Ο Μητσοτάκης στην κινούμενη άμμο της κρίσης

Η υπέρ­με­τρη αι­σιο­δο­ξία μέσα στους κύ­κλους της κυ­ρί­αρ­χης τάξης σχε­τι­κά με τις προ­ο­πτι­κές του 2022 έχει ήδη εξα­νε­μι­στεί. Στη θέση της, όπως δεί­χνουν τα «στρα­τη­γι­κά» άρθρα στον κα­θε­στω­τι­κό Τύπο, εγκα­θί­στα­ται ο αγνω­στι­κι­σμός, η αβε­βαιό­τη­τα, ακόμα και η αγω­νία για τις εξε­λί­ξεις. 

Ο πα­ρά­γο­ντας αυτός θα έχει έμ­με­σες πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες για την κυ­βέρ­νη­ση. Η ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη πα­ρα­μέ­νει βα­σι­κή πο­λι­τι­κή προ­τί­μη­ση του κό­σμου των από πάνω, αλλά το ξε­δί­πλω­μα των δυ­σκο­λιών μέσα στις πολ­λα­πλές κρί­σεις βάζει ήδη σε αμ­φι­σβη­τή­σεις αυτή την επι­λο­γή και ανοί­γει συ­ζη­τή­σεις σχε­τι­κά με τις εναλ­λα­κτι­κές. 

Αυτή είναι η μια πλευ­ρά των πο­νο­κε­φά­λων στην κυ­βέρ­νη­ση και, ίσως, όχι η πιο ση­μα­ντι­κή. Το πρω­το­φα­νές κύμα της ακρί­βειας ρο­κα­νί­ζει με τα­χύ­τη­τα το ει­σό­δη­μα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, αλλά ρο­κα­νί­ζει ταυ­τό­χρο­να την πο­λι­τι­κή επιρ­ροή και τις εκλο­γι­κές προσ­δο­κί­ες της ΝΔ. Η αγω­νία των πο­λι­τι­κά­ντη­δων βου­λευ­τών της ΝΔ για το πότε τε­λι­κά θα γί­νουν οι εκλο­γές, δεί­χνει ότι η πτω­τι­κή τάση έχει αρ­χί­σει να γί­νε­ται αυ­το­νό­η­τη για τα στε­λέ­χη της Δε­ξιάς.

Ο συν­δυα­σμός αυτών των δύο πα­ρα­γό­ντων πο­λι­τι­κής φθο­ράς, μπο­ρεί από ένα ση­μείο και μετά να επι­τα­χύ­νει και τους δύο και να οδη­γή­σει την κυ­βέρ­νη­ση σε θέση ανα­πό­φευ­κτης ήττας. Ας το πούμε με τη γλώσ­σα των δη­μο­σκό­πων: Ο στό­χος της νέας αυ­το­δυ­να­μί­ας έχει χαθεί, και στους επό­με­νους μήνες θα κρί­νε­ται ακόμα και το εάν η ΝΔ θα πα­ρα­μέ­νει με τη δυ­να­μι­κή του πρώ­του κόμ­μα­τος. Η πιο ου­σια­στι­κή από τις ελ­πί­δες του, είναι τα χάλια των πο­λι­τι­κών του αντι­πά­λων, και ει­δι­κό­τε­ρη η γραμ­μή του Τσί­πρα. 

