Ο εκλογικός Ιούλιος των μνημονιακών καθαρμάτων

Είναι μία από εκείνες τις στιγμές που η ιστορία και ο χρόνος έχουν κέφια και παίζουν στα ζάρια τους κύκλους των ανθρώπων. Η ανακοίνωση από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Δημήτρη Τζανακόπουλο, ότι οι πρόωρες, εθνικές, βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 7 του Ιούλη, προκαλεί εύλογους συνειρμούς. 

Για τους μνησίκακους, ρεβανσιστές αστούς, που ηττήθηκαν κατά κράτος στο δημοψήφισμα του 2015, «τώρα», ολοκληρώνεται η «διόρθωση» του ταξικού Όχι, που τους είχε προκαλέσει αϋπνίες, πονοκέφαλο και ταξική αηδία - οι φτωχοί δεν ξέρουν να ψηφίζουν, όπως πιθανότατα θα έλεγε και η πάλαι ποτέ «ποταμίσια» βουλευτίνα, Αντιγόνη Λυμπεράκη, σόι και αυτή των Μητσοτάκηδων.

Όμως, η αλλαγή σκυτάλης ανάμεσα στην τριτομνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και εσχάτως των διαφόρων προθύμων και την, σε αναμονή και άγρια, εκδικητική χαρά, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ διαθέτει βαθύτερες ρίζες στη σημειολογία και τους συμβολισμούς της ιστορίας.  

Πώς να το κάνουμε, και πώς να το κρύψομεν άλλωστε, όπως θα έλεγε ενδεχομένως και ο εκλιπών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με τις αποφάσεις του, το σύγχρονο δίδυμο των μνημονιακών μονομάχων δοκιμάζει ποικιλοτρόπως την ιστορία και τον χρόνο κατά τα κέφια και τις ζαριές του πολιτικού παιχνιδιού. 

Να προκηρύσσει, ας πούμε, πρόωρες και ουσιαστικά αναγκαστικές βουλευτικές εκλογές ο Τσίπρας - άραγε, για ποιο μείζον, εθνικό θέμα; - μπας και σώσει το τομάρι του στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ - ή, όπως θα τιτλοφορείται το μελλοντικό, αρχηγικό κόμμα του - και το ημερολόγιο να υπαγορεύει Ιούλιο... 

Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά την ιουλιανή, λαϊκή εξέγερση εναντίον των βασιλικών μεθοδεύσεων και της αμερικανοκίνητης αποστασίας που γκρέμισε την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, ο αποστάτης της αριστεράς, Αλέξης Τσίπρας που κατά τα άλλα πλασάρεται πλέον ως... φυσικός ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης(!), θα παραδώσει την εξουσία στον γιό του πρωταγωνιστή της αντιδημοκρατικής εκτροπής. 

Πώς το φώναζαν τότε, να δεις, εν χορώ οι διαδηλωτές στην πλημμυρισμένη από κόσμο οδό Σταδίου; 

«Μητσοτάκη, κάθαρμα!». 

Κάτι ήξεραν, για τον πολυσήμαντο, παρασκηνιακό ρόλο και τον βαρύνοντα λόγο που είχε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από τη θέση του πανίσχυρου υπουργού Συντονισμού (σήμερα, υπουργός Οικονομικών) στις διαδοχικές κυβερνήσεις αποστατών, του «γαργάλατα» Νόβα, του «κατεψυγμένου» Τσιριμώκου, του «μαμάκια» Στεφανόπουλου. 

Πενηντατέσσερις Ιούληδες μετά, ο Τσίπρας αναζωπυρώνει τις ιστορικές μνήμες και τα καθήκοντα, όντας μέρος των μνημονιακών καθαρμάτων που διέλυσαν και διαλύουν τη χώρα, από ταξική σκοπιά. Γιατί όπως θα έγραφε και ο αργεντινός συγγραφέας, Ερνέστο Σάμπατο, άλλη η πατρίδα των αστών και άλλη η κόλαση των εργατών... 

Βέβαια και σε έναν βαθμό, με αυτές τις εκλογές, κλείνει ένας ολόκληρος, πολιτικός κύκλος για τον Αλέξη Τσίπρα. Πιθανότατα, θα ήταν ταιριαστό, ο κύκλος αυτός να ολοκληρωθεί με μια συνέντευξη στην καθηγήτρια δημοσιογραφίας, Άννα Παναγιωταρέα. 

