Πέθανε τα ξημερώματα ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης. Μια φυσιογνωμία του αναρχικού χώρου, των δεκαετιών του 80 και του 90, με διαδρομή από τα χρόνια της εξέγερσης του ‘73. Η «ψυχή» των περιοδικών «Άνθη του Κακού», ο «Κόκορας που λαλεί στο Σκοτάδι», ο διευθυντής των εκδόσεων «Βιβιοπέλαγος».
Όταν τον γνώρισα μου έκανε εντύπωση αυτό που τον ξεχώριζε στον χώρο του. Δεν υποτιμούσε τη «μάζα», την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Χωρίς να εγκαταλείπει τις ιδεολογικές του αρχές, έψαχνε μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του τρόπους μαζικής πολιτικής παρέμβασης. Μου έκανε εντύπωση ότι ήταν πάντα σκεπτόμενος, σεμνός, υπερήφανος και με το χαμόγελο στα χείλη, ό,τι κι αν συνέβαινε.
Σε αποχαιρετάμε λοιπόν, ο «ψηλός», ο Λευτέρης Τσιχριτζής, κι εγώ, η Μαρία η Μπόλαρη, και σου λέμε τώρα λόγια, μάλλον τα ήξερες, που εννοούνταν τόσα χρόνια, αλλά που τώρα θέλουμε να τα πούμε δυνατά.
Ο Λευτέρης: Σε ευχαριστώ ρε Κόκορα για όσα μου έμαθες κι όσα ζήσαμε μαζί. Σε ευχαριστώ που με ενθάρρυνες να ενεργοποιηθώ ξανά πολιτικά, αν και όχι στον παλιό μας χώρο.
Εγώ: Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύθηκες. Για τη συμμετοχή μου στη ΔΕΑ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Για τα καλά λόγια που έλεγες για μένα. Και να σου πω ότι πάντα σε εκτιμούσα, σε θαύμαζα για την απέραντη αφοσίωση σου στην υπόθεση της ανατροπής του καπιταλισμού, στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Καλό ταξίδι σύντροφε. Η αλήθεια είναι ότι θα σε θέλαμε κοντά μας. Όμως, να ξέρεις, ότι όταν οι χιλιάδες «κότες» και «κόκορες» «λαλήσουν», όταν θα φεύγει το σκοτάδι, θα είσαι μαζί μας.