Μπρο­στά σε αυτές τις πιέ­σεις, ο Μη­τσο­τά­κης θα προ­σπα­θή­σει να πα­ρου­σιά­σει μια «νέα στρα­τη­γι­κή». Να πεί­σει ότι η ΝΔ είναι το κόμμα των «θε­τι­κών λύ­σε­ων», της «πραγ­μα­τι­κής προ­ό­δου», της «στα­θε­ρό­τη­τας» κ.ο.κ. Όμως όλα αυτά είναι σκέτα επι­κοι­νω­νια­κά τε­χνά­σμα­τα. Η προ­σή­λω­ση του Μη­τσο­τά­κη στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και η πρόσ­δε­ση της κυ­βέρ­νη­σής του στην άμεση εξυ­πη­ρέ­τη­ση με­γά­λων κα­πι­τα­λι­στι­κών ομί­λων, οδη­γούν στην απρο­θυ­μία και στην ανι­κα­νό­τη­τα για πρω­το­βου­λί­ες και για στοι­χειώ­δεις πα­ρα­χω­ρή­σεις προς τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά στρώ­μα­τα που θα μπο­ρού­σαν να θρέ­ψουν αυ­τα­πά­τες, να ανα­νε­ώ­σουν συ­ναι­νέ­σεις προς τις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­ο­πτι­κές, να ανα­κό­ψουν την πο­ρεία της πο­λι­τι­κής φθο­ράς. Στο παρά πέντε του συ­νε­δρί­ου της ΝΔ, δια­βά­ζου­με στον φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κό Τύπο ότι η ει­σή­γη­ση του Μη­τσο­τά­κη «δεν θα πε­ρι­λαμ­βά­νει εξαγ­γε­λί­ες, παρά μόνο εν είδει νύ­ξε­ων». 

Μόνο που με τις «νύ­ξεις» συ­νή­θως δεν βά­φο­νται αυτά. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν πλα­τιά στρώ­μα­τα του κό­σμου έχουν αρ­χί­σει να συ­νει­δη­το­ποιούν ότι σε όλα τα κρί­σι­μα μέ­τω­πα, η κυ­βέρ­νη­ση όχι μόνο αδια­φο­ρεί για τα καυτά αι­τή­μα­τα της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας αλλά, αντί­θε­τα, δίνει τα ρέστα της για να ικα­νο­ποι­ή­σει τα αντα­γω­νι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των από πάνω. 

Την ώρα που οι αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς των ερ­γα­ζο­μέ­νων απο­δει­κνύ­ο­νται ψί­χου­λα μπρο­στά στην ακρί­βεια, οι ανα­κοι­νώ­σεις των ιλιγ­γιω­δών μι­σθών και μπό­νους των golden boys λει­τουρ­γούν ως από­λυ­τη πρό­κλη­ση. 

Την ώρα που οι λο­γα­ρια­σμοί του ηλε­κτρι­κού και του φυ­σι­κού αε­ρί­ου τι­νά­ζουν στον αέρα τη ζωή εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων, τα αφο­ρο­λό­γη­τα υπερ­κέρ­δη των Ομί­λων των «πα­ρό­χων» δεί­χνουν την αλή­θεια για το τι είναι η πο­λι­τι­κή της «απε­λευ­θέ­ρω­σης» στην ενέρ­γεια, με κο­ρυ­φαία πράξη την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ. 

Την ώρα που η παν­δη­μία μπαί­νει σε μια αχαρ­το­γρά­φη­τη και εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη φάση, την ώρα που στην Ελ­λά­δα έχου­με ρεκόρ απω­λειών ως προς το μέ­γε­θος του πλη­θυ­σμού, η κυ­βέρ­νη­ση προ­χω­ρά στην ασύ­στο­λη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση/διά­λυ­ση του ΕΣΥ και πε­τσο­κό­βει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες προ­βάλ­λο­ντας ως άλ­λο­θι την «ανά­γκη εξοι­κο­νό­μη­σης πόρων για να χρη­μα­το­δο­τη­θούν οι εξο­πλι­σμοί». 

Η ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη δεν θέλει και δεν μπο­ρεί να κάνει ούτε τα στοι­χειώ­δη που κά­νουν αστι­κά-συ­ντη­ρη­τι­κά κόμ­μα­τα στην Ευ­ρώ­πη, προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σουν έστω την ελά­χι­στη κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή. Αρ­νεί­ται πει­σμα­τι­κά κάθε πο­λι­τι­κή ελέγ­χου των τιμών και της κερ­δο­σκο­πί­ας στις «αγο­ρές», αρ­νεί­ται κάθε ου­σια­στι­κή πο­λι­τι­κή αυ­ξή­σε­ων στους μι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις, αρ­νεί­ται την κα­τάρ­γη­ση βάρ­βα­ρων μνη­μο­νια­κών πε­ρι­κο­πών που επι­βλή­θη­καν ως «προ­σω­ρι­νές» 4 χρό­νια μετά τη δήθεν «έξοδο» από τα μνη­μό­νια, επι­μέ­νει στην πο­λι­τι­κή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων κ.ο.κ. Σε αυτό το έδα­φος, το μόνο που της απο­μέ­νει για τη δια­τή­ρη­ση του ελέγ­χου πάνω στην κοι­νω­νία είναι η έντα­ση των πο­λι­τι­κών κα­τα­στο­λής, όπως δεί­χνει η ανα­βάθ­μι­ση της θε­μα­το­λο­γί­ας «πο­λι­τι­κές ασφά­λειας» στο συ­νέ­δριο της ΝΔ. 

Όμως αυτά πε­ρι­γρά­φουν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ένα αδύ­να­μο κόμμα και μια αδύ­να­μη κυ­βέρ­νη­ση. Που έχει μπρο­στά της να ανα­με­τρη­θεί με τα προ­βλή­μα­τα της επι­κιν­δυ­νό­τη­τας των διε­θνών συν­θη­κών στο εν­δε­χό­με­νο της κλι­μά­κω­σης ή και της επέ­κτα­σης του πο­λέ­μου της Ρω­σί­ας στην Ου­κρα­νία, που έχει μπρο­στά της το πάντα ενερ­γό ηφαί­στειο της παν­δη­μί­ας και που –κυ­ρί­ως!– έχει μπρο­στά της να δια­χει­ρι­στεί τις ογκού­με­νες ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές διεκ­δι­κή­σεις απέ­να­ντι στη λι­τό­τη­τα και στην ακρί­βεια. Μπρο­στά σε αυτές τις δυ­σκο­λί­ες, ο Μη­τσο­τά­κης –αργά ή γρή­γο­ρα– θα χρεια­στεί να επι­βε­βαιώ­σει την ηγε­μο­νία μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Στο συ­νέ­δριο της ΝΔ ξε­χω­ρί­σα­με την ενό­τη­τα συ­ζη­τή­σε­ων για τον χα­ρα­κτή­ρα του κόμ­μα­τος: «ΝΔ: Τολμά να εξε­λίσ­σε­ται πα­ρα­μέ­νο­ντας στα­θε­ρή στις αξίες της». Αυτό το δί­πο­λο, με­τα­ξύ «τόλ­μης στην εξέ­λι­ξη» και «στα­θε­ρό­τη­τας στις αξίες», πε­ρι­γρά­φει μέ­τω­πα αντι­πα­ρά­θε­σης και εγκυ­μο­νού­με­νες εξε­λί­ξεις. Θυ­μί­ζου­με ότι ο Αντ. Σα­μα­ράς έχει προει­δο­ποι­ή­σει ότι «η ΝΔ δεν θα εξε­λι­χθεί σε ένα νέο Πο­τά­μι» και ότι ο «κοι­νω­νι­κός» φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός θε­ω­ρεί­ται από την κα­ρα­μαν­λι­κή πτέ­ρυ­γα ο πα­ρα­δο­σια­κός πυ­ρή­νας των «αξιών» της Δε­ξιάς. 

Συ­νή­θως στο εσω­τε­ρι­κό της ΝΔ οι αντι­πα­ρα­θέ­σεις για το μέλ­λον, δρο­μο­λο­γού­νται σε συ­νάρ­τη­ση με επι­λο­γές στα λε­γό­με­να εθνι­κά θέ­μα­τα. Και εδώ οι αντι­φά­σεις συσ­σω­ρεύ­ο­νται εκρη­κτι­κά. 

Επι­κίν­δυ­να παι­χνί­δια στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά

Στις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες υπήρ­ξε μια αιφ­νί­δια σκλή­ρυν­ση. Είναι γνω­στό ότι στα ζη­τή­μα­τα της κυ­ριαρ­χί­ας στον ενα­έ­ριο χώρο, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος έχει κη­ρύ­ξει μο­νο­με­ρώς μια «πα­τέ­ντα», ένα κα­θε­στώς που είναι μο­να­δι­κή εξαί­ρε­ση στις διε­θνείς σχέ­σεις: ενώ τα διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σμέ­να εθνι­κά ύδατα είναι σε ακτί­να 6 ναυ­τι­κών μι­λί­ων γύρω από τα διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σμέ­να ελ­λη­νι­κά εδάφη, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος θε­ω­ρεί ότι ο εθνι­κός ενα­έ­ριος χώρος εκτεί­νε­ται σε ακτί­να 10 ναυ­τι­κών μι­λί­ων. Σε αυτή τη «ζώνη» με­τα­ξύ των 6 και των 10 ν.μ. στο Αι­γαίο, παί­ζε­ται επί δε­κα­ε­τί­ες το πα­νά­κρι­βο και εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νο παι­χνί­δι των «υπερ­πτή­σε­ων» και «ανα­χαι­τί­σε­ων» με­τα­ξύ των ελ­λη­νι­κών και τουρ­κι­κών πο­λε­μι­κών αε­ρο­σκα­φών. 

Με αφορ­μή αυτές τις «υπερ­πτή­σεις» η κυ­βέρ­νη­ση Μη­σο­τά­κη προ­χώ­ρη­σε πρό­σφα­τα σε μια κλι­μά­κω­ση: Δή­λω­σε ότι «πα­γώ­νει» τις επα­φές με­τα­ξύ των δύο χωρών σχε­τι­κά με τα Μέτρα Οι­κο­δό­μη­σης Εμπι­στο­σύ­νης (ΜΟΕ). Ταυ­τό­χρο­να όμως προ­χώ­ρη­σε σε μια κί­νη­ση πέρα από τις συ­νή­θειες δι­πλω­μα­τι­κές κο­κο­ρο­μα­χί­ες. Ενερ­γο­ποί­η­σε τους μη­χα­νι­σμούς αε­ρά­μυ­νας στα νησιά. Θυ­μί­ζου­με ότι το «λο­κά­ρι­σμα» ξένων αε­ρο­σκα­φών από τα όπλα αε­ρά­μυ­νας, ακόμα και σε πε­ρι­πτώ­σεις αμ­φι­σβη­τού­με­νων «ζωνών», θε­ω­ρεί­ται στρα­τιω­τι­κή/πο­λε­μι­κή ενέρ­γεια. 

Τι πραγ­μα­τι­κά υπήρ­χε ως υπό­βα­θρο γι’ αυτή την κλι­μά­κω­ση;

Δια­βά­ζου­με στην «Κα­θη­με­ρι­νή», μια εφη­με­ρί­δα υπε­ρά­νω πάσης υπο­ψί­ας για διε­θνι­στι­κή «χα­λα­ρό­τη­τα» στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά, σε άρθρο με τίτλο «Τα εξο­πλι­στι­κά πλάνα της Ελ­λά­δας ζο­ρί­ζουν την Τουρ­κία»: 

«Στη στρα­τιω­τι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα της Ελ­λά­δας στους αι­θέ­ρες του Αι­γαί­ου και κυ­ρί­ως στα νησιά, εστιά­ζουν την προ­σο­χή τους τουρ­κι­κές πηγές. Ωστό­σο η πρό­θε­ση της Άγκυ­ρας… δεν φαί­νε­ται να είναι η πε­ραι­τέ­ρω κλι­μά­κω­ση». 

Το τουρ­κι­κό υπ.Εξ. δή­λω­σε ότι «η Ελ­λά­δα ξε­κί­νη­σε και κλι­μά­κω­σε την έντα­ση» και κά­λε­σε την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη «να βάλει τέλος στις προ­βο­κα­τό­ρι­κες ενέρ­γειες και ρη­το­ρι­κές και να υπο­στη­ρί­ξει ει­λι­κρι­νά τη δια­δι­κα­σία των ΜΟΕ». 