Εξάλλου, σε δική της εκπομπή, τότε, στα τέλη του 1990, στο αποκορύφωμα της νεανικής, μαθητικής εξέγερσης και των αλλεπάλληλων καταλήψεων εναντίον των εκπαιδευτικών μέτρων της πρωτονεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είχε κάνει το πανελλαδικό, τηλεοπτικό και πολιτικό του ντεμπούτο ο μαχητικός πρόεδρος του δεκαπενταμελούς. 

Πόση ειρωνεία μπορεί να κρύβει, κοντά τριάντα χρόνια μετά, πόση γλυκιά ή στυφή εκδίκηση να επιφυλάσσουν οι επιλογές και η ιστορία των προσώπων, όταν ο Τσίπρας θα κληθεί να παραδώσει το Μέγαρο Μαξίμου στον Κυριάκο Μητσοτάκη, στην αλλαγή βάρδιας των πρωθυπουργών και αρχηγών των πολυμελών, κοινοβουλευτικών ομάδων τους; 

Τα στερνά νικούν τα πρώτα, η παροιμία, η λαϊκή ρήση επαληθεύεται διαρκώς. 

Από την άλλη, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν χρειάστηκε να περιμένουμε τα... στερνά του πρωθυπουργικού του βίου. 

Ο αρχηγός της ΝΔ, που ανάμεσα στις προτάσεις για την αναθεώρηση του συντάγματος, συμπεριέλαβε και την κατάργηση της πρόωρης διάλυσης της Βουλής και την απάλειψη της εθνικής κάλπης πριν από το πέρας της τετραετίας, προβάρει κοστούμι πρωθυπουργού... μετά την πρόωρη διάλυση της Βουλής! 

Αλλά αυτές οι εσπευσμένες κάλπες της 7ης Ιουλίου, είναι «καλές» και «θεμιτές», αφού προοιωνίζονται την ανάληψη της πρωθυπουργίας. Όταν θα κληθεί να αντιμετωπίσει τη λαϊκή αγανάκτηση και την ταξική οργή για την πολιτική του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ξορκίζει, θα απεύχεται και θα αντιδρά σε κάθε περίπτωση νέας, πρόωρης διάλυσης της Βουλής και πιθανής ήττας του στις κάλπες. 

Άλλη μία ειρωνεία, της τύχης, του χρόνου και της ιστορίας. Ή των όσων λέγουν και πράττουν τα μνημονιακά καθάρματα, που βρίσκονται μονίμως απέναντι στις ίδιες τις επιλογές τους, στα ίδια τους τα λόγια, στα ίδια τους τα πεπραγμένα, περασμένα και μελλούμενα. 

Άντε να πείσει, αύριο-μεθαύριο ο Κυριάκος Μητσοτάκης για το ατελέσφορο των πρόωρων εκλογών όταν θα έχει γίνει πρωθυπουργός μέσω αυτής ακριβώς της συνταγματικής οδού. 

Είπαμε, ετούτος ο εκλογικός Ιούλιος και ο τρόπος, με τον οποίον φτάνουμε σε αυτόν, είναι ένα παιχνίδι με πεσσούς, με ζάρια, της ιστορίας και του χρόνου. Η ιστορία εκδικείται, ο χρόνος δεν αστειεύεται, οι στερνές αποφάσεις και στρατεύσεις τιμούν και νικούν τις πρώτες. 

Και αν από κάπου στο βάθος ακούγεται έντονος θόρυβος που θυμίζει τριξίματα, δεν είναι τα στηρίγματα και τα υποστυλώματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και προθύμων που υποχωρούν και καταρρέουν ένα-ένα από την επισφαλή θέση τους. 

Τα κόκαλα του Σωτήρη Πέτρουλα και του Νίκου Τεμπονέρα είναι που τρίζουν... 

Αλλά ας αφήσουμε τους νεκρούς στην ιστορική ανησυχία τους. 

Ο εκλογικός Ιούλιος που φτάνει είναι ένα παιχνίδι της ιστορίας και μια εκδίκηση του χρόνου. Για ζώντες, για προδότες, για καθάρματα.