως οι ΑΝΕΛ, είτε υπο­τα­γής στον συ­στη­μι­κό «ρε­α­λι­σμό» με συμ­με­το­χή στην μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά – Βε­νι­ζέ­λου, όπως η ΔΗΜΑΡ ή και με­μο­νω­μέ­να στε­λέ­χη τους, απο­κτούν δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα και όψιμα ανα­γνω­ρί­ζουν έμ­με­σα ή άμεσα την ανά­γκη για νέα κυ­βέρ­νη­ση του­λά­χι­στον με τη συμ­με­το­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ωστό­σο, είτε με την μορφή συ­νερ­γα­σί­ας είτε με την εν­δε­χό­με­νη εκλο­γή αυτών των πο­λι­τι­κών με τα ψη­φο­δέλ­τια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ελέω σύ­μπρα­ξης για την άμεση πτώση της κυ­βέρ­νη­σης - θα απο­τε­λούν μια διαρ­κή «βόμβα» στα θε­μέ­λια της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς, πριν ακόμα κάνει τα πρώτα της βή­μα­τα. Καθώς υπό την απει­λή μιας νέας «ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης» θα την κα­τα­στή­σουν από την πρώτη στιγ­μή όμηρο των, κα­θό­λου αρι­στε­ρών και ρι­ζο­σπα­στι­κών, από­ψε­ων και των συμ­φε­ρό­ντων που εκ­φρά­ζουν.

Απ’ αυτή την σκο­πιά η διε­νέρ­γεια εκλο­γών, σε τέσ­σε­ρις μήνες, ως απόρ­ροια της αδυ­να­μί­ας συ­γκέ­ντρω­σης 180 βου­λευ­τών για την εκλο­γή του προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας είναι μια απο­λύ­τως επι­θυ­μη­τή συν­θή­κη για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά δεν είναι ένας στό­χος που πρέ­πει να επι­διω­χθεί «πάση θυσία» - δια­κιν­δυ­νεύ­ο­ντας δη­λα­δή το πε­ριε­χό­με­νο της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς.   

Ακόμη όμως και πέρα από το φαι­νο­με­νι­κά αριθ­μη­τι­κό πρό­βλη­μα ανα­ζή­τη­σης των 121 που κρύ­βει την δια­κιν­δύ­νευ­ση προ­κα­ταρ­κτι­κού συμ­βι­βα­σμού και αλ­λοί­ω­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής γραμ­μής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ένα νέο πρό­βλη­μα προ­κύ­πτει εάν αυτός δε βρε­θεί την επο­μέ­νη των εκλο­γών αυ­το­δύ­να­μος. Τότε θα χρεια­στεί – του­λά­χι­στον με την ει­κό­να των δη­μο­σκο­πή­σε­ων – να επι­διώ­ξει ή την στή­ρι­ξη του ΚΚΕ ή την στή­ρι­ξη / συ­νερ­γα­σία του ΠΑΣΟΚ ή /και του Πο­τα­μιού. Δε νο­μί­ζου­με ότι χρειά­ζε­ται ιδιαί­τε­ρη επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία για τον χα­ρα­κτή­ρα μιας, του­λά­χι­στον κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής, κυ­βερ­νη­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με ΠΑΣΟΚ ή Πο­τά­μι.  

Για την πι­θα­νό­τη­τα να στη­ρί­ξει το ΚΚΕ μια κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απα­ντά - φαι­νο­με­νι­κά με σα­φή­νεια- το ίδιο, επι­λέ­γο­ντας την σκλή­ρυν­ση της επι­θε­τι­κής στά­σης του ενα­ντί­ον του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εν τού­τοις τα φαι­νό­με­να απα­τούν. Αυτό που ισχύ­ει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ακρι­βώς το αντί­θε­το, καθώς η κοι­νω­νι­κή και τα­ξι­κή βάση του ΚΚΕ πιέ­ζε­ται αφό­ρη­τα από τη δυ­να­μι­κή της εν­δε­χό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς. Πίεση η οποία θα αυ­ξη­θεί κα­τα­κό­ρυ­φα την ώρα των εκλο­γών. Στη βάση μιας τέ­τοιας εκτί­μη­σης θα είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο για το ΚΚΕ να απο­φύ­γει έστω την κρι­τι­κή στή­ρι­ξη, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο εάν η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς εξαρ­τά­ται απο­κλει­στι­κά από την δική του επι­λο­γή.     

Μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή δεν απο­τε­λεί, πα­ρό­λαυ­τά, αντι­κεί­με­νο εκλο­γι­κής τα­κτι­κής. Μπο­ρεί να προ­κύ­ψει ως δυ­να­τό­τη­τα μόνο σαν απο­τέ­λε­σμα της επι­λο­γής μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής γραμ­μής και στά­σης από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε όλα τα επί­πε­δα.

Στον προ­γραμ­μα­τι­κό λόγο, συ­μπλη­ρώ­νο­ντας τις δε­σμεύ­σεις της ΔΕΘ προς τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την λαϊκή πλειο­ψη­φία στα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα της ανερ­γί­ας, της εθνι­κο­ποί­η­σης των τρα­πε­ζών και ση­μα­ντι­κών στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας και της πα­ρα­γω­γής, της επι­θε­τι­κής και βα­ριάς φο­ρο­λό­γη­σης του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, της ανα­στύ­λω­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και της διεύ­ρυν­σης της δη­μο­κρα­τί­ας με θε­σμούς κοι­νω­νι­κού και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου.

Στην τα­κτι­κή απέ­να­ντι στους δα­νει­στές με την άμεση κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και των εφαρ­μο­στι­κών νόμων και ταυ­τό­χρο­να την ανε­λα­στι­κή απαί­τη­ση για την δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους και την άμεση, μο­νο­με­ρή αν χρειά­ζε­ται, ανα­στο­λή πλη­ρω­μής των το­κο­χρε­ω­λυ­σί­ων, πέρα από νο­μι­σμα­τι­κούς εκ­βια­σμούς (καμιά θυσία για το ευρώ).

Στο κόμμα, με στρο­φή στη κοι­νω­νι­κή πα­ρέμ­βα­ση και ανα­συ­γκρό­τη­ση της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης και της δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας στις απο­φά­σεις.

Στις «συμ­μα­χί­ες», απορ­ρί­πτο­ντας ρητά  την προ­σέγ­γι­ση με τη ΔΗΜΑΡ και τους ΑΝΕΛ και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τις με­τα­γρα­φές στο κόμμα και στα ψη­φο­δέλ­τια στε­λε­χών προη­γού­με­νων μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων ή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων κυ­βερ­νή­σε­ων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. με σαφή και απο­φα­σι­στι­κή στρο­φή στην απεύ­θυν­ση κατά προ­τε­ραιό­τη­τα προς τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά στρώ­μα­τα καθώς και προς τα κόμ­μα­τα της αρι­στε­ράς και της ρι­ζο­σπα­στι­κής οι­κο­λο­γί­ας, ανα­λαμ­βά­νο­ντας ει­λι­κρι­νή πρω­το­βου­λία ανοίγ­μα­τος και ορ­γά­νω­σης της συ­ζή­τη­σης για το πε­ριε­χό­με­νο της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς.

Σή­με­ρα, όλες οι επι­λο­γές έχουν σο­βα­ρό βαθμό ρί­σκου. Ωστό­σο και η επι­λο­γή του ρί­σκου έχει πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση και πε­ριε­χό­με­νο από το οποίο εξαρ­τά­ται η συ­νέ­χεια. Η ευ­θύ­νη για τις ανα­γκαί­ες διορ­θώ­σεις στη γραμ­μή και στη φυ­σιο­γνω­μία του (από το πρό­γραμ­μα και τις πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες έως τη λει­τουρ­γία του κόμ­μα­τος) βα­ραί­νει όλον τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συ­νο­λι­κά, μα και κάθε τάση ξε­χω­ρι­στά και ιδιαί­τε­ρα τις αρι­στε­ρές ρι­ζο­σπα­στι­κές εκ­φρά­σεις εντός του προ­κει­μέ­νου να παρ­θούν οι κα­τάλ­λη­λες, διορ­θω­τι­κές, απο­φά­σεις που θα θω­ρα­κί­σουν την πο­ρεία του προς την κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς από τις συ­στη­μι­κές με­θο­δεύ­σεις και πα­γί­δες.