Η δη­μιουρ­γία «θερ­μού κλί­μα­τος» στο Αι­γαίο, είναι ένα πα­ρα­δο­σια­κό πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι, που απο­σκο­πεί στην πα­ρα­πλά­νη­ση της κοι­νής γνώ­μης, αλλά αυτή τη φορά είχε και «πα­ρα­λή­πτες» στο εσω­τε­ρι­κό της ΝΔ λίγο πριν το συ­νέ­δριό της. Όμως, ταυ­τό­χρο­να, ανα­δει­κνύ­ει και την κρίση μιας ολό­κλη­ρης στρα­τη­γι­κής. 

Η «στρα­τη­γι­κή των υδρο­γο­ναν­θρά­κων» που συ­νε­πή­ρε προη­γού­με­νες ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις, αλλά και τις κυ­πρια­κές από τον Τάσσο Πα­πα­δό­που­λο και μετά, είναι σε πλήρη ανα­διορ­γά­νω­ση. 

Το φα­ρα­ω­νι­κό σχέ­διο του East Med, που στή­ρι­ζε ως οι­κο­νο­μι­κό υπό­βα­θρο τον «άξονα» 4+1 (Ελ­λά­δα, Κύ­προς, Ισ­ρα­ήλ, Αί­γυ­πτος, συν ΗΠΑ-ΕΕ) έχει κρι­θεί ανε­φάρ­μο­στο και μη βιώ­σι­μο. Οι με­γά­λες πο­λυ­ε­θνι­κές απο­σύ­ρο­νται από τα σχέ­δια εξο­ρύ­ξε­ων σε ελ­λη­νι­κά «οι­κό­πε­δα», επι­στρέ­φο­ντας τα «δι­καιώ­μα­τά» τους στο… δη­μό­σιο (!), επι­βε­βαιώ­νο­ντας τις εκτι­μή­σεις των εμπει­ρο­γνω­μό­νων ότι η προσ­δο­κού­με­νη «λεία» κοι­τα­σμά­των απο­δεί­χθη­κε κατά πολύ μι­κρό­τε­ρη των ανα­με­νο­μέ­νων. 

Αυτές οι κυ­νι­κές απα­ντή­σεις των «αγο­ρών», που όπως πάντα στη­ρί­ζο­νται στις προσ­δο­κί­ες κέρ­δους και όχι σε ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, ασφα­λώς δεν ση­μαί­νουν τέλος στο με­γά­λο παι­χνί­δι των υδρο­γο­ναν­θρά­κων. 

Αφε­νός, πα­ρα­μέ­νουν πάντα ανοι­χτές οι εναλ­λα­κτι­κές ως προς τον East Med δια­δρο­μές. Είτε αφο­ρούν σχέ­δια που διέρ­χο­νται από το τουρ­κι­κό έδα­φος (και προ­ϋ­πο­θέ­τουν γε­ω­πο­λι­τι­κή «συ­νεν­νό­η­ση»), είτε τη ναυ­τι­λια­κή σύν­δε­ση με­τα­ξύ των αφρι­κα­νι­κών ακτών – Κρή­της – Αλε­ξαν­δρού­πο­λης. 

Αφε­τέ­ρου, στις συν­θή­κες μετά τη ρω­σι­κή ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νία, τα ανα­βαθ­μι­σμέ­να σχέ­δια με­τα­φο­ράς υγρο­ποι­η­μέ­νου φυ­σι­κού αε­ρί­ου (LNG) με τα δε­ξα­με­νό­πλοια των Ελ­λή­νων εφο­πλι­στών προς τη Ρε­βυ­θού­σα και κυ­ρί­ως προς την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, από όπου μέσω αγω­γών θα κα­τευ­θύ­νο­νται προς τις κε­ντρι­κές αγο­ρές της ΕΕ. 

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung χα­ρα­κτη­ρί­ζει την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη ως «το λι­μά­νι του ΝΑΤΟ», ως «το πιο ση­μα­ντι­κό μέρος στη Νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ». Οι λόγοι είναι προ­φα­νώς στρα­τιω­τι­κοί: το θρα­κι­κό λι­μά­νι είναι πλέον η βα­σι­κή «πύλη» ει­σό­δου των δυ­νά­με­ων του ΝΑΤΟ προς τη Μαύρη Θά­λασ­σα, μετά την κρίση εμπι­στο­σύ­νης προς τον Ερ­ντο­γάν που ελέγ­χει τα Στενά. 

Είναι όμως και στρα­τη­γι­κά οι­κο­νο­μι­κοί λόγοι: γι’ αυτό επι­τα­χύν­θη­κε η εκ­κί­νη­ση της λει­τουρ­γί­ας του LNG Terminal (FSRU) –συμ­φε­ρό­ντων Ομί­λου Κο­πε­λού­ζου…– που εγκαι­νιά­στη­κε με τυ­μπα­νο­κρου­σί­ες και πα­ρου­σία του Μη­τσο­τά­κη, των ηγε­τών των Βαλ­κα­νι­κών χωρών και της ευ­ρω­παϊ­κής ηγε­σί­ας. Το LNG θα μπο­ρεί, σύ­ντο­μα λέει, να φτά­νει στον υπαρ­κτό αγωγό TAP. Με­γά­λες δου­λειές για τους Αμε­ρι­κα­νούς «πε­τρε­λαιά­δες», τους Σα­ου­δά­ρα­βες και Κα­τα­ρια­νούς εμί­ρη­δες, τους Μα­ρι­νά­κη­δες του κό­σμου τού­του.

Και απ’ ό,τι φαί­νε­ται ακο­λου­θεί η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του λι­μα­νιού της Κα­βά­λας για το οποίο εν­δια­φέ­ρε­ται το σκο­τει­νό αμε­ρι­κα­νι­κό fund της Black Summit. 

Αυτές οι «δου­λειές» είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πίσω από τις «εντά­σεις» στο Αι­γαίο και στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Δου­λειές που, όπως πάντα, έχουν δι­λήμ­μα­τα: είτε με την έμ­φα­ση προς τη «συ­νεν­νό­η­ση» με την Τουρ­κία, είτε με την έμ­φα­ση στις «κό­ντρες» για να με­γι­στο­ποι­ή­σουν τα με­ρί­δια. 

Οι απο­χαι­ρε­τι­στή­ριες δη­λώ­σεις του Τζέ­φρι Πάιατ, που ως πρέ­σβης των ΗΠΑ στην Αθήνα πρω­το­στά­τη­σε (επί Κο­τζιά και επί Δέν­δια) στη σύ­σφι­ξη των ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κών σχέ­σε­ων, ανα­δει­κνύ­ουν τον γλοιώ­δη κυ­νι­σμό που βρί­σκε­ται πίσω από όλες τις «εθνι­κές» δη­μα­γω­γί­ες των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων. 

Η ει­σβο­λή του Πού­τιν στην Ου­κρα­νία έχει επι­φέ­ρει μια ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου της Τουρ­κί­ας στην πε­ριο­χή. Η γε­ω­γρα­φία και τα πλη­θυ­σμια­κά δε­δο­μέ­να είναι η βάση της αμε­ρι­κα­νι­κής επι­μο­νής να κρα­τή­σουν την Τουρ­κία «μέσα στο μα­ντρί» του ΝΑΤΟ, παρά τα πα­ρα­στρα­τή­μα­τα του Ερ­ντο­γάν. Όμως, στα τε­λευ­ταία χρό­νια η ανα­βάθ­μι­ση των ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κών σχέ­σε­ων είναι ποιο­τι­κή, συ­μπα­γής και ευ­ρεία. Σε αυτό το δρόμο είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να συ­νε­χί­σει ο Μη­τσο­τά­κης, προ­σπα­θώ­ντας να απο­σπά­σει κά­ποια ανταλ­λάγ­μα­τα που θα του επι­τρέ­ψουν να δια­σκε­δά­σει –κάπως…– τις εντυ­πώ­σεις για τις πα­τα­γώ­δεις απο­τυ­χί­ες του στο εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

**Σκί­τσο του Μι­χά­λη Κου­ντού­ρη από την «Εφ. Συν